Dua te di diqka mbi jeten e Muhamedit - Page 3

loni19 · 08-06-05, 10:54

[color=blue]Provokimet

Ndërkohë që Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) po rregullonte punët e Medines dhe po organizonte jetën e saj, duke shpresuar që ai dhe myslimanët të gjenin aty një vend të sigurt, ku të punonin për fenë e tyre islame, pa ndonjë kundërshtim ose provokacion, befasohet nga disa kurthe të kurejshëve për t’i larguar myslimanët nga Medinia. Kurejshët kërcënonin idhujtarët e Jethribit se do të luftonin kundër atyre, që do të mbronin myslimanët dhe do t’u merrnin gratë, nëse nuk i përzinin ose nuk i vrisnin myslimanët që ishin në Medine. Dhe në të vërtetë, idhujtarët e Jethribit filluan ta zbatonin porosinë e kurejshëve. Por, atyre u vajti menjëherë i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i këshilloi ata, derisa ata u tërhoqën dhe u shpërndanë. Kurth tjetër i kurejshëve kundër myslimanëve: Sa’ad ibn Muadhi (Allahu qoftë i kënaqur me të!), kryetar i fisit Eus në Mekë, shkoi në Mekë për të kryer ritin e Umres. Ai bëri tauaf në Shtëpinë e Shenjtë (Qabe) bashkë me Ebu Safuan Umeje ibn Halefin e ndërkohë rastisi në Ebu Xhehlin, i cili sa njohu Sa’adin, e kërcënoi: “Ju po e vizitoni Qaben, të sigurt nga çdo e keqe, por keni strehuar ata të pafetë (ata që e kanë braktisur idhujtarinë). Për Allahun, sikur të mos ishe me Ebu Safuanin, nuk do të ktheheshe shëndoshë te familja jote.” Ky qe një paralajmërim për myslimanët që të mos vinin në Xhaminë e Shenjtë. Ai ishte, gjithashtu një sinjal që idhujtarët do t’i vrisnin myslimanët, po t’i gjenin brenda kufijve të truallit të tyre në Mekë. Kurejshët idhujtarë kishin lidhje me jehudinjtë e Jethribit. Edhe jehudinjtë, ashtu siç qe thënë në Ungjill nga Isai, ishin gjarpërinj të lindur nga nëpërkat dhe merreshin me nxitjen e armiqësive të vjetra midis fisit Eus dhe fisit Hazrexh. Kështu, myslimanët i rrethoi rreziku nga brenda dhe nga jashtë. Madje puna shkoi deri atje, saqë sahabet nik flinin kurrë pa qenë të armatosur. Ata e mbrojtën të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), derisa Allahu i zbriti këtë ajet: “Allahu të mbron ty (o, Muhamed) prej njerëzve (prej armiqve)…” (5:67) Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “O njerëz! Largohuni nga unë (e mos më mbroni), sepse Allahu ma ka siguruar mbrojtjen.” [color]

loni19 · 08-06-05, 10:58

[color=blue]Leja për luftë

Ligjshmëria e luftimit Në ato rrethana të rrezikshme, Allahu i Madhëruar i zbriti ajete Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), me të cilat e lejonte të luftonte kundër kurejshëve. Më vonë, me ndryshimin e kushteve, ky lejim u çua edhe më tej, derisa u bë detyrë për të luftuar kundër armiqve; pra, u bë detyrë për myslimanët që të luftonin kundër Kurejshëve dhe të tjerëve që luftonin kundër Islamit. Po përmendim shkurtimisht si u çua më tej leja për luftë, para se të tregojmë hollësitë e ngjarjeve. 1. Myslimanët u urdhëruan që t’i konsideronin idhujtarët agresorë, sepse ata e filluan agresionin. Kështu, myslimanët kishin të drejtë që të luftonin kundër tyre dhe t’ua merrnin pasuritë vetëm atyre, që luftonin kundër myslimanëve dhe jo kundër idhujtarëve të tjerë arabë. 2. Myslimanët duhej të luftonin të gjithë ata idhujtarë arabë që furnizonin kurejshët e bashkoheshin me ta. Myslimanët ishin të detyruar të luftonin cilindo që i cenonte ata, edhe pse nuk ishin nga Kurejshët. 3. Myslimanët do të luftonin edhe hebrenjtë, që kishin nënshkruar besëlidhjen me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), në qoftë se tradhtonin e ktheheshin me idhujtarët. Duhej të prishej menjëherë besëlidhja që thyhej nga armiqtë. 4. Myslimanët duhej të luftonin kundër atyre ithtarëve të Librit (të krishterëve, jehudinjve etj.), që e fillonin armiqësinë kundër myslimanëve, derisa ata të paguanin xhizjen me dorën e vet e t’u bindeshin rregullave islame. 5. Të mos luftohej ai njeri që përqafonte Islamin, qoftë idhujtar, i krishterë etj. Ai që bëhej mysliman ishte i paprekshëm si në veten e tij ashtu edhe në pasurinë e tij. Çetat dhe operacionet ushtarake Më lart u pa se i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe myslimanët kishin marrë masa mbrojtëse qysh në fillim. Ata kishin vendosur roje dhe flinin armëngjeshur. Kur erdhi leja prej Allahut për të luftuar, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) filloi të organizonte njësi ushtarake. Si komandant caktonte njërin prej shokëve të vet. Ndonjëherë dilte edhe vetë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Qëllimi i organizimit të këtyre çetave ishte: 1. Të zbuloheshin lëvizjet e armikut dhe të siguroheshin rrethinat e Medines, që myslimanët të mos ziheshin në befasi. 2. Të ushtrohej presion ndaj kurejshëve duke treguar gatishmërinë e myslimanëve në vende ku i shikonin varganet e tyre, që ata të kuptonin rrezikun që i kanosej tregtisë së tyre, pasurisë së tyre dhe vetë atyre, në qoftë se sulmonin myslimanët. Kurejshët ose duhet të hiqnin dorë nga rruga e keqe, ku kishin hyrë dhe t’i linin myslimanët të qetë e të lirë për të përhapur Islamin, ose të zgjidhnin rrugën e luftës kundër myslimanëve. Por kështu, kurejshët do të humbisnin së pari, rrugën e tregtisë së tyre, sepse ajo kalonte në anët e Medines dhe së dyti, do të merrnin ndëshkimin e së keqes dhe të agresionit të tyre, sepse Allahu do t’i ndihmonte robtë e vet besimtarë. Kjo është thënë disa herë në Kuran. 3. Të mos sulmoheshin nga fiset e tjera. 4. Shpallja e mesazhit të Allahut dhe përhapja e thirrjes për në Islam me fjalë dhe me vepër. Ceta e parë që ngriti i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) quhej “Siful Bahri” (Ceta e Bregdetit). Komandant të saj caktoi Hamzanë, birin e Ebu Talibit. Ceta përbëhej prej 30 burrash mërgimtarë. Ceta u nis në muajin e Ramazanit, në vitin e parë të Hixhretit: ajo vazhdoi marshimin, derisa arriti në bregun e Detit të Kuq, nga ana e Isit. Atje takoi një vargan të kurejshëve, që po vinte nga Shami. Vargani përbëhej prej 300 burrash dhe kryesohej nga Ebu Xhehli. Të dyja palët u vunë përballë njëra-tjetrës dhe gati shpërtheu lufta. Por, ndërhyri Mexhdi ibn Amru Xhiheniu dhe palët u larguan. Ajo qe çeta e parë me mision ushtarak në historinë e Islamit. Flamuri i saj ishte i bardhë. Ai ishte i pari flamur që u lidh në historinë e Islamit. Flamurin e asaj çete e mbajti Ebu Murthed Kinaz ibn Hueajn Ganaviu. Ceta të tjera islame u dërguan herë pas here. Kështu, në muajin Sheual, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Ubejde ibn Harithin me 60 burra muhaxhirë deri në Batni Rabig. Atje ata u gjendën ballë për ballë me Ebu Sufjanin dhe 200 burra. U këmbyen disa qitje me shigjeta, por nuk u bë luftë. Në muajin Dhul Ka’de, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Sa’ad ibn Ebu Uekasin me 20 burra muhaxhirë deri në Kharar, që ndodhet afër Rabigut, por nuk zbuloi ndonjë kurth të ngrehur nga armiqtë. Në muajin Sefer, në vitin e dytë të Hixhretit, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) doli vetë me një kompani prej 70 burrash muhaxhirë e shkoi deri në Ebua Uedan, por nuk takoi njeri nga armiqtë. Aty lidhi kontratë besëlidhjeje, garancie dhe ndihme reciproke me Amër ibn Mahshi Dhamariun. Kjo qe kompania e parë, me të cilën doli vetë i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Në muajin Rabiul Euel, po në vitin e dytë të Hixhretit, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) doli përsëri me një kompani prej 200 vetash muhaxhirë dhe shkoi në Beuat, nga ana e Riduajit, por nuk hasi në armik. Po në atë muaj, Keziz ibn Xhabir Fihriu sulmoi kullotat e Medines dhe rrëmbeu ca bagëti. Për këtë arsye, doli i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me 70 muhaxhirë, për ta kapur grabitësin. Shkoi deri në Safuan, nga ana e Bedërit, por Kerizi iku dhe shpëtoi. Kjo kompani quhet “Kompania e parë e Bedërit”. Në muajin Xhemadil Ula ose Xhemadil Uhra, në vitin e dytë të Hixhretit, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) doli me 150-200 muhaxhirët dhe shkoi deri në Dhul Ashire, për t’i dalë para një vargani kurejshësh, që po shkonte për në Sham. Por vargani kishte disa ditë që ishte larguar. Në Dhul Ashire, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) bëri një kontratë mossulmimi me fisin Beni Mudlixh. Në muajin Rexhep, po në vitin e dytë të Hixhretit, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Abdullah ibn Xhahsh Esuediun me 12 burra nga muhaxhirët, deri në Nahla, që ndodhet midis Mekës dhe Taifit, që të sillnin ndonjë lajm për varganin e Kurejshëve. Mirëpo, myslimanët e sulmuan varganin dhe vranë një burrë, zunë robër dy të tjerë dhe grabitën varganin. Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk i pëlqeu fare ky veprim dhe u zemërua shumë, i liroi dy robërit dhe i pagoi dijetin (paratë e gjakut) atij, që u vra. Kjo ngjarje ndodhi ditën e fundit të muajit Rexhep, prandaj idhujtarët bënë zhurmë se gjoja myslimanët kishin shkelur respektimin e muajit të shenjtë. Atëherë, Allahu i Madhëruar zbriti këtë ajet: “Të pyesin (ty) për luftën në muajin e shenjtë, thuaj: “Të luftosh në atë (muaj) është mëkat i madh, por të pengosh nga rruga e Allahut, të mos i besosh Atij, të pengosh të vizitohet Xhamia e Shenjtë (Qabja) dhe t’i dëbosh banorët e saj janë mëkate edhe më të mëdha tek Allahu. E provokimi (kundër myslimanëve) është (faj) edhe më i madh se vrasja…” (2:217) Në muajin Sha’ban, në vitin e dytë të Hixhretit, Allahu i Madhëruar e ktheu Kiblen nga Bejtul Mekdisi, nga Qabja e nderuar, çka i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e priste me padurim34. Pasi erdhi urdhri prej Allahut që myslimanët të ktheheshin nga Qabja, u zbuluan disa mashtrues hipokritë dhe jehudinj, të cilët ishin bërë myslimanë sa për sy e faqe. Të atillë njerëz e braktisën Islamin dhe kështu u pastruan radhët e myslimanëve. Këto qenë lëvizjet ushtarake që bënë i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe myslimanët, për të ruajtur qetësinë e Medines dhe të rrethinave të saj, si edhe për ta kuptuar Kurejshët idhujtarë pësojën e keqe nëse nuk do t’i ndalonin të këqijat e tyre kundër myslimanëve. Mirëpo, në vend që të hiqnin dorë nga agresionet e intrigat e tyre, idhujtarët e shtuan më shumë mendjemadhësinë dhe mburrjen. Prandaj, ata gjetën ndëshkimin, që meritonin në luftën e Bedërit, ndëshkim i cili qe tepër i hidhur për ta. [color]

loni19 · 09-06-05, 09:57

[color=blue]Lufta e madhe e Bedrit

Kjo qe e para luftë që e bëri qartë dallimin midis kurejshëve idhujtarë dhe myslimanëve. Shkaku i luftës është sa vijon: Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) po vigjëlonte për varganin që kaloi për në Sham, kur ai pati dalë në Dhul Ashira. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi dy burra deri në Haura, që ishte në Sham, për t’i sjellë ndonjë lajm për varganin. Dy burrat vrojtuan të fshehur. Sapo panë varganin e kurejshëve të kalonte, u kthyen në Medine dhe lajmëruan të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) organizoi 313 myslimanë (thuhet edhe 314 ose 317). Nga ata, 82 (thuhet edhe 83 ose 86) veta ishin muhaxhirë, 61 veta ishin prej fisit Eus dhe 170 veta prej fisit Hazrexh. Mirëpo ata nuk ishin pajisur plotësisht me mjetet e nevojshme për luftë. Kishin me vete vetëm dy kalorës dhe 70 deve. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) bëri gati një flamur të bardhë dhe ia dha Mus’ab ibn Umejrit. Për muhaxhirët flamurin e mbante Ali ibn Ebu Talibi, kurse për ensarët e mbante Sa’ad ibn Muadhi. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) la zëvendës në Medine ibn Umu Mektumin. Më pas, në vend të tij dërgoi në Medine Ebu Luhabe ibn Abdul Mundhirin, nga Reuhaja. Doli i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nga Medinia bashkë me myslimanët për të shkuar në Bedër, që ndodhej 155 kilometra në juglindje të Medines. Bedëri rrethohet nga male të larta në çdo anë. Kishte vetëm tri rrugë kalimi: njëra në jug, Uduetul Kusra, tjetra në veri, Uduetud Dunja; një rrugë tjetër kalimi në verilindje, nga ku vinin njerëzit e Medines. Rruga kryesore e varganeve nga Meka në Sham kalonte brenda këtij vendi të rrethuar me male, të quajtur Bedër. Aty kishte banesa, puse dhe hurma, ku pushonin udhëtarët dhe qëndronin për disa orë ose për disa ditë. Myslimanët e kishin shumë të lehtë që t’i zinin ato rrugëkalime, pasi të kishte hyrë vargani në atë vend të rrethuar me male; kështu armiku do të detyrohej të dorëzohej. Por, ishte e domosdoshme që armiku të mos e merrte vesh aspak që myslimanët kishin dalë për t’i bllokuar atje, pra, vargani i udhëtarëve kurejshë të shkonte në Bedër pa ditur gjë. Për këtë arsye, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk mori menjëherë rrugën e Bedërit. Rruga, që ndoqi ai të nxirrte më pas në drejtim të Bedërit. Vargani i kurejshëve kishte 1000 deve të ngarkuara me mall, që kushtonte jo më pak se 50000 dinarë35. Kryetari i tij ishte Ebu Sufjani; me vete kishte 40 burra. Ebu Sufjani ishte shumë i zgjuar dhe ruhej. Ai pyeste çdo njeri, që vinte ose që shkonte rrugës për lëvizjet e myslimanëve. Kur ishte jo shumë larg Bedërit, Ebu Sufjani mori vesh se myslimanët kishin dalë nga Medinia. Prandaj e ndryshoi drejtimin e varganit për nga perëndimi, që të marshonte anës së bregdetit dhe ta linte krejtësisht rrugën e Bedërit. Ndërkohë, Ebu Sufjani pagoi një burrë që të shkonte sa më parë në Mekë dhe t’i lajmëronte idhujtarët që myslimanët kishin dalë nga Medinia e nuk dihej se çfarë do të bënin. Lajmëtari shkoi në Mekë dhe njoftoi ç’i tha Ebu Sufjani. Idhujtarët u përgatitën me të shpejtë dhe u nisën. Nga paria e tyre mbeti në Mekë vetëm Ebu Lehebi. Idhujtarët kurejshë morën me vete edhe njerëz nga fiset e tjera të Mekës. Mbetën pa ardhur vetëm Benu Adjët. Ushtria idhujtare mbërriti në vendin e quajtur Xhahfe. Ndërkohë, mbërriti edhe letra e Ebu Sufjanit, i cili lajmëronte se kishte shpëtuar me gjithë varganin dhe u kërkonte që të ktheheshin përsëri në Mekë. Por Ebu Xhehli nuk e pranoi një gjë të tillë, nga mburrja dhe mendjemadhësia që kishte. Kështu, nga ajo ushtri u kthye e u nis për në Mekë vetëm fisi Benu Zahra, 300 veta. Ata i urdhëroi për t’u kthyer miku dhe kryetari i tyre, Ahnes ibn Sherik Thekafiu. Të tjerët, 1000 veta vazhduan marshimin e tyre, derisa qëndruan afër Uduetu Kasuasë, jashtë Bedërit, në një fushë të gjerë, prapa maleve që rrethojnë Bedërin. Në rrugë e sipër, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e mori vesh që idhujtarët e Mekës kishin dalë për të luftuar, prandaj u këshillua me myslimanët. U çua Ebu Bekri dhe foli shumë bukur. U çua Omeri dhe foli shumë bukur. Pastaj u çua Mikdadi: “Për Zotin, o i Dërguari i Allahut,- tha ai, ne nuk themi ashtu siç i thanë Benu Israilët Musait (paqja qoftë mbi të!): “… Shko pra ti e Zoti yt dhe luftoni, sepse ne po rrimë këtu.” (5:24) “Ne do të luftojmë djathtas teje dhe majtas teje, para teje dhe prapa teje.” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u gëzua dhe i ndriçoi fytyra nga këto fjalë. “Më tregoni o myslimanë, ç’mendim keni?”,- iu drejtua i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). U çua Sa’ad ibn Muadhi, kryetari i ensarëve dhe tha: “Më duket se po na drejtohesh neve o i Dërguari i Allahut. Unë betohem për Zotin që të ka dërguar ty me të drejtë Profet se, sikur të na urdhërosh të hyjmë në det, ne futemi menjëherë të gjithë. Nesër, ne jemi gati t’i bëjmë ballë armikut bashkë. Ne jemi durimtarë në luftë dhe të vendosur e të patundur kundër armikut. Ndoshta, Allahu do të ta tregojë ty trimërinë tonë, që ti të gëzohesh.Prandaj, marsho o i Dërguari i bashkë me ne, drejt të mirave të Allahut! Për Zotin, që të ka dërguar ty Profet, sikur t’i lodhim devetë tona edhe deri në Berkul Gimad36, ne do të vijmë pas teje.” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u gëzua dhe tha: “Marshoni dhe gëzohuni se Allahu i Madhëruar më ka premtuar fitoren mbi njërin prej dy grupeve37. Për Zotin, më duket sikur po e shikoj që tani vendin, ku do të vriten ata.” Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me myslimanët u nisën për në Bedër dhe arritën natën, përnjëherë me idhujtarët. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me forcat myslimane qëndroi brenda Bedërit, afër Uduetud Dunjasë, por Habab ibn Mundhiri i propozoi që të qëndronin tek uji, që ishte më afër armikut. Kështu, myslimanët do të merrnin ujë për vete dhe njëheraz, do të shteronin puset ekzistuese dhe armiku do të ngelte pa ujë. Këtë mendim e pëlqeu i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe ashtu u veprua. Myslimanët ndërtuan një tendë, e cila do të ishte selia e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i caktuan roje disa djem nga Ensarët, nën udhëheqjen e Sa’ad ibn Muadhit. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mobilizoi ushtrinë dhe përcaktoi fushën e betejës. Herë-herë bënte shenjë me dorë dhe thoshte: “Këtu do të vritet aksh armik dhe atje do të vritet filani nesër, në dashtë Allahu.” Si u bë natë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkoi dhe fali namaz gjatë te trungu i prerë i një peme. Edhe myslimanët pushuan atë natë, duke pasur besim në fitoren. Allahu i Madhëruar zbriti shiun, siç thuhet në Kuran: “Dhe kur Ai (Allahu) ju kaploi me një kotje (gjumë), që ishte siguri nga ana e Tij, ju lëshoi shi nga qielli për t’ju pastruar, largoi prej jush ndyrësirën e Shejtanit, që të fuqizojë bindjen në zemrat tuaja dhe që t’ju forcojë këmbët tuaja.” (8:11) Në mëngjesin e ditës së Xhuma, më 17 të muajit të Ramazanit, në vitin e dytë të Hixhretit, të dyja ushtritë ishin përballë njëra-tjetrës. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) bëri këtë lutje: “O Allah! Ata janë Kurejshët idhujtarë që kanë ardhur këtu me kuajt e tyre dhe me mburrjen e tyre, për të të sfiduar Ty dhe për të përgënjeshtruar të Dërguarin Tënd. O Allah! Më jep ndihmën, që më ke premtuar! O Allah! Thyeji e mposhti idhujtarët sa më shpejt!” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) drejtoi rreshtat e ushtrisë myslimane dhe i urdhëroi që të mos e fillonin luftën, derisa t’u vinte urdhri prej tij. “Kur t’u afrohen juve,- tha, i godisni me shigjeta, por mbani rezervë ca nga shigjetat tuaja dhe mos i kapni shpatat, derisa ata t’ju vërsulen ju.” Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kthye tek tenda e tij bashkë me Ebu Bekrin (Allahu qoftë i kënaqur me të!) dhe iu lut Allahut shumë për fitoren me këto fjalë: “O Allahu im! Nëse sot Ti do t’i zhdukësh myslimanët, nuk do të adhurohesh kurrë më. O Allahu im! Në qoftë se Ti do, nuk adhurohesh pas kësaj dite kurrë më.” Aq gjatë e vazhdoi lutjen, sa i ra mëngorja nga supet. Ebu Bekri ia vuri atë përsëri dhe i tha: “Të mjafton kjo lutje ty, o i Dërguari i Allahut, sepse me të vërtetë, i je lutur dhe i ke kërkuar shumë.” Idhujtarët komandoheshin nga Ebu Xhehli. Ai e filloi lutjen e vet kështu: “O Allahu im! Ata na kanë ndarë nga farefisi, na kanë sjellë një fe, që ne nuk e njohim. Prandaj mposhti sa më parë, o Allahu im! Cili nga ne të jetë më i dashur tek Ti dhe më i pëlqyer pranë Teje, ndihmoje sot!” Dueli dhe beteja Në fushën e betejës dolën tre veta nga kalorësit më të mirë të idhujtarëve: Utbeu, Shejbeu (dy djemtë e Rabias) dhe Uelid ibn Utbe. Dolën për të bërë duel me myslimanët. Nga myslimanët dolën tre djem nga ensarët. Mirëpo idhujtarët thanë: “Ne duam të bëjmë duel me bijtë e xhaxhait tonë.” Atëherë dolën: Ubejde ibn Harithi, Hamzai dhe Aliu. Filloi dueli. Hamzai vrau Shejbenë; Aliu vrau Uelidin. U këmbyen goditjet midis Ubejdes dhe ibn Utbes. Të dy ranë në tokë. Aliu dhe Hamzai iu vërsulën përsëri ibn Utbes dhe e vranë. Ubejden e morën, ashtu me këmbë të këputur. Pas katër a pesë orësh ai vdiq në Safra dhe e kthyen për në Medine. Idhujtarët u hidhëruan shumë nga përfundimi i duelit dhe të tërbuar sulmuan rreshtat e myslimanëve si një trup i vetëm. Myslimanët qëndronin në pozicionet e tyre, duke mbrojtur veten dhe duke thënë “Ehad, Ehad.” (Një, Një). Për një çast i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kot pak, pastaj ngriti kokën dhe tha: “Gëzohu o Ebu Bekër, se të erdhi ndihma e Allahut. Këtu është meleku Xhebrail, i cili ka marrë kalin e vet për freri dhe po e tërheq, duke ngritur pluhur.38” Pastaj, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) doli i veshur me një këmishë hekuri dhe këndoi ajetin: “(Kurejshët idhujtarë) do të pësojnë disfatë dhe do të kthehen mbrapsht.” (54:45) Mori një dorë guriçka dhe ua hodhi idhujtarëve drejt e në fytyrë nga larg, duke thënë: “U nxifshin fytyrat e idhujtarëve!” Dhe, për çudi secilit prej tyre i ra diçka nga ato guriçka në sy dhe në hundë. Për këtë Allahu ka thënë: “…(Në të vërtetë) ti nuk i gjuajte, por Allahu i gjuajti…” (8:17) I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i urdhëroi myslimanët të hidheshin në sulm kundër idhujtarëve. Atëherë, myslimanët sulmuan me tërë vrullin, sepse e kishin të Dërguarin e Allahut ( paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në rresht të parë përballë armikut. I çanë rreshtat e armikut dhe ua prenë kokat shumë idhujtarëve. Ata kishin edhe ndihmën e melekëve, të cilët i godisnin idhujtarët në çdo anë. I këputej koka ose këmba njeriut dhe nuk dihej se kush e godiste. Kështu vazhdoi beteja, derisa idhujtarët u thyen. Disa idhujtarë u vranë, të tjerët morën arratinë; të tjerë u zunë rob. Në atë betejë kishte vajtur edhe djalli, në pamjen e Suraka ibn Malik ibn Xhu’shumit, për të fuqizuar idhujtarët dhe për t’i nxitur ata në luftë kundër myslimanëve. Por, sa shikoi melekët, djalli u kthye mbrapsht, iku në drejtim të Detit të Kuq dhe hyri në det. Vrasja e Ebu Xhehlit Ebu Xhehli ishte midis një grupi idhujtarësh, që e mbronin me shpatat e tyre si gardh. Ndërsa në rreshtat e myslimanëve, pranë Abdurr Rrahman ibn Aufit, ishin dy djem nga ensarët, që kërkonin diçka. Njëri prej tyre i tha Abdu Rrahmanit fshehurazi nga shoku i tij: “O Xhaxha! Ma trego Ebu Xhehlin!” Abdu Rrahmani e pyeti: “Pse? Cfarë do të bësh me të?” “Kam marrë vesh,- iu përgjigj ai, se ai ka sharë të Dërguarin e Allahut. Për Zotin, që ka shpirtin tim në dorë, po ta shikoj, nuk do ta lë pa e vrarë.” Edhe djali tjetër i tha Abdu Rrahmanit të njëjtën gjë. Kur u ballafaquan të dy palët, Abdu Rrahmani e pa Ebu Xhehlin duke shëtitur midis rreshtave të idhujtarëve dhe ua tregoi dy djemve. Atëherë, që të dy iu vërsulën Ebu Xhehlit me shpatë dhe e goditën. Njëri e goditi në kërci të këmbës dhe atij i fluturoi këmba, ashtu siç fluturon bërthama e ullirit, kur shtypet. Tjetri e shtriu përtokë dhe e la në frymën e fundit. Pastaj të dy djemtë shkuan tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i thanë: “Shikoji shpata tona.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u tha: “Ju, të dy e keni vrarë atë.” Ishin Muadhi dhe Meudhi, bijtë e Afrait. Meudhi ra dëshmor në të njëjtën luftë, kurse Muadhi jetoi deri në kohën e Khalifit Othman (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i dha Muadhit pasurinë e Ebu Xhehlit. Pasi mbaroi beteja, njerëzit dolën për të kërkuar Ebu Xhehlin. Abdullah ibn Mes’udi e gjeti atë me shpirt ndër dhëmbë. I vuri këmbën në qafë dhe e kapi për mjekre, që t’ia priste kokën. - A të poshtëroi Allahu ty, o armiku i Allahut?,- i tha. Ebu Xhehli: - Me çfarë më poshtëroi Allahu mua? A keni vrarë njeri më të madh se unë? Sikur të mos më kishte vrarë një bari delesh! Kush po e fiton luftën sot? Abdullah ibn Mes'udi: - Allahu dhe i Dërguari i Tij. Ebu Xhehli: - I je ngjitur një të përpjete të vështirë, o bari i vogël delesh. Atëherë, Abdullahu ia preu kokën dhe vajti tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Allahu Ekber. (Allahu është më i Madhi). Falenderimi i takon Allahut që e vërtetësoi premtimin e Vet, e ndihmoi robin e Vet dhe i theu armiqtë.” Pastaj shtoi: “Ky (Ebu Xhehli) ishte faraoni i kësaj bashkësie.” Dita e Dallimit të së mirës nga e keqja (Furkanit) Eshtë dita, kur u zhvillua lufta e Bedërit, më 17 të muajit të Ramazanit. Beteja bëhej midis femohuesve dhe besimtarëve. Aty, njeriu luftonte kundër xhaxhait të vet, dajës së vet, djalit të vet, vëllait të vet. Në atë betejë Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) vrau dajën e vet, As ibn Hashimin dhe Ebu Bekri u ndesh me djalin e vet, Abdurr Rrahmanin. Myslimanët zunë rob Abasin, xhaxhanë e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kështu, u ndërpre lidhja farefisnore midis njerëzve dhe Allahu e lartësoi fjalën e besimit mbi fjalën e mohimit dhe e dalloi të vërtetën nga e shtrembra. Prandaj, ajo ditë u quajt “Dita e Dallimit”. Të vrarët Në atë Betejë u vranë 14 burra nga myslimanët: gjashtë nga muhaxhirët dhe tetë nga ensarët. Ata u varrosën në fushën e Bedërit dhe varret e tyre njihen edhe sot. Nga idhujtarët u vranë 70 veta dhe 70 të tjerë u zunë rob. Shumica e tyre ishin nga paria e kurejshëve. Nga ata, 24 kufoma u tërhoqën dhe u hodhën në një pus të pistë në Bedër. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qëndroi në Bedër tri ditë dhe kur u përgatit që të kthehej që andej, vajti te pusi, qëndroi në cep të tij dhe i thirri të vrarët idhujtarë me emrat e tyre dhe të baballarëve të tyre: “O filan, bir i filanit! O filan, bir i filanit! A do t’ju pëlqente (tani) që t’i ishit bindur Allahut dhe të Dërguarit të Tij? Ne vërtet, e gjetëm ndihmën që na kishte premtuar Zoti ynë. Po ju, a e gjetët ndihmën, që ju kishte premtuar zoti juaj?” Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) i tha: “O i Dërguari i Allahut! A po u flet trupave pa shpirt?” “Ju nuk dëgjoni më mirë se ata,- iu përgjigj Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), por vetëm se ata nuk përgjigjen.” Lajmi i Betejës në Mekë dhe në Medine Lajmi i thyerjes së idhujtarëve arriti në Mekë. Ata i theu dhe i poshtëroi Allahu. Me qëllim që të mos u bëhej qejfi mylimanëve, idhujtarët e ndaluan vajtimin për të vrarët e tyre. Esued ibn Mutalibit i ishin vrarë tre djem në Bedër, prandaj ai donte të vajtonte me zë për ta. Natën dëgjoi zërin e një gruaje që po vajtonte dhe mendoi se ishte dhënë leja për të vajtuar të vrarët. Prandaj, dërgoi djalin e vet për të hetuar. I biri shkoi atje dhe mori vesh që gruaja po vajtonte për devenë e vet, që i kishte humbur. Atëherë ai nuk e përmbajti veten dhe thuri…: Po qan për një deve të humbur?! Gjumin pagjumësia ka mundur. Jo, ajo nuk po qan për devenë, Qan për Bedërin; të pafat qemë. Në Medine, njerëzit morën vesh për betejën nga dy lajmëtarë të dërguar nga Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): Abdullah ibn Reuahai dhe Zejd ibn Harithe. I pari njoftoi pjesën e sipërme të Medines, i dyti pjesën e poshtme të saj. Jehudinjtë kishin përhapur fjalë të gënjeshtërta në Medine. Por, kur shkoi atje lajmi i fitores, u gëzuan tërë myslimanët dhe u tund Medinia nga brohoria e njerëzve: La i lahe il-lallah (Nuk ka zot tjetër përveç Allahut), Allahu Ekber (Allahu është më i Madhi). Krerët e myslimanëve, dolën përpara në rrugët e Bedërit dhe uruan të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për fitoren. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në Medine I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kthye në Medine me ndihmën e Allahut, me plaçkë lufte dhe robër. Kur arriti afër Safrasë, Allahu i zbriti ajetin, që tregon urdhrin e ndarjes së plaçkës së luftës. Prandaj, ai mori një të pestën e plaçkës së luftës. Pjesën tjetër e ndau në mënyrë të barabërtë midis luftëtarëve. Më pas urdhëroi që të vritej Nadir ibn Harithi. Ali ibn Ebu Talibi ia preu kokën. Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) arriti në Araki Dhubaja, urdhëroi që të vritej Ukbe ibn Ebu Muiti, të cilin e vrau Asim ibn Thabit el Ensariu (thuhet edhe se e ka vrarë Ali ibn Ebu Talibi). Krerët e myslimanëve që kishin dalë për të uruar, e takuan të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në Rauhar. Pastaj e shoqëruan atë deri në Medine. Shumë njerëz u bënë myslimanë. Madje edhe Abdullah ibn Ubeji (kryetari i dyfytyrakëve) dhe shokët e tij u shfaqën sikur u bënë myslimanë. [color]

loni19 · 09-06-05, 10:02

[color=blue]
Pas Bedrit

Pasi i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u vendos në Medine, u këshillua me Sahabët për robërit e luftës. Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) shfaqi mendimin që të merren paratë (fidje) prej tyre për lirimin e tyre. Ndërsa, Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) dha mendimin që ata të vriten. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vendosi që të mos vriteshin robërit e luftës, por të merreshin para prej tyre, për t’i liruar. Për secilin shuma ishte nga 1000 deri në 3000 dirhem. Disa nga robërit e luftës dinin të lexonin dhe të shkruanin, prandaj, si fidje u caktua që secili nga ata t’u mësonte shkrim e lexim dhjetë djemve myslimanë. Për disa të tjerë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urdhëroi që të liroheshin, pa paguar fidje. Zejnebja, bija e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi një gjerdan, për lirimin e burrit të saj, Ebu el Asi. Hatixheja ia kishte dhënë asaj dhuratë martese, kur e martuan me Ebu el Asin. Kur e pa i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) gjerdanin, i erdhi keq dhe iu lut Sahabëve, që Ebu el Asi të lirohej pa paguar fidje. Ata e pranuan këtë dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e liroi atë, por me kusht që ta linte të lirë Zejneben të largohej nga Meka. Ebu el Asi e pranoi këtë kusht dhe Zejnebja imigroi në Medine. Vdekja e Rukies dhe martesa e bijës tjetër të Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) Rukia, bija e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qe e sëmurë, kur ai u nis për në Bedër. Ajo ishte e martuar me Othman ibn Affanin (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Prandaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e urdhëroi Othmanin që të qëndronte në Medine e të kujdesej për Rukijen e sëmurë dhe i tha se do të kishte shpërblim si ata që merrnin pjesë në luftën e Bedërit. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) la edhe Usame ibn Zejdin për këtë punë. Por Rukia vdiq, para se të kthehej i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në Medine. Usame ibn Zejdi ka thënë: “Na erdhi lajmi për fitoren e myslimanëve në Bedër, kur po mbulonim me dhč Rukien, bijën e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!).” Pasi u kthye i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në Medine dhe u qetësua, i dha Othmanit për grua vajzën tjetër, Umu Kulthumin. Prandaj Othmani është quajtur i zoti i dy dritave. Umu Kulthumi jetoi me Othmanin, derisa vdiq, në muajin e Sha’banit, në vitin e 9-të të Hixhretit dhe u varros në varrezat e Medines (el Bekia). Idhujtarët dhe aleatët e tyre u hidhëruan shumë nga ndihma dhe fitorja që Allahu u dha myslimanëve në Bedër. Prandaj, filluan të kurdisnin plane për të goditur myslimanët dhe për t’u hakmarrë ndaj tyre. Mirëpo Allahu i asgjësoi kurthet e tyre dhe me mirësinë e Vet i fuqizoi myslimanët. Një javë pas kthimit të myslimanëve nga lufta e Bedërit ose në muajin Muharrem të vitit të 3-të të Hixhretit, u mblodhën njerëzit e fisit Beni Selim për të luftuar kundër Medines. Kur e morën vesh myslimanët këtë, u futën në shtëpitë e njerëzve të fisit Beni Selim, u morën plaçkë e gjë dhe u kthyen në Medine shëndoshë e mirë. Më pas komplotuan Umejr ibn Ueheb Xhemhin dhe Safuan ibn Umeja për të vrarë Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Për këtë Umejri shkoi në Medine, por u kap nga myslimanët. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tregoi se dinte për komplotin e tij dhe Umejri u bë mysliman. Lufta e Benu Kajnukas U zbulua plani i jehudinjve të fisit Benu Kajnuka për sherr dhe armiqësi kundër myslimanëve. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i këshilloi që të hiqnin dorë nga plani i tyre djallëzor, por ata i thanë: “O Muhamed! Mos të të gënjejë mendja! Ti luftove kundër ca njerëzve të fisit Kurejsh, që nuk e njihnin mjeshtërinë e betejës. Po të luftosh kundër nesh, do ta shikosh se jemi ne njerëzit e sprovuar në luftë.” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e duroi këtë përgjigje. Por ata i shtuan ngacmimet e tyre kundër myslimanëve, derisa në tregun e tyre shkaktuan një ngatërresë dhe u vra një mysliman dhe një jehudi. Atëherë, ditën e shtunë, në mes të muajit Sheual, në vitin e dytë të Hixhretit, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i rrethoi ata. Pas pesëmbëdhjetë ditësh, në fillim të muajit Dhul Ka’ade ata u dorëzuan. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i internoi ata në Sham, në Idhreatë. Pas njëfarë kohe shumica e tyre vdiqën. Lufta e Suejkut Pas luftës së Bedërit, Ebu Sufjani premtoi që nuk do ta lante trupin me ujë derisa ta asgjësonte Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Për këtë qëllim ai u nis nga Meka me 200 kalorës dhe sulmoi Aridin, në anë të Medines. Idhujtarët Kurejshë, me Ebu Sufjanin në krye prenë, dogjën e shkatërruan plantacionet e hurmave dhe vranë dy burra. Pastaj u larguan. U njoftua i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ai doli menjëherë në ndjekje të tyre, por ata kishin ikur. Në ikje e sipër kishin hedhur në rrugë peksimet dhe ushqime të tjera, që të lehtësonin barrën e të iknin sa më shpejt. Myslimanët i ndoqën deri në Karkaretu el Keder, por idhujtarët ishin larguar edhe prej andej. Myslimanët e morën peksimetin që kishin lënë idhujtarët, prandaj ajo betejë mori emrin “Beteja e Suejkut” dhe beteja e “Karkaretu el Keder”. Vrasja e Ka’ab ibn el Eshrefit Ka’abi ishte prozator dhe poet jehudi dhe nga armiqtë më të mëdhenj të myslimanëve. Ai qësendiste të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe shokët e tij (sahabët), merrte nëpër gojë gratë e tyre, lavdëronte armiqtë e tyre dhe i nxiste ata kundër mysimanëve. Pas luftës së Bedërit, ai vajti te kurejshët dhe i nxiti ata që të luftonin kundër myslimanëve. Për këtë ai u recitoi atyre disa strofa vjershe si: Ju jeni në rrugë më të drejtë se ata; Nuk ka rëndësi ç’ndodhi me fisin Kajnuka. Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u tha shokëve te vet: “Kush e vret Ka’ab ibn Eshrefin?” U çua Muhamed ibn Meslemeja, Adad ibn Beshiri, Ebu Naili, Harir ibn Eusi dhe Ebu Abis ibn Xhebri. Komandanti u caktua Muhamed ibn Meslemeja, i cili i kërkoi të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që t’i thoshte Ka’abit diçka. Muhamed ibn Meslemeja vajti te Ka’abi dhe i tha: “Vërtet, ky burrë,- duke folur për Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), na ka kërkuar neve të japim zeqatin dhe na ka sjellë vështirësi e mundime.” Ka’abi u gëzua nga fjalët e Muhamed ibn Meslemes dhe i tha: “Për Zotin, ju ka mërzitur.” Pastaj, Muhamed ibn Meslemeja i kërkoi hua Ka’abit ca ushqim e ca hurma dhe derisa t’i shlyente huanë, t’i linte peng armën e tij. Ka’abit i vajti edhe Ebu Naili dhe bëri të njëjtën bisedë me të. Pastaj Ebu Naili i tha: “Kam ca shokë që mendojnë si unë. Dëshiroj t’i sjell ata këtu, tek ti, që t’u shesësh (ushqime etj.) dhe t’i ndihmosh.” Ka’abi e pranoi propozimin e Ebu Nailit. Natën e katërmbëdhjetë të Rabiul Euelit, në vitin e tretë të Hixhretit ata i shkuan Ka’abit të armatosur dhe i thirrën te dera. Ka’abi u çua dhe zbriti poshtë për të hapur derën. E shoqja i tha: “Ku po del në këtë orë? Unë dëgjova një zë, që m’u duk sikur ndillte gjak.” Ai nuk u kushtoi rëndësi fjalëve të saj. Zbriti. Kur hapi derën e i shikoi ata me armë, nuk u shqetësua, sepse qe bërë marrëveshje më parë midis tyre. Njerëzit e armatosur nisën të ecnin bashkë me të. Donin të gjenin rastin dhe ta vrisnin. Ebu Naili e lavdëroi për erën e mirë të parfumit që kishte vënë dhe i kërkoi leje që të afronte hundën në kokën e tij. Ka’abi i dha leje, ashtu duke u mbajtur fodull dhe duke u mburrur. Ebu Naili i mori erë, i vuri dorën te koka dhe u tha shokëve të vet që t’i merrnin erë, gjithashtu. Pas pak, i kërkoi leje përsëri që t’i merrte erë dhe bëri ashtu si herën e parë. I kërkoi për të tretën herë lejë t’i merrte erë dhe si ia kapi mirë kokën, tha: “Bjerini armikut të Allahut!” Atëherë, vringëlluan shpatat mbi të me tërbim dhe Muhamed ibn Meslemeja i vuri një gurëthyes39 në fyt dhe i mëshoi fort derisa ai i doli nga qafa. Në atë çast Ka’abi bërtiti me një zë kaq të keq e të fortë, sa i tmerroi ata që ishin rrotull tij dhe ra i vdekur. U ndezën dritat nëpër shtëpitë e idhujtarëve. Ata tentuan që t’i kapnin njerëzit, që vranë Ka’ab ibn Eshrefin, por myslimanët u kthyen në Medine shëndoshë e mirë. Në këtë mënyrë u shua zjarri i intrigave kundër myslimanëve, që i shqetësoi gjatë myslimanët dhe nëpërkat jehude u fshehën nëpër vrimat e tyre për njëfarë kohe. Çeta e Kirdes Në muajin Xhemadiul Ahir, në vitin e tretë të Hixhretit, kurejshët dërguan një vargan për në Sham nga rruga e Irakut, e cila kalonte nga Nexhdi, por jo afër Medines. Varganin e udhëhiqte Safuan ibn Umeja. Këtë e mori vesh i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe dërgoi Zejd ibn Harithin (Allahu qoftë i kënaqur me të!) me njëqind kalorës. Vargani po pushonte te një burim, në vendin e quajtur Kirde, në Nexhd. Zejdi me kalorësit e vet iu vërsul dhe e pushtoi varganin me gjithë pasurinë që kishte, ndërsa varganarët ikën të gjithë. Myslimanët kapën udhërrëfyesin e idhujtarëve, Furat ibn Hajanin, i cili u bë mysliman. Plaçka që morën myslimanët kapte vlerën njëqind mijë dinarë dhe humbja e varganit me gjithë pasurinë që kishte, qe goditja më e dhembshme që pësuan Kurejshët pas luftës së Bedërit. [color]

loni19 · 09-06-05, 10:12

[color=blue]
Lufta e Uhudit

Ndërkohë që po përgatiteshin për hakmarrje kundër myslimanëve për atë që pësuan në luftën e Bedërit, kurejshët pësuan goditjen tjetër, me humbjen e varganit në Kirde. Ata u tërbuan edhe më keq. Prandaj, nxituan përgatitjet e tyre për të grumbulluar vullnetarë. Mblodhën zezakë dhe caktuan poetë për t’i nxitur njerëzit. Ushtria idhujtare prej tremijë luftëtarësh, u pajis me tremijë deve, dyqind kuaj dhe shtatëqind parzmore. Kishin me vete edhe një numër të konsiderueshëm grash, për të nxitur dhe përhapur shpirtin e trimërisë dhe të entuziazmit. Komandant i përgjithshëm i ushtrisë ishte Ebu Sufjani. Flamurin e mbanin trimat e fisit Benu Abdud Dar. Ushtria u nis me tërë zemërimin dhe mllefin që kishte. Vazhdoi lëvizjen, derisa mbërriti në rrethinat e Medines dhe zuri vend në Kanat, afër maleve Ajnejn dhe Uhud. Ishte ditë e xhuma, më 6 të muajit Sheual, viti i tretë i Hixhretit. Një javë para se të shkonte atje ushtria kurejshe, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e mori vesh këtë gjë. Prandaj, ai krijoi njësitë ushtarake, për të parapritur çdo sulm të mundshëm dhe për të mbrojtur Medinen. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kishte mendimin që myslimanët të mbroheshin brenda Medines: nëpër rrugë të luftonin burrat, sipër shtëpive, gratë. Këtë mendim e pranoi kryetari i dyfytyrakëve Abdulla ibn Ubeji. Ai synonte të rrinte në shtëpinë e vet e të mos merrte pjesë në luftime dhe të mos akuzohej se kishte ikur nga lufta. Mirëpo, të rinjtë e Medines kishin mendimin që të dilnin jashtë Medines dhe të luftonin kundër idhujtarëve hapur. Ata ishin shumë entuziastë dhe e kërkuan këtë me këmbëngulje. Mendimi i tyre u pranua dhe ushtria myslimane u nda në tre regjimente: regjimenti i parë, i përbërë nga muhaxhirët, flamurin e të cilit e mbante Mus’ab ibn Umejri; regjimenti i dytë, i fisit Eus, flamurin e të cilit e mbante Usejd ibn Hudari; regjimenti i tretë, i fisit Hazrexh, flamurin e të cilit e mbante Habab ibn Mundhiri. Pas namazit të pasdites (iqindisë) ushtria myslimane u drejtua nga mali i Uhudit. Të vegjëlit u ndaluan të merrnin pjesë në luftë; u bë përjashtim vetëm me Rafia ibn Hadixhin, sepse ai ishte mjeshtër në qitjen me shigjetë. Mirëpo, Samura ibn Xhendebi tha: “Unë jam më i fuqishëm se Rafiai. Unë e rrëzoj atë.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i urdhëroi djemtë që të bënin mundje. Samura e rrëzoi Rafianin dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e lejoi edhe atë të merrte pjesë në luftë. Në Shejhejnë ushtria fali namazin e akshamit (perëndimit) dhe të jacisë (mbrëmjes). Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qëndroi aty me gjithë ushtrinë. Por caktoi pesëdhjetë burra për të ruajtur kampin. Në fund të natës, para se të dilte drita, ushtria u nis. Namazin e agimit e falën në Shaut. Aty, Abdullah ibn Ubeju me 300 veta që kishte me vete, tradhtoi dhe u kthyen mbrapsht. Për këtë arsye filloi njëfarë tronditjeje dhe luhatjeje në fiset Benu Selme dhe Benu Harithe. Edhe ata qenë gati duke u kthyer, por Allahu ua forcoi besimin dhe ata qëndruan. Në fillim numri i myslimanëve ishte një mijë, por pasi iku Abdullah ibn Ubeji me 300 veta, mbetën 700. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) bashkë me ushtrinë myslimane shkuan drejt malit Uhud, nga një rrugë e shkurtër, që e linte armikun në anën e perëndimit. Qëndruan në majën, ku hynte gryka e një përroi, duke i kthyer shpinën luginës së Uhudit. Në këtë mënyrë, armiku mbeti si një perde ndërmjet myslimanëve dhe Medines. Atje Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) organizoi ushtrinë. Ai caktoi 50 burra me harqe që të qëndronin në malin Ajnejn, i cili njihet me emrin Mali i Qitësve. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i urdhëroi ata që të mbronin malin dhe t’i mbronin myslimanët nga prapa. U tha në mënyrë të prerë që të mos e linin pozicionin e tyre, derisa të vinte urdhri i tij, edhe po ta fitonin myslimanët betejën edhe po ta humbisnin atë. Komandant i tyre u caktua Abdullah ibn Xbubejr Ensariu. Edhe idhujtarët e moblizuan ushtrinë e tyre dhe dolën në sheshin e betejës. Gratë e tyre i nxisnin burrat, duke hyrë midis rreshtave, duke u rënë dajreve, duke u kënduar heronjve e duke recituar vjersha: Përpara o burra, se do përqafohemi, Do të shtrojmë jastëkët e do të gëzohemi; Nëse ikni mbrapsht, do të ndahemi, Do të ndahemi përgjithmonë e më nuk do të bashkohemi. Për komandantët e ushtrisë gratë thoshin: Luftoni, o trimat e Abdud Darit çdo mysliman, Sepse jeni të mbrojtur nga çdo anë Luftoni e godisni armiqtë pa mëshirë. Dueli dhe beteja Të dyja ushtritë iu arfuan njëra-tjetrës. Doli Talha ibn Ebi Talha Abderiu, flamurtari i idhujtarëve dhe më trimi i kalorësve kurejshë, hipur mbi deve dhe bëri thirrje për duel. I doli përpara Zubejr ibn Auami (Allahu qoftë i kënaqur me të!) dhe u vërsul si luani e hipi mbi devenë e tij. E kapi, e përplasi në tokë dhe e theri me shpatën e vet. I Dërguari i Allahu (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe myslimanët thanë: “Allahu Ekber” (Allahu është më i Madhi). Pastaj shpërtheu beteja. Halid ibn Uelidi, që ishte nga kalorësit e idhujtarëve u mundua tri herë t’i godiste myslimanët nga prapa, por e goditën qitësit që kishte caktuar i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Myslimanët e përforcuan sulmin e tyre kundër flamurtarëve të idhujtarëve, derisa i vranë të gjithë. Ishin njëmbëdhjetë luftëtarë. Flamujt e tyre mbetën për tokë. Myslimanët e fuqizuan, gjithashtu sulmin e tyre edhe në pikat e tjera, derisa i shpartalluan rreshtat e idhujtarëve. Gjatë betejës treguan trimëri të rrallë Ebu Dexhxhaneja dhe Hamzai (Allahu qoftë i kënaqur me ta!). Gjatë këtij sulmi u vra Hamza ibn Abdul Mutalibi (Allahu qoftë i kënaqur me të!), Luani i Allahut dhe Luani i të Dërguarit të Tij (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Atë e vrau Uahshi ibn Harbi, i cili ishte skllav abisinas, mjeshtër në goditjen me heshtë. Pronari i tij, Xhubejr ibn Mut'aimi i kishte premtuar se do ta lironte, po të vriste Hamzanë, sepse Hamzai i kishte vrarë xhaxhanë, Tuajme ibn Adjin, një vit më parë, në Bedër. Uahshiu u fsheh prapa një shkëmbi dhe priti të kalonte Hamzai. Ndërkohë, kur Hamzai i preu kokën idhujtarit Suba ibn Arfitas, Uahshiu e goditi befasisht. Heshta e goditi në bark dhe i doli midis këmbëve. Hamzai (Allahu qoftë i kënaqur me të!) ra në tokë e nuk mundi të çohej më derisa vdiq aty . Idhujtarët u kthyen dhe nisën të iknin. Ikën edhe gratë që ishin me ta. Myslimanët i ndoqën pas; morën armë e plaçkë lufte. Në atë çast qitësit, që pati caktuar Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që të qëndronin roje dhe të mbronin myslimanët nga prapa, bënë gabimin e rëndë. Dyzet veta prej tyre zbritën nga qafa e malit dhe ranë në sheshin e betejës për të marrë plaçkë lufte, edhe pse ata kishin urdhër të prerë nga Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që të qëndronin me çdo kusht në pozicionet e tyre. Halid ibn Uelidi shfrytëzoi rastin dhe i sulmoi ata dhjetë veta që kishin mbetur në Malin e Qitësve dhe i vrau. Pastaj, i doli rrotull malit derisa u shkoi në shpinë myslimanëve dhe nisi t’i rrethonte ata. Kalorësit e Halidit lëshuan zë dhe idhujtarët e tjerë e kuptuan dhe u kthyen përsëri kundër myslimanëve. Flamurin e tyre e ngriti një nga gratë idhujtare. Ata i mblodhën forcat rreth flamurit për sulm kundër myslimanëve. Kështu, myslimanët u ndodhën midis dy zjarresh. Sulmi i idhujtarëve kundër të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe përhapja e lajmit për vrasjen e tij I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte në prapavijën e myslimanëve. Me të ishin shtatë veta nga ensarët dhe dy nga muhaxhirët. Kur pa kalorësit e Halidit, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) doli prapa malit dhe i thirri shokët e vet me zërin e tij të lartë: “O robtë e Allahut! Ejani tek unë!” Zërin e tij e dëgjuan idhujtarët, sepse ata, duket qenë më afër tij sesa myslimanët. Kështu, u grumbulluan idhujtarët me nxitim në drejtim të zërit dhe e sulmuan të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me tërbim e u përpoqën ta vrisnin atë, përpara se të arrinin myslimanët. Atëherë, i Dërguari i Allahut tha: “Kush i prapëson idhujtarët, do të ketë Xhenetin, do të jetë shoku im në Xhenet.” Në atë çast, doli një burrë nga ensarët, i prapësoi idhujtarët dhe ra duke luftuar kundër tyre. Pas tij doli një burrë tjetër nga myslimanët, i cili gjithashtu i prapësoi idhujtarët dhe luftoi, derisa u vra. Pastaj një i tretë, i katërti, i pesti, i gjashti, i shtati. Që të gjithë u vranë. Rreth të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mbetën vetëm dy myslimanë: Talha ibn Ubejdulahu dhe Sa’ad ibn Ebu Uekasi. Idhujtarët e përqendruan sulmin kundër të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe atë e goditi një gur e ai u rrëzua në njërën ije. Iu thye, gjithashtu një dhëmballë në pjesën e poshtme të nofullës së djathtë dhe iu plagos buza e poshtme. U plagos edhe në kokë e në fytyrë. E goditën me shpatë mbi parzmore, aq sa parzmorja iu fut në trup. E goditën edhe me shpatë në qafë; nga kjo e fundit vuajti një muaj. Meqë kishte veshur dy parzmore, shpata e armikut nuk i arriti në trup. Idhujtarët arritën ta plagosin të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) edhe pse dy shokët e tij bënë të pamundurën për ta mbrojtur atë. Sa’ad ibn Uekasi qëlloi me shigjeta kundër idhujtarëve, derisa i mbaruan dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “Qëllo, për ty do të flijoja nënën dhe babanë tim.” Edhe Talha ibn Ubejdulahu luftoi i vetëm, sa për të gjithë grupin që u vra më parë, derisa mori 35-39 plagë. Talhai e mbrojti Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me dorën e vet, derisa e goditën në gishta dhe dora iu paralizua. Kur e goditën në gishtat e dorës, Talhai tha: “E pësova.” “Sikur të kishe thënë: “Bismilah” (Me emrin e Allahut),- i tha Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), do të të ngrinin melekët dhe njerëzit do rrinin të të shikonin.” Gjatë asaj ore të vështirë, zbritën melekët Xhebrail dhe Mikail dhe luftuan kundër idhujtarëve. Pastaj erdhën disa myslimanë te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe e mbrojtën me tërë fuqinë. I Pari qe Ebu Bekër Es Sidik. Më pas, edhe Ebu Ubejde ibn Xherahu. Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) shkoi i pari tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), por qe Ebu Ubejdja ai, që ia hoqi hallkën e zixhirit të helmetës Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!)40 duke ia tërhequr me dhëmbë. Atëherë, Ebu Ubejdes i ra një dhëmb. Kur i hoqi edhe rrethin tjetër, Ebu Ubejdes i ra edhe një dhëmb tjetër. Ata shkuan me Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tek Talha ibn Ubejdullahu, i cili e shëroi atë. Më pas, tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) erdhën Ebu Dexhaxheja, Mus’ab ibn Umejri, Omer ibn Hatabi, Ali ibn Ebu Talibi dhe të tjerë. U shtua edhe numri i idhujtarëve, të cilët i fuqizuan sulmet e tyre kundër myslimanëve. Por myslimanët treguan heroizëm të rrallë. Disa qëllonin me shigjeta, disa mbronin, disa luftonin dhe disa ruanin Profetin (pa (Standarqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nga shigjetat. Mus’ab ibn Omejri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) mbante flamurin në dorën e djathtë, por idhujtarët e goditën dhe ia prenë atë. E kapi flamurin me dorën e majtë, por edhe atë ia prenë. Pastaj e goditën në gjoks dhe në qafë, derisa ra. Ai, që e vrau ishte Abdullah ibn Kemieh. Duke vrarë Mus’abin, kujtoi se kishte vrarë të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), sepse Mus’abi i ngjante shumë Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Prandaj, ibn Kemie u kthye tek idhujtarët dhe thirri me zë të lartë: “Muhamedi u vra.” Lajmi u përhap me shpejtësi. Me përhapjen e këtij lajmi u pakësuan ca sulmet e idhujtarëve, sepse ata menduan se ia kishin arritur qëllimit dhe e bënë atë që kishin dëshiruar. Qëndrimi i myslimanëve pas këtij rrethimi Kur myslimanët e panë se filluan të rrethoheshin, u shkrehën, u tronditën dhe nuk arrinin dot të kishin një qëndrim të vetëm. Dikush mori nga jugu, derisa arriti në Medine. Dikush tjetër iku në majë të malit Uhud dhe u bashkua me kampin e myslimanëve. Por shumica e myslimanëve mbetën brenda rrethimit. Ata qëndronin në pozicionet e tyre dhe mbronin shokët, që luftonin kundër idhujtarëve agresorë. Megjithatë, radhët myslimane u ngatërruan, sepse nuk mbeti ndër ta ndonjëri që t’i udhëhiqte me njëfarë rregulli. Madje, puna shkoi deri atje, sa të përlesheshin të parët me të pasmit e tyre. Kështu, el Ejmeni vrau babanë e Hudhejfes. Kur myslimanët dëgjuan lajmin e vrasjes së të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) disave u fluturoi mendja, u thyen moralisht e u dobësuan aq sa deshën ta braktisin luftën. Por pati myslimanë të tjerë, që thanë: “Luftoni o vëllezër myslimanë dhe vdisni në rrugën islame, ashtu siç ka vdekur i Dërguari i Allahut.” Ndërkohë, kur myslimanët ishin shumë të hidhëruar e të dobësuar, Ka’ab ibn Maliku (Allahu qoftë i kënaqur me të!), shikoi befasisht të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që po vinte tek ata. E njohu nga sytë e tij, sepse fytyra ishte mbuluar me helmetën e hekurt. Atëherë, Ka’abi thirri me zë të lartë: “O myslimanë! Gëzohuni! Ja ku po vjen i Dërguari i Allahut.” Sapo dëgjuan këtë zë, myslimanët u kthyen tek ai. Rreth të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u mblodhën 30 burra. Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) bashkë me ta, çau rrugën midis idhujtarëve, e shpëtoi ushtrinë e vet të rrethuar dhe e tërhoqi për në grykën e malit. Idhujtarët u përpoqën që ta pengonin atë të tërhiqej, por dështuan plotësisht. Gjatë asaj përpjekjeje u vranë dy veta. Në sajë të kësaj tërheqjeje shpëtuan myslimanët, por pasi e paguan shtrenjtë gabimin e qitësve, të cilët nuk zbatuan urdhrin e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Në grykën e malit Uhud Pasi dolën nga rrethimi dhe zunë vend në grykën e malit, myslimanët patën disa fërkime të veçanta e të lehta me idhujtarët. Por idhujtarët nuk guxuan të përparonin për një sulm të përgjithshëm. Ata qëndruan pak në fushën e betejës, masakruan të vrarët, u prenë veshët, hundët dhe organet gjenitale. Disave ua çanë barkun. Hindi, bija e Utbes, i çau Hamzait barkun, i shkuli mëlçinë dhe filloi ta hante. Por meqë nuk mundi ta përtypte, e pështyu. I mori atij gjithashtu veshët dhe hundën dhe i vari si gjerdanë. Ubej ibn Halef shkoi duke u mburrur në grykën e malit, për të vrarë Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kur u afrua, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e goditi me heshtë në kockën e supit, në një hapësirë midis parzmores dhe helmetës së tij. Ai u rrotullua me kalin e tij disa herë. Pastaj u kthye te kurejshët duke pëllitur si dem. Kur arritën në Serif, afër Mekës, ai vdiq nga plaga. Më pas erdhën disa idhujtarë të tjerë, të cilët i udhëhiqnin Ebu Sufjani dhe Halid ibn Uelidi dhe u ngjitën në një anë të malit. Por Omer ibn Hatabi, bashkë me një grup muhaxhirësh luftuan kundër tyre dhe i zbritën nga mali. Ka të dhëna që tregojnë se Sa’ad ibn Ebi Uekasi (Allahu qoftë i kënaqur me të!) vrau tre idhujtarë. Numri i idhujtarëve të vrarë arriti 22 veta. (Thuhet edhe se ishte 37). Ndërsa, nga myslimanët u vranë 70 veta: 41 nga fisi Hazrexh, 24 nga fisi Eus, 4 veta nga muhaxhirët dhe 1 nga jehudinjtë41. Pas përpjekjes së fundit që bënë Ebu Sufjani dhe Halid ibn Uelidi, idhujtarët nisën të përgatiteshin për t’u kthyer në Mekë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) arriti në grykën e malit. Pasi u qetësua aty, i vajti Aliu (Allahu qoftë i kënaqur me të!) me ca ujë të malit Uhud që të pinte, por i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuhati që uji kishte njëfarë ere dhe nuk piu, por vetëm lau fytyrën dhe hodhi pak në kokë. Mirëpo, filloi t’i rridhte gjak pa pushim nga plaga që kishte në kokë. Atëherë, Fatimja (Allahu qoftë i kënaqur me të!) dogji një copë rrogoz dhe hirin e saj ia vuri sipër plagës dhe kështu u ndalua gjaku. Pastaj, erdhi Muhamed ibn Meslemeja (Allahu qoftë i kënaqur me të!) me ca ujë të mirë dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) piu dhe iu lut Zotit që t’i bënte mirësi atij. Ai e fali namazin e drekës (ylenë) ulur. Edhe myslimanët e falën ulur. Më pas erdhën gratë e muhaxhirëve dhe të ensarëve, ndër to: Aishja, Umu Ejmeni, Umu Sulejmi dhe Umu Seliti, të cilat mbushnin ujë dhe u jepnin të plagosurve (Allahu qoftë i kënaqur me të gjitha ato!). Dialog dhe vendim Pasi u përgatitën idhujtarët plotësisht për t’u kthyer, doli Ebu Sufjani në malin e Uhudit dhe thirri me zë: “A është mes jush Muhamedi?” Myslimanët nuk iu përgjigjën. Ai pyeti përsëri: “A është mes jush biri i Ebu Kahafes (Ebu Bekri)?” Ata nuk iu përgjigjën. Ebu Sufjani thirri përsëri: “A është mes jush Omer ibn Hatabi?” Myslimanët nuk iu përgjigjën, sepse Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk i lejoi të përgjigjeshin. Atëherë, Ebu Sufjani thirri me zë: “Këta që përmenda paskan vdekur.” Atëherë, Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) nuk e përmbajti dot veten, por u çua dhe tha: “O armik i Allahut! Të gjithë ata që përmende ti, janë gjallë. Allahu la të gjallë ata, prej të cilëve ti do të pikëllohesh.” Pastaj, Ebu Sufjani tha: “Disa nga të vrarët tuaj u masakruan e unë nuk e urdhërova këtë, prandaj nuk më pikëllon.” Pastaj shtoi: “Lartësohu, o Hebel!” Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u mësoi që t’i përgjigjen atij kështu: “Allahu është më i Lartësuar dhe më i Madhëruar.” “Ne kemi Uzanë,- foli Ebu Sufjani, ndërsa ju nuk e keni atë.” Profeti i mësoi ata kështu: “Allahu na ndihmon neve, ndërsa ju askush.” Ebu Sufjani: “Sot qe dita jonë, në Bedër dita juaj dhe lufta vazhdon.” Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) ia ktheu: “Nuk jemi në barazim. Të vrarët tanë janë në Xhenet, ndërsa të vrarët tuaj në Zjarr.” Ebu Sufjani: “Kështu thoni ju. Vërtet?! Atëherë ne qenkemi të humbur e të dështuar.42 Por më thuaj, për Zotin, o Omer, a e kemi vrarë Muhamedin.” Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) i tha: “Jo, tani ai po dëgjon fjalët e tua.” Ebu Sufjani: “Ti je më i çiltër dhe më mirëbërës për mua sesa ibn Kemia.” Pastaj Ebu Sufjani e ngriti zërin dhe tha: “Vitin që vjen le të takohemi në Bedër.” Atëherë i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urdhëroi një nga sahabët që t’i thoshte Ebu Sufjanit: “Po, le të jetë ky një premtim midis nesh dhe teje.” Idhujtarët kthehen në Mekë, kurse myslimanët në Uhud fillojnë të kërkojnë të plagosurit dhe të varrosin dëshmorët Ebu Sufjani u kthye tek ushtria e vet dhe u nisën. Ai kishte hipur në deve dhe kalin e mbante anash. Kjo tregonte që ata synonin të ktheheshin në Mekë. Qe mirësi nga Allahu që myslimanëve nuk u doli asnjëri nga idhujtarët që t’i ndalonin gjatë rrugës për në Medine. Allahu i drejtoi idhujtarët për në Mekë. Vërtet, Allahu ndërhyn mes njeriut dhe zemrës së tij. 42) Ebu Sufjani përpiqet të vërë në lojë shokët e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbin të!). (shënim i përkthyesit) Myslimanët zbritën në fushën e betejës. Ata kërkonin të plagosurit dhe të vrarët. Disa çuan dëshmorë deri në Medine, por i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urdhëroi që t’i kthenin ata përsëri te vendi, ku ishin vrarë. Ata u varrosën atje, me rrobat e tyre, pa i larë dhe pa ua falur namazin e Xhenazes. Madje, janë futur edhe tre veta në një varr. Ka rastisur edhe që dy dëshmorë i kanë mbështjellë me një rrobë, por midis tyre kanë vënë ca bar, ndërsa në varr kanë vënë më parë atë njeri, që dinte më shumë Kuran përmendsh, sepse Kurani do të jetë dëshmues për ta në Ditën e Gjykimit. Ndërkohë, gjetën tabutin e Hadhal ibn Ebu Amirit, diku në një cep, i cili pikonte ujë dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Me siguri, Atë po e lajnë melekët.” Ngjarja e Hadhalit është kjo: “Hadhali, sapo ishte martuar. Një herë, kur ishte me gruan e vet, dëgjoi thirrësin që i ftonte njerëzit për luftë. E la të shoqen menjëherë dhe shkoi në sheshin e betejës. Aty luftoi kundër idhujtarëve, derisa u vra. Por ishte i palarë, se kishte fjetur me gruan e s’pati kohë të lahej. Prandaj, pas vdekjes së tij, e lanë melekët. Dhe ai u quajt “I Lari nga Melekët”. Qefini i Hamzait qe një pelerinë. Kur i mbulonin kokën, i dilnin këmbët jashtë; kur i mbulonin këmbët, i dukej koka. Prandaj mbi këmbët i vunë ca bar dhe me atë pelerinë e varrosën. Po kështu vepruan edhe me Mus’ab ibn Umejrin. Kthimi në Medine Pasi i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe myslimanët mbaruan punë me varrimin e dëshmorëve dhe lutjet për ta, u kthyen përsëri në Medine. Gratë, që u ishin vrarë të afërmit e tyre dolën në rrugë dhe takuan të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ai i ngushëlloi dhe iu lut Allahut për ta. Erdhi edhe një grua nga fisi Benu Dinar, së cilës i ishin vrarë burri, vëllai dhe babai i saj. Kur i treguan për njerëzit e vrarë, ajo pyeti si ishte i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ata i thanë: “Mirë është, lavdëruar qoftë Allahu!” “Ma tregoni që ta shikoj”,- iu drejtua ajo. Kur e pa Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Po të jesh ti mirë, çdo fatkeqësi është e vogël për mua.” Myslimanët qëndruan në gjendje shtetrrethimi. Ata ruanin Medinen dhe të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ishin të dërrmuar nga plagët, nga lodhja, nga hidhërimi dhe nga dhembja që kishin. Megjithatë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e pa të domosdoshme që të ndiqeshin lëvizjet e armikut, që po të përpiqej t’i kthehej Medines, t’i dilnin përpara dhe ta asgjësonin. Lufta e Hamraul Esedit Ditën e nesërme, në mëngjes, u bë thirrje ndër myslimanët që t’i dilnin përpara armikut. Por nuk duhet të dilte askush, përveç atyre që kishin marrë pjesë në Uhud. Myslimanët kësaj thirrjeje iu përgjigjën të gjithë. U nisën. Vazhduan marshimin deri në Hamraul Esed, rreth trembëdhjetë kilometra larg Medines dhe atje vendosën çadrat. Idhujtarët erdhën deri në Reuha, 58 kilometra larg Medines. Ata bënin plane e këshilloheshin me njëri-tjetrin që t’i vërsuleshin Medines. Por mjeroheshin, gjithashtu që u doli nga dora rasti i volitshëm në Luftën e Uhudit, për t’i asgjësuar myslimanët. Në Hamraul Esed shkoi Ma’bid ibn Ebu Ma’bid Huzaiu, i cili ishte dashamirës i të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ai e ngushëlloi Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për atë, që pësoi në Uhud. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e porositi atë që të shkonte tek Ebu Sufjani dhe t’i thoshte se myslimanët ishin të fuqishëm. Ebu Ma’bidi shkoi dhe i takoi idhujtarët në Reuha, ku qenë tubuar për të mësyrë Medinen. “Mos shkoni andej,- u tha, se do të humbisni me myslimanët, sepse Muhamedi ka dalë me një ushtri aq të madhe, sa që kurrë ndonjëherë nuk e kam parë. Ata janë të egërsuar tmerrësisht kundër jush. Prandaj, unë mendoj që të mos niseni për në Medine, derisa pararoja e tyre të dalë përpara këtyre kodrave.” Kur idhujtarët dëgjuan këto fjalë, u thyen moralisht dhe u kthyen. Ebu Sufjani u mjaftua me një luftë psikologjike. Ai caktoi njerëz që t’u thonin myslimanëve: “(Idhujtarët) kanë grumbulluar forca të mëdha ndaj jush, prandaj kijini frikë ata.” Këto fjalë të rreme Ebu Sufjani i përhapi, që myslimanët të mos e ndiqnin më tej. Kështu, ai u nis me nxitim për në Mekë. Myslimanëve nuk u bëri fare përshtypje ky kërcënim. Madje, përkundrazi atyre iu shtua besimi në Allahun dhe thanë: “Ne na mjafton Allahu. Sa Mbrojtës i mirë është Ai!” Myslimanët qëndruan në Hamratul Esed deri ditën e mërkurë. Pastaj u kthyen për në Medine. Për këtë Allahu ka thënë: “Dhe ata (myslimanët) u kthyen (për në Medine), pa i gjetur asnjë e keqe dhe fituan begati e mirësi të mëdha nga Allahu, madje arritën edhe kënaqësinë e Tij. Allahu është Dhurues i Madh.” (3:174) [color]

loni19 · 11-06-05, 13:49

Ngjarje dhe luftëra

Ajo që i goditi myslimanët në luftën e Uhudit ndikoi për keq në famën dhe prestigjin e tyre. Armiqtë morën zemër kundër myslimanëve dhe u përgatitën për t’i asgjësuar ata. Për këtë arsye ndodhën edhe ngjarje, që nuk ishin në dobi të myslimanëve. Po përmendim disa nga ato, që janë më të rëndësishme. Ngjarja e Raxhias Disa burra nga Adhali dhe Karija erdhën tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i thanë se ishin bërë myslimanë. Pastaj i kërkuan që t’i dërgonte misionarë, që t’i mësonin të tjerëve fenë dhe Kuranin. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u çoi dhjetë veta nga sahabet (shokët e vet). Kryetar caktoi Asim ibn Thabitin. Kur arritën Sahabet në Raxhia, idhujtarët i sulmuan pabesisht. Ata mbetën të rrethuar në një vend të lartë, në mes të njëqind vetave. Idhujtarët ishin nga Benu Lahjai; fisi Hudhejl. Idhujtarët u dhanë besën myslimanëve: po të zbrisnin poshtë, nuk do t’i vrisnin. Por Asimi nuk pranoi të zbriste. Prandaj, bashkë me shokët e vet luftoi kundër idhujtarëve. Shtatë myslimanë u vranë. Mbetën edhe tre. Idhujtarët u dhanë fjalën përsëri atyre se nuk do t’i vrisnin, po të zbrisnin poshtë dhe të dorëzoheshin. Të tre myslimanët zbritën te qafirët; por qafirët i sulmuan në mënyrë të pabesë, i kapën dhe i lidhën. Njëri nga ata të tre tha: “Ky veprim i qafirëve është fillimi i pabesisë.” Ai nuk pranoi të shkonte me ta. Atëherë, idhujtarët e pabesë e vranë edhe atë. Me dy të tjerët shkuan në Mekë. Ata ishin Hubejb ibn Adji dhe Zejd ibn Dethineji. Qafirët i shitën ata në Mekë si skllevër. Mirëpo, Hubejbi kishte vrarë Harith ibn Amir ibn Neufilin në luftën e Bedërit, prandaj atë e bleu bija (thuhet edhe vëllai) e Harithit. Ca kohë e mbajtën në burg. Pastaj e nxorën dhe e morën për në Ten’im, për ta vrarë. Hubejbi fali dy rekatë namaz dhe iu lut Allahut që t’ua merrte hakun atyre të pabesëve. Ndër të tjera, tha: “Unë nuk e kam për gjë, në qoftë se vritem duke qenë mysliman. Nuk e kam për gjë, se në ç’tokë vritem. Këtë sakrificë e bëj për hir të Allahut. E në dashtë Ai, më shpëton nga gjakatarët.” Atëherë, Ebu Sufjani i tha: “A gëzohesh ti, të kishim Muhamedin këtu dhe t’i prisnim kokën atij, ndërsa ti të shkoje te familja jote?” Hubejbi iu kthye: “Për Zotin, unë nuk gëzohem të shkoj te familja ime e Muhamedit t’i ngulet qoftë edhe një gjemb në këmbë, atje ku është.” Pastaj Ukbe ibn Harith ibn Amiri e vrau Hubejbin, sepse i kishte vrarë babanë. Ndërsa Zejd ibn Dethinei pati vrarë Umeje ibn Mahrithin në luftën e Bedërit. Prandaj atë e bleu ibn Umeje Safuani dhe e vrau për të atin e vet. Para se ta vrisnin, edhe Zejdit i thanë, ashtu siç i kishte thënë Ebu Sufjani Hubejbit. Por edhe Zejdi u përgjigj ashtu si Hubejbi, duke shprehur dashamirësinë më të madhe për Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kurejshët dërguan njerëz që të sillnin në Mekë një pjesë të trupit të Asimit, por Allahu dërgoi grerëzat, të cilat e mbrojtën trupin e tij. Kur ishte gjallë Asimi, i kishte dhënë fjalën Allahut, që të mos e prekte asnjë idhujtar, gjatë jetës së tij. Prandaj, Allahu e ruajti atë pas vdekjes; nuk i la idhujtarët t’ia preknin trupin. Tragjedia e pusit të Maunes Gjatë ditës së ngjarjes së Raxhias ndodhi edhe një tragjedi tjetër më e hidhur. Ebu Bera’a Amir ibn Maliku shkoi tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në Medine. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e thirri për në Islam, por ai nuk u bë mysliman dhe as nuk u largua nga Medinia. Pas pak, ai dërgoi një letër, ku thuhej se populli i Nexhdit (krahinë malore afër Mekës) i përgjigjeshin atij për t’u bërë myslimanë, në qoftë se i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u dërgonte atyre ca myslimanë si misionarë për t’i thërritur në Islam. “Unë jam dorëzanë për misionarët myslimanë,- i tha Ebu Berai Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe nuk i prek kush.” Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u dërgoi atyre 70 veta nga Sahabet, që dinin më mirë Kuran, për t’i ftuar në Islam. Ata shkuan bashkë me Ebu Beraiun. Qëndruan për të pushuar te pusi i Maunes. Hiram ibn Melhani shkoi me letrën e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tek armiku i Allahut, Amir ibn Tufejli. Ai nuk e shikoi fare letrën, por urdhëroi një idhujtar dhe e goditi Hiramin me heshtë pas shpine. Heshta i doli përpara. Hirami tha: “Allahu Ekber” (Allahu është më i Madhi). Fitova, për Zotin e Qabes.” Armiku i Allahut, Amir ibn Tufejli kërkoi që t’i vinin në ndihmë njerëzit e fisit Beni Amir, por ata nuk iu përgjigjën ftesës për të sulmuar myslimanët, sepse ishin në besën e Ebu Beraiut. Atëherë, Amiri kërkoi ndihmë nga fisi Benu Selim, që t’i vrisnin myslimanët që kishin shkuar atje si misionarë. Nga ai fis iu përgjigjën disa barqe, si Ra’li, Dhekuani dhe Asiji. Ata u tubuan, i rrethuan shokët e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i vranë të gjithë, me përjashtim të Ka’ab ibn Zejdit dhe Amr ibn Umeje Dhamiriut. Ka’ab ibn Zejdi ishte plagosur dhe idhujtarët menduan se ishte vrarë. Kështu, ai mbeti midis të vrarëve duke u përpëlitur, por jetoi. Më pas, ai u vra në luftën e Hendekut. Amr ibn Umeje Dhamiriu ishte në marrëdhënie pune me Mundhir ibn Ukbenë. Kur shikoi ca shpendë që silleshin rrotull mbi vendin e ngjarjes, e kuptoi çfarë kishte ndodhur. Prandaj, Mundhiri zbriti poshtë dhe luftoi kundër idhujtarëve, derisa u vra. Kurse Amru ibn Umeja u zu rob. Idhujtarët njoftuan Amir ibn Tufejlin se robi ishte nga fisi Mudar. Amri ishte nga ai fis dhe Amiri e liroi, sepse kishte tek e ëma një robëreshë nga ai fis. Kështu, Amru ibn Umeja shpëtoi dhe u kthye për në Medine. Por, kur po kthehej, në Karkara gjeti dy burra nga fisi Benu Kilab. Mendoi se ishin armiq, prandaj i vrau që të dy. Mirëpo ata kishin pasur besë mossulmimi me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kur Amri arriti në Medine dhe i tha të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) se i kishte vrarë ata dy burra në rrugë, i Dërguari i Allahut ia ktheu: “Ti ke vrarë dy njerëz, që unë u kisha dhënë garanci dhe unë do t’u paguaj dijetin.” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u hidhërua shumë për ç’kishte ndodhur në Rexhia dhe te pusi i Maunes.Të dyja këto ngjarje të hidhura ndodhën brenda një muaji. Ishte muaji Safar, viti i katërt i Hixhretit. Thuhet se lajmi i ngjarjeve kishte arritur tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) brenda një nate dhe ai i ka mallkuar vrasësit e pabesë tridhjetë ditë me rradhë në namazin e mëngjesit, derisa Allahu zbriti ajetin që tregon se çfarë thanë Sahabët që u vranë: “Njoftoni njerëzit tanë se ne e takuam Zotin tonë, i Cili u kënaq me ne dhe ne u lumturuam me Atë.” Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e ndërpreu mallkimin për katilët. Ai nuk e këndoi më lutjen e Kunutit.

loni19 · 11-06-05, 13:55

Beni Nudejra

Benu Nudejrët kurdisën një komplot kundër myslimanëve. Komloti qe edhe më i ndyrë se ai që ndodhi në Adhal dhe Karre. Madje, edhe më i keq se ai që bënë të pabesët kundër shokëve të Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në Maune. Benu Nudejrët i kërkuan të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që të vinte tek ata, në një vend dhe të dëgjonin prej tij Kuranin dhe shpjegime për Islamin; pastaj të diskutonin dhe në qoftë se bindeshin, do t’i besonin. U nënshkrua marrëveshja. Mirëpo, njerëzit e këqinj vendosën me njëri-tjetrin që, secili prej tyre të merrte me vete nga një thikë nën rrobat e veta dhe kështu ta sulmonin të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) befasisht dhe ta vrisnin atë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e mori vesh këtë komplot, prandaj vendosi që t’i dëbonte ata. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi tek ta Muhamed ibn Meslemen, që t’u thoshte: “Dilni nga Medinia dhe mos banoni më aty, sepse jeni të dëbuar që këtej dhe nuk keni afat më shumë se dhjetë ditë. Kujtdo, që të gjendet këtu pas dhjetë ditësh, do t’i pritet koka.” Pas këtij njoftimi ata u bënë gati për të ikur, por kryetari i dyfytyrakëve, Abdullah ibn Ubeji u dërgoi fjalë: “Qëndroni dhe mos ikni nga Medinia, sepse unë kam 2000 veta që do të hyjnë nëpër fortifikatat tuaja dhe do të luftojnë deri në vdekje për t’u mbrojtur juve.” Për këtë Allahu ka thënë: “A nuk e ke ditur se ata që u bënë dyfytyrakë, u thoshin vëllezërve të vet, nga ithtarët e Librit, që nuk kishin besuar: në qoftë se ju dëboheni edhe ne do të dalim me ju për (t’ju ndihmuar në) punën tuaj; ne kurrë nuk do t’i bindemi askujt, Allahu dëshmon se ata janë gënjeshtarë.” (El Hashr, ajeti 11) Abdullahu u tha atyre se do t’i ndihmonin fisi Kurejda dhe fisi Gatfanë. Kështu, Benu Nudejrët pandehën se do të ishin të fuqishëm dhe nuk dolën nga Medinia, por i thanë të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “Ne nuk dalim e nuk largohemi nga Medinia, prandaj ti bëj ç’të duash.” Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) bashkë me sahabet thanë: “Allahu Ekber.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) la përgjegjës ibn Mektumin në Medine. Flamurin ia dha Aliut dhe u nis për tek Benu Nudejrët. I rrethoi menjëherë, por ata u strehuan në fortifikatat e tyre dhe filluan t’i gjuanin myslimanët me shigjeta dhe me gurë. Ata kishin si mbrojtje edhe palmat që rrethonin foritifikatat e tyre. Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urdhëroi që t’i prisnin dhe t’i digjnin palmat. Jehudinjtë u thyen moralisht dhe Allahu lëshoi trishtimin në zemrat e tyre. Pas gjashtë netësh kërkuan të dorëzoheshin (thuhet edhe pas pesëmbëdhjetë netësh; thuhet se u kanë thënë se do të dilnin nga Medinia). Edhe fisi Kurejda hoqi dorë prej tyre; edhe kryetari i dyfytyrakëve e aleatët e tyre i tradhëtuan. Për këtë Allahu ka thënë: “Ata (dyfytyrakët) janë si djalli, kur i thotë njeriut: “Mos e prano besimin!” E, kur njeriu ta ketë mohuar Zotin, ai (djalli) tërhiqet dhe thotë: “Unë largohem prej teje; unë kam frikë Allahun, Zotin e Gjithësisë.” (59:16) I Dërguari i Alahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i lejoi ata të merrnin me vete çfarë të donin nga plaçkat dhe pasuritë që kishin, me përjashtim të armëve. Ata morën sa mundën, madje hoqën edhe dyert dhe kapakët e dritareve nga shtëpitë e tyre. Kështu, prishën e shkatërruan sa mundën dhe morën me vete aq sa mundën. Për këtë, Allahu ka thënë: “Ai (Allahu) është që në dëbimin e parë i nxori prej shtëpive të tyre ata nga ithtarët e Librit, të cilët nuk besuan e ata menduan se fortifikatat e tyre do t’i mbronin prej ndëshkimit të Allahut, por Allahu u erdhi atyre nga nuk e kishin menduar dhe në zemrat e tyre hodhi frikën, ashtu që me duart e veta dhe me duart e besimtarëve të rrëzonin shtëpitë e veta; pra, merrni përvojë, o ju të zotët e mendjes!” (59:2) Shumica e jehudinjve dhe paria e tyre shkuan e zunë vend në Hajber. Një grup prej tyre shkuan në Sham (Siri). I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ua pjesëtoi tokat dhe shtëpitë e tyre muhaxhirëve të parë. Përveç atyre, ai u dha edhe Ebu Dexhanes dhe Sehl ibn Hanifit që ishin nga ensarët, sepse qenë të varfër. Me një pjesë të asaj pasurie, që lanë jehudinjtë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ushqeu familjen një vit. Pjesën që mbeti, e përdori për armatimin dhe përgatitjen e kuajve të municionit, si forcë në rrugën e Allahut, për ta përdorur kundër armikut. Gjithsej, nga jehudinjtë që u dëbuan, u gjetën pesëdhjetë parzmore, pesëdhjetë helmeta dhe treqind e dyzet shpata. Lufta e premtuar e Bedrit U përmend më parë se Ebu Sufjani pati premtuar në betejën e Uhudit se do të luftonte kundër myslimanëve vitin që vinte. Prandaj, në vitin e katërt të Hixhretit, posa hyri muaji Shaban, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkoi në Bedër, sipas fjalës që i pati dhënë Ebu Sufjanit. Atje qëndroi tetë ditë, duke pritur Ebu Sufjanin. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kishte me vete një mijë e pesëqind luftëtarë dhe dhjetë kalorës. Flamurin ia dha Ali ibn Ebu Talibit. Në Medine la zëvendës Abdullah ibn Rauhan. Ebu Sufjani u nis nga Meka me dy mijë luftëtarë dhe pesëdhjetë kalorës. Kur arriti në Merrudhahran, pushoi në Mixheni (vend me ujë, i njohur në atë krahinë). Meqë, qëkur u nis nga Meka, ishte i trishtuar dhe i frikësuar shumë, u tha shokëve të vet: “Nuk është në dobinë tuaj që të luftoni kundër myslimanëve, përveçse kur të jetë një vit bollëku e të rrini në hije të pemëve e të pini qumësht. Në këtë vit gjërat janë shtrenjt dhe nuk na bie mirë të shkojmë në Bedër për luftë. Prandaj, unë po kthehem në Mekë e edhe ju kthehuni!” Asnjëri nuk e kundërshtoi, kështu që ushtria e tij u kthye. Gjatë qëndrimit në Bedër, myslimanët shitën tërë ato pasuri që kishin me vete dhe fituan dyfishin e asaj që fitohej zakonisht. Pastaj, u kthyen në Medine gjithë krenari. Tashmë, çdo armik ua kishte frikën. Situata ishte e qetë dhe siguria mbizotëronte në çdo anë. Kështu, kaloi shumica e vitit dhe armiqtë nuk guxuan të bënin asnjë lëvizje kundër myslimanëve. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e shfrytëzoi këtë situatë qetësie dhe arriti të sigurojë kufinjtë më të largët. Madje, në muajin Rabiul Euel, në vitin e pestë të Hixhretit, ai shkoi deri në Doumetul Xhundul, për të marrë masa ndaj atyre që u prisnin rrugën udhëtarëve e i grabisnin. Kështu, siguria dhe paqja u vendos në çdo anë.

loni19 · 11-06-05, 13:58

Lufta e Hendekut

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe myslimanët nisën të merreshin me përhapjen e fesë islame dhe qetësimin e gjendjes, pasi, në saje të masave që mori i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që nga lufta e Benu Nudajrit nuk ndodhi asnjë ballafaqim me armiqtë gjatë një viti e gjysmë. Por, ja që jehudinjtë, për të cilët Mesihu Isa (paqja qoftë mbi të!) ka thënë “ata janë gjarpërinj dhe këlyshë nëpërkash”, nuk lanë myslimanët që të pushonin e të qetësoheshin. Jehudinjtë, pa u vendosur mirë në Hajber dhe pa u qetësuar ende aty, nisën të sajonin komplote dhe të lëviznin nën rrogoz, derisa mundën të tërhiqnin ushtrinë e Armerimit (e përbërë nga fiset arabe) dhe ta hidhnin kundër popullit të Medines. Historianët islamë tregojnë se njëzet burra nga paria e jehudinjve shkuan te kurejshët dhe u bënë propogandë që t’i nxisnin në luftë kundër Medines, duke u premtuar se do t’i ndihmonin kundër myslmanëve. Kurejshët e pranuan propozimin. Pastaj, jehudinjtë shkuan te fisi Gatfanë dhe u folën ashtu si kurejshëve. Edhe ata pranuan që të shkonin në Medine dhe të luftonin kundër myslimanëve. Pastaj shkuan te fiset e tjera arabe dhe u bënë thirrje që të luftonin kundër myslimanëve të Medines. Edhe nga ato fise, një pjesë e madhe e pranuan propozimin. U mblodh një ushtri dhe ajo filloi lëvizjen sipas një plani të bashkërenduar fshehtas. Ushtria vazhdoi marshimin drejt Medines dhe brenda kohës së caktuar arriti në rrethinat e saj. Këshillimi për hendekun Posa arriti lajmi i tubimit dhe i lëvizjes së ushtrisë armike për në Medine, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u këshillua me shokët e vet se si të mbroheshin. Selman Farisiu propozoi që të hapej një hendek i gjerë rreth Medines. Propozimi u miratua njëzëri. Meqenëse Medinen e rrethonin shkëmbinj të zinj nga lindja, perëndimi dhe jugu e ushtria armike nuk e kishte për mbarë të hynte aty, përveçse nga ana e veriut, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) pëlqeu anën e ngushtë – midis lagjeve perëndimore dhe lindore, afësisht dy kilometra larg. I bashkoi të dyja lagjet, duke hapur një hendek të madh. Hendeku filloi në anën e perëndimit nga veriu i malit Sel’a dhe arriti në lindje te një kep i zgjatur nga shkëmbinjtë e lagjes lindore, te vendi i quajtur Kodra e Dy Pleqve (Utumish Shejhejni). Cdo dhjetë burrave u kishte caktuar të gërrmonin 40 kutë hendek. Bashkë me ta mori pjesë edhe i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në hapjen e hendekut dhe transportimin e dheut. Sa herë që myslimanët e kërkonin të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), ai u përgjigjej dhe sa herë që ai i kërkonte ata i përgjigjeshin. Gjatë hapjes së hendekut myslimanët përballuan shumë vështirësi, sidomos nga të ftohtit e madh dhe nga uria e madhe. Ndodhte që sillej një grusht elb, i hidhnin ca yndyrë dhe e hanin ashtu, duke e përcjellë me vështirësi. Në bark, secili kishte lidhur nga një gur, për të frenuar urinë. U ankuan tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Por, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) zbuloi barkun e vet: ai kishte lidhur dy gurë nga uria. Gjatë hapjes së hendekut ndodhën disa mrekulli. Xhabiri, kur shikoi se i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kishte shumë uri, nuk duroi më; theri një dele që e kishte në shtëpi, e shoqja bloi me mokër tetë grushta elbr dhe i thirri fshehtas të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) bashkë me disa sahabe, që të hanin. I Dërguari i Allahut ua shtoi të gjithëve ushqimin. Ishin njëmijë veta. Hëngrën dhe u ngopën. Kusia mbeti plot e brumi nuk mbarohej. Motra e Nu’man ibn Beshrit shkoi me një grusht hurma te babai dhe te daja e vet. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i hodhi ato mbi një rrobë dhe thirri të gjithë njerëzit, që po hapnin hendekun. Ata hëngrën dhe u kthyen në punë e hurma mbetën plot; ato dilnin nga cepat e rrobës. Aty, ku punonte Xhabiri me shokët e vet, doli një copë shkëmb që nuk e copëtonin dot. Prandaj njoftuan të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ai erdhi aty dhe goditi me kazmën që kishte në dorë dhe e bëri copë-copë, si kokrriza rëre që nuk mbaheshin në dorë. Edhe Beraiut dhe shokëve të tij u doli në hendek një copë shkëmbi. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) erdhi aty, tha Bismilah, e goditi shkëmbin fort me kazmë dhe shkëmbi nxori dritë. Profeti tha Allahu Ekber. Pastaj vazhdoi: “Mua më janë dhënë çelësat e Shamit, madje unë tani po shikoj pallatet e kuq të atij vendi.” E goditi shkëmbin për së dyti dhe dha sihariqin që myslimanët do të çlironin Persinë. E goditi për të tretën herë dhe përgëzoi se do të çlirohej edhe Jemeni. Pastaj, shkëmbi u bë copë-copë. Midis dy skajeve të hendekut Kurejshët dhe aleatët e tyre shkuan në Medine me një ushtri prej katër mijë vetash. Ata kishin treqind kalorës dhe një mijë deve. Komandant kishin Ebu Sufjanin. Flamurin e tyre e mbante Othman ibn Talha ibn Ebu Talha el Ebderiu. E gjithë ushtria shkoi e u përqendrua atje ku grumbulloheshin rrjedhat e ujërave, në Ruma, midis Xherafit dhe Zegabit. Edhe fisi Gatfanë me pasuesit e tij nga Nexhdi vajtën në Medine, me gjashtë mijë veta dhe qëndruan në fund të Nakmiut, për anë të malit Uhud. Kuptohet se vajtja e ushtrisë armike, e përbërë nga shumë fise në muret e Medines qe një sprovim i fuqishëm dhe ngjallte frikë te myslimanët. Për këtë Allahu ka thënë: “Kur ata (idhujtarët) u erdhën juve edhe për së larti edhe prej së poshtmi dhe shikimet tuaja u shtangën dhe zemrat arritën në fyt e ju sajonit mendime të llojllojta për Allahun; atëherë, u sprovuan besimtarët dhe u tronditën nga një dridhje e fortë.” (33:101) Por Allahu i fuqizoi dhe i ndihmoi besimtarët. Për këtë Allahu ka thënë: “E kur myslimanët e panë ushtrinë aleate, thanë: “Kjo është ajo që Allahu dhe i Dërguari i Tij na premtuan neve e Allahu dhe i Dërguari i Tij thanë të vërtetën. Ajo (ushtria e armikut që panë) vetëm ua shtoi atyre besimin dhe mbështetjen.” (33:22) Ndërsa, dyfytyrakët dhe ata që në zemrat e tyre kanë sëmundje (të dyshimit dhe të mohimit) thonë: “Allahu dhe i Dërguari i Tij nuk na premtuan tjetër, vetëm se mashtrim!” (33:12) I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) la Ibn Mektumin zëvendës në Medine. Gratë dhe fëmijët i vendosi nëpër kodrat e saj dhe doli me tre mijë myslimanë përballë armikut. Shpinat i kthyen nga mali i Sel’asit, të cilin e kishin si fortifikatë. Hendeku ishte midis myslimanëve dhe femohuesve (qafirëve). Idhujtarët u nisën drejt Medines. Por, ata u befasuan, kur u afruan te myslimanët, sepse gjetën një hendek të gjerë, që i ndante me ta. Ata u shashtisën. Komandati i tyre, Ebu Sufjani tha: “Ky është një kurth, që arabët deri më sot nuk e kanë ditur e as e kanë praktikuar nëpër luftëra.” Idhujtarët filluan të silleshin rreth hendekut me shumë zemërim e inat. Ata kërkonin ndonjë pikë, ku të kalonin hendekun dhe të nisnin sulmin kundër myslimanëve. Por myslimanët i goditën ata me breshëri shigjetash dhe nuk i lanë idhujtarët që të afroheshin e të depërtonin te myslimanët, që ta mbushnin hendekun me dhč e ta bënin rrugën e kalimin. Pas shumë përpjekjesh, idhujtarët u detyruan ta rrethonin Medinen, por ata nuk ishin përgatitur për një rrethim të tillë. Prandaj, ditën mundoheshin që, me çdo mënyrë, të kalonin hendekun, por myslimanët i përballonin ata gjatë vijës së hendekut, duke i goditur me gurë etj. Mirëpo idhujtarët i shtonin vazhdimisht sulmet e tyre kundër myslimanëve. Ndërkohë myslimanëve, meqë ishin shumë të zënë me mbrojtjen, u ngelën pa falur namazet gjatë ditës. Ata nuk kishin mundësi që t’i falnin ato ndryshe, veçse pas perëndimit ose afër perëndimit të diellit. Në atë kohë nuk ishte ligjëruar ende mënyra e faljes së namazit, kur njeriu është në luftë ose ka frikë nga armiku etj. Një ditë, gjatë zhvillimit të luftës, doli një grup kalorësish idhujtarë, ndër të cilët, Amru ibn Abdu Udi, Ikrime ibn Ebu Xhehli, Dhirrar ibn Haebi e të tjerë dhe synuan një vend të ngushtë të hendekut dhe u futën. Ata silleshin me kuajt e tyre në sheshin midis hendekut dhe malit të Sel’as, duke u krenuar. Por, u doli Aliu (Allahu qoftë i kënaqur me të!) me ca myslimanë dhe u zunë pritë aty ku u futën në hendek. Amru ibn Abdu Udi, i cili ishte shumë guximtar dhe mundës, kërkoi që t’i dilte ndonjë nga myslimanët për të bërë duel. Aliu e nxiti shumë, derisa ai zbriti nga kali dhe filluan duelin. U sollën e u sollën rrotull nëpër shesh, duke iu vërsulur njëri-tjetrit, derisa Aliu e vrau atë. Të tjerët u kthyen, sepse u trishtuan dhe u trembën së tepërmi. Ikrimeja e la edhe shpatën përtokë dhe iku. Ndërsa Neufil ibn Abdullahu u rrëzua në hendek dhe u vra nga myslimanët. Gjatë goditjeve, që u shkëmbyen, u vranë nga të dyja palët. Nga idhujtarët u vranë dhjetë veta, ndërsa nga myslimanët gjashtë. Në atë betejë u godit edhe Sa’ad ibn Muadhi me një shigjetë në sy. Por, ai iu lut Allahut që të mos vdiste, në qoftë se kishte mbetur gjë ende nga lufta e kurejshëve; në qoftë se kishte mbaruar lufta, kërkoi të vdiste nga ajo plagë. Pastaj, në lutjen që i bëri Allahut tha: “O Allah! Mos më vdis, derisa të gëzohem që myslimanët fituan mbi kurejshët.” Pabesia e fisit Kurejda dhe ndikimi i saj në rrjedhën e luftës Fisi Beni Kurejda kishte lidhur besë mossulmimi me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), siç u përmend edhe më lart. Mirëpo, në Luftën e Hendekut, Hujej ibn Ahtibi vajti te Ka’ab ibn Esedi (kryetari i fisit Beni Kurejda) dhe e nxiti atë për ta thyer besën që kishte me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kështu, Ka’abi e theu besën dhe kaloi në anën e kurejshëve dhe të idhujtarëve. Fisi Kurejda banonte në Jug të Medines, ndërsa myslimanët jetonin në veri të saj. Mirëpo nuk kishte ndonjë pengesë natyrore a njerëzore midis fisit Kurejda dhe grave e fëmijëve të myslimanëve, prandaj rreziku ishte tepër i madh. Këtë gjë e mori vesh i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Prandaj dërgoi Mesleme ibn Eslimin me dyqind veta dhe Zejd ibn Harithen me treqind veta për të mbrojtur fëmijët dhe të miturit e myslimanëve. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi gjithashtu Sa’ad ibn Meadhin dhe Sa’ad ibn ibn Ubaden me disa burra nga ensarët, që të vërtetësonin të dhënat. Kur shkuan atje, i gjetën jehudinjtë më dhelpërakë se asnjëherë. Jehudinjtë filluan t’i shanin hapur myslimanët dhe ta shprehnin hapur armiqësinë e tyre, të fyenin të Dërguarin e Allahut duke thënë: “Kush është i Dërguari i Allahut? Ne nuk kemi me Muhamedin as besë e as marrëveshje.” Shokët e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kthyen dhe i thanë atij: “Fisi i Kurejdas e ka thyer besën, ashtu si Adalët dhe Karrët me shokët e Raxhias.44” Myslimanët e kuptuan këtë gjë dhe u frikësuan shumë. Për këtë Allahu ka thënë: “Kur ata (idhujtarët) u erdhën juve edhe për së larti edhe prej së poshtmi dhe shikimet tuaja u shtangën dhe zemrat arritën në fyt e ju sajonit mendime të llojllojta për Allahun; atëherë, u sprovuan besimtarët dhe u tronditën nga një dridhje e fortë.” (33:101) Tek disa njerëz filloi të 44) Adalët dhe Karrët - fiset që luftuan kundër myslimanëve në Raxhia. duket dyfytyrësia. Dikush tha: “Muhamedi na pati premtuar se do të hanim thesaret e Kisrait (mbretit të Persisë) dhe të Carit. Por ne nuk jemi të sigurt nga armiku edhe për të shkuar për të kryer nevojën.” Disa dyfytyrakë të tjerë thanë: “Allahu dhe i Dërguari i Tij nuk na premtuan tjetër veçse mashtrim.” (33:12) Ndërsa një grup tjetër dyfytyrakësh thanë: “O banorë të Jethribit, nuk ka qëndresë për ju, pradaj kthehuni…!” (33:13) Një grup prej tyre u përpoqën të iknin. Prandaj, i kërkuan leje Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), duke mashtruar: “Shtëpitë tona janë të pambrojtura. Shtëpitë e tyre nuk ishin të pambrojtura, por ata nuk donin tjetër vetëm se të iknin.” (33:13) I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) deshi të dërgonte një njeri tek Ujejne ibn Hasini, që të vendoste paqe me të, me kusht që ata (idhujtarët) të merrnin një të tretën e frutave të Medines dhe të tërhiqeshin e të largoheshin Ujejneu dhe fisi “Gatfan”. Mirëpo, propozimin nuk e pranuan dy krerët e ensarëve – Sa’ad ibn Meadhi dhe Sa’ad ibn Ubade. Ata thanë: “Ne (myslimanët e Medines) dhe ata (idhujtarët) ishim më parë në idhujtari dhe ata nuk guxonin të hanin frutat e Medines, qoftë edhe një. Po tani që Allahu neve na nderoi me Islamin dhe na bëri krenarë me ty, a mund t’u japim atyre nga pasuritë tona? Betohemi për Allahun se atyre (idhujtarëve) nuk do t’u japim gjë tjetër përveç shpatës.” I Dërguari i Allahut e vlerësoi mendimin e atyre të dyve. Mashtrimi i Kurejdëve dhe përfundimi i luftës Allahu ka punët e Veta në krijesat që ka krijuar. Në ato kushte të rënda që ishin myslimanët, erdhi në Medine Naim ibn Mes’ud Eshxhaiu. Ai ishte nga Gatfani. Ishte miku i kurejshëve dhe i jehudinjve. “O i Dërguari i Allahut!,-iu drejtua ai të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Unë jam bërë mysliman dhe njerëzit e popullit tim nuk e dinë se jam bërë mysliman. Prandaj, më urdhëro çfarë të duash. ” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “Ti je një njeri i vetëm. E çfarë mund të bësh! Por shiko e mashtroji ata, në qoftë se mundesh, sepse lufta është mashtrim.” Naimi shkoi te fisi Kurejda. Kur e panë Naimin, e nderuan, sepse e dinin se ai ishte miku i tyre idhujtar. Naimi tha: - Ju e dini ç’dashuri kam për ju dhe ç’besim kam te ju. Do t’ju them një fjalë, por mos ia tregoni askujt. - Fol. - Ju e patë se çfarë i ndodhi fisit Benu Kajnuka dhe fisit Nudhajr,- nisi të flasë ai. Ju jeni aleatë të fisit Kurejsh dhe të fisit Gatfanë, por ata nuk janë si ju, sepse ju jeni këtu në Medine, që është vendi juaj, këtu keni pasurinë tuaj, fëmijët tuaj dhe gratë tuaja; pra ju nuk mund t’i çoni ata gjetiu. Ndërsa ata i kanë larg pasuritë, gratë dhe fëmijët e tyre; në qoftë se ata gjejnë një rast të volitshëm për t’i sulmuar myslimanët, e shfrytëzojnë atë; e nëse jo, kthehen te vendi i tyre dhe ju lënë ju këtu e Muhamedi hakmerret me ju si të dojë. - Si të veprojmë? - Mos luftoni me ata, derisa t’ju japin pengjet. - Mirë e the. Naimi u drejtua te kurejshët. U takua me krerët e tyre dhe u tha: - Ju e dini miqësinë me ju dhe dashamirësinë time për ju. - Po e dimë. - Unë do t’ju them diçka, por mos ia tregoni askujt. - Si të na këshillosh ti, ashtu do të veprojmë. - Jehudinjtë janë penduar pse e thyen besën që kishin me Muhamedin dhe kanë frikë se ju do të ktheheni (për në Mekë) dhe ata do t’i lini atje (në Medine) me atë (Muhamedin). Ata (jehudinjtë) i kanë dërguar fjalë Muhamedit se do të marrin pengje prej jush dhe do të t’ia japin atij e pastaj do të miqësohen me të kundër jush dhe ai (Muhamedi) do të jetë i kënaqur kështu. Prandaj, ruhuni nga jehudinjtë dhe në qoftë se ju kërkojnë pengje, mos ua jepni. Naimi vajti edhe tek fisi Gatfanë edhe atyre iu tha, siç u kishte thënë kurejshëve. Hyri dyshimi dhe përçarja në zemrat e idhujtarëve. Ebu Sufjani dërgoi një delegacion te fisi Kurejda dhe i ftoi që ditën e nesërme të fillonin luftën kundër myslimanëve, por ata i thanë: “Nesër është dita e shtunë dhe çdo fatkeqësi që na ka rënë ne, na ka goditur vetëm e vetëm pse nuk e kemi respektuar këtë ditë. Përveç kësaj, ne nuk marim pjesë me ju në luftë kundër myslimanëve, derisa të na jepni pengje nga ana juaj që të mos na lini këtu vetëm e ju të shkoni në vendin tuaj”. Kurejshët dhe Gatfanët thanë: “Për Allahun, të vërtetën paska thënë Naimi!”. Kurejshët dërguan një njeri te jehudinjtë që t’u thoshte: “Ne nuk ju lëmë peng juve asnjeri, por dilni e luftoni (kundër myslimanëve).” Atëherë, edhe jehudinjtë thanë: “Për Allahun, drejt paska thënë Naimi!” Kështu u thye vendosmëria e kurejshëve dhe e jehudinjve. Myslimanët i luteshin Allahut: “O Allah! Na i mbulo turpësitë tona e na siguro nga trishtimet tona!” Edhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) iu lut Allahut: “O Allah! Ti që e ke zbritur Librin, Ti që je i Shpejtë në llogari: thyeji grupet aleate! O Allah! Thyeji dhe shpartalloi ata!” Allahu u dërgoi një erë dhe një ushtri engjëjsh, të cilët i tronditën armiqtë dhe lëshuan trishtimin në zemrat e tyre. Era ua përmbysi çadrat dhe enët e gatimit. Edhe të ftohtët i zuri për së keqi, saqë nuk zinin vend asgjëkundi. E, pasi e panë veten keq, nisën përgatitjet për të ikur. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Hudhejfen tek armiqtë, që t’i sillte njoftime për ta. Hudhejfja (Allahu qoftë i kënaqur me të!) shkoi në mes tyre dhe u kthye, por nuk e ndjeu fare të ftohtin. Madje atij iu duk sikur ishte në banjë, si ata që lahen me ujë të nxehtë. U kthye tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), e njoftoi atë që armiqtë kishin ikur dhe u shtri të flerë. Kur zbardhi dita, myslimanët panë sheshin e luftës, ku qenë qafirët. Aty tashmë nuk kishte njeri. Për këtë Allahu ka thënë: “Allahu i zmbrapsi ata, që nuk besuan me mllefin e tyre e ata nuk arritën asnjë të mirë. Dhe Allahu ua largoi luftën besimtarëve. Allahu është i Fuqishëm, Ngadhënjyes.” (33:25) Lufta filloi në muajin Sheual, në vitin e pestë të Hixhretit dhe përfundoi gati pas një muaji, në muajin Dhul Ka’ade. Ajo qe përpjekja më e madhe që bënë armiqtë e Islamit, për t’i goditur dhe asgjësuar përfundimisht Medinen, Islamin dhe myslimanët. Por, Allahu ia shkatërroi kurthet e tyre dhe i ktheu ato mbi vetë ata.

loni19 · 13-06-05, 11:10

Beni Kurejda

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kthye nga lufta e Hendekut dhe hoqi armët dhe rrobat e luftës. Kur po lahej në shtëpinë e Umu Selemes, i erdhi Xhebraili dhe e urdhëroi të nisej menjëherë bashkë me myslimanët për te fisi Beni Kurejda. Xhebraili i tha: “Unë do të eci përpara teje: do t’i tund fortifikatat e tyre dhe do të lëshoj frikë në zemrat e tyre.” Kështu, Xhebraili shkoi përpara me një grup engjëjsh. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) njoftoi njerëzit: “Cdo mysliman i dëgjueshëm dhe i bindur të mos e falë namazin e iqindisë sot në tjetër vend, përveç te fisi Beni Kurejda.” Flamurin ia dha Ali ibn Ebu Talibit dhe e nisi me një grup myslimanësh për te Beni Kurejdët. Në Medine la zëvendës ibn Umu Mektumin. Sa panë Aliun, Beni Kurejdët e shanë të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Myslimanët që mbetën, u nisën menjëherë për të shkuar atje. Në rrugë e sipër erdhi koha për të falur namazin e iqindisë. Disa e falën në rrugë; disa nuk e falën, derisa arritën te Beni Kurejda. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u nis më pas me një grup myslimanësh, muhaxhirë dhe ensarë dhe shkuan e qëndruan pranë një pusi të Beni Kurejdëve, që quhej Ene. Allahu futi frikë në zemrat e Beni Kurejdëve. Ata hynë nëpër fortifikatat e tyre për t’u mbrojtur dhe nuk guxuan të luftonin. Myslimanët i rethuan. Rrethimi zgjati dhe ata kërkuan të këshilloheshin me disa myslimanë që i njihnin. Prandaj i kërkuan të Dërguarit të Allahut që t’u dërgonte Ebu Lubaben. Ai e dërgoi atë. Porsa e panë Lubaben, burrat u çuan dhe u tubuan tek ai, ndërsa gratë e fëmijët nisën të qanin para tij. Ebu Lubabes i erdhi keq për ta. Ata i thanë: “A të biem nën gjykimin e Muhamedit?” “Po”,- u tha dhe bëri me shenjë te fyti i vet, sikur u thoshte se do t’i thernin. Por pas pak i ra ndërmend se me atë shenjë ai tradhtoi Allahun dhe të Dërguarin e Tij. Prandja u kthye, shkoi në xhaminë e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe pasi e lidhi veten pas një shtylle, u betua se nuk do të pranonte ta zgjidhte askush tjetër, përveç të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kur e mori vesh i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Sikur të vinte tek unë, do të kërkoja falje për të, por meqë ai veproi, do ta lëmë, derisa të vendosë Allahu për të.” Meqë zgjati rrethimi, Beni Kurejdët u thyen moralisht dhe pas njëzet e pesë netësh pranuan t’i nënshtroheshin vendimit të të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): burrat të lidheshin, ndërsa gratë dhe fëmijët do të ndaheshin nga ata. Kështu u veprua. Pastaj, fisi Eus, që ishte aleat me jehudinjtë e fisit Beni Kurejda, kërkoi nga Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që të tregohej i mirë ndaj tyre, ashtu siç ishte treguar me Beni Kajnukaët- aleatët e fisit Hazrexh. Por Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “A jeni të kënaqur që të gjykojë për ta një burrë i tyre?” “Po”.- thanë ata. “Ai që do të gjykojë për Beni Kurejdët,- tha Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), është Sa’ad ibn Muadhi.” “Mirë,- iu përgjigjën ata, si të gjykojë ai, ashtu le të bëhet.” Në atë kohë Sa’adi isht në Medine, sepse ishte plagosur në luftën e Hendekut. E sollën hipur mbi një gomar. Kur u afrua tek i Dërguari i Allahut, u tha Beni Kurejdëve: “Ngrihuni për zotërinë tuaj!” Ata u mblodhën rreth tij dhe i thanë: “O Sa’ad! Bëju mirë miqve të tu!” Ai rrinte në heshtje dhe nuk u përgjigjej. Kur ata i thanë ashtu shumë herë, ai ua ktheu: “Vërtet, erdhi koha për Sa’adin që, për hir të Allahut, të thotë të vërtetën dhe të mos ketë frikë se do ta qortojë ndonjë.” Kur dëgjuan këto fjalë nga ai, jehudinjtë u habitën dhe disa prej tyre u kthyen në Medine, kurse të tjerë u bënë gati për të vajtuar. Sa’adi pushoi së foluri dhe mori vesh se Kurejdët do ta pranonin gjykimin e tij. Ai gjykoi kështu: “Të vriten burrat; gratë dhe fëmijët të merren robër, kurse pasuria e tyre të ndahet ndër myslimanë.” Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Vërtet, ke gjykuar siç ka gjykuar Allahu mbi shtatë qiejt.” Ky gjykim ishte edhe sipas Sheriatit jehudi, por ca më i lehtë. Menjëherë pas vendimit të Sa’ad ibn Muadhit, Beni Kurejdët u dërguan në Mendine dhe u mbyllën në shtëpinë e bijës së Harithit – një grua nga Beni Nexharët. U hapën disa hendeqe në tregun e Medines, u çuan atje pjesë-pjesë dhe iu prenë kokat. Jehudinjtë ishin katërqind veta. (Thuhet edhe se kanë qenë gjashtëqind-shtatëqind veta.) Bashkë me ta u vra edhe Hujej ibn Ahtibi, kryetari i fisit Beni Nudajr, i cili bënte pjesë në njëzet vetat e parisë së jehudinjve. Ata u patën dhënë zemër kurejshëve dhe gatfanëve për të bërë Luftën e Hendekut. Hujeji kishte shkuar tek Kurejdët dhe i kishte nxitur ata që të thyenin besën. Jehudinjtë i prenë në besë myslimanët në orën më të vështirë të jetës së tyre. Jehudinjtë e fisit Kurejda i kishin vënë kusht Hujejit që të qëndronte me ta, që çdo gjë që t’u ndodhte atyre, t’i ndodhte edhe atij. Prandaj, Hujeji qëndroi në fortifikatat e tyre si gjatë rrethimit, ashtu edhe kur jehudinjtë u dorëzuan, derisa u vra bashkë me ta. Disa nga fisi Kurejda u bënë myslimanë, para se të pranonin vendimin e Sa’adit, prandaj ata nuk i preku dënimi. Disa të tjerë e braktisën luftën dhe e pranuan Islamin, kur u thirrën për në Islam. Nga gratë e tyre u vra vetëm njëra, sepse ajo pati vrarë Halad ibn Suuejdin. Myslimanët grumbulluan armët dhe pasuritë që lanë jehudinjtë: ishin 1500 shpata, 300 koraca, 2000 heshta, 500 helmeta, 500 mburoja, enë, deve dhe plaçka të tjera. Të gjitha këto, bashkë me palmat dhe robërit u ndanë. Këmbësorit iu dha si shpërblim një pjesë, kurse kalorësit tri pjesë: një pjesë për vete dhe dy pjesë për kalin. Robërit e luftës u dërguan në Nexhd. Atje u grumbulluan edhe armët. Në ndarjen e robërve, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) zgjodhi Rejhanen, bijën e Zejd ibn Amru ibn Hanafes. Thuhet se Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e ka marrë Rejhanen ashtu robëreshë. Thuhet, gjithashtu se ai e liroi atë dhe pastaj u martua me të. Rejhanja ka vdekur pas Haxhit të Lamtumirës. Pasi përfundoi çështja e fisit Kurejda, iu pranua kërkesa Sa’adit që Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ta shihte nga afër. Sa’adi ishte në një tendë në xhaminë e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), kur i kaloi sipër një dele dhe i lëndoi plagën. Atij i rrodhi shumë gjak dhe vdiq. Xhenazen e tij e kanë mbajtur engjëjt bashkë me myslimanët. Për vdekjen e tij është tundur Arshi i Mëshiruesit. Kaluan gjashtë net që Ebu Lubabes i vinte e shoqja dhe e zgjidhte për të falur namazin dhe pastaj ai kthehej dhe lidhej përsëri. Pranimi i pendimit i zbriti të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në shtëpinë e Umu Selemes (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Ajo shkoi dhe e lajmëroi menjëherë që Allahu ia kishte falur fajin. Atëherë, njerëzit shkuan që ta zgjidhnin Ebu Lubaben, por ai nuk pranoi të zgjidhej, derisa ta zgjidhte vetë i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Dhe, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e zgjidhi atë, kur shkoi për të falur namazin e mëngjesit. Pas luftës së Beni Kurejdas, myslimanët ndërmorën një varg veprimesh ushtarake. Më poshtë jepen ato më të rëndësishmet. Vrasja e Ebu Rafi’ Selam ibn Ebul Hakikut Ai ishte tregtari më i madh i popullit të Gadishullit Arabik dhe kryetari i jehudinjve të Hajberit. Ai ishte edhe një nga organizatorët dhe nxitësit më të mëdhenj të grupeve të ndryshëm të njerëzve kundër popullit të Medines. Pasi mbaroi lufta e Hendekut dhe e Kurejdas, pesë veta nga fisi Hazrexh morën përsipër që ta vrisnin Ebu Rafiun. Kështu do të ishin të nderuar, ashtu siç u nderuan njerëzit e fisit Eus, kur vranë Ka’ab ibn Eshrefin. Ata shkuan te banesa e tij, nga ana e Hajberit, kur po perëndonte dielli. Komandanti i tyre, Abdullah ibn Atiku u tha shokëve: “Ju rrini këtu, kurse unë do të shkoj t’i marr me të mirë rojet, ndoshta më lënë të hyj.” U nis. Kur u afrua tek dera, u mbështoll me rrobën e vet e bëri sikur po kryente nevojën. Rojtari i tha me zë të ulët: “O rob i Allahut! Po deshe të hysh, hyr, sepse dua ta mbyll derën.” Abdullah ibn Atiku hyri dhe u fsheh, derisa njerëzit ranë në gjumë. Mori çelësat e dyerve dhe i hapi ato që ta kishte të lehtë për të ikur, po ta lypte nevoja. Pastaj u drejtua nga shtëpia e Ebu Rifait. Sa herë që hapte ndonjë derë, e mbyllte atë nga brenda që, edhe po ta shikonin njerëzit, të mos arrinin deri tek ai, derisa të vriste Ebu Rifain. Arriti te shtëpia e tij e nuk e dinte nga të shkonte. Abdullahu i thiri: “O Ebu Rafia!” Ai u zgjua. “Kush është ky që më thirri?”,- pyeti ai. Atëherë, Abdullahu u lëshua në drejtim të zërit dhe e goditi fort me shpatë, por nuk e mori vesh nëse e zuri shpata apo jo. Prandaj, doli qëýýýýý andej nëpër errësirë dhe pastaj vajti tek ai përsëri, por duke e ndryshuar zërin e vet: “O Ebu Rafia! C’ishte ai zë?” Rifaia: “Sa keq! Një burrë këtu në shtëpi më goditi me shpatë.” Atëherë, Abdullahu e goditi atë sa e trullosi, por nuk e vrau plotësisht. Ja vuri shpatën në bark dhe i rëndoi sipër me tërë peshën, derisa shpata i doli pas shpine. Pastaj Abdullahu doli, duke i hapur dyert një e nga një. Megjithëse ishte natë me hënë, Abdullahu nuk po shikonte mirë; kujtoi se po prekte tokë dhe hodhi këmbën, por ra nga shkallët dhe e theu atë. E lidhi menjëherë me çallmën e vet dhe u fsheh te dera. Kur këndoi këndesi, doli një burrë mbi murin e ndërtesës dhe tha: “Po shpall vdekjen e Ebu Rafias, tregtarit të popullit të Hixhazit.” Abdullahu e kuptoi se ai kishte vdekur dhe shkoi te shokët e vet e ashtu së bashku u nisën për te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kur arritën tek ai dhe i treguan se Ebu Rafia ishte vrarë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ia fërkoi këmbën Abdullahut dhe ajo iu shërua plotësisht, sikur nuk kishte pësuar asgjë. Thumame ibn Ethalini, kryetari i fisit Jemame kapet rob Thumame e urrente të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe Islamin më shumë se të gjithë femohuesit e tjerë. Prandaj, në muajin Muharrem, në vitin e gjashtë të Hixhretit, u maskua dhe doli për të vrarë Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me urdhër të Museileme Kedhabit. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Muhamed ibn Meslemen me tridhjetë kalorës për të luftuar fisin Beni Bikr ibn Kilab, në një anë të Dharisë, shtatë net larg Medines, në rrugën që shkon për në Basra. Kur myslimanët po ktheheshin, e gjetën Thumamen në rrugë. E kapën rob dhe e sollën në Medine. E lidhën në një shtyllë të xhamisë. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kaloi andej. “Cfarë ke ti o Thumame?”- i tha Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) “Kam gjithë të mirat, o Muhamed!,-ia ktheu ai. Në qoftë se ti më vret, vret një njeri që do t’i merret haku; në qoftë se më liron, liron një njeri që falenderon. Po të duash pasuri, kërko, të të jap sa të duash.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e la atë dhe iku. Ditën e dytë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kaloi aty dhe e pyeti si ditën e parë. Ai i dha të njëjtën përgjigje. Po kështu edhe ditën e tretë. Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Lëshojeni Thumanen!” E lëshuan. Ai u la dhe u bë mysliman. “Për Zotin,- tha ai, deri tani nuk kishte mbi Tokë njeri më të urryer sesa ti për mua. Por tani ti je më i dashur për mua se të gjithë njerëzit e tjerë. Nuk ka pasur fe mbi dhé më të urryer për mua se feja jote, por tani ajo është bërë më e dashur për mua se të gjitha fetë e tjera.” Thumamja shkoi në Mekë, për të kryer Umren, por kurejshët e qortuan pse ishte bërë mysliman. Ai u tha: “Për Zotin, juve nuk do t’ju vijë më asnjë kokërr grurë nga Jemeni, derisa të urdhërojë i Dërguari i Allahut.” Dhe në të vërtetë ai e ndaloi shitjen e grurit për banorët e Mekës. Ata ranë ngushtë dhe i shkruan një letër të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), ku i lypnin për hir të farefisit, t’i shkruante letër Thumames që të lejonte shitjen e grurit për ta. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ashtu veproi. Lufta e Benu Lahjanit Njerëzit e fisit Benu Lahjan i patën vrarë myslimanët në Rexhia dhe kishin hyrë thellë në tokën e Hixhazit, deri në kufijtë e Asfanit. Por, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e la për më vonë punën e tyre. Pasi aleatët që sulmuan myslimanët dështuan dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u qetësua nga sulmet e armiqve, la Ibn Umu Mektumin zëvendës në Medine dhe në muajin Rabiul Euel, në vitin e gjashtë të Hixhretit, doli bashkë me dyqind veta nga shokët e tij, ndër të cilët njëzet kalorës dhe nxitoi për të arritur në Batni Garran, një luginë midis Emexhit dhe Asfanit, aty ku qenë vrarë shokët e tij. Aty iu lut Allahut që t’i mëshironte të vdekurit. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me shokët qëndruan aty dy ditë. Benu Lahjanët kishin ikur nëpër male dhe nuk u gjend asnjë njeri. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi dhjetë kalorës në Asfanë, që ta merrnin vesh kurejshët që myslimanët ishin gjithmonë syhapur e të përgatitur dhe të trembeshin. Kalorësit shkuan deri në Kurai Gamim. Pas katërmbëdhjetë netësh i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kthye në Medine.

Patrulla e Asit

Ebu el Asi – bashkëshorti i Zejnebes, vajzës së të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) bëhet mysliman Në muajin Xhemadel Ula, në vitin e gjashtë të Hixhretit, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Zejd ibn Harithin me njëqind e shtatëdhjetë kalorës, për të kapur një vargan të kurejshëve, që po vinte nga Shami. Varganin e kryesonte Ebu el As ibn Rabia, bashkëshorti i Zejnebes, vajzës së të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Myslimanët e kapën varganin dhe varganarët i zunë robër. Ebu el Asi shpëtoi dhe vajti në Medine e u strehua te Zejnebja. Ai i kërkoi të shkonte tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe t’i thoshte që t’ia kthente pasurinë e varganit. Zejnebja ia kërkoi këtë gjë Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe ai urdhëroi që t’u kthehej atyre i gjithë malli, që nga gjëja më e vogël. Ebu el Asi ishte një nga burrat e Mekës, që njiheshin për tregti, pasuri dhe ruajtjen e amanetit. Ai u kthye në Mekë dhe ua dha të zotëve gjithçka që ia kishin lënë amanet. Pastaj u bë mysliman dhe emigroi në Medine. Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ia ktheu Zejneben me nigjahun e parë. Këtë bashkim familjar e bëri pasi kishin kaluar më se tre vjet dhe ende nuk kishte zbritur ajeti që i ndalonte myslimanët të martoheshin me femohuesit. Prandaj kishte mbetur në fuqi nigjahu i parë, që Zejnebja kishte bërë me Ebu el Asin. Gjatë kësaj periudhe, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi disa patrulla, të cilat ndikuan shumë në kapjen e armikut dhe shuarjen e sherrit të tij. Kështu, u vu qetësia dhe Islami u shtri edhe në vende më të largëta.

loni19 · 13-06-05, 11:16

Beni Mustalikët

Beni Mustalikët ishin një degë e fuqishme e fisit Huza. Ata ishin aleatë të kurejshëve. Të gjitha degët e tjera të këtj fisi ishin miq dhe dashamirës të të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i erdhi lajmi se Beni Mustalikët ishin përgatitur për luftë kundër tij. Prandaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Burejde ibn Hasibin që ta vërtetësonte mirë lajmin dhe pasi erdhi në përfundimin se lajmi ishte i vërtetë, la Zejd ibn Harithen zëvendës në Medine. (Eshtë thënë edhe se Profeti la zëvendës një njeri tjetër dhe tjetri, më pas la zëvendës Zejd ibn Harithen). Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u përgatit me shpejtësi dhe doli për t’i ndaluar Beni Mustalikët. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mori me vete 700 veta nga sahabët. Në atë kohë Beni Mustalikët qëndronin në një vend me ujë, që quhej Merisia.45 Merisia ndodhej në anën e Kudejdit dhe shtrihej deri në bregdet. Beni Mustalikët ishin përgatitur plotësisht për të sulmuar myslimanët. Myslimanët i sulmuan. Vranë një pjesë të tyre dhe zunë robër fëmijët dhe gratë e tyre. Ua morën edhe pasuritë. Ndër robërit e luftës ishte edhe Xhuvejrija, bija e Harith ibn Ebu Dhirarit, që ishte kryetari i Beni Mustalikëve. Por, pasi i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkoi në Medine, e liroi atë dhe pasi ajo u bë myslimane, u martua me të. Myslimanët liruan njëqind robër të fisit Beni Mustalik. Ata u bënë myslimanë dhe thanë: “Ne jemi krushqit e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!).” Xhuvejrija ishte më e mira e grave në fisin e vet.46 45) Lufta njihet edhe emrin "Lufta e Merisias". 46) Martesa e saj me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qe faktori kryesor, që i bëri myslimanët të lirojnë njëqind robër nga fisi Beni Mustalik. Kjo luftë ka ndodhur në muajin Sha’ban, në vitin e gjashtë të Hixhretit. (Eshtë thënë edhe se ka ndodhur vitin e pestë të Hixhretit.) Gjatë luftës ndodhën dy ngjarje të dhimbshme të cilat i shfrytëzuan dyfytyrakët, për të shkaktuar ngatërresa dhe trazira në bashkësinë islame, madje edhe në shtëpinë e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). 1. Ngjarja e parë qe fjala e kreut të dyfytyrakëve, Abdullah ibn Ubejit: “Në qoftë se do të kthehemi në Medine, më të fortët kanë për t’i përzënë prej saj më të dobëtit.” Arsyeja që Abdullah ibn Ubeji tha ashtu, ishte se një burrë nga aleatët e muhaxhirëve dhe një tjetër nga aleatët e ensarëve u grindën tek uji i Merisias. Aty muhaxhiri e goditi ensarin. Atëherë, ensariu thirri: “Ku jeni o ensarë?” Edhe muhaxhiri thirri: “Ku jeni o muhaxhirë?” Por ndërhyri menjëherë i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe u tha: “A po filloni zënkat e Padijes (xhahilijetit), kur unë jam në mes jush? Lëreni atë (kohën e Padijes), se ajo është e ndyrë.” Atëherë, njerëzit e lanë grindjen dhe u kthyen në rrugë të drejtë, pa bërë zhurmë. Në luftë merrte pjesë edhe një grup dyfytyrakësh që nuk kishin marrë pjesë në asnjë luftë tjetër më parë. Ndër ta ishte edhe kreu i tyre, Abdullah ibn Ubeji, i cili kur e mori vesh grindjen, u zemërua dhe tha: “Vërtet, kështu kanë vepruar muhaxhirët?! Ata kanë ardhur në Medine; na erdhën aq shumë dhe na u krenuan për prejadhjen e tyre këtu, në vendin tonë. Për Zotin, me ne dhe me muhaxhirët po ndodh si me të parin tonë, kur tha: “Ushqeje qenin tënd, të të hajë ty.” Për Zotin, kur të kthehemi në Medine, të fortit kanë për t’i përzënë prej saj më të dobëtit.” Me “më të fortin” kishte parasysh veten e vet dhe me “më të dobëtin” (Zoti na ruajtë!) kishte për qëllim të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Abdullah ibn Ubeji nisi të sajonte ngatërresën. Ai u tha shokëve të vet: “Këtë e bëtë ju vetë. Ju i pranuat ata në vendin tuaj, ju i ndatë me ta pasuritë tuaja. Kurse po të mos i kishit pranuar, ata do të gjenin shtëpi të tjera, jo shtëpitë tuaja.” Kur kreu i dyfytyrakëve foli ato që foli, ndodhej aty edhe një djalë, besimtar i fortë, i cili quhej: Zejd ibn Erkami. Ai nuk i duroi dot fjalët e zbrazëta të dyfytyrakut. Prandaj, shkoi menjëherë tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe e njoftoi. Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) thirri Abdullah ibn Ubejin dhe e pyeti çfarë kishte folur kundër muhaxhirëve. Ai u betua se nuk kishte thënë asgjë nga ato që i përcillte Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Për këtë arsye Allahu i Madhëruar zbriti suren “El Munafikunë” dhe i turpëroi dyfytyrakët përgjithmonë, deri në Ditën e Gjykimit. Djali i kreut të dyfytyrakëve, Abdullah ibn Ubeji (edhe ai e kishte emrin Abdullah) ishte besimatar i çiltër. Ai qëndroi në një rrugë që çonte në Medine me shpatë në dorë dhe i tha babait të vet: “Për Zotin, ti nuk do të kalosh këtu, derisa të të japë leje i Dërguari i Allahut, sepse ai është i forti, kurse ti je i dobëti” Kjo gjë i shkoi në vesh të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe ai dërgoi fjalë që biri ta lejonte babanë dhe ai e la të lirë. Me këtë veprim urtësie të Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u shua edhe kjo ngatërresë. 2. Ngjarja e dytë: Fjala e shpifur e dyfytyrakëve. Kur po kthehej nga lufta, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qëndroi afër Medines me gjithë ushtrinë. Pasi ndenjën ca, dha urdhër që të niseshin natën. Me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) pati shkuar në luftë edhe Aishja (Allahu qoftë i kqnaqur me të!). Por, natën, kur po nisej ushtria, ajo pati dalë më tej për të kryer nevojën dhe kur u kthye aty ku patën qëndruar për pushim, pa se kishte humbur shallin. U kthye atje ku i pati rënë, që ta kërkonte. Shallin e gjeti, mirëpo ushtria qe nisur për në Medine. Kishin ngarkuar në deve tendën e Aishes, duke menduar se ajo ishte brenda. Ata nuk e kuptuan që dikush mungonte, sepse kur e ngritën tendën mbi deve ishin shumë veta. Kur Aisheja u kthye në vendin ku pushoi ushtria, nuk gjeti asnjeri. Ajo qëndroi aty, duke menduar se ata do ta kuptonin se ajo mungonte dhe do të kthehshin për ta kërkuar në vendin, ku kishin pushuar. Ndërkohë atë e zuri gjumi, meqë ishte e lodhur. Njëri nga sahabet, Safuan ibn Mutal Selemiu (Allahu qoftë i kënaqur me të!) kishte fjetur në prapavijë të ushtrisë. Ai e kishte zakon të flinte shumë, kështu që u zgjua me vonesë dhe mori rrugën nga kishte kaluar ushtria. Në rrugë e sipër pa një njeri që flinte. U afrua. E njohu që ishte Aishja, sepse e kishte parë atë para se të vinte ajeti për vendosjen e hixhabit (mbulesës së kokës). “Vërtet, të Allahut jemi dhe tek Ai do të kthehemi. Kjo është bashkëshortja e të Dërguarit të Allahut”,- tha ai, nuk foli asnjë fjalë tjetër. Në atë çast Aishja u zgjua dhe mbuloi fytyrën me shaminë e vet. Atëherë Safuani afroi devenë tek ajo, e uli devenë dhe Aishja hipi në të. Ai e mori për dore kapistrën e devesë dhe eci përpara. Ecën e ecën, derisa e arritën ushtrinë, që po pushonte në Nahru Dhahire. Kur Abdullah ibn Ubeji, armiku i Allahut, dëgjoi për ngjarjen, gjeti çastin që ta villte tërë dyfytyrësinë dhe mërinë e tij. Ai shpifi kundër tyre. Ai nisi ta tregonte ngjarjen gjithandej, duke e mbushur me plot gjëra të paqena, ashtu siç i pëlqente atij. Shokët e tij grumbulloheshin dhe i dëgjonin prej tij ato sajesa dhe kur shkuan në Medine, i përhapën gënjeshtrat e Abdullah ibn Ubejit, derisa nga ato shpifje u mashtruan edhe disa myslimanë. Kur arriti në Medine, Aishja (Allahu qoftë i kënaqur me të!) u sëmur dhe sëmundja i zgjati rreth një muaj. Medinia ziente nga fjalët e shpifësve, ndërsa ajo nuk dinte gjë. Por diçka e bënte të dyshonte, sepse ajo nuk po shikonte të njëjtën mirësjellje dhe përkujdesje prej të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), siç e kishte shikuar më parë, kur sëmurej. Tani i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) hynte tek ajo, përshëndeste me “Selam!”, pastaj pyeste “Si je?” dhe pastaj kthehej e nuk rrrinte me të. Gjatë gjithë asaj kohe i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qëndroi në heshtje. E, meqënëse Zbulesa iu vonua ca, ai u këshillua me shokët e vet. Ali ibn Ebu Talibi i tha që ta divorconte Aishen, ndërsa, Usameja dhe të tjerët i thanë që ta mbante se Aisheja ishte e pastër si ari. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) hipi në minber47 dhe kërkoi ndihmë kundër atij burri, helmi i të cilit kishte arritur deri në familjen e tij –ishte fjala për Abdullah ibn Ubejin. Atëherë, kryetari i fisit Eus kërkoi ta vrisnin atë. Kryetarin e fisit Hazrexh nuk e la ndjenja e bashkësisë (Abdullah ibn Ubeji ishte i fisit Hazrexh), kështu që ai nuk deshi që ai të vritej. Atëherë, nisi grindja midis dy fiseve, derisa ndërhyri i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i qetësoi ata. Një ditë Aishja (Allahu qoftë i kënaqur me të!) doli, pasi u bë natë për nevojat e saj. Sapo ishte përmirësuar nga sëmundja. Me të shkoi edhe nëna e Musatahut. Pasi kreu punë dhe po kthehej, Aishja rrëshqiti dhe u rrëzua. Nëna e Musatahut thirri për ndihmë djalin e vet, Musatahun, por Aishja nuk deshi që ai të vinte. Aty, nëna e Musatahut i tregoi Aishes fjalët që ishin përhapur për të. Madje, ajo i tha Aishes se edhe biri i saj, Musatahu ishte nga ata që fliste ashtu si të tjerët. Aishja u kthye, i kërkoi leje të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe vajti te prindërit e saj. Kur mori vesh shpifjen që ishte ngritur kundër saj, nisi të qante me dënesë. Qau aq shumë, saqë dy net e një ditë nuk vuri gjumë në sy dhe nuk iu thanë sytë nga lotët. Prindërit e saj kujtuan se i ishin shqyer mëlçitë. Në mëngjesin e natës së dytë vajti tek ajo i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). U ul pranë saj, tha dy dëshmitë48 dhe u shpreh: “Oj Aishe! Unë kam marrë vesh për ty kështu, kështu. Por, në qoftë se ti je e pafajshme, Allahu do ta tregojë pafajësinë tënde. Në qoftë se je njollosur me faj, kërkoji fa- lje Allahut dhe kthehu nga ai, sepse, kur njeriu e pranon fajin që ka bërë e kthehet nga Allahu, Allahu ia pranon teuben (pendimin).” Atëherë, Aishja i ndërpreu lotët dhe u tha prindërve që t’i përgjigjeshin të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Por ata nuk dinin se çfarë t’i thoshin. Atëherë, Aishja tha: “Për Allahun, unë e di se ju i keni dëgjuar ato fjalë dhe se ato kanë hyrë në shpirtrat tuaj, saqë i besoni si të vërteta. Por, unë po t’ju them se jam e pafajshme dhe Allahu e di se unë jam e pafajshme, ju nuk do të më besonit. Sikur të pranoj sa për sy e faqe ndonjë gjë të paqenë, do të besonit e përsëri Allahu e di se unë jam plotësisht e pafajshme. E unë, për Zotin, mund të them vetëm siç tha babai i Jusufit: “Durim të fortë.” Pastaj u kthye dhe u shtri. Por zbriti Zbulesa në kohën që duhej. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u gëzua, buzëqeshi dhe fjalët e para që tha, qenë: “Sa për Allahun, oj Aishe, Ai të shfajësoi.” Nëna e saj i tha: “Cohu për të (për të Dërguarin e Allahut)!” “Për Zotin nuk i çohem,- ia kthehu Aishja, unë nuk falenderoj tjetër, përveç Allahut.” Fjala, që Allahu zbriti për shfajësimin e Aishes, janë dhjetë ajete nga surja “En Nur”. Allahu i Madhëruar thotë: “Vërtet, ata që trilluan, janë një grup prej jush. Ju mos kujtoni se fjalët e tyre janë në dëmin tuaj, përkundrazi ato do të jetë në dobinë tuaj. Secilit prej tyre do t’i takojë dënimi sipas pjesëmarrjes në mëkat e atij, që barti pjesën më të madhe (të shpifjes), i takon dënim i madh…” (24:11) I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) doli përpara njerëzve dhe u foli atyre. Ai u lexoi atyre çfarë kishte zbritur për pafajësinë e Aishes. Kur u kthye, urdhëroi të fshikulloheshin dy burra besimtarë të çiltër dhe një grua besimtare e çiltër, secilit tetëdhjetë rripa. Dy burrat ishin Hasan ibn Thabit dhe Mistah ibn Ethathe, kurse gruaja ishte Humne, bija e Xheheshit. Ata dhe ajo qenë lëkundur dhe përfshirë në mëkat. Kurse kreu i dyfytyrakëve nuk u dënua në këtë botë; ai do të qëndrojë përpara Allahut në Ditën e Gjykimit, atë Ditë, kur nuk do të bëjë dobi as pasuria dhe as fëmijët, përveçse zemra e pastër.

loni19 · 13-06-05, 11:20

Paqja e Hudejbijes

Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) pa në ëndërr sikur ishte në Medine dhe bashkë me shokët e tij hyri në Xhaminë e Shenjtë: të gjithë të sigurtë, disa me koka të qethura tërësisht, disa pjesërisht. I njoftoi myslimanët se donte të shkonte për Umre. Malësorët e disa banorë të fshatrave fushorë, që ishin rreth tij, nuk u bashkuan me të në këtë mendim. Ata menduan se i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe besimtarët nuk do të ktheheshin më tek të afërmit e tyre dhe i thanë të Dërguarit të Allahut se ishin tepër të zënë me punët e tyre e me njerëzit e tyre. Ata i thanë të Dërguarit të Allahut që të kërkonte falje edhe për ata. Një të hënë të muajit Dhul Ka’ade, vitin 6 pas Hixhretit doli i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me 1400 muhaxhirë dhe ensarë. Ata ecnin qetësisht, që njerëzit ta shihnin se ai nuk po shkonte në luftë, por për Umre. Kur arriti në Dhul Halife, veshi Ihramin. Pastaj ecën, derisa arritën në Asafan. Pararoja erdhi dhe u tha se kurejshët ishin mbledhur për luftë. Kjo i pengonte myslimanët të shkonin në Shtëpinë e Shenjtë. Ndërkohë, kurejshët kishin arritur në Dhu Tuua. Ata dërguan Halid ibn Uelidin me dyqind kalorës në Kiraul Ganim, afër Asafanit, për të zënë rrugën që të çonte në Mekë. Habeshinjtë u mblodhën që t’i ndihmonin. Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i pyeti shokët e tij: të luftonte me grupet habeshite aty apo të ecte drejt Mekës e kush përpiqej ta pengonte rrugës, ta luftonte. Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) tha: “Ne kemi ardhur për Umre, jo për të luftuar por kush del mes nesh dhe Shtëpisë së Shenjtë, do ta luftojmë.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e pranoi këtë mendim. Halidi i pa myslimanët, kur po falnin namazin e drekës, duke bërë ruku e sexhde dhe tha: “Kështu janë pa mendje po t’i sulmojmë.” Vendosën t’i sulmonin gjatë namazit të pasdrekës (ikindisë). Atëherë, midis namazit të drekës dhe pasdrekës Allahu ligjëroi namazin e frikës dhe Halidit i iku rasti. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) zgjodhi një rrugë tjetër dhe jo rrugën e tyre. Ai i ra djathtas, për në pjesën e poshtme të Mekës, derisa arriti Thenijetel Merar, pranë Hudejbijes. Kur arritën aty, deveja e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ra në gjunjë. U munduan ta çonin, por ajo nuk u çua. Atëherë disa myslimanë thanë: “U boshatis Kasuaja.” Kurse i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “U mbush Kasuaja.” Deveja nuk ulej gjithmonë ashtu. Atë e pengoi ajo që kishte penguar elefantin e Ebrehesë vite më parë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Për Zotin, sikur kurejshët të më kërkonin ndonjë plan, me të cilin të lartësonin ato që ka shenjtëruar Allahu, unë do ta pranoja atë.” Pastaj, ai i grahu devesë dhe ajo u çua e vazhduan të ecnin, derisa qëndruan në Hudejbije. Erdhi Budejl ibn Uaraka Huzaiu, me një grup njerëzish nga fisi Huza, të cilët ishin dashamirës të të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Budejli e njoftoi të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) se kurejshët ishin përgatitur për të luftuar dhe për t’i penguar atë dhe myslimanët të vizitonin Shtëpinë e Shenjtë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha Budejlit se po shkonin në Mekë vetëm për të kryer Umren dhe jo për luftë. Ai tha, gjithashtu se ishte i gatshëm për të bërë armëpushim dhe paqe me ta. “Por, në qoftë se kurejshët, nuk do të pranonin as njërën as tjetrën, atëherë, unë do të luftoj kundër tyre, derisa të vdes ose Allahu të më japë fitoren ngadhënjimtare.” Cfarë u vendos midis të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe kurejshëve Pasi u kthye Budejli në Mekë, i njoftoi kurejshët për çka u kishte thënë i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Por ata dërguan Makriz ibn Hafsin tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha ashtu, siç i kishte thënë Budejlit. Pastaj kurejshët dërguan tek ai kryetarin e zezakëve, Halis ibn Ikrimen. Kur ai u afrua te myslimanët, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u tha atyre: “Ky që po vjen te ne është një nga njerëzit që i respektojnë kurbanët, prandaj çohuni dhe respektojeni.” Myslimanët u çuan dhe e pritën Halisin me “Lebejkallahume lebejk.” Kur i shikoi Halisi myslimanët kështu, tha: “I Madhëruar është Allahu. Këta duhen lejuar ta vizitojnë Shtëpinë e Shenjtë. Te Shtëpia e Shenjtë vijnë lloj-lloj njerëzish, me kafshë e me gomerë e të ndalohen këta, me në krye të birin e Abdul Mutalibit! Për Zotin e Shtëpisë së Shenjtë se kurejshët do të rrezikohen, në qoftë se e ndalojnë Muhamedin.” Halisi shkoi te kurejshët dhe u tha ashtu siç u përmend më sipër. Kur kurejshët i dëgjuan ato fjalë prej tij, i thanë: “Ulu këtu, se ti je beduin dhe nuk i kupton mashtrimet.” Kurejshët dërguan Urue ibn Mes’ud Thekafiun për të folur me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), por i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha atij ashtu, siç i pati thënë Budejlit: “O Muhamed! A mendon ti- vijoi Urueja, ta fitosh këtë betejë dhe ta shfarosësh kombin tënd?! Por, a ke dëgjuar nga ndonjë arab që t’i ketë zhdukur njerëzit e vet përpara teje? E, edhe po të ndodhë e kundërta, që ti të thyhesh, unë shoh rreth teje vetëm njerëz pa vlerë, të gatshëm që të braktisin ty dhe të ikin menjëherë.” Ebu Bekri u zemërua, e shau atë e i tha: “A kujton ti se do të ikim e do ta braktisim të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!)?” Urueja nuk mundi t’ia kthejë Ebu Bekrit, sepse Ebu Bekri i kishte bërë nder atij më parë. Urueja prekte mjekrën e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), kur fliste, por Mugire ibn Shibe ia godiste dorën me dorezën e shpatës dhe i thoshte: “Largoje dorën nga mjekra e të Dërguarit të Allahut.” “O i pabesë!, -ia ktheu Urueja Mugires, a nuk ishe ti më i pabesë?” Mugireja ishte biri i vëllait të Urues. Më parë kishte vrarë disa njerëz dhe u kishte marrë pasurinë. Këtë kishte parasysh Urueja, kur i tha se ishte i pabesë. Por më vonë ai erdhi dhe u bë mysliman. E, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk i pranoi atij asgjë tjetër, përveçse të bëhej mysliman. Urueja e pa se sa shumë e nderonin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe kur u kthye, u tha Kurejshëve: “O populli im! Unë kam qenë i deleguar te mbretërit, te Kisraji (në Persi), Cari (në Rusi) e Nexhashiu (në Abisini), por betohem për Allahun se nuk kam parë ndonjë mbret që ta respektojnë e ta nderojnë shokët e vet, ashtu si e nderojnë shokët e Muhamedit Muhamedin. Për Allahun, edhe sikur ai të kollitej e të nxirrte këlbazë e t’i binte ndonjërit në dorë, ai do të fërkonte me të fytyrën dhe lëkurën e trupit. Unë pashë që kur ai i urdhëronte ata për ndonjë punë, ata vraponin kush e kush ta bënte atë më i pari. Edhe kur merrte avdes, ata sa nuk vriteshin për ujin e avdesit të tij. Kur fliste ai, ata e ulnin zërin dhe nuk ia ngulnin vështrimin, sepse kishin respekt për të. Ai ju ka paraqitur ju një plan të drejtë, prandaj pranojeni atë.” Natën, 70-80 të rinj të papjekur kurejshë zbritën nga mali i Ten’imit dhe shkuan te kampi i myslimanëve. Ata deshën të asgjësonin përpjekjet për paqe. Por myslimanët i kapën ata dhe ia paraqitën të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ai i fali ata dhe i la të lirë. Kjo gjë ndikoi shumë që kurejshët të frikësoheshin dhe të prireshin të vendosnin për paqen. Për këtë Allahu ka zbritur ajetin: “Dhe Ai (Allahu) është që i pengoi ata (idhujtarët të luftojnë) kundër jush dhe ju pengoi ju (të luftoni) kundër tyre, brenda në Mekë, pasi ju dha fitoren kundër tyre e Allahu mbikëqyr atë që ju bëni.” (48:24) Dërgimi i Othman ibn Afanit te kurejshët dhe Besëlidhja e Riduanit Myslimanët vendosën të dërgonin një njeri te kurejshët që t’ua përforconte çështjen se Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me shokët e vet nuk kishte ardhur atje për tjetër gjë, përveçse që të kryente Umren. Ai që u dërgua atje, ishte Othman ibn Affani (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e urdhëroi atë që të shkonte te besimtarët e pafuqishëm dhe besimtaret e pafuqishme në Mekë dhe t’i përgëzonte se çlirimi i Mekës ishte afër dhe se Allahu do ta ngadhënjente fenë e vet e se askush në Mekë nuk do të kishte më frikë pse besonte e kishte iman (besim). Othmani vajti në Mekë dhe hyri aty me besën që i dha Eban ibn Seid el Emeuiu. Atje shpalli fjalën, për të cilën ishte dërguar. Kurejshët i propozuan që të bënte tauaf rreth Shtëpisë së Shenjtë (Qabes), por ai nuk pranoi që të bënte tauafin, në një kohë kur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte i ndaluar të vinte aty. Kurejshët e izoluan Othmanin. Ndoshta deshën ta mbanin atje, sa të këshilloheshin me njëri-tjetrin dhe ta dërgonin bashkë me përgjigjen që do t’i jepnin të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Mirëpo, ndër myslimanët u përhap lajmi se Othmani ishte vrarë, por vrasja e një të dërguari do të thoshte shpallje lufte. Kur e dëgjoi i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) këtë lajm, tha: “Ne nuk do të largohemi që këtej, derisa t’i mposhtim ata.” I thirri myslimanët aty nën një pemë, që t’i jepnin besën për të luftuar kundër armiqve. Myslimanët u tubuan menjëherë pranë tij dhe i dhanë besën me entuziazëm se do të luftonin deri në vdekje dhe se nuk do të largoheshin kurrë nga beteja. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shtrëngoi duart dhe tha: “Kjo besëlidhje është për Othmanin.” Mirëpo, sa mbaroi besëlidhja, erdhi Othmani (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Për këtë besëlidhje Allahu i Madhëruar zbriti ajetin: “Vërtet, Allahu qe i kënaqur49 me besimtarët, kur ata nën hijen e asaj peme të zotoheshin ty dhe Ai e dinte se ç’kishin në zemrat e tyre, prandaj u dhuroi qetësimin dhe shpejt i shpërbleu me fitore.” (48:18) 49) Allahu qe i kënaqur me besimtarët, prandaj kjo beslidhje mori emrin "Bejatu Riduan" (Marrëveshja e Kënaqësisë). (shënim i përkthyesit) Paqja Kurejshët e morën vesh besëlidhjen që bënë myslimanët dhe për këtë u frikësuan shumë. Prandaj nxituan dhe dërguan Suhejl ibn Amrin, për të nënshkruar paqen me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Suhejli shkoi atje dhe bisedoi gjatë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) pranoi kushtet që vijojnë: 1. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) bashkë me myslimanët të ktheheshin atë vit dhe të mos hynin në Mekë, kurse vitin e ardhshëm të vinin në Mekë dhe të qëndronin dy ose tri ditë, pa armë me vete, përveç shpatës në këllëf. 2. Të mos bëhej luftë midis dy palëve për dhjetë vjet. 3. Kush të dëshironte, të hynte në besën e Muhamedit, le të hynte dhe kush të dëshironte të hynte në besën e kurejshëve, le të hynte. 4. Të kthehej te kurejshët kushdo që strehohej te myslimanët. Kushdo nga myslimanët që strehohej te kurejshët, të mos kthehej te myslimanët. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) thirri Aliun dhe i diktoi: “Bismil-lahirr- rrahmanirr-rrahim (Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit)” Por Suhejli tha: “Por ne e dimë ç’është i Gjithëmëshirshmi. Shkruaje kështu: “Me emrin tënd, o Allahu im…” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e urdhëroi Aliun që të shkruante ashtu. Pastaj i diktoi: “Kjo është paqja, për të cilën vendosi Muhamedi, i Dërguari i Allahut.” Por Suhejli tha: “Sikur ta dinim se ti je i Dërguari i Allahut, nuk do të të pengonim ty të vije te Shtëpia e Shenjtë dhe nuk do të të luftonim. Prandaj, shkruaje kështu: “E vendosi Muhamedi, biri i Abdullahut.” Profeti i tha: “Por unë jam i Dërguari i Allahut, edhe në qoftë se ju nuk më pranoni.” Pastaj e urdhëroi Aliun që ta shuante “i Dërguari i Allahut” dhe të shkruante: “Muhb.exe amedi, biri i Abdullahut”. Mirëpo Aliu u lëkund t’i shuante ato fjalë. Prandaj i shuajti vetë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me dorën e tij të nderuar. Marrëveshja për paqe u shkrua në dy kopje, njëra për kurejshët dhe tjetra për myslimanët. Kthimi i Ebu Xhendelit Kur po shkruhej marrëveshja, erdhi Ebu Xhendeli, biri i Suhejl ibn Amrit, përfaqësuesit të kurejshëve, i lidhur në pranga. Ai vinte nga Meka, ku kurejshët e mbanin të lidhur. Suhejli kërkoi që i biri të kthehej në Mekë, por Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “Ne ende nuk e kemi përfunduar dokumentin për paqe.” “Atëherë, nuk e nënshkruaj këtë paqe me ty”,- ia ktheu Suhejli. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “Jepi leje atij për mua.” Suhejli i tha: “Jo!” dhe e goditi të birin e ai bërtiti me zë të lartë: “O myslimanë! A të kthehem tek idhujtarët, që të më vënë në provë mua që ta lë fenë time?” “Bëj durim dhe kërko që Allahu të të shpërblejë,- ia ktheu Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), sepse Allahu do të bëjë rrugëdalje dhe shpëtim për ty dhe për myslimanët e pafuqishëm, që janë me ty.” Omer ibn Hattabi (Allahu qoftë i kënaqur me të!) u kthye, në mënyrë që doreza e shpatës së tij të ishte pranë Ebu Xhendelit. Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) tregon më vonë: “Dëshiroja që ai ta merrte shpatën dhe ta vriste të atin.” Por Ebu Xhendeli nuk e bëri këtë dhe çështja u mbyll kështu. Myslimanët e përfundojnë Umren dhe nuk u vjen mirë që u nënshkrua marrëveshja Pasi u nënshkrua akti i paqes, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u tha myslimanëve: “Cohuni dhe therini kurbanët, që keni sjellë!” Mirëpo, askush nuk u çua për ta zbatuar këtë urdhër. Ai e përsëriti urdhrin tri herë, por përsëri nuk u çua njeri. Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) hyri tek Umu Selemeja dhe i foli asaj për atë që ndodhi me sahabet. Ajo i propozoi që të ngrihej ai i pari, ta therte kurbanin e vet (devenë që kishte sjellë për kurban), të rruante kokën, por të mos i fliste asnjërit pët të vepruar ashtu. Dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ashtu veproi. Madje, ai theri devenë e Ebu Xhehlit, e cila kishte në hundë një vath argjendi. Ai e bëri këtë që t’i zemëronte50 idhujtarët. Kur e panë se ai e theri kurbanin e vet dhe e rruajti edhe kokën, të gjithë sahabet u çuan, i rruajtën kokat e tyre dhe i therën kurbanët. Por, ishin shumë të mërzitur që nuk e zbatuan urdhrin e Profetit me herën e parë. Cdo deve dhe lopë e bërë kurban do të ndahej mes shtatë personash. Myslimanët qenë mërzitur për dy arsye: e para, sepse ata ishin kthyer pa shkuar në Mekë dhe pa kryer Umren; e dyta, sepse nuk kishte barazi midis dy palëve – myslimanëve dhe idhujtarëve: myslimanët duhej t’i kthenin ata njerëz (myslimanë) që vinin nga Meka në Medine, ndërsa Kurejshët nuk i kthenin ata njerëz që iknin nga MedinIa në Mekë. Mirëpo, i Dërguari i Allahut (Allahu qoftë i kënaqur me të!) i qetësoi ata. Për arsyen e parë, ai u tha se do ta kryenin Umren vitin e ardhshëm, sepse ëndrra që kishte parë, ishte e vërtetë, ajo do të përmbushej dhe se në këtë pjesë të marrëveshjes ishin respektuar ndjenjat e të dyja palëve; ndërsa për arsyen e dytë, ai i qetësoi ata kështu: “Kush ikën nga ne, bëhet i pafe dhe Allahu e ka larguar nga myslimanët; kush vjen te ne nga ata, Allahu do t’i japë rrugëdalje dhe shpëtim." Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte largpamës për punën e myslimanëve që do të vinin në Medine nga Habesheja. Ky grup nuk përfshihej në këtë marrëveshje dhe mund të shkonte në Medine kur të donte. Megjithatë, marrëveshja, me kushtet që kishte ndikoi shumë në zemrat e myslimanëve, sepse dukej sikur u bënë inferiorë ndaj idhujtarëve. Omer ibn Hattabi (Allahu qoftë i kë- 50) Deveja që theri Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte marrë si pré lufte, pasi ishte vrarë Ebu Xhehli në luftën e Bedrit, e cila qe një nga humbjet më të mëdha të idhujtarëve. (shënim i përkthyesit) naqur me të!) shkoi tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i tha: “O i Dërguari i Allahut! A nuk jemi ne në fenë e vërtetë dhe a nuk janë ata në të pavërtetën?” Ai u përgjigj: “Po.” (Ne jemi në të vërtetën dhe ata në të pavërtetën). Omeri iu drejtua përsëri: “A nuk janë të vrarët tanë në Xhenet, ndërsa të vrarët e tyre në Xhehenem?” “Po, ashtu janë.”-ia ktheu Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) i tha përsëri: “Atëherë, pse të jemi ne inferiorët dhe pse të kthehemi pa dhënë Allahu gjykimin e Vet për ne dhe për ata.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “O biri i Hatabit! Unë jam i Dërguari i Allahut dhe nuk e kundërshtoj Atë. Ai do të më ndihmojë mua dhe nuk do të më largojë nga e Vërteta.” Ashtu, shumë i zemëruar, Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) shkoi tek Ebu Bekr es Sidiku dhe i tha çfarë i kishte thënë i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ebu Bekri iu përgjigj atij, ashtu siç i ishte përgjigjur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe pastaj shtoi: “Përmbaju udhëzimit të Profetit, sa të jesh gjallë, sepse, për Zotin, ai është në të Vërtetën.” Pastaj Allahu zbriti disa ajete të Sures “El Fet’h”:“Ne të dhamë një fitore të sigurt…” (48:1) I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i çoi fjalë Omerit (Allahu qoftë i kënaqur me të!) që të vinte aty. Ai erdhi dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) këndoi ajetet e Sures “El Fet’h”. Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) tha: “O i Dërguari i Allahut! Vërtet, fitore do të ketë për ne?” “Po”,- iu përgjigj Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Omeri u qetësua dhe u kthye. Më vonë Omeri u pendua për çfarë kishte thënë dhe për këtë bëri disa vepra të mira, nuk pushoi së dhëni sadaka (lëmoshë), së agjëruari, së faluri namaz të vullnetshëm dhe së liruari robër, derisa shpresoi faljen e Allahut dhe mirësinë e Tij. Cështja e grave emigrante Pasi u nënshkrua akti i paqes me kurejshët dhe myslimanët hoqën dorë nga Umrja për atë vit, erdhën disa besimtarë e besimtare nga Meka në Medine. Por të afërmit e tyre, që ishin të pafe (qafirë), i kërkuan të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që t’ua kthente. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk e pranoi këtë kërkesë, për arsye se ata nuk përfshiheshin në marrëveshjen e paqes. Për këtë Allahtu ka thënë: “O ju që besuat, kur t’ju vijnë juve besimtaret e shpërngulura (prej Mekës), provoni besnikërinë e tyre, ndonëse Allahu e di më së miri besimin e tyre; në qoftë se vërtetoni se ato janë besimtare, atëherë mos i ktheni ato te jobesimtarët, sepse as ato nuk janë të lejuara për ta e as ata nuk janë të lejuar për to e ju u jepni atyre (jobesimtarëve) atë që kanë shpenzuar për to (për këto gra, për nigjah). Ju nuk keni pengesë të martoheni me to, pasi t’ua jepni vlerën e nigjahut. Mos i mbani nën nigjah idhujtaret…” (60:10) Kështu, Allahu i ndaloi gratë besimtare për të pafetë dhe gratë idhujtare për besimtarët. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i vinte në provë ato gra, ashtu siç e kishte urdhëruar Allahu: “O Pejgamber, kur të vijnë besimtaret që të të japin besën se nuk do t’i shoqërojnë askënd e asgjë Allahut, se nuk do të vjedhin, se nuk do të bëjnë kurvëri, se nuk do t’i vrasin fëmijët e tyre, se nuk do të gënjejnë për atësinë e fëmijës së tyre dhe se nuk do të kundërshtojnë në atë që i urdhëron, atëherë, prano zotimin e tyre dhe lutiu Allahut t’i falë ato, sepse Allahu është Mëkatfalës dhe Mëshirues.” (60:12) Kështu, asaj gruaje që i kishte lexuar këto kushte, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i thoshte: “Po ta marr besën (se do t’i plotësosh kushtet).” Besën e merrte vetëm me fjalë, pa u dhënë dorën fare dhe nuk i kthente më besimtaret tek idhujtarët. Edhe mysimanët i lëshuan gratë e tyre, që ishin idhujtare dhe kështu u bë ndarja midis myslimaneve dhe burrave të tyre idhujtarë. Hyrja e fisit Huza në besën e myslimanëve Fisi Huza parapëlqeu që të ishte me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në këtë besëlidhje. Prandaj, ata hynë në besën e tij. Qysh në kohën e Padijes (para Islamit) ata ishin aleatë të fisit Benu Hashim. Ndërsa, fisi Benu Bikr hyri në besën e kurejshëve dhe qe shkaku për çlirimin e Mekës, siç do të shpjegohet më pas. Zgjidhja e çështjes së të pafuqishmëve Një nga myslimanët që kishin mbetur në Mekë, Ebu Besiri, mundi të ikte nga Meka dhe të shkonte në Medine. Kurejshët dërguan dy burra tek Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që ta kthenin Ebu Besirin në Mekë dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ua dorëzoi atë, sipas marrëveshjes. Mirëpo, kur arritën në vendin e quajtur Dhul Halife, Ebu Besiri e vrau njërin nga dy burrat që po e kthenin në Mekë. Tjetri u kthye menjëherë tek Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e i tha: “Shoku im u vra nga Ebu Besiri dhe unë jam i vrarë, po të më zërë Ebu Besiri.” Pas pak erdhi Ebu Besiri, por Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e ndaloi atë. Ebu Besiri e kuptoi që Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) do ta kthente përsëri tek idhujtarët (sipas marrëveshjes që kishin), prandaj ai doli dhe shkoi në breg të detit. Atje kishte shkuar edhe Ebu Xhendeli; pra ai u bashkua me të. Kështu, kushdo që bëhej mysliman nga Kurejshët, shkonte dhe bashkohej me të në breg të detit. Në këtë mënyrë, u bënë myslimanë një grup i mirë i kurejshëve dhe ata filluan të pengojnë çdo vargan të kurejshëve që shkonte për në Sham: e sulmonin varganin dhe i merrnin pasurinë. Pasi e panë veten ngushtë, kurejshët i dërguan fjalë Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), ku i luteshin atij që, për hir të Allahut dhe të farefisit, t’i merrte në Medine njerëzit që rrinin në bregdet, sepse ata nuk do t’i kërkonin më po të ktheheshin në Medine. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u dërgoi fjalë atyre që të vinin. Ata erdhën në Medine dhe çështja u zgjidh. Ndikimi i paqes Vendosja e paqes pati një ndikim të madh për përparimin e thirrjes Islame, sepse myslimanët patën rastin që të takoheshin me të gjithë arabët që t’i ftonin për tek Allahu. Kështu, shumë e shumë njerëz filluan të përqafonin Islamin, aq sa gjatë dy vjetëve u bënë myslimanë aq sa nuk ishin bërë gjatë nëntë vjetëve të marrë së bashku. Të mëdhenjtë e kurejshëve dhe paria e tyre, si Amru ibn Asi, Halid ibn Uelidi dhe Othman ibn Talhaj erdhën tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) të bindur dhe myslimanë të devotshëm dhe dëshmuan: “nuk ka zot tjetër përveç Allahut dhe Muhamedi është i Dërguari i Allahut”, i dhanë besën Muhamedit se do të zbatonin ligjet e Islamit dhe se do të flijonin çdo gjë për Islamin, madje edhe jetën. Ata do të shkrinin tërë talentin dhe aftësinë e tyre për Islamin. Kur ata erdhën në Medine, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Vërtet, Meka dërgoi te ne pjesët më të mira të mëlçisë së saj.”

loni19 · 15-06-05, 09:34

Letra mbretërve dhe princërve

Pasi u kthye i Dëguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nga Umrja e Hudejbijes dhe pasi kishte vendosur paqen me kurejshët e ishte i siguruar nga ana e tyre, u nisi letra mbretërve dhe princërve, ku u bënte thirrje që të pranonin Islamin e u rikujtonte përgjegjësinë e madhe që kishin. Letrat qenë si më poshtë. 1. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i shkruan Nexhashiut (As Hame ibn Ebxhir), mbret i Habeshesë “Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëbërësit Kjo letër është prej Profetit Muhamed, dërguar Nexhashi Ashamit, të madhit të Habeshesë Paqja qoftë mbi atë që ndjek rrugën e drejtë, që i beson Allahut dhe të Dërguarit të Tij. Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Allahut, që është Një e nuk ka shok. Ai nuk ka as bashkëshorte dhe as bir. Dëshmoj se Muhamedi është robi dhe i Dërguari i Tij. Unë po të bëj thirrje të pranosh Islamin. Unë jam i Dërguari i Allahut, prandaj bëhu mysliman, që të shpëtosh. “O ithtarë të Librit51, ejani të bashkoheni me ne në një fjalë mes nes8BF1-00608C54A1AAh dhe jush: të mos adhurojmë askënd dhe asgjë tjetër përveç Allahut, të mos i bëjmë Atij shok, të mos e konsiderojmë njëri-tjetrin zota përveç Allahut! E në qoftë se nuk pranojnë, ju thoni52: “Dëshmoni pra, se ne jemi myslimanë (besuam një Zot)!” Nëse ti nuk do ta pranosh Islamin, do të ngarkohesh me fajin e tërë të krishterëve të popullit tënd.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e dërgoi letrën me Amru ibn Umeje Dhamiriun. Sa e mori Nexhashiu atë, e vlerësoi, zbriti nga froni dhe u bë mysliman përpara Xhaferr ibn Ebu Talibit. Pastaj ai i shkroi Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) se ishte bërë mysliman dhe i kishte dhënë besën atij. Më vonë, Nexhashiu bëri martesën e Umu Habibes, që ishte bija e Ebu Sufjanit, me Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Umu Habibja konsiderohet nënë e besimtarëve. Nexhashiu pagoi 400 dinarë për prikën e saj. Pastaj i dërgoi Umu Hudejbijen dhe emigrantët, që ishin tek ai, me dy anije, bashkë me Amru ibn Umeje Dhamiriun, i cili kishte ardhur bashkë me ta, kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) pati qenë në Hajber. Nexhashiu vdiq në muajin Rexhep, në vitin e nëntë të Hixhretit. Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i erdhi keq. Ai kujtoi të mirat e tij ditën e vdekjes dhe ia fali namazin e xhenazes në mungesë. Nexhashiun e zëvendësoi një Nexhashi tjetër dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i dërgoi letër edhe atij. Në letër i bënte thirrje për në Islam, por nuk dihet, nëse u bë mysliman ai i dyti apo jo. 2. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i dërgon letër Makukasit, mbretit të Aleksandrisë “Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit Letër nga Muhamedi, robi i Allahut dhe i Dërguari i Tij, dërguar Makukasit, që është i madhi i kopteve. “Paqja qoftë mbi atë, që ndjek rrugën e drejtë. Unë të thërras në Islam. Bëhu mysliman që të shpëtosh. Bëhu mysliman që të të shpëtojë ty Allahu dy herë. E në qoftë se nuk e pranon Islamin do të ngarkohesh me fajin e të gjithë koptëve. “O ithtarë të Librit, ejani të bashkoheni me ne në një fjalë: të mos adhurojmë askënd dhe asgjë tjetër përveç Allahut, të mos i bëjmë Atij shok, të mos e konsiderojmë njëri-tjetrin zota përveç Allahut!" “E në qoftë se nuk pranojnë, ju thoni: “Dëshmoni pra, se ne jemi myslimanë (besuam një Zot)!” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e dërgoi letrën me Hatib ibn Beltanin. Porsa mbërriti atje, ai ia dha letrën mbretit dhe i foli atij për Islamin. Makukasi e nderoi letrën, e vendosi në një çantë prej fildishi, e vulosi atë dhe e ruajti me shumë kujdes. Pastaj, i shkroi një letër Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) si vijon: “Pranoj se një profet do të vinte, por kam menduar se ai do të vinte në Sham.” Makukasi nuk u bë mysliman. Ai i dhuroi Profetit (Allahu qoftë i kënaqur me të!) dy skllave. Marien dhe Sirijen, të cilat ishin të njohura ndër koptet. Ai i dhuroi Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) edhe rroba dhe një mushkë që thirrej “Dyldyl”. Profeti (Allahu qoftë i kënaqur me të!) mori për vete Marien dhe mushkën, ndërsa Sirijen ia dhuroi Hasan ibn Thabitit. 3. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i dërgon letër Kisra Epruizit, mbretit të Persisë “Nga Muhamedi, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për Kisranë, të madhin e Persisë. Paqja qoftë mbi atë, që ndjek rrugën e drejtë, që i beson Allahut dhe të Dëguarit të Tij. Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Allahut dhe se Muhamedi është robi dhe i Dërguari i Tij. Unë të thërras ty për në Islam me ftesën e Allahut. Unë jam i Dërguari i Allahut për të gjithë njerëzit, për të paralajmëruar atë, që është i gjallë dhe për dënimin që i pret jobesimtarët. Bëhu mysliman që të shpëtosh. E në qoftë se nuk e pranon Islamin, do të të ngarkohet ty faji i të gjithë zjarradhuruesve.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e dërgoi letrën me Abdullah ibn Hudhafe es Sehmiun. E urdhëroi atë që t’ia jepte të Madhit të dy deteve e ai t’ia jepte Kisrait. Mirëpo, kur shkoi letra atje, Kisrai e grisi dhe tha: “Një rob pa vlerë nga nënshtetasit e mi e shkruan emrin e tij përpara emrit tim!” Kur e mori vesh Profeti se ai e kishte grisur letrën, tha: “Allahu ia gristë sundimin.” Dhe vërtet, ndodhi ashtu siç tha Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ushtria e Kisrait u thye me turp përpara bizantinëve. I biri, Shiruviu, e vrau atë dhe i mori mbretërinë. Atje vazhdoi përçarja dhe korrupsioni, derisa ushtria islame e çliroi atë vend, kur Kalif ishte Omer ibn Hattabi (Allahu qoftë i kënaqur me të!). 4. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i shkruan Kajserit, mbretit të Bizantit “Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit Letër nga Muhamedi, robi i Allahut dhe i Dërguari i Tij, për Herakliun, më të madhin e bizantinëve: “Shpëtimi edhe paqja qofshin për atë që ndjek rrugën e drejtë. Bëhu mysliman, që të shpëtosh. Bëhu mysliman, që Allahu të të japë shpërblimin dy herë. Në qoftë se ti nuk e pranon Islamin, do të mbash përsipër fajin e tërë bizantinëve.” “O ithtarë të Librit, ejani të bashkoheni me ne në një fjalë mes nesh dhe jush: të mos adhurojmë askënd dhe asgjë tjetër përveç Allahut, të mos i bëjmë Atij shok, të mos e konsiderojmë njëri-tjetrin zota përveç Allahut! E në qoftë se nuk pranojnë, ju thoni: “Dëshmoni pra, se ne jemi myslimanë!” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e dërgoi letrën me Dihajet ibn Halife Kalbiun. E urdhëroi atë që letrën t’ia jepte mbretit të Basrasë, e ky t’ia jepte Kajserit. Atëherë, Kajseri sapo kishte ardhur nga Himsi te Bejtul Mukadesi më këmbë. Ai e bëri atë udhëtim më këmbë për të falenderuar Allahun, që i dha atij fitoren kundër persianëve. Pasi mori letrën e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), Kajseri dërgoi njerëzit e vet, që t’i sillnin një burrë nga arabët, që e njihte mirë Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ata kërkuan dhe gjetën Ebu Sufjanin, që ishte me një vargan tregtar të kurejshëve. I sollën varganarët te Herakliu. Mbreti i ftoi të hynin tek ai. Aty ishte edhe paria e bizantinëve. Ata hynë dhe Herakliu i pyeti ata se cili prej tyre ishte më i afërmi i Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ata i thanë se më i afërmi i tij ishte Ebu Sufjani. Atëherë, Herakliu e afroi Ebu Sufjanin pranë vetes, ndërsa njerëzit e tjerë i uli prapa tij. Pastaj tha: “Unë do ta pyes këtë (Ebu Sufjanin) për atë (Profetin). E në qoftë se do të më gënjejë, ju përgënjeshtrojeni.” Ebu Sufjani nuk e gënjeu Herakliun, sepse i vinte turp ta bënte një gjë të tillë. Herakliu: Cfarë prejardhje ka ai? Ebu Sufjani: Prejadhjen e ka të mirë. Herakliu: A e ka thënë dikush atë që thotë ai?56 Ebu Sufjani: Jo. Herakliu: Kush e ndjek atë: paria apo të pafuqishmit? Ebu Sufjani: Atë e ndjekin të pafuqishmit. Herakliu: Ata shtohen apo pakësohen? Ebu Sufjani: Ata shtohen. Herakliu: A e ka braktisur ndonjëri fenë e tij, pasi është bërë mysliman, meqë nuk i pëlqen ajo fe? Ebu Sufjani: Jo. Herakliu: A e akuzonit gënjeshtar, para se të thoshte ato që thotë tani? Ebu Sufjani: Jo. Herakliu: A tërhiqet? Ebu Sufjani: Jo. Këtu Ebu Sufjani futi një fjalë të dyshimtë, duke thënë: “Jemi 56) Se është Profet. (shënim i përkthyesit) në një periudhë, në të cilën nuk e dimë ç’do të bëjë.” Herakliu: A keni luftuar? Ebu Sufjani: Po. Herakliu: Si e luftonit atë? Ebu Sufjani: Lufta midis nesh ka qenë e vazhdueshme; herë ka fituar ai e herë kemi fituar ne. Herakliu: Për çfarë ju urdhëron ai? Ebu Sufjani: Ai na thotë: “Adhurojeni Allahun dhe mos i bëni shok Atij, lërini ato që thonë prindërit tuaj.” Ai na urdhëron të falim namazin, të jemi të çiltër, të jemi të ndershëm dhe ta shikojmë njëri-tjetrin. Në përgjigje të kësaj Herakliu tha: “Ti (o, Ebu Sufjan) the se ai (Muhamedi) është me prejardhje të mirë dhe fisi i tij është i mirë. Në të vërtetë, kështu kanë qenë të Dërguarit (e Allahut); ata e kishin prejardhjen nga fisi më i mirë i popullit të vet. Ti the, askush nga ju nuk ka mëtuar (pretenduar) për profet përpara tij. E, unë them se po të kishte mëtuar dikush ashtu, do të thosha se ky (Muhamedi) mund të jetë një burrë që dëshiron të plotësojë atë fjalë që është thënë përpara tij. Ti the se nga prindërit e tij nuk ka qenë asnjëri mbret. E, unë them se sikur njëri nga prindërit e tij të kishte qenë mbret, ndoshta ky burrë kërkon mbretërinë e babait të vet. Ti the se nuk e keni akuzuar ndonjëherë për gënjeshtar. Unë kuptova se ai nuk mundet të jetë i çiltër për njerëzit dhe të gënjejë për Allahun. Ti the se atij i shkon pas vegjëlia. Me këtë unë kuptoj se ai është Profet i vërtetë, sepse vegjëlia është pasuesja e Profetëve. Ti the se ithtarët e tij shtohen (nga dita në ditë); kështu ndodh edhe me besimin, derisa të plotësohet. Ti the se kush bëhet mysliman, nuk e braktis më atë fe. Vërtet, kështu është imani (besimi); buzëqeshja e tij bashkohet me zemrën. Ti the se ai nuk e thyen besën. Vërtet, të tillë janë të gjithë profetët. Ti the se ai ju urdhëron që të adhuroni Allahun e të mos i vini shok Atij askënd e asgjë e të mos i adhuroni idhujt dhe të falni namazin, të jeni të drejtë e të ndershëm. Në qoftë se fjala jote për atë njeri është e vërtetë, unë them se ai do të sundojë vendin që është nën këmbët e mia. E kam ditur se do të dilte ai njeri, mirëpo nuk e kam menduar se do të dilte nga vendi juaj.” Kajseri e përfundoi fjalën e vet kështu: “Sikur ta dija se do të mbërrija tek ai, do të mundohesha të vij, të takohesha me të dhe po të isha tek ai, unë do t’i laja këmbët atij.” Pastaj kërkoi letrën e Pejgamberit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe e lexoi. Sapo Herakliu lexoi letrën, nisi zhurma në mes të parisë; u ngritën zërat e u shtuan fjalët. Atëherë, Herakliu i nxori Ebu Sufjanin dhe shokët e tij nga salla. Pasi doli, Ebu Sufjani u tha shokëve të vet: “A e shikuat se sa lart iu rritën vlera dhe emri Muhamedit, saqë edhe mbreti i romakëve e pati frikë atë.” Ebu Sufjani e përfundon tregimin e tij kështu: “Qysh atëherë, besova se Profeti do të triumfonte, derisa deshi vetë Allahu dhe e pranova Islamin edhe unë.” Herakliu i dha Dihajetit parŕ dhe veshje si dhuratë për Profetin. Pastaj shkoi në Hums.57 Mblodhi parinë e romakëve në një katedrale të vetën, urdhëroi që të mbylleshin dyert e u tha: “O romakë! Po të doni të keni shpëtim dhe mbarësi e të vazhdojë sundimi juaj, besojeni dhe pasojeni këtë profet.” Në atë çast ata hovën si gomerë të egër tek dyert, që të iknin, por ato i gjetën të mbyllura. E kur Herakliu e pa reagimin e tyre negativ, tha: “Kthejini ata tek unë!” Ata vajtën tek ai: “Unë ju thashë juve ashtu,- foli Herakliu, për të provuar qëndrueshmërinë tuaj në fenë tuaj. E këtë gjë e pashë.” Atëherë, ata u kënaqën dhe u përulën. Nga kjo ngjarje shihet se Herakliu e njohu Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me të githa vetitë e tij. Mirëpo atë e mposhti lakmia për mbretërinë dhe nuk u bë dot mysliman. Kështu, ai u ngarkua me fajin e vet dhe me fajin e të gjithë nënshtetasve të vet. Kështu ka thënë Profeti (paqja e Allahut dhe 57) Qytet në Sham. (shënim i përkthyesit) bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Në rrugën për në Medine, Dihajet ibn Halife Kalbiut i dolën përpara disa hajdutë nga fisi Benu Xhidham, të cilët e grabitën dhe ia morën të gjitha paratë dhe plaçkat. Kur mbërriti në Medine, ai shkoi te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i raportoi për gjithçka i kishte ndodhur, qysh kur kishte dalë prej Medines deri sa u kthye. Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mësoi për sjelljen e keqe të hajdutëve ndaj të dërguarit të tij, dergoi menjëherë Zejd ibn Harithin me 500 luftëtarë kundër tyre, të cilët e ndëshkuan atë fis hajdutësh ashtu siç e meritonte: i vranë, u morën pasurinë, u morën pre 1000 deve dhe 5000 dele e u kapën rob 100 gra e fëmijë. Ndërsa, Zejd ibn Rifa el Xhidhamiu, që ishte njëri nga kryetarët e tyre shkoi me nxitim në Medine. Ai vetë ishte bërë mysliman; edhe njerëzit, që sundonte ai, ishin bërë myslimanë. Ata e patën ndihmuar Dihajetin, kur hajdutët i prenë rrugën. E Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ia ktheu atij prenë dhe robërit (gra e fëmijë) që i patën marrë myslimanët. 5. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i shkroi edhe Harith ibn Ebu Shemir Gasaniut, që ishte princi i Damaskut, i emëruar nga Kajseri Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit "Nga Muhamedi, i Dërguari i Allahut. Për Harith ibn Shemirin. Paqja dhe shpëtimi qofshin për atë, që ndjek rrugën e drejtë dhe i beson Allahut e është i çiltër në besimin e tij. Unë të bëj thirrje për në Islam, që të besosh në Allahun, që është Një e nuk ka shok, sepse kështu sundimi yt do të vazhdojë (e do të jesh i shpëtuar).” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e dërgoi letrën me Shuxha ibn Ueheb Esediun, që ishte prej fisit Benu Esed ibn Huzejme. Porsa e lexoi letrën e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), Harithi e flaku tej atë dhe tha: “Kush është ai që mund të ma heqë mua mbretërimin?” Pastaj, nisi të përgatitej për të dërguar ushtri kundër myslimanëve dhe i tha Shuxha ibn Uehebit: “Njoftoje shokun tënd për çfarë po shikon!” Para se të luftonte Harithi mori mendimin e Kajserit, por Kajseri nuk qe i një mendjeje me të. Atëherë, Harithi i dha Shuxha ibn Uehebit veshje e para dhe e përcolli atë me të mirë. 6. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i shkroi letër edhe Princit të Basrasë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i shkroi letër Princit të Basras, me të cilën e thërriste në Islam. Letrën e dërgoi me Harith ibn Umejr Ezediun. Kur ai arriti në Moute, në jug të Jordanisë, i doli përpara Sharanbil ibn Amr Gassaniu dhe i preu kokën. Ky qe veprimi më armiqësor ndaj të dërguarve të Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Asnjë i dërguar tjetër, përveç Harith ibn Umej Ezediut nuk i ishte vrarë të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kjo ngjarje solli betejën e Moutes, për të cilën do të flitet më pas. 7. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i shkroi letër edhe Hudhe ibn Aliut, princit të Jemames “Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit. Nga Muhamedi, i Dërguari i Allahut. Për Hudhe ibn Aliun. Paqja qoftë mbi atë që ndjek rrugën e drejtë. Dije se feja ime do të triumfojë ku ka shkelur këmbë njeriu dhe thundër kali. Prandaj, bëhu mysliman që të shpëtosh dhe unë do të të lë ty ta vazhdosh sundimin.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e dërgoi letrën me Salit ibn Amru Amiriun. Princi i Jemames e nderoi të Dërguarin e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i dha dhurata, ndër të tjera, edhe veshje. Në përgjigje ai i shkroi Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kështu: “Shumë e mirë dhe shumë e bukur është ajo, në të cilën na fton ti! Unë do t’i flas popullit tim dhe do të këshillohem me ta. Arabët ma kanë frikën mua, prandaj më lër në dorë një pjesë të punës tënde, që të të vij pas.” Kur e mori vesh i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) këtë fjalë, tha: “Edhe një copë tokë po të më kërkonte, nuk do t’ia kisha dhënë. Iu shkatërroftë, iu shkatërroftë ç’ka në dorë ai.” Hudha vdiq, kur i Dërguari i Allahut po kthehej nga çlirimi i Mekës. 8. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i shkroi letër Mundhir ibn Sauiut, mbretit të Bahrejnit Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e dërgoi letrën me Alae ibn Hadhremiun. Porsa shkoi atje i dërguari i Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), Mundhiri dhe disa vetë nga banorët e Bahrejnit u bënë myslimanë. Ndërsa disa të tjerë mbetën në fenë e tyre: jehudinj dhe mexhusë. Mundhiri i shkroi letër të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), ku kërkonte përgjigje fetare si të vepronte. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ia ktheu përgjigjen si vijon: “Myslimanët le të mbajnë pasuritë dhe pronat ashtu siç i kishin, ndërsa jehudinjve dhe mexhusëve merru xhizjen. E përsa kohë që të jesh i aftë (për të punuar), nuk do të të heqim nga detyra që ke.” 9. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u shkroi mbretërve të Amanit, Xhejferit dhe vëllait të tij Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit. "Nga Muhamedi, i Dërguari i Allahut. Për Xhejferin dhe Abdiun. Paqja qoftë mbi atë, që ndjek rrugën e drejtë. Unë ju bëj thirrje për në Islam. Bëhuni myslimanë, që të shpëtoni (në të dy jetët). Unë jam i Dërguari i Allahut për të gjithë njerëzit, për të paralajmëruar atë, që është i gjallë dhe për dënimin që i pret jobesimtarët.58 Nëse ju do ta pranoni Islamin, unë do t’ju lë të sundoni. Në qoftë se nuk do ta pranoni Islamin, sundimi juaj është shkatërruar, sepse kalorësia (islame) do të shkelë mbi tokën tuaj dhe profetësia ime do të triumfojë mbi mbretërinë tuaj.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e dërgoi letrën me Amru ibn Asin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Posa shkoi në Aman, Amru ibn Asi, takoi Abdi ibn Xheladiun. Ky e pyeti se për çfarë bënte thirrje Profeti islam. Ai iu përgjigj: “Profeti bën thirrje të besohet se Allahu është Një dhe nuk ka shok, që të mos adhurohet asgjë tjetër dhe askush tjetër përveç Allahut dhe të besohet se Muhamedi është robi i Allahut dhe i Dërguari i Tij.” Pasi u zhvillua një dialog midis tyre, Abdiu e pyeti Amrin se për çfarë urdhëronte profeti Muhamed? Amru i tha: “Ai urdhëron t’i bindemi Allahut. Ai urdhëron, gjithashtu për punë të mira, për të shikuar farefisin, për të ndaluar padrejtësinë, armiqësinë, kurvërinë, alkoolin, adhurimin e gurëve dhe të idhujve.” Abdiu tha: “Sa ftesë e mirë është kjo! Sikur të ishte i një mendjeje vëllai im, do të shkonim dhe do t’i besonim Muhamedit e do ta pranonim profetësinë e tij. Mirëpo vëllai im është shumë i dhënë pas mbretërisë së vet, saqë nuk besoj të pranojë të jetë i varur nga Muhamedi.” Amru i tha: “Po, nëse vëllai yt bëhet mysliman, i Dërguari i Allahut do ta lërë përsëri atë që të jetë sundimtar i popullit të vet e ta marrë zeqatin nga të pasurit e t’ua japë të varfërve.” Abdiu i tha: “Sikur vëllai im ta bënte këtë do të ishte një njeri me moral të mirë.” Pastaj, Abdiu e pyeti Amrin për hollësitë e zeqatit dhe ai ia tregoi ato. Por, kur i foli për bagëtitë që duhen dhënë, Abdiu tha: “Unë mendoj se populli im nuk do të jetë i një mendjeje për këtë.” Abdiu e çoi Amrin te vëllai i vet, Xhejferi. Pasi e lexoi letrën e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), ky ia dha atë Abdiut. Pastaj e pyeti Amrin se çfarë kishin bërë Kurejshët, a ishin bërë myslimanë? Amri i tha se ata ishin bërë myslimanë dhe se po të bëhej mysliman edhe Xhejferi, do të shpëtonte (në të dyja jetët). Në qoftë se ai Xhejferi nuk bëhej mysliman, atëherë kalorësia myslimane do të shkelte mbi vendin e tij për luftë. Xhejferi i tha: “Dua të mendohem deri të nesërmen.” Të nesërmen ai u tregua kokëfortë dhe në fillim nuk pranoi. Megjithatë, më pas u veçua me të vëllanë për t’u këshilluar. Ditën tjetër, Xhejferi dhe vëllai i tij, Abdiu u bënë myslimanë. Ata u bënë përkrahës të atij që la zëvendës Amri. Letra tek Abdiu dhe Xhejferi është dërguar pas çlirimit të Mekës. Ndërsa, letrat e tjera janë dërguar pasi u kthye Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nga Hudejbija. Lufta e Pyllit I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kishte dërguar disa deve qumështi të kullosnin në anë të pyllit, pranë malit të Uhudit. Me devetë ishte edhe shërbëtori i tij, Ribahu dhe Seleme ibn Ekuei. Abdu Rrahman ibn Ujejne Fizariu i sulmoi devetë, vrau bariun dhe i mori të githa devetë. Seleme kishte një kalë të Ebu Talhasë. Ai ia dha kalin Ribahut, që të shkonte me nxitim në Medine dhe të njoftonte për ngjarjen, ndërsa vetë qëndroi mbi kodër, u kthye nga Medinia dhe thirri me sa fuqi kishte: “O shokë, ndihmë!” E përsëriti tri herë thirrjen. Pastaj iu vu prapa grabitësve, duke i qëlluar me shigjeta dhe duke thirrur: “Merre shigjetën, unë jam biri i Ekueit dhe sot është dita e hakmarrjes.” Kështu, nuk pushoi së godituri me shigjeta. Befas, një kalorës u kthye nga ai, u ul pranë një peme dhe e goditi Selemiun. Grabitësit hynë në një grykë të ngushtë të malit, por Selemiu u doli sipër dhe filloi t’i godiste me shigjeta. Nuk pushoi së qëlluari, derisa i detyroi t’i linin devetë. Selemiu vazhdoi t’i ndiqte e t’i qëllonte me shigjeta, derisa ata i hodhën 30 pelerina dhe 30 heshta, sepse donin ta lehtësonin ngarkesën, që të iknin sa më shpejt. Selemiu i vinte mallit grumbuj të vegjël gurësh përsipër, që t’i shihte ku ishin. Grabitësit u ulën të pushonin në ngushticën e Thenijas, kurse Selem ibn Ekuei qëndroi në majën e një kepi. Atje iu ngjitën katër veta nga grabitësit. Selemiu u tha: “A më njihni mua? Unë jam biri i Ekueit. E, po t’ia vë syrin ndonjërit prej jush, e kap menjëherë dhe e lë të vdekur përtokë. E askush nga ju nuk më kap dot mua kurrë.” Nuk kaloi shumë kohë dhe Selemiu pa kalorësit e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), që po kalonin përmes pemëve. I pari ishte Ahrumi, pastaj vinte Katadeja e më pas Mikdadi. Ata erdhën aty. Ahrumi u ndesh me Abdu Rrahmanin dhe ia vrau kalin. Abdu Rrahmani e goditi Ahrumin dhe e vrau; pastaj hipi në kalin e Ahrumit, por mbërriti Ebu Kadeja dhe e vrau Abdu Rrahmanin, duke e goditur me shpatë. Të tjerët ikën, por kalorësit e të Dërguarit të Allahut i ndoqën pas. Me ta vraponte edhe Seleme ibn Ekuei. Para se të perëndonte dielli, arritën në Dhi Kird, në një grykë mali, ku kishte ujë. Aty armiqtë kishin zbritur të pinin ujë. Selemiu i përzuri andej, duke i goditur me shigjeta. Në mbrëmje, ai dhe kalorësit takuan të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). I thanë: “O i Dërguari i Allahut! Armiqtë janë shumtë të etur, prandaj sikur të më dërgosh mua edhe tek njëqind prej tyre do t’i kapja ata dhe bagëtitë e tyre.” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “O biri i Ekueit, ti i mposhte ata, prandaj tani sillu më urtë.” Pastaj, shtoi: “Tani ata do të qëndrojnë te fisi Benu Gatfanë.” Më pas, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ndau shpërblimin e luftës për kalorësit. Seleme ibn Ekueit i dha shpërblim edhe si kalorës edhe si këmbësor dhe e mori pas në devenë e vet, “Adhbaë”: “Më i miri i kalorësve tanë sot është Ebu Katadeja,- tha Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), ndërsa më i miri i këmbësorëve është Ebu Selemeja.” Kjo ngjarje ka ndodhur tri ditë përpara se të shkonte Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në Hajber; në Medine la zëvendës Ibn Umm Mektumin, ndërsa flamurin ia dha Mikdadit.

loni19 · 15-06-05, 09:37

Myslimanët dhe tjerët

Paqja e Hudejbijes qe një marrëveshje që shënoi ndalimin e luftës për dhjetë vjet. Në saje të asaj paqeje, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u sigurua nga armiku më i madh në Gadishullin Arabik, fisi Kurejsh. Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) iu dha mundësia të hiqte qafe armiqtë më të ndyrë, më të pabesë dhe më dinakë, që nxitën tërë aleatët e tyre (jehudinjtë etj.) në luftë kundër myslimanëve. Jehudnjtë ishin përqendruar në Hajber dhe prapa tij, në drejtim të veriut. Në kohën kur Profeti po përgatitej për të shkuar në luftë kundër tyre, ndodhi një ngjarje e vogël, që u quajt Lufta e Pyllit. Lufta e Hajberit Në muajin Muharrem, në vitin e shtatë të Hixhretit, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u nis për në Hajber. Ata që nuk patën shkuar në Hudejbije, iu lutën që të merrnin pjesë në luftën e Hajberit. Por i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i njoftoi njerëzit se ata që do të shkonin atje, mund të shkonin vetëm po të kishin dëshirë të luftonin kundër armikut, sepse plaçkë lufte nuk do t’u jepej atyre që nuk kishin qenë në Hudejbije. Prandaj në Hajber shkuan vetëm ata që i kishin dhënë besën Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) te pema në Hudejbije. Ishin 1400 veta. Në Medine, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) la zëvendës Siba ibn Arifta Gifariun. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vazhdoi rrugën e njohur për në Hajber. Por, kur kishte bërë afërsisht gjysmën e rrugës zgjodhi një drejtim tjetër, që të shkonte për në Hajber nga ana e Shamit. Kështu do t’ua bllokonte rrugën Hajberasve dhe ata nuk do të kishin mundësi të iknin në Sham. Natën e fundit Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qëndroi afër Hajberit, por Jehudinjtë ende nuk kishin kuptuar gjë. Sapo doli drita, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) fali namazin e mëngjesit ashtu nëpër errësirë. Pastaj, ai dhe myslimanët u nisën në drejtim të banesave të Hajberit. Jehudinjtë kishin dalë në arat e tyre për të punuar, sepse ende nuk dinin asgjë. Por, kur panë ushtrinë myslimane, u kthyen, duke thërritur: “Muhamedi. Muhamedi me ushtrinë e tij.” Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Allahu Ekber. Ne zbritëm në fushat e tyre. Sa mëngjes i keq do të jetë ky për ata (jehudinjtë), që u paralajmëruan.” Hajberi ndodhet 17 km në veri të Medines. Banorët e atij vendi ishin ndarë në tri fise: Nutatët, Katibët dhe Shukët. Nutatët kishin tri kulla: Kulla e Naimit, Kulla e Sa’b ibn Muadhit dhe Kulla e Kalasë së Zubejrit; Shukët kishin dy kulla: Kulla e Ubejit dhe Kulla e Nezarit; Katibët kishin tri kulla: Kulla e Kamusit, Kulla e Vetiut dhe Kulla e Sulalimit. Në Hajber kishte edhe kulla e kala të tjera të vogla që nuk arrinin madhësinë e kullave që u përmendën më sipër për punë të forcës dhe të mbrojtjes. Clirimi i Nutatës I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e vendosi kampin ushtarak në lindje të kullave të Nutës, në një largësi sa kapte rrezja e goditjes me shigjeta. Ai e filloi luftën, duke rrethuar Kullën e Naimit. Ajo ishte një kullë e fuqishme, e lartë dhe e vështirë për t’u ngjitur. Aty ishte edhe vija e parë e mbrojtjes së Jehudinjve. Në atë kullë ndodhej edhe Murhibi, i cili numërohej sa për një mijë burra. Goditjet me shigjeta midis të dy palëve vazhduan disa ditë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u tha myslimanëve se Hajberi do të çlirohej së shpejti dhe tha: “Nesër, unë do t’ia jap flamurin një burri, që e do Allahu dhe i Dërguari i Tij dhe që e do Allahun dhe të Dërguarin e Tij .” Atë natë muhaxhirët dhe ensarët menduan se kujt do t’i jepej flamuri. Doli drita dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Ku është Aliu?” I thanë: “I dhembin sytë.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i dërgoi një person dhe ai erdhi bashkë me Aliun. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i hodhi pak pështymë në sy dhe i bëri lutje Allahut për të dhe Aliu u shërua, sikur të mos kishte pasur dhimbje fare. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ia dha flamurin dhe e urdhëroi që t’i thërriste Jehudinjtë për në Islam. Po ta pranonin Islamin, nuk do të bëhej luftë, përndryshe do të bëhej luftë kundër tyre. Jehudinjtë i kishin dërguar gratë dhe fëmijët e tyre te Kulla e Shukës natën dhe kishin vendosur që të dilnin të luftonin kundër myslimanëve në mëngjes. Kur shkoi Aliu (Allahu qoftë i kënaqur me të!) tek ata, i gjeti duke u përgatitur për luftë. Ai i thirri ata për në Islam, por ata nuk pranuan, madje kundërshtuan prerazi. Atëherë, heroi i tyre, Murhibi kërkoi që të bënte duel dhe e tundte shpatën, duke thënë: “Vërtet, e di Hajberi se Murhibi jam unë; Jam trim i sprovuar, armët mbaj shtrënguar. Kur luftrat fillojnë ndizem dhe unë.” Atij i doli për duel Amir ibn Ekuei, i cili tha: “Vërtet, e di Hajberi se Amiri jam unë; Jam trim i sprovaur, armët mbaj shtrënguar.” Nisën këmbimet e goditjeve të shpatave. Shpata e Murhibit ra në mburojën e Amirit. Amiri iu afrua me shpatën e vet, që t’ia këpuste kërcirin Jehudiut, por meqë shpata e tij ishte e shkurtër, nuk ia arriti dot. Murhibi iu kthye Amirit dhe e goditi në gju dhe nga ajo goditje vdiq më vonë. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka thënë për Amirin: “Ai ka dy shpërblime, sepse qe luftëtar i zellshëm. Rrallë herë ka ndodhur që ndonjë arab të ketë luftuar ashtu si ai.” Murhibit i doli në duel Aliu, duke thënë: “Mua nëna më ka quajtur Hajber; Luan i pyllit që të tremb, sa e sheh.” Aliu e goditi Murhibin dhe ia preu kokën. Pas Murhibit doli i vëllai, i cili kërkoi të bënte duel. Atij i doli Zebejribn Auami dhe e vrau. Pastaj u zhvillua një betejë shumë e ashpër, ku u vranë shumë nga luftëtarët e Jehudinjve dhe ata u thyen moralisht, zbuluan pozicionet e tyre dhe myslimanët i ndoqën, derisa hynë me forcë në kullë. Myslimanët morën shumë plaçkë lufte nga kulla e Naimit, si ushqime, hurma dhe armë. Jehudinjë ikën te kulla tjetër, kulla e Sa’bit, që ishte pranë saj. Myslimanët e rrethuan kullën e Sa’bit, nën komandën e Habab ibn Mundhirit. Rrethimi vazhdoi tri ditë. Ditën e tretë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) iu lut Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që ta çlirojnë Hajberin dhe të fitonin plaçkën e luftës. Pastaj i urdhëroi myslimanët për sulm. Ata sulmuan me tërbim. U zhvilluan duele, pastaj beteja më e madhe e më e ashpër, e cila përfundoi me thyerjen e jehudinjve. Kështu, para se të perëndonte dielli, myslimanët e çliruan Kullën. Aty gjetën shumë pre lufte; në atë kullë kishte më shumë ushqime, armë etj. se në të tjerat dhe myslimanët fituan shumë pasuri. Myslimanët patën uri të madhe dhe disa prej tyre therën gomerët, për mish. Por i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i ndaloi ata ta hanin atë mish dhe urdhëroi që të derdheshin enët, ku zihej mishi. Jehudinjtë u strehuan në Kullën e Zubejrit dhe aty u mbrojtën s humë. Ajo ishte Kulla e tretë dhe e fundit në truallin e Nutasë. Myslimanët i rrethuan ata. Ditën e katërt të rrethimit, një Jehudi u tregoi myslimanëve një burim uji, nga i cili jehudinjtë merrnin ujë. Myslimanët ua ndërprenë rrugën atyre për në atë burim. Për këtë arsye Jehudinjtë dolën dhe luftuan ashpër kundër myslimanëve, por më në fund u thyen dhe ikën në Shukë. Atje u strehuan në Kullën e Ubejit. Clirimi i Shukës Myslimanët i ndoqën Jehudinjtë dhe i rrethuan edhe në Shukë. Ata dolën nga kulla. Ishin përgatitur për të zhvilluar betejën më të ashpër. Doli njëri nga heronjtë e tyre, i cili kërkonte të bënte duel. Ai u vra, sa u zhvillua dueli. Pastaj doli një trim tjetër, por edhe ai u vra. Atë e vrau Ebu Dexhane Semak ibn Harsha Ensariu. Sa e vrau atë, Ensariu nxitoi të futej në kullë. Bashkë me të shkuan edhe myslimanët dhe brenda kullës vazhdoi beteja një orë. Jehudinjtë ikën te Kulla e dytë, që quhej Kulla e Nezarit, e cila ishte e fundit në atë territor. Në Kullën e Ubejit myslimanët morën shumë plaçkë lufte, si armë, ushqime etj. Myslimanët përparuan dhe e rrethuan edhe Kullën e Nezarit, e cila ishte në majë të një mali e nuk kishte rrugë për t’u ngjitur atje. Atje Jehudinjtë u mbrojtën shumë. Ata kishin bindjen se myslimanët nuk kishin mundësi të futeshin aty. Prandaj, kishin grumbulluar atje gratë e fëmijët. Qëndruan si kurrë më parë, duke i qëlluar myslimanët me gurë e shigjeta. Mirëpo, myslimanët ndërtuan katapultën, me të cilën godisnin nga larg. Jehudinjtë u trembën shumë dhe ikën në Katiba, duke lënë në Kullë çdo gjë që kishin. Myslimanët u futën në Kullë dhe gjetën shumë pasuri, si enë bakri, qeramikë etj. Clirimi i Katibas Myslimanët përparuan dhe rrethuan Kullën e Kamusit, që ishte e para kullë e Katibës. Rrethimi i saj vazhdoi 20 ditë. Thuhet se jehudinjtë kërkuan garanci që, në qoftë se dilnin nuk do të vriteshin. T‎huhet, gjithashtu se myslimanët e çliruan me forcë atë Kullë dhe Jehudinjtë ikën në dy kullat e tjera, Vetih dhe Selalim. Kur myslimanët i rrethuan ato, Jehudinjtë thanë që në qoftë se myslimanët nuk do t’i vrisnin, ata do të largoheshin përfundimisht me gratë e fëmijët e tyre nga Hajberi dhe territori i tij. Myslimanët u dhanë besën për këtë dhe i lejuan që të merrnin me vete nga pasuria e tyre aq sa të mbanin devetë që kishin, përveç arit dhe argjendit si dhe kuajve e armëve. Në qoftë se ata do të fshihnin gjë dhe do të merrnin nga ato që nuk lejoheshin, nuk do të kishin garanci nga myslimanët. Me këto kushte, Jehudinjtë i dorëzuan të tria Kullat (thuhet edhe dy). Myslimanët gjetën aty 100 koraca, 400 shpata, 1000 heshta, 500 harqe arabe si dhe disa fletë të Teuratit, të cilat ia dhanë dikujt që i kërkoi. Nga jehudinjtë e thyen besën Kinan ibn Ebu Hakiku dhe vëllai i tij, të cilët kishin fshehur shumë ar, argjend e diamant. Prandaj, atyre iu hoq garancia dhe u vranë. Safia, bija e Hujej ibn Ahtubit ishte gruaja e Kinanit. Pas vdekjes së tij u mor si rob lufte. Të vrarët e dy palëve Nga Jehudinjtë u vranë 93 veta, ndërsa nga myslimanët thuhet se u vranë 15 veta (thuhet edhe 16 veta; thuhet edhe 18 veta). Ardhja e mërgimtarëve të Habeshesë-Ebu Hurejrës dhe e Eban ibn Saidit U kthyen mërgimtarët që ndodheshin në Habeshe, me Amru ibn Umeje Dhamiriun, i cili pati dërguar letrën e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tek Nexhashiu. Një pjesë e tyre u drejtuan për në Hajber. Ishin 16 burra, ndër ta edhe Xhaferr ibn Ebu Talibi dhe Musa El Eshariu (Allahu qoftë i kënaqur me ta!). Mërgimtarët u takuan me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), kur u çlirua Hajberi, por para se të ndahej preja e luftës. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e puthi Xhaferrin dhe tha: “Për Zotin, unë nuk e di se me cilën nga dy ngjarjet të gëzohem, me çlirimin e Hajberit apo me ardhjen e Xhaferrit.” Kur u nda plaçka e Hajberit, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u dha një pjesë nga plaçka edhe mërgimtarëve që shkuan aty. Mërgimtarët e tjerë shkuan me gratë dhe fëmijët e tyre drejt e në Medine, pa kthyer në Hajber. Pasi u çlirua Hajberi plotësisht, shkoi aty edhe Ebu Hurejra (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Ebu Hurejra kishte shkuar në Medine, pasi Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte nisur për në Hajber dhe ishte bërë mysliman. Pastaj, kishte kërkuar leje për të vajtur në Hajber. Meqënëse vajti atje, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i dha nga preja e Hajberit. Pasi morën garancinë e mbrojtjes nga myslimanët, Jehudinjtë sollën një propozim të ri para se të dëboheshin nga Hajberi: “O Muhamed! Na e lër neve këtë tokë, që ta punojmë dhe t’i shërbejmë, sepse ne e dimë më mirë se ju natyrën e saj dhe të marrim gjysmën e prodhimeve të saj.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e pranoi atë propozim, por me kusht që t’i dëbonin ata që andej, kur të donte ai. Me këtë marrëveshje ata mbetën aty në Hajber, derisa më vonë i dëboi Omer ibn Hattabi (Allahu qoftë i kënaqur me të!), sepse ndoqën rrugën e së keqes dhe të armiqësisë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e ndau plaçkën e Hajberit në 36 pjesë. Secila pjesë përfshinte në vetvete 100 pjesë të tjera. 18 pjesë i la, për t’i përdorur për raste fatkeqësish për myslimanët. Gjysmën tjetër, që përfshinte 18 pjesë, e ndau për luftëtarët: këmbësorit i dha një pjesë, ndërsa kalorësit i dha tri pjesë- një pjesë për luftëtarin dhe dy pjesë për kalin e tij. Kalorës ishin 200 veta, kështu që atyre u takuan 6 pjesë. Ndërsa, këmbësorë ishin 1200 veta dhe atyre u takuan 12 pjesë. Hajberi ishte i pasur me hurma e ushqime. Aishja (Allahu qoftë i kënaqur me të!) ka thënë: “Kur u çlirua Hajberi, ne thamë: “Tani do të ngopemi me hurma.” Kur u kthyen nga Hajberi në Medine, mërgimtarët ua kthyen ensarëve ato palma (hurma), që ua patën dhuruar atëherë, kur kishin ardhur aty nga Meka. Delja e helmuar Pasi u vendos qetësia dhe u hoq frika, Jehudinjtë u kthyen përsëri në veprimet e tyre të ndyra dhe komplotuan për vrasjen gnostic pre Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Për këtë, i dhuruan atij një dele të pjekur, të helmuar nga gruaja e Selam ibn Mishkemit, që ishte nga paria e Jehudinjve. Gruaja e dinte se Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i pëlqente mishi i kofshës së përparme të deles, prandaj i hodhi shumë helm aty. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mori ca mish nga ajo, e kafshoi pak, pastaj e pështyu dhe tha: “Kjo dele është e helmuar.” I pyeti gruan dhe Jehudinjtë. Ata e pranuan krimin që kishin bërë dhe thanë: “Ne thamë: “Po të jetë Muhamedi mbret, le të vdesë nga helmi dhe ne të shpëtojmë; po të jetë profet, nuk do ta dëmtojë helmi.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i fali Jehudinjtë dhe gruan. Por, pas pak, Bishër ibn Bera ibn Maruri vdiq nga ai helm, prandaj Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urdhëroi që gruaja të dënohej me vdekje për krimin që kishte bërë. Dorëzimi i banorëve të Fedikut Fediku ishte një fshat në lindje të Hajberit, dy ditë larg tij. Sot njihet me emrin Hait. Pasi shkoi në Hajber, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) çoi Mahisa ibn Me’udin te Jehudinjtë e Fedikut për t’i thërritur në Islam. Ata e vonuan përgjigjen, por pasi dëgjuan se Hajberi ishte çliruar, u hyri frika dhe kërkuan që Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) të vepronte me ta, ashtu siç veproi me banorët e Hajberit. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e pranoi kërkesën e tyre. Toka e Fedikut u caktua posaçërisht vetëm për të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Nga prodhimet e saj ushqehej familja e tij, mbaheshin të vegjëlit e fisit Benu Hashim dhe martoheshin të vejat e tyre. Uadi Kurra Pas Hajberit, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkoi në Uadi Kurra. Banorët e Uadi Kurras ishin jehudinj. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i thërriti për në Islam, por ata nuk u bënë myslimanë dhe as nuk u dorëzuan, por dolën për të bërë luftë. Nga ata doli për duel një burrë, të cilin e vrau Zubejr ibn Auami. Pastaj doli dhe një tjetër. Edhe atë e vrau ai. Doli i treti. Atë e vrau Aliu. E, kështu u vranë 11 burra nga ata. Sa herë që vritej ndonjë burrë prej tyre, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i thërriste ata për në Islam. Sa herë që Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) falte namazin, i thirrte ata për në Islam, deri në mbrëmje. Të nesërmen në mëngjes, kur dielli ende nuk ishte ngritur sa një heshtë, ata u thyen. Myslimanët morën shumë pre lufte aty. Pastaj, ata i kërkuan Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) të vepronte me ta, siç kishte vepruar me banorët e Hajberit. Ai e pranoi këtë kërkesë të tyre. Paqja me banorët e Timasë Te Jehudinjtë e Timasë arriti lajmi për Hajberin, Fedikun dhe Uadi Kurranë. Prandaj ata vendosën që të bënin paqe dhe të paguanin xhizjen. Kështu, ata qëndruan të sigurt të vendin e tyre. Martesa e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me Safijen Safija, bija e Hujej ibn Ahtubiut u mor robe. Me lejen e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), atë e mori për grua Dihjet ibn Halife Kelbiu. Por shokët i thanë Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “O, i Dërguari i Allahut! Ajo është vetëm për ty, sepse është zonja e fiseve Kurejda dhe Nudajr.” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e thirri atë, i tregoi Islamin dhe ajo pranoi e u bë myslimane. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e liroi atë dhe u martua me të. Prika e saj qe lirimi nga robëria. E çuan atë te njëra nga gratë e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Pasi u çlirua Hajberi dhe banorët e Fedikut dhe të Timasë iu bindën Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u nis për në Medine. Kur arriti në Sedu Sahbae, bëri aktin e martesës dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) fjeti me të atë natë. Ai përgatiti për Safijen lëng hurmash, qumësht dhe gjalpë. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ndenji me Safijen tri ditë. Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u nis për në Medine. Atje mbërriti në fund të muajit Sefer ose në muajin e Rabiul Euelit, në vitin e shtatë të Hixhretit. Lufta e Dhati Rikas I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kthye nga Hajberi dhe u qetësua në Medine. Ndërkohë dëgjoi se ishin grumbulluar beduinët (banorët e zonave malore) e fiseve Benu Enmarë dhe Tha’lebe e Muharib për luftë kundër myslimanëve. Prandaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) la Othman ibn Affanin zëvendës në Medine dhe u nis me 700 sahabe në drejtim të Najas, dy ditë larg nga Medinia. Atje pa një ushtri të Gatfanëve. Të dyja palët u afruan dhe secila kërcënonte dhe frikësonte tjetrën, por lufta nuk filloi. Erdhi koha e namazit dhe i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) fali me një pjesë të ushtrisë dy rekatë namaz. Pastaj ata shkuan në front. Me pjesën tjetër ai fali edhe dy rekatë të tjerë e u bënë katër rekatë për të dhe për të tjerët dy rekatë. Ky quhej namazi i frikës. Allahu hodhi frikë e trishtim në zemrat e armiqve dhe ushtria e tyre u shpërnda dhe i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kthye në Medine. Kjo luftë u quajt Lufta e Dhatu Rikas (Lufta e Ballomave), sepse këmbët e myslimanëve u dëmtuan nga marshimi i gjatë më këmbë e ata i lidhën këmbët me copa ballomash. Kush të mbron ty nga unë Njëra nga ngjarjet, që ka ndodhur në luftën e Dhatu Rikasë, është edhe kjo. Një ditë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) zbrriti të pushonte nën hijen e një peme të dendur. Aty vari shpatën dhe ra të flinte. Njerëzit e tjerë u shpërndanë nëpër hijet e pemëve dhe fjetën. Ndërkohë, vajti një idhujtar dhe e kapi shpatën e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), kur ai po flinte. Kur u zgjua pa idhujtarin me shpatë në dorë, që po i thoshte: “A ke frikë nga unë?” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “Jo.” “Kush të mbron ty tani nga unë?”-e kërcënoi përsëri idhujtari. “Allahu”,- ia ktheu i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Nga toni i zërit të Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) idhujtarit i ra shpata nga dora dhe e kapi i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “Po ty kush të mbron nga unë tani?”,- i tha i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). “Aman mos më vrit!”,- iu lut idhujtari. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e ftoi atë për në Islam, por ai nuk u bë mysliman. Megjithatë, i dha besën Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) se nuk do të luftonte kurrë më kundër tij dhe se nuk do të bashkohej kurrë me ata që e luftonin. Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e la të lirë dhe ai shkoi te njerëzit e vet. U tha atyre: “Vërtet, unë po vij te ju nga ai njeri, që është më i miri i njerëzve.” Shumica e historianëve kanë thënë se kjo luftë ka ndodhur në vitin e katërt të Hixhretit, por më i saktë është viti i shtatë i Hixhretit, pas çlirimit të Hajberit. Këtë e vërteton edhe fakti se Ebu Hurejra dhe Ebu Musa el Esh’ariu kanë qenë në atë luftë. E siç dihet, ata të dy kanë shkuar për herë të parë te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) menjëherë pas çlirimit të Hajberit, siç u shpjegua më sipër. Është vërtetuar që i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka dërguar disa patrulla përpara dhe pas asaj lufte, për të siguruar rrugët, për të ndalur agresorët dhe për të shpartalluar ushtritë armike që tuboheshin kundër Islamit. Nuk po i përmendim ato, që të mos zgjatet fjala. Umrja Kaza Në muajin Dhil Ka’ade, në vitin e shtatë të Hixhretit, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u nis për të kryer Umren, për të cilën ishte bërë marrëveshje me paqen e Hudejbijes. Në Medine la zëvendës Ebu Ruhum Gifariun. Me vete mori 60 deve. Përgjegjës për to caktoi Naxhij ibn Xhundij Eselemiun. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mori me vete edhe armë, për t’u mbrojtur nga pabesia e Kurejshëve. Përgjegjës për armët caktoi Besir ibn Sa’adin. Kishte me vete edhe 100 kuaj, për të cilët caktoi përgjegjës Muhamed ibn Selemen. Kur shkoi në Dhul Halife, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) veshi ihramin dhe tha telbijen. Kështu vepruan edhe myslimanët bashkë me të. Pastaj, vazhduan rrugën. Kur arritën në Uadil Ja’xhexh, i grumbulluan armët. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) la përgjegjës Eus ibn Huli Ensariun me 200 sahabe për to. Me vete morën vetëm nga një shpatë në këllëf. Profeti me sahabët hynë në Mekë nga Thenija Kidai, që shihej qartë nga Huxhuni. Myslimanët i mbanin shpatat në brez. Ashtu si Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), edhe ata kënduan telbijen, derisa hynë në Mesxhidil Haram dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) preku Gurin e Zi (El Haxherul Esued). Pastaj, hipur mbi deve, ai bëri tauafin rreth Qabes, me supin e djathtë zbuluar, që tregonte trimëri dhe forcë. Abdullah ibn Reuahaja, shkonte përpara të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me shpatë ngjeshur dhe thoshte: O bijtë e jobesmitarëve, mos ia zini rrugën atij Sepse çdo mirësi është në të Dërguarin e Allahut Idhujtarët ishin ulur në malin e Kajkanit, që ndodhet në veri të Qabes dhe i thoshin njëri-tjetrit: “Po vijnë njerëzit, që i kanë zënë ethet e Jethribit.” Por, kur panë që myslimanët ecnin me të shpejtë, kur bënin tauaf, thanë: “Këta qenkan më të fortë se kushdo tjetër.” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i kishte urdhëruar myslimanët të ecnin shpejt, kur të bënin radhën e tretë të tauafit, që ta shikonin idhujtarët forcën e tyre; vetëm nga Guri i Zi deri te Këndi i Jemenit (Ruknul Jemani), që ndodhen në jug, në atë anë ku nuk i shikonin idhujtarët, tauafi do të bëhej ngadalë. Pasi e mbaruan tauafin, Profeti bëri Ecjen e shpejtë (Sa’jin) midis Safasë dhe Meruasë shtatë herë. Pastaj theri kurbanin e vet te Meruaja dhe rruajti kokën. Kështu vepruan edhe myslimanët që ishin me të. Më pas, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi disa sahabe te Lugina e Je’xhexhit, që të kujdeseshin për armët dhe të vinin të kryenin veprimet për Umren ata sahabe që kishin ngelur atje, për të ruajtur armët. Kështu, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qëndroi në Mekë tri ditë. Në ato ditë, u martua me Mejmunen, bijën e Harith Hilaliut, e cila më parë kishte qenë gruaja e dëshmorit më të mirë, Hamza ibn Ebu Talibit; ajo ishte edhe tezja e Ibn Abasit. Pasi Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i dërgoi fjalë asaj për fejesë, ajo la Abasin të kujdesej për punën e martesës. Abasi e martoi Mejmunen me Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Në mëngjesin e ditës së katërt, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e la Mekën dhe u nis për në Medine. Kur arriti në Serif, 14 kilometra larg Mekës qëndroi aty. Memunja u zbukurua dhe ai fjeti me të atë natë. Pastaj u kthye në Medine shumë i gëzuar, sepse Allahu ia plotësoi ëndrrën që kishte parë dhe e nderoi atë duke bërë tauaf reth Shtëpisë së Allahut (Qabes). Allahu kishte vendosur që Mejmunja të vdesë dhe të varroset po në Serif. Pasi u kthye i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nga Umreja e kazlayer\rvplasë, dërgoi disa patrulla në anë të ndryshme, por më e rëndësishme ka qenë kompania e Meutes dhe ajo e Dhati Selasilit. Beteja e Mu’tetes (Xhemadil Ula, viti i 8-të i Hixhretit) Kur përmendëm më lart letrat që i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ua dërgoi mbretërve dhe mbretërve të asaj kohe, pamë se Sherahbil ibn Amru Gasamiu e vrau të dërguarin që Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kishte çuar te mbreti i Basrasë, Harith ibn Umejrin dhe ajo vrasje konsiderohej shpallje lufte. Kur e mori vesh i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vrasjen e Harithit, i erdhi shumë keq, prandaj përgatiti një ushtri prej 3000 vetash. Komandant caktoi Zejd ibn Harithin. “Nëse vritet Zejdi,- urdhëroi Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), le të jetë komandant Xhaferri e nëse vritet Xhaferri, le ta zëvendësojë atë Abdullah ibn Rauahaja.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) bëri një flamur të bardhë dhe ia dha Zejd ibn Harithit. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i porositi luftëtarët që të shkonin te vendi, ku ishte vrarë Harith ibn Umejri dhe t’i thërrisnin njerëzit e atjeshëm në Islam; nëse ata nuk do ta pranonin Islamin, le të luftohej kundër tyre. “Luftoni me emrin e Allahut, në rrugën e Allahut,- u tha Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) luftëtarëve, luftoni ata që mohojnë Allahun, por mos jini të pabesë dhe mos e teproni e mos vrisni fëmijë e gra. Mos e vrisni atë që është plak, as atë që është i izoluar në ndonjë manastir. Mos i pritni pemët dhe mos shembni asnjë ndërtesë.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e përcolli ushtrinë deri te vendi, ku përcilleshin mërgimtarët dhe ata që largoheshin. Pastaj u nda me ta. Ushtria vazhdoi marshimin, derisa mbërriti në Meanë, vend në jug të Jordanisë. Aty qëndroi për të pushuar. Pas pak, u mor vesh se Herakliu kishte mbërritur në vendin e quajtur Meab, me 100000 romakë. Me ta ishin bashkuar edhe 100000 të tjerë nga arabët e krishterë. Për dy net myslimanët u këshilluan me njëri-tjetrin nëse t’i shkruanin letër të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe t’i kërkonin ndihmë (për të përballuar armikun), apo të hidheshin në luftë (me aq forca sa kishin). Gjatë diskutimeve, Ibn Reuahaja i nxiti që të fillonin luftën: “Tani nuk mund ta urreni atë, që deri tani e keni dëshiruar. Ne nuk luftojmë as se jemi shumë në numër as se jemi të fortë. Ne luftojmë sepse jemi në këtë fe, me të cilën Allahu i Madhëruar na ka nderuar. Ne nuk do të kemi tjetër vetëm se një nga dy të mirat: ose do të vritemi e do të biem dëshmorë, ose do të fitojmë mbi armikun.” “Të vërtetën tha Ibn Reuahaja.” -, thanë të tjetrët. Vendosën të luftonin. U nisën. Në vendin e quajtur Mu’te u përgatitën për luftë. Lufta filloi. U zhvillua një betejë shumë e ashpër, e çuditshme në historinë e njerëzimit: 3000 luftëtarë myslimanë përballonin një armik prej 200000 vetash. Tërë ai numër i madh njerëzish, të armatosur deri në dhëmbë sulmonin gjatë gjithë ditës myslimanët, duke humbur shumë, megjithatë nuk po shikonte asnjë sukses. Flamurin e myslimanëve e kishte Zejd ibn Harithi. Ai luftoi me heroizëm të madh, derisa më në fund u vra nga heshtat e armiqve dhe ra dëshmor në rrugën e Zotit të vet. Pastaj, flamurin e mori Xhaferr ibn Ebu Talibi. Edhe ai luftoi e luftoi, derisa u lodh dhe zbriti nga kali. Luftoi e luftoi, derisa iu pre dora e djathtë. E kapi flamurin me dorën e majtë dhe nuk pushoi së mbajturi lart atë, derisa iu këput edhe dora e majtë. Atëherë, e mbajti flamurin me parakrahët e vet dhe e mbajti ashtu duke e valvitur, derisa u vra. Ishte goditur me 90 e ca goditje heshtash dhe shigjetash; të gjitha goditjet i kishte marrë në pjesën e përparme të trupit. Pastaj erdhi radha e Abdullah ibn Rauahas. Ai mori flamurin dhe u lëshua përpara. I zbriti kalit dhe luftoi me heroizëm, derisa u vra. Që flamuri të mos binte në tokë e mori Thabit ibn Erkami. “Zgjidhni një komandant!”,- u tha ai myslimanëve. Dhe ata zgjodhën Halid ibn Uelidin. Tashmë flamuri i myslimanëve kaloi tek ai burrë që ishte shpatë nga shpatat e Allahut. Halidi eci përpara drejt armikut dhe luftoi si nuk ishte parë ndonjëherë, derisa në dorën e tij u thyen nëntë shpata. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) po atë ditë i kishte njoftuar shokët e tij në Medine për vrasjen e tre komandantëve myslimanë dhe se udhëheqja e luftës kishte kaluar te Halid ibn Uelidi, të cilin e quajti shpatë nga shpatat e Allahut. Në mbarim të ditës të dyja palët u kthyen në vendqëndrimet e tyre. Në mëngjesin e ditës tjetër, Halidi e ndryshoi formacionin e ushtrisë myslimane. Ushtarët që ishin në prapavijë, i nxori në ballë të ushtrisë dhe ata që ishin përpara, i vuri prapa. Ata që ishin në të majtë, i nxori në të djathtë dhe ata që ishin në të djathtë, i nxori në të majtë. Kështu, armiku kujtoi se myslimanëve u kishin ardhur forca të reja dhe u frikësua shumë. Pas një përleshjeje të lehtë, Halid ibn Uelidi filloi të tërhiqej bashkë me myslimanët. Armiku nuk pati guxim t’i ndiqte myslimanët, sepse kishte frikë mos po bënin ndonjë mashtrim, për t’i sulmuar nga prapa. Kështu, myslimanët arritën në Mu’tete. Shtatë ditë qëndruan atje duke e përballuar armikun. Pastaj të dyja palët u tërhoqën dhe u ndërpre luftimi. Kjo ndodhi sepse romakët kujtuan se myslimanëve po u vinin ndihma të njëpasnjëshme dhe se myslimanët po i mashtronin për t’i nxjerrë në shkretëtirë, ku do të kishin mundësi për të shpëtuar. E, kështu, lufta përfundoi me fitoren e myslimanëve. Nga myslimanët u vranë 12 burra myslimanë. Për të vrarët e armikut nuk dihet me saktësi, por thuhet se janë vrarë shumë prej tyre. Ceta e Dhati Selasilit Duke pasur parasysh qëndrimin e arabëve të Shamit në betejën e Mu’tetes, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vepronte me urtësi, që të mos i lejonte ata të ndihmonin romakët a të qëndronin në anën e tyre. Për këtë, ai dërgoi tek ata Amru $ C:\Progribn Asin me 300 sahabe, ndër të cilët 30 ishin kalorës, për t’i bashkuar me myslimanët. Amr ibn Asi do t’u jepte atyre një mësim të mirë për qëndrimin e tyre në përkrahje të romakëve. Kur Amr ibn Asi u afrua tek ata, mori vesh se ata kishin tubuar një ushtri të madhe. Prandaj i kërkoi ndihmë të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e ndihmoi edhe me 200 veta nga muhaxhirët dhe ensarët. Komandant për këta caktoi Ebu Ubejde ibn Xherahun. Amru ibn Asi ishte komandant i përgjithshëm dhe imam për namazin. Ushtria myslimane kaloi Kudhanin dhe marshoi, derisa u takua me armikun. Sapo myslimanët u hodhën në sulm kundër armiqve, ata ikën dhe u shpërndanë. Selasil quhej një copë tokë, ku ndodhej edhe një burim uji, prapa Uadi Kurrasë. Këtë emër mori ushtria që shkoi atje, sepse myslimanët zbritën për të pushuar në atë vend. Kjo ka ndodhur në muajin Xhemadil Ahir, në vitin e tetë të Hixhretit, do me thënë, një muaj pas betejës së Mu’tetes.

loni19 · 15-06-05, 09:40

Çlirimi i Mekës

Përgatitja dhe sekreti

Në muajin Ramazan, në vitin e tetë të Hixhretit, Allahu i Madhëruar ia bëri risk të Dërguarit të Vet çlirimin e Mekës dhe ky quhet Clirimi i Madh. Me këtë Clirim Allahu e ndihmoi Islamin dhe të Dërguarin e Vet, e shpëtoi “Shtëpinë” dhe “Vendin” e vet, i përgëzoi kështu banorët e qiellit, dhe bëri që njerëzit ta përqafonin fenë e Allahut grupe-grupe. Faktori që çoi në çlirimin e Mekës qe sa vijon. Pasi u vendos paqja e Hudejbijes, Benu Bikret u bashkuan me Kurejshët. Në kohën e Padijes (para Islamit) ata kishin gjaqe dhe hakmarrje me fisin Huza, por zjarri i tyre ishte shuar me shfaqjen e Islamit. Mirëpo, pasi armëpushimit në Hudejbije, fisi Benu Bikr e shfrytëzoi këtë rast dhe e sulmoi fisin Huza pabesisht, natën, në muajin Shaban, në vitin e 8-të të Hixhretit. Pastaj i përzunë Huzatë në Mekë, ku edhe i luftuan. Për këtë i ndihmuan Kurejshët fshehurazi, duke dërguar njerëz dhe armë. Fisi Huza kishte hyrë në besën e myslimanëve, kur u vendos paqja e Hudejbijes dhe një numër i mirë prej tyre ishin bërë myslimanë. Këtë ia thanë të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). “Uallahi, unë do t’ju mbroj ju, ashtu siç mbroj veten time”,- u tha ai atyre. Kurejshët e kuptuan veprimin e keq që bënë dhe patën frikë pasojën e hidhur, që kishin thyer besën. Për këtë nxituan dhe dërguan Ebu Sufjanin në Medine që të ripërtërinte marrëveshjen dhe ta shtonte afatin e paqes. Porsa mbërriti në Medine, Ebu Sufjani shkoi tek e bija, nëna e besimtarëve – Umu Habibe (Allahu qoftë i kënaqur me të!), por ajo e largoi atë nga vendi ku rrinte i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Atëherë Ebu Sufjani i tha asaj: “O bija ime! A më do mua më shumë se këtë dyshek apo do dyshekun më shumë se unë?” “Ai është dysheku i të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!),- ia ktheu ajo, e ti je një idhujtar i fëlliqur.” “Uallahi, ty të paska goditur e keqja, pasi je larguar nga unë.”,-tha i ati. Erdhi i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ebu Sufjani i foli pse kishte ardhur. Por Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk i ktheu asnjë përgjigje. Pastaj, Ebu Sufjani shkoi tek Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) që ai t’i fliste të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për çështjen në fjalë, por Ebu Bekri i tha se nuk mund ta bënte një gjë të tillë. Pastaj shkoi tek Omeri, por Omeri i foli ashpër. Pastaj shkoi tek Aliu, i cili i tha se nuk bënte të ndërhynte në një punë të tillë. Aliu i tha që të kthehej andej nga kishte ardhur dhe Ebu Sufjani ashtu veproi. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte përgatitur për luftë. Për këtë i kishte urdhëruar edhe shokët e vet, madje, kishte njoftuar edhe bedeuinët, që ishin rreth Medines. Por lajmin e kishte të fshehtë dhe iu lut Allahut: “O Allah, bëji Kurejshët që të mos shikojnë e të mos marrin vesh ç’bëhet, derisa ne të futemi në vendin e tyre.” Me qëllim që çështja të mbahej tepër e fshehtë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Ebu Kataden në fillim të Ramazanit në Batni Idham, 58 kilometra larg Medines, që njerëzit të kujtonin se ai synonte të shkonte në atë krahinë. Nga ana tjetër, Hatib ibn Ebu Bete u shkroi një letër Kurejshëve dhe i njoftoi për marshimin e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) drejt tyre në Mekë. Letrën ia dha një gruaje dhe i pagoi diçka, që t’ua jepte Kurejshëve. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u njoftua nga Allahu për këtë gjë dhe dërgoi Aliun, Mikdadin, Zubejrin dhe Murtthed Ganeuiun. Para se t’i niste, u tha: “Shkoni në vendin e quajtur Raudatul Hahin. Atje do të gjeni një grua, e cila ka me vete një letër dhe merriani.” Ata shkuan atje, e gjetën gruan dhe ia kërkuan letrën, por ajo tha: “Unë nuk kam letër.” “O do ta nxjerrësh letrën tani, o do të të zhveshim, që ta gjejmë atë.”,- i thanë ata. Atëherë, ajo e nxori letrën nga gërshetat e flokëve. Letrën ia sollën të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). “Cfarë është kjo, o Hatib?”,- i tha Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). “Unë kam njerëz dhe të afërm, dhe një djalë në Mekë,- u shfajësua ai. E djali nuk ka njeri që ta mbrojë atje. Prandaj ua dërgova këtë letër Kurejshëve, që të më mbrojnë familjen që kam atje. Por unë nuk e kam braktisur Islamin dhe as nuk jam i kënaqur me kufrin (mosbesimin) e tyre.” Atëherë, Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) tha: “O i Dërguari i Allahut! Më lër mua t’ia pres kokën, sepse ai ka tradhëtuar Allahun dhe të Dërguarin e Tij dhe është bërë dyfytyrak.” Mirëpo, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Ai ka marrë pjesë në luftën e Bedërit. E ku e di ti (o, Omer) që ndoshta Allahu i ka shikuar (me mëshirë) luftëtarët e Bedërit dheardwareI u ka thënë: “Bëni çfarë të doni, se Unë jua kam falur.” Atëherë, Omerit (Allahu qoftë i kënaqur me të!) iu mbushën sytë me lot dhe tha: “Allahu dhe i Dërguari i Tij e dinë më mirë.” Gjatë rrugës për në Mekë

Më 10 të muajit Ramazan, në vitin e 8-të të Hixhretit, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) la Medinen dhe u drejtua për në Mekë me 10000 myslimanë. Në Medine la zëvendës Ebu Ruhm Gifariun. Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mbërriti në Xhahfe, e takoi atë ungji i vet, Abasi me gjithë familjen e vet, që ishin bërë myslimanë dhe po emigronin nga Meka në Medine. Kurse në Ebva e takuan djali i xhaxhait të vet, Ebu Sufjan ibn Harithi dhe djali i hallës së tij, Abdullah ibn Umeja. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk bisedoi me ta të dy, sepse prej tyre kishte përjetuar shumë mundime e tallje. Mirëpo, Umu Selemeja (Allahu qoftë i kënaqur me të!) i tha Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “Biri i ungjit tënd dhe biri i hallës sate nuk janë më të këqinjtë e njerëzve ndaj teje.” Pastaj, Aliu i tha Sufjanit: “Dili Profetit përpara dhe thuaji ashtu siç thanë vëllezërit e Jusufit për Jusufin: “Pafsha Allahun, është e vërtetë se Allahu të ka lartësuar ty mbi ne, kuse ne, vërtet ishim fajtorë.” (12:91) Ebu Sufjani i tha ashtu Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) iu kthye: “Sot nuk ka qortim për ju. Allahu ju faltë! Ai është më Mëshiruesi i mëshiruesve.” (12:92) Atëherë, Ebu Sufjani nxori ca bejte, me të cilat e lavdëroi Profetin dhe i kërkoi falje për çfarë kishte bërë më parë kundër tij. Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) arriti në vendin e quajtur Kadid, pa që agjërimi ishte i rëndë për njerëzit në atë udhëtim dhe vetë e çeli agjërimin. Urdhëroi edhe njerëzit e tjerë (luftëtarët) që ta prishnin agjërimin. Pastaj e vazhdoi marshimin deri në Merr Dhahran. Në mbrëmje pushoi dhe urdhëroi ushtrinë të ndizte 10000 zjarre, nga një zjarr për çdo ushtar. Përgjegjës për garnizonin caktoi Omer ibn Hattabin. Ebu Sufjani doli i frikësuar, duke pritur çfarë do të ndodhte, sepse nuk dinte asgjë. Bashkë me të ishin edhe Hakim ibn Hizami dhe Budejk ibn Uarakai. Kur pa zjarret, Ebu Sufjani tha: “Nuk kam parë asnjëherë kaq zjarre dhe kaq ushtarë si sonte.” Budejli tha: “Ata mund të jenë fisi Huza.”,- i tha Budejli. “Fisi Huza janë shumë më pak dhe nuk mund të kenë kaq zjarre dhe kaq ushtri.”,- ia ktheu Ebu Sufjani. Ebu Sufjani përpara të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!).

Abasi (Allahu qoftë i kënaqur me të!) kishte hipur në mushkën e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe po shhkonte sa andej-këtej, kur papritmas dëgjoi një zë, që e njohu: “Ebu Handhele?” Pastaj: “Ebul Fadli?” “Po, unë jam.”,- tha Abasi. “T’u bëfshin kurban babai im dhe nëna ime, çfarë është kështu?”,- e pyeti Ebu Sufjani. “Është i Dërguari i Allahut me myslimanët. Uallahi, sa keq do të jetë për Kurejshët.”,-foli Abasi. “Cfarë të bëj unë?”,- pyeti përsëri Ebu Sufjani. “Uallahi, po të të kapin, do të ta presin kokën,- tha Abasi, prandaj, hip në vithet e kësaj mushke, që të të çoj tek i Dërguari i Allahut.” Ebu Sufjani hipi në mushkë. Kur kaloi nga Omer ibn Hatabi, ky e shikoi dhe e pyeti: “Ebu Sufjani? Armiku i Allahut? Falenderoj Allahun, që të solli ty në duart e mia pa asnjë kusht.” Pastaj, Omeri u nis me nxitim tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), por Abasi e ngau me vrap mushkën dhe shkoi përpara tij tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), bashkë me Ebu Sufjanin. Pas pak hyri Omer ibn Hatabi aty dhe i kërkoi leje të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që t’ia hiqte kokën Ebu Sufjanit, por Abasi tha: “Unë i kam dhënë garanci atij.” Abasi (Allahu qoftë i kënaqur me të!) e afroi të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i foli në vesh: “Atë (Ebu Sufjanin) nuk e shpëton askush këtë natë, përveç meje dhe teje.” Omeri (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) filloi të fliste edhe më shumë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qëndroi në heshtje. Pastaj i tha Abasit: “Shko me Ebu Sufjanin te çadra jote dhe në mëngjes ma sill mua!” Kur i shkoi Abasi në mengjes, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha Ebu Sufjanit: “Sa keq për ty, o Ebu Sufjani, nëse ti ende nuk e di se nuk ka zot tjetër, përveç Allahut.” Ebu Sufjani: Sa i urtë, sa fisnik dhe sa udhëzuaes! Sikur të kishte zot tjetër, përveç Allahut, do të më bënte mua dobi. Profeti: Sa keq për ty o Ebu Sufjan! A nuk të bëhet mbarë që të dish se unë jam i Dërguari i Allahut? Ebu Sufjani: Për këtë, akoma kam diçka në vetvete (që nuk më bind). Abasi Ebu Sufjanit: Bëhu mysliman para se të të pritet koka. Ai u bë mysliman dhe shprehu dëshminë e vërtetë: “Nuk ka zot tjetër, përveç Allahut dhe Muhamedi është i Dërguari i Allahut.” Atëherë, Abasi i tha Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “O i Dërguari i Allahut! Dihet se Ebu Sufjani e do krenarinë, prandaj bëji atij ndonjë të mirë!” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Mirë. Kush hyn në shtëpinë e Ebu Sufjanit nuk do ta luftojnë myslimanët; kush hyn në shtëpinë e vet dhe nuk lufton kundër myslimanëve, nuk do të luftohet; kush hyn në Mesxhidi Haram, nuk do të luftohet.” Hyrja e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në Mekë

Në mëngjes, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u nis për në Mekë, ndërsa Abasin e urdhëroi që ta mbante Ebu Sufjanin në luginë, te faqja e malit, që të shikonte kur të kalonin andej ushtarët e Allahut. Abasi ashtu veproi. Andej kaluan fiset arabe me flamujt e vet. Sa herë që kalonte ndonjë fis, Ebu Sufjani thoshte: “O Abas! Kush janë këta?” Ai ia kthente: “Janë Benu Fulanët.” Sufjani do të thoshte: “Unë nuk kam të bëj me Benu Fulanët.” Kështu, kaluan andej me radhë të gjitha fiset, derisa erdhi radha të kalonin fiset e ensarëve. Flamurin e tyre e mbante Sa’ad ibn Ubadja. “O Ebu Sufjan!”,- i tha Sa’ad ibn Ubadja. “Sot është dita e betejës.” Ai ia ktheu: “O Abas! Sa mirë, sot është dita e luftës për të drejtë.” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ecte me grupin e gjelbër. Në këtë grup kishte edhe muhaxhirë edhe ensarë. Prej tyre dukeshin vetëm sytë dhe veshjet e hekurta. Ebu Sufjani tha: “I Madhëruar është Allahu. O Abas, kush janë këta?” “Ky është i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), në mes të muhaxirëve dhe ensarëve,”- i tha Abasi. “Këtyre nuk mund t’u dalë përpara askush,- foli Ebu Sufjani. Vërtet, u bë i madh mbretërimi i djalit të vëllait tënd.” “O Ebu Sufjan! Kjo është profetësia (dhe jo mbretëria)”,- foli Abasi. “Po, ashtu është,”- tha Ebu Sufjani. Të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ia përcollën fjalët që Sa’di ia kishte thënë Ebu Sufjanit: “Ka gënjyer Sadi,- foli i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), sepse kjo është dita, kur Allahu e madhëron Qaben dhe dita, kur lartësohet Qabja.” Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ia mori flamurin Sadit dhe ia dha djalit të tij, Kajsit. Pasi kaloi Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), Ebu Sufjani shkoi me nxitim në Mekë dhe thirri me zërit e tij më të lartë: “O Kurejshë! Po vjen Muhamedi me forca të mëdha e ju nuk mund ta përballoni kurrë. Prandaj, kush vjen të hyjë në shtëpinë e Ebu Sufjanit, ai është i siguruar (nuk do të dënohet).” Atëherë, njerëzit shkuan me nxitim te shtëpitë e tyre dhe te Mesxhidi Haram. Kur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) arriti në Dhu Tuua, e urdhëroi Halid ibn Uelidin, i cili ishte komandanti i anës së majtë të ushtrisë, të hynte nga ana e poshtme e Mekës, nga ana e Kadasë. Nëse dikush do t’i dilte përpara për ta ndaluar, ta asgjësonte atë menjëherë, pastaj të shkonte në Safa. Ndërsa, Zubejriun, që ishte komandant i forcave të anës së djathtë, e urdhëroi që të mbante flamurin e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe të hynte në Mekë nga ana e sipërme e saj, nga Kidaja dhe ta ngulte flamurin në Huxhun dhe të mos largohej që andej, derisa të vinte i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kurse Ebu Ubejden, që ishte komandant i këmbësorëve dhe i atyre që nuk kishin armë, e urdhëroi që të shkonte nga lugina, derisa të zbriste në Mekë përpara të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Në Handeme, Kurejshët kishin nxjerrë disa zezakë për të luftuar myslimanët: “Nëse çështja kalon në favorin tonë, bashkohemi me ta (zezakët),- thanë Kurejshët, nëse jo, atëherë do të pranojmë atë që do të na ofrojnë myslimanët.” Kur Halid ibn Uelidi kaloi nga zezakët vrau pa vështirësi 12 veta prej tyre. Të tjerët ikën. Pastaj, Halid ibn Uelidi shkoi në Mekë e u takua me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në kodrën Safa. Nga efektivi i Halidit u vranë dy burra, që kishin humbur rrugën dhe ishin ndarë nga ai. Zubejri e nguli flamurin në Huxhun, te Xhamia e Fithit dhe aty ngriti një tendë ku do të qëndronin Umu Selemeja dhe Mejmunja (Allahu qoftë i kënaqur me to!). Për anash Zubejri kishte Ebu Bekrin (Allahu qoftë i kënaqur me të!), i cili bisedonte me të. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) këndoi suren El Fet’h, derisa hyri në Mesxhidi Haram. Përreth tij ishin muhaxhirët dhe ensarët. Atje, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) preku Gurin e Zi (El Haxherul Esued) dhe bëri tauaf rreth Qabes sipër devesë, sepse nuk e kishtë bërë nijet ihramin. Në atë kohë rreth Shtëpisë së Shenjtë ishin 360 statuja. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) filloi t’u binte atyre me shkop dhe këndonte ajetin e Kuranit: “Erdhi e Vërteta dhe u zhduk e kota. Vërtet, e kota gjithnjë ka qenë e zhdukur.” (17:80) Dhe: “Erdhi e Vërteta dhe u zhduk e kota, (erdhi e Vërteta) që e kota të mos kthehet më.” (34:39) Idhujt binin njëri pas tjetrit me fytyrë përtokë. Pastrimi i Qabes dhe falja e namazit

Pasi mbaroi tauafin, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) thirri Othman ibn Talhan dhe i mori çelësin e Qabes e pastaj urdhëroi që ajo të hapej. Më pas urdhëroi që të nxirreshin e të thyheshin tërë idhujt që ishin brenda në Qabe. Ata u nxorrën dhe u thyen krejtësisht. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urdhëroi që të zhdukeshin të gjitha pikturat që gjendeshin në Qabe. Ato u hoqën mënjanë dhe u asgjësuan. Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) hyri në Qabe bashkë me Usame ibn Zejdin dhe Bilalin, e mbylli derën dhe u kthye nga muri që kishte përballë, tre kutë larg. Në të majtë të tij ishte një shtyllë; në të djathtë të tij ishin dy shtylla; prapa tij ishin tri shtylla. Aty Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) fali dy rekatë namaz. Pastaj, hyri në Qabe, duke thënë “Allahu Ekber” dhe “Nuk ka zot tjetër, përveç Allahut.” Nuk ka qortim për ju sot

Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e hapi derën e Qabes, kur Kurejshët kishin mbushur Mesxhidi Haramin rreshta-rreshta. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kapi dy anët e derës dhe mbajti një hytbe të përsosur, në të cilën tregoi shumë urdhra të Islamit dhe shpalli të anuluara përgjithmonë shumë urdhra të kohës së Padijes (para Islamit). Pastaj tha: “O Kurejshë! “Cfarë mendoni që unë të bëj me ju?” Ata i thanë: “Ti do të sillesh mirë me ne, sepse je fisnik dhe biri i vëllait fisnik.” “Nuk ka qortim për ju sot. Pra, shkoni (në familjet tuaja), sepse jeni të lirë”,- u tha. Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) zbriti dhe u ul në Mesxhidi Haram dhe ia ktheu çelësin përsëri Othman ibn Talhasë e i tha: “Merre këtë (çelës) përgjithmonë. Askush nuk do të na e marrë atë më, përveç ndonjë mizori.” Besëlidhja

Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkoi tek njerëzit te kodra Safa, hipi lart, nga ku shikohej Shtëpia e Shenjtë (Qabja), ngriti duart dhe i bëri lutje Allahut. Pastaj, u mori besën njerëzve për Islamin. Ndër ata që u bënë myslimanë ishte edhe Ebu Kuhafeja, babai i Ebu Bekrit. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u gëzua shumë që ai u bë mysliman. Pastaj (pas burrave) Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u mori besën edhe grave se: “Nuk do t’i bëjnë shok askënd e asgjë Allahut, se nuk do të vjedhin, se nuk do të bëjnë kurvëri, se nuk do të vrasin fëmijët e tyre, se nuk do të gënjejnë për atësinë e fëmijës së tyre dhe nuk do ta kundërshtojnë atë që ai urdhëron.” (60:12) Ndër ato gra që i dhanë besën Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), ishte edhe Hindja, bija e Ubesë, gruaja e Ebu Sufjanit, e cila erdhi e maskuar, sepse kishte frikë nga ajo që kishte bërë me kufomën e Hamzait (që i pati ngrënë mëlçinë). Por pasi Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i mori besën asaj, ajo i tha atij: “O i Dërguari i Allahut! Më parë, gjëja që doja më shumë ishte të shihja njerëzit e shtëpisë sate të poshtëruar. Tani, gjëja që dua më shumë është t’i shoh ata të lartësuar.” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Për Atë, që ka në dorë shpirtin tim, edhe unë ju dua të lartësuar.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ua mori besën grave vetëm me fjalë (pa u dhënë dorën atyre). Omer ibn Hatabi (Allahu qoftë i kënaqur me të!) rrinte më poshtë se i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), kur ky u shpjegonte njerëzve urdhrat e Islamit dhe u merrte besën atyre. Disa shkuan aty për t’i dhënë besën të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) se do të emigrinin nga Meka, por ai u tha: “Shpërblimin e imigrimit e morën njerëzit që shkuan në Hixhret. Tani, pas çlirimit të Mekës, nuk ka më hixhret, por ka Xhihad (luftë në rrugën e Allahut) dhe nijet (qëllim të mirë). E kur t’u jepet kushtrimi për të luftuar, dilni menjëherë (në luftë)! “ Ndëshkim për kriminelët

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dha urdhër që disa njerëz të vriteshin, sepse kishin kryer krime shumë të mëdha. Edhe sikur të kapeshin në Qabe, duhej të vriteshin. Atyre po u dukej toka tepër e ngushtë, edhe pse ajo është e gjerë. Dikush nga ata pati mirësinë dhe u bë mysiman. Ata që u vranë, qenë: Ibn Hatali, Mukis ibn Subabe, Harith ibn Nufili, një këngëtare e ibn Hatalit. Thuhet se u vranë edhe Harith ibn Talatil Huzaiu dhe Umu Sa’adi. Mendohet se Umu Sa’adi ishte robëreshë e ibn Hatalit. Ata që u bënë myslimanë, qenë: Abdullah ibn Sa’ad ibn Ebi Serehi, Ikrime ibn Ebi Xhehl, Habbar ibn Esuedi, një këngëtare tjetër e ibn Hatalit. Por, thuhet se u bënë myslimanë edhe Ka’ab ibn Zuhejri, Uahshi ibn Haribi dhe Hind ibn Utbe, e shoqja e Ebu Sufjanit. Të tjerët u fshehën. Nër ta ishin: Safuan ibn Umeja, Zuhejr ibn Ebu Umeja dhe Suhejl ibn Amru. Falenderimi i takon Allahut. Më vonë këta u bënë myslimanë. Namazi i Clirimit (të Mekës) I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) hyri para dreke në shtëpinë e Umu Haniejat-bija e Ebu Talibit, u la dhe fali tetë rekatë, duke dhënë “Selam!” në çdo dy rekatë. Ishte namazi i Clirimit. Umu Hanieja kishte strehuar dy kunetër të saj, por Ali ibn Ebu Talibi deshi t’i vriste ata. Umu Hanieja pyeti të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe ai i tha: “Ne i kemi dhënë garanci atij, që i ke dhënë ti o Umu Hani.” Bilali thërret ezanin mbi Qabe Erdhi koha e namazit të drekës dhe i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urdhëroi Bilalin të thërriste ezanin. Bilali hipi mbi tarracën e Qabes dhe thirri ezanin. Ishte shpallja e fitores së Islamit. Aq shumë sa i gëzoi myslimanët, aq shumë i hidhëroi ezani idhujtarët. Falenderimi i takon Allahut, Zotit të botëve. Qëndrimi i të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në Mekë Pasi u çlirua Meka, ensarët patën frikë se i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) do të qëndronte aty, meqë Meka ishte vendlindja e tij dhe e njerëzve të tij afërm. Ata menduan se ai nuk do të shkonte më për të banuar në Medine. Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte mbi kodrën Safa, kishte ngritur duart lart dhe po i lutej Allahut. Pasi e mbaroi lutjen, u tha ensarve: “Allahu na ruajtë nga thyerja e besës. Unë jam me ju, sa të jem gjallë, ashtu edhe kur të jem i vdekur.” Ensarët u qetësuan, u iku frika dhe u gëzuan. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qëndroi në Mekë 19 ditë, duke vënë në vendin e vet detyrat fetare dhe duke e spastruar atë vend nga shenjat e Padijes, nga idhujt e statujat. Ai urdhëroi dikë që të thërriste: “Kush t’i ketë besuar Allahut dhe Ditës së Fundit, le ta thyejë çdo idhull, që e ka në shtëpinë e vet!” Shembja e idhujve Uzza, Suua dhe Menatë Më 25 të muajit Ramazan, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Halid ibn Uelidin me 30 kalorës ne Nahle, për të shembur idhullin Uzza. Halid ibn Uelidi shkoi atje dhe e shembi idhullin, i cili ishte më i madhi i idhujve të tyre. Po në muajin e Ramazanit, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Amru ibn Asin për të shembur idhullin Suua, që ishte më i madhi i idhujve të Hedhijlit. Skeleti i atij idhulli ishte në Rehatë, rreth 150 kilometra në veri të Mekës. Amru shkoi atje dhe e shembi atë. Kujdestari i idhullit, kur e pa që idhulli nuk kishte asnjë mundësi për të bërë as mirë as keq, u bë mysliman. Po në atë muaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Sejid ibn Zejd Eshhiliun (Allahu qoftë i kënaqur me të!) me 30 kalorës tek idhulli Menatë, në Mishlel, te Kudidi. Idhulli ishte i fiseve Kalib, Huza, Gasan, Eus dhe Hazrexh. Zejdi shkoi atje dhe e theu idhullin dhe skeletin e tij. Dërgimi i Halidit te fisi Benu Xhudhejme

Në muajin Sheual të atij viti Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Halid ibn Uelidin te fisi Xhudhajme, për t’i ftuar ata në Islam. Bashkë me të dërgoi 350 burra nga muhaxhirët dhe ensarët e fisit Benu Selim. Kur Halidi përmendi ftesën për në Islam, ata thanë: “Po të bëhemi myslimanë, jemi bërë të pafe.” Atëherë, Halidi vrau shumë prej tyre, kurse të tjerët i mori për robër. Më pas, një ditë, Halidi i urdhëroi që secili nga 350 burrat ta vriste robin e vet, mirëpo ibn Amru dhe shokët e vet nuk e pranuan atë urdhër. Kur u kthyen, ia treguan Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) këtë ngjarje. Ai i ngriti duart lart dhe tha: “O Allah! Unë të kërkoj Ty falje për atë që bëri Halidi.” Pastaj, dërgoi Aliun (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe dha paratë e dijetit (shpagimin e gjakut) për të vrarët e tyre. Ai ua kompensoi pasurinë e tyre të dëmtuar dhe çfarë teproi, ua la atyre. Midis Halidit dhe Abdurr Rrahman ibn Aufit u bënë fjalë për atë që pati bërë Halidi. Pasi u kthyen, ia thanë të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ngjarjen dhe ai tha: “Ngadalë, o Halid, lëri shokët. Edhe sikur të kishe sa mali i Uhudit flori dhe ta jepje atë lëmoshë për hir të Allahut, nuk do të arrije atë që kanë arritur shokët e mi.”

loni19 · 17-06-05, 10:23

Beteja e Hunejnit

Pasi u çlirua Meka, u mblodh paria e fiseve Kajs dhe Ajlan, për t’u këshilluar midis tyre. Më të parë që e donin këshillimin ishin fiset Heuazin dhe Thekif. Pas këshillimeve që bënë, thanë: “Muhamedi mbaroi punë me luftën kundër popullit të vet e tani asgjë s’e pengon atë të na drejtohet neve. Prandaj, le ta luftojmë ne atë, para se të na luftojë ai ne!” Kështu vendosën për të bërë luftë. Për udhëheqës zgjodhën Malik ibn Auf Ensariun. U mblodh ushtri e madhe. Ushtria zbriti në fushën e Eutasit. Kishin marrë me vete edhe gratë, fëmijët e pasuritë e tyre. Ndër ta ishte edhe Dariv ibn Samti, që ishte i njohur për zgjuarsi. Kur dëgjoi zërat e fëmijëve dhe të kafshëve, e pyeti Malikun për praninë e tyre. Ai i tha: “Unë desha që çdo burrë të ketë me vete familjen dhe pasurinë e vet, që të luftojë jo vetëm për vete, por edhe për familjen dhe për pasurinë.” “Uallahi, ti je bari delesh”,- tha Samti. Po ai që do të humbë betejën, si do të kujdeset për familjen e vet?” Pastaj i tha Malikut: “Ty nuk të bën dobi askush tjetër, përveç atij që e ka gati shpatën dhe heshtën. Nëse thyhen në këtë luftë, ata turpërohen me gjithë familje e pasuri.” Pastaj i bëri me shenjë atij që t’i kthente gratë e fëmijët në vendin e tyre. Mirëpo, Maliku nuk e pranoi mendimin e tij. Ai i grumbulloi ata në luginën e Eutasit, ndërsa luftëtarët i kaloi në luginën e Hunejnit, anash Eutasit, ku edhe ngriti kampin. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e mori vesh se ata ishin grumbulluar. Prandaj, ditën e shtunë, më 6 të muajit Sheual doli nga Meka me 12000 luftëtarë. Safuan ibn Umejes i mori borxh 100 mburoja hekuri me gjithë pajisjet përkatëse. Në Mekë la zëvendës Atab ibn Usejdin. Në rrugë, myslimanët panë një pemë të madhe, ku arabët idhujtarë varnin armët e tyre, thernin kurbanë dhe adhuronin pranë saj. Pema thirrej Enuatë. Disa myslimanë i thanë të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “Na cakto edhe ne një pemë të tillë siç e kanë idhujtarët.” Ai i tha: “Allahu Ekber! Ju tani thatë, ashtu siç i tha Musait populli i vet: “Na bëj edhe ne një zot, ashtu siç e kanë ata një zot. Por ai (Musai) u tha: “Vërtet, ju jeni një popull që nuk dini. Këto janë tradita e ju doni të ndiqni traditat e atyre, që ishin para jush.” Disa myslimanë të tjerë, duke patur parasysh numrin e madh të ushtrisë, thanë: “Ne sot jemi fuqi e madhe dhe kurrë nuk do të thyhemi.” Të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i erdhi shumë rëndë kur dëgjoi këto fjalë, sepse ai e dinte se fitorja vjen vetëm me ndihmën e Allahut. Në mbrëmje, erdhi aty një kalorës dhe e lajmëroi të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) se Hauazinët kishin dalë për luftë dhe kishin marrë me vete familjet dhe pasuritë e tyre. Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) buzëqeshi dhe tha: “Nesër ato do të jenë pasuri e myslimanëve, në dashtë Allahu.” Natën e dhjetë të muajit Sheual, në vitin e 8-të Hixhri, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) arriti në Luginën e Hunejnit. Ushtrinë e pati mobilizuar afër mëngjesit, para se të futej në Luginë. Flamurin e emigrantëve ia dha Ali ibn Ebu Talibit, ndërsa flamurin e fisit Eus ia dha Usejd ibn Hudhajrit dhe flamurin e Hazrexhit ia dha Habab ibn Mundhirit. Flamuj u dha edhe fiseve të tjera. Vetë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) veshi dy koraca, vuri mburojën dhe helmetën. Pastaj, pararoja e ushtrisë nisi të zbriste në luginë. Mirëpo myslimanët nuk i dinin pozicionet e armikut. Kështu, kur po zbrisnin, papritmas armiku u lëshon breshëri shigjetash si tufa skifterësh dhe u vërsul si një trup i vetëm kundër myslimanëve. Pararoja e ushtrisë myslimane u trondit nga kjo e papritur dhe filloi të ikë. Pararojën e ndoqi edhe prapavija dhe kështu ndodhi një thyerje e përgjithshme e myslimanëve. Nga kjo thyerje u gëzuan disa idhujtarë dhe disa myslimanë, që sapo e kishin pranuar Islamin. Kështu, Ebu Sufjani tha: “Nuk do të përfundojë thyerja e tyre pa arritur detin.” Ndërsa një nga vëllezërit e Sufjanit tha: “A nuk u prish magjia sot?” Një tjetër tha: “Gëzohu që Muhamedi dhe shokët e tij u thyen! Për Zotin, kjo thyerje nuk do të përsëritet më.” Mirëpo, Safuani, megjithëse ishte idhujtar, u zemërua me ta; po kështu, Ikrime ibn Xhehl, që sapo ishte bërë mysliman dhe i vranë dy parafolësit, që u gëzuan me humbjen. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me disa muhaxhirë qëndruan në ballë të luftës. Madje i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) s’pushonte duke e ngarë me vrap mushkën e vet që të përparonte ne drejtim të armikut dhe thoshte: “Unë jam Profet e jo gënjeshtar, unë jam biri i Abdul Mutalibit.” Ebu Sufjan ibn Harithi ia kapi mushkën për kapistre, kurse Abasi e kapi për leqesh, që të mos nxitonte. Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) zbriti nga mushka dhe iu lut Zotit për ndihmë. Pastaj e urdhëroi Abbasin, i cili kishte shumë zë, që t’u thërriste sahabëve. Edhe ai u thirri me zërin e tij më të lartë, saqë u mbush lugina me zërin e tij: “Ejani këtu o shokë! Ku janë myslimanët që kanë dhënë besën te pema në Hudejbije se do të luftonin deri në vdekje?” Atëherë, myslimanët u lëshuan drejt zërit si shqiponja te zogjtë e vet, duke thërritur: “Ja, Ja!” Dhe u grumbulluan rreth 100 luftëtarë, të cilët i dolën përballë armikut. Thirrja kaloi edhe tek ensarët e pastaj te Benu Harith ibn Hazrexhi. Dhe kështu, u bashkuan grupet e ndara, derisa rreth Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u grumbullua një ushtri e madhe. Ndërkohë, Allahu i Madhëruar zbriti qetësinë e Vet mbi të Dërguarin e Tij (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe mbi besimtarët; zbriti edhe një ushtri (engjëjsh), që myslimanët nuk e shikonin. Myslimanët u hodhën në sulm dhe beteja u ashpërsua në kulm. Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Tani lufta arriti kulmin.” Mori një grusht dhe dhe ua hodhi fytyrave të armikut dhe tha: “U nxifshin fytyrat e tyre!” Për çudi, sytë e tyre u mbushën me dhč e asnjëri prej armiqve nuk qëndroi dot më në betejë: u shpërndanë dhe ikën. Myslimanët i ndoqën pas, duke i vrarë dhe zënë robër. U morën edhe gratë e fëmijët e tyre. Atëherë, u plagos rëndë Halid ibn Uelidi. Shumë nga idhujtarët e Mekës, kur panë se Allahu e ndihmoi të Dërguarin e Tij, u bënë myslimanë. Dëbimi i idhujtarëve Pasi ikën, idhujtarët u ndanë në tri grupe. Një grup, që ishte më i madhi, shkoi në Taif; grupi tjetër shkoi në Nahle; grupi i tretë e vendosi kampin e vet në Eutas. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Ebu Amir Esh’ariun, xhaxhanë e Ebu Musa Esh’ariut (Allahu qoftë i kënaqur me të!) me një grup myslimanësh në Eutas dhe i shpartalloi idhujtarët e përfitoi shumë nga pasuritë që kishin ata. Ebu Amir Esh’ariu ra dëshmor. Atë e zëvendësoi Ebu Musa El Esh’ariu (Allahu qoftë i kënaqur me të!), i cili u kthye fitimtar. Një grup tjetër nga kalorësit myslimanë i ndoqën idhujtarët e thyer deri në Nahle. Aty kapën edhe Daridin dhe e vranë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urdhëroi që të mblidheshin pretë e luftës dhe robërit - afërsisht 20000 deve, më shumë se 40000 kokë dele, 4000 okë argjend dhe 6000 robër. E tërë preja u grumbullua në Xhirane dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) caktoi Mes’ud ibn Amru Gifariun përgjegjës për ta.