Dua te di diqka mbi jeten e Muhamedit

[loni19]

Lufta e Taifit



Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u nis për në Taif. Gjatë rrugës kaloi nga Kulla e Malik ibn Auf el Ensariut dhe urdhëroi që të shembej. Kur arriti në Taif, e gjeti armikun të strehuar nëpër kullat e atjeshme. Armiku e kishte siguruar ushqimin për një vit. Prandaj, Profeti vendosi ta rrethonte armikun. Myslimanët kishin zbritur afër armikut dhe armiku i goditi me breshëri shigjetash. U plagosën një numër jo i vogël myslimanësh, prandaj ata u zhvendosën dhe shkuan në vendin ku është xhamia sot. Myslimanët përdorën disa plane për ta detyruar armikun që të dilte nga kullat, por nuk patën sukses. Halid ibn Uelidi dilte çdo ditë në fushën e betejës dhe u bënte thirrje për duel, por asnjëri prej tyre nuk i përgjigjej. Myslimanët ndërtuan edhe një katapultë, me të cilën e gjuanin armikun, por edhe kjo nuk dha rezultat. Nën mburojat e hekurta, disa myslimanë u përpoqën të shponin murin e kullës, por armiku u hodhi nga sipër copa hekuri të skuqur dhe ata u detyruan të ktheheshin. Myslimanët filluan të prisnin hardhitë dhe hurmat. Atëherë, armiqtë u lutën që të mos i prisnin ato. Myslimanët i lanë dhe nuk i prenë më. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urdhëroi njërin nga myslimanët që të thërriste: “Cdo rob që do të zbresë nga kulla, do të jetë i lirë.” Atëherë, zbritën 23, ndër ta edhe Ebu Bekra. Ata hipën mbi murin e kullës së Taifit. Ebu Bekra u nis dhe mori me vete devenë e tij, që njerëzit e Taifit të kujtonin se do t’i jepte ujë devesë. Kur e pa veprimin e tij, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e quajti Ebu Bekra. Rrethimi zgjati rreth 20 ditë, por pa dobi. Thuhet se ka zgjatur një muaj të plotë. Pastaj, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u këshillua me Neufil ibn Muauije Diliun dhe ky tha: “Ata (armiqtë) janë një dhelpër në strofë. Po të qëndrosh mbi strofkë, e kap dhelprën; por edhe po ta lësh, nuk të bën ndonjë dëm ty.” Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i urdhëroi myslimanët që të largoheshin që andej. Disa myslimanë i kërkuan Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), që t’i mallkonte ata, por Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “O Allah! Udhëzoji për së mbari njerëzit e Taifit dhe bëji myslimanë!” Ndarja e presë së luftës dhe e robërve

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kthye nga Taifi dhe shkoi në Xhi’ranë. Aty qëndroi më shumë se dhjetë ditë, por nuk e pjesëtoi plaçkën e luftës midis myslimanëve, sepse priste që të vinin Hauazinët të penduar për çfarë kishin bërë dhe të merrnin pasuritë dhe robërit e tyre (gratë dhe fëmijët e tyre). Mirëpo nuk erdhi askush prej tyre. Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nxori një tAdapter lë pestën e plaçkës së luftës dhe ua dha disa njerëzve që ishin me besim të dobët në Islam, për t’ua zbutur zemrat dhe për t’iafruar. U dha, gjithashtu edhe disa njerëzve, që nuk ishin bërë myslimanë ende, për t’ua bërë të dashur Islamin. Kështu, Ebu Sufjanit i dha 40 okë argjend dhe 100 deve. Po kaq i dha edhe djalit të tij, Jezidit; të njëjtën sasi i dha edhe djalit tjetër të tij, Muauijes. Safuan ibn Umejes i dha njëherë 100 deve, pastaj 110 dhe pastaj 100. Të tjerëve, si Hakim ibn Hizamit, Harith ibn Harith ibn Kalides, Ujajne ibn Hasinit, Akrei ibn Habisit, Abas ibn Murdas, Alkame ibn Alathe, Malik ibn Aufit, Alai ibn Harithies, Harith ibn Hishamit, Xhubejr ib Mutaimit, Suhejl ibn Amrut, Huejtib ibn Abdul Uzzasë, etj. u dha nga 100 deve. Për të tjerët ndau nga 50 (thuhet edhe 40) deve për secilin. Mirëpo, u përhap fjala se Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) po jepte me shumicë dhe nuk kishte frikë se varfërohej kurrë. Prandaj iu grumbulluan arabët dhe i kërkuan që t’u jepte nga prerja e luftës, derisa e mbështetën te një pemë e i ngeli pelerina varur në një degë të saj. Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u tha atyre: “Ma jepni pelerinën time se betohem për atë Zot, në dorën e të Cilit është shpirti im, sikur të kisha pasuri sa gjethet e pemëve të Tihamës, do ta pjesëtoja atë për ju. Pra, mos më quani koprrac, as zemërlig dhe as gënjeshtar.” Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mori ca lesh nga shpatullat e devesë dhe tha: “Uallahi, unë nuk kam asgjë tjetër nga pasuria juaj, që morët nga armiku në luftë, përveçse një të pestën e saj. E një të pestën e asaj pasurie ua dhashë krejtësisht juve. Po të doni, bëjeni llogarinë me imtësi. Mashtrimi është gjë e shëmtuar, turp dhe zjarr do të ketë për mashturesin Ditën e Gjykimit.” Atëherë njerëzit e kthyen çdo gjë që kishin pasë marrë vetë nga plaçka e luftës. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urdhëroi Zejd ibn Thabitin që të ndante plaçkën e luftës. E, pasi qe ndarë më parë një e pesta e saj, pjesa që i takonte çdonjërit nga pjesa tjetër kishte afërsisht vlerë sa një deve e gjysmë dhe dy dele e gjysmë e dhjetë derhem, si dhe sa një e treta e një robi lufte. Pasi merrej një prej këtyre pjesëve dhe pasi merrej 10 derhem, personi duhej të zgjidhte: ose katër deve, ose 40 dele, ose një të tretën e vlerës së robit të luftës. Ankesa e ensarëve dhe hytbja e të Dërguarit të Allahut

Ensarët (Medinasit) u habitën që i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u dha disa njerëzve shumë pasuri për t’u bërë qejfin dhe nuk u dha asgjë ensarëve. Prandaj njëri prej tyre tha: “Kjo është shumë e çuditshme. Si ka mundësi që ai u jep Kurejshëve dhe ne na lë pa gjë! Shpatat tona ende lëshojnë gjak nga gjaku i armiqve.” Këtë fjalë e mori vesh Sa’d ibn Ubejdja, që ishte kryetari i ensarëve dhe i mblodhi ata veças. Vajti edhe i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), i cili më parë falenderoi Allahun, pastaj përmendi mirësitë e mëdha që Allahu u kishte dhënë ensarëve, si dhe mirësitë që ata i kishin bërë të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Pastaj tha: “O ensarë! A u zemëruat ju për ca gjëra të kësaj bote, që unë ua dhashë disa njerëzve, për t’u bërë qejfin, që ata të bëheshin myslimanë, ndërsa ju u lashë vetëm me Islamin tuaj? A nuk jeni të kënaqur që njerëzit e tjerë shkojnë në shtëpitë e tyre duke marrë me vete dele e deve, ndërsa ju ktheheni tek devetë tuaja, duke pasur me vete të Dërguarin e Allahut? Për Zotin, në dorën e të Cilit është shpirti i Muhamedit, edhe sikur të mos ishte Hixhreti, unë do të isha njëri prej ensarëve; edhe sikur njerëzit e tjerë të hynin në një grykë mali e ensarët në një grykë tjetër, unë do të hyja atje ku do të ishin ensarët. O Allah! Mëshiroji ensarët, bijtë e ensarëve dhe bijtë e bijve të ensarëve!” Ensarët qanë, derisa iu lagën mjekrat me lot dhe thanë: “Ne jemi të kënaqur që kemi me vete të Dërguarin e Allahut, si pjesë të shpërblimit të luftës edhe caktim i Allahut për ne.” Të dërguarit e fisit Heuazin

Pasi u shpërnda e tërë preja e luftës, erdhi delegacioni i Heuazinit, të cilin e kryesonte Zuhejr ibn Suredi. Të gjithë pjesëtarët e delegacionit u bënë myslimanë dhe i dhanë besën të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Pastaj i thanë: “O i Dërguari i Allahut! Ndër ata që ju keni marrë robër, janë edhe nënat, motrat, hallat dhe tezet tona. E për njerëzit e tyre është turp që ata të mbeten robër.” Dhe thanë në vargje: “Bëj mirësi për ne, o i Dërguari i Allahut, bëj mirësi për nderin tonë, sepse je njeriu më i mirë, nga i cili ne shumë shpresojmë e presim. Bëj mirësi për ato gra që ushqejnë fëmijë, liroji, se Allahu do të të japë ty çdo mirësi.” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Unë kam me vete ata që shikoni dhe fjala më e dashur tek unë është ajo më e vërteta. Zgjidhni e merrni: ose robërit (gratë e fëmijët), ose pasurinë.” Ata: “Ne nuk barazojmë asgjë me fisin e të afërmit. Prandaj, na i kthe gratë tona dhe bijtë tanë dhe ne nuk do të flasim as për dele as për deve.” U fal namazi i drekës. Pas namazit, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) iu drejtua: “Cohuni dhe dëshmoni (thoni para njerëzve) se jeni bërë myslimanë e pastaj thoni: “Ne jemi vëllezërit tuaj në fč.” Thoni: “Ne kërkojmë ndërmjetësimin e të Dërguarit të Allahut te myslimanët dhe ndërmjetësimin e myslimanëve tek i Dërguari i Allahut, që të na i japin gratë tona e fëmijët tanë.” Ata ashtu vepruan. Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “C’kam unë dhe Benu Mutalibët (nga gratë dhe fëmijët tuaj) ua kemi dhënë. Cfarë kanë marrë njerëzit e tjerë, unë do t’i pyes ata (nëse janë të mendimit t’ua japin apo jo.)” Pasi i pyeti ata, muhaxhirët dhe ensarët thanë: “Cfarë kemi marrë ne, ia japim të Dërguarit të Allahut.” Ndërsa disa bedeuinë, si Akre ibn Habisi, Ujejne ibn Hasini dhe Abbas ibn Murdasi nuk pranuan (t’i jepnin ata robër lufte që kishin marrë, kur u ndanë). Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Kush të dojë, t’i japë me kënaqësi, le t’i japë. Kush nuk dëshiron t’i japë me kënaqësi (pa pritur shpërblim), për çdo pjesë që do të japë do të marrë gjashtë të tjera, në rastin e parë që do të e krijojë mundësinë Allahu.” Atëherë, të gjithë njerëzit i dorëzuan të gjithë robërit me kënaqësi, përveç Ujejne ibn Hasinit. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urdhëroi që robërve t’u jepej nga një palë rroba. Pasi u kthyen robërit, çdonjërit nuk i mbeti tjetër, përveçse dy deve ose vetëm 20 dele. Umrja e Xhi’ranes

Pasi e ndanë prenë e luftës, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) bëri nijet për të kryer Umren dhe e kreu atë. Pastaj, u kthye për në Medine. Në Medine arriti më 24 ose më 27 të muajit Dhul Ka’ade. Benu Temimët kthehen në myslimanë

Në muajin Muharrem, në vitin e 9-të të Hixhretit, vajtën lajmet në Medine se Benu Temimët po nxisnin fiset arabe që të ndalonin dhënien e xhizjes. Prandaj, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi tek ata 50 kalorës, nën komandën e Ujene ibn Hasin Fezariut. Ai i sulmoi Benu Temimët në shkretëtirë dhe zuri prej tyre robër 11 burra, 21 gra dhe 30 fëmijë dhe i solli në Medine. Në Medine shkuan 10 veta nga kryetarët e tyre. Ata deshën të takoheshin me myslimanët dhe t’u krenoheshin atyre. Së pari foli oratori i tyre, Utarid ibn Haxhibi, por Thabit ibn Kajsi iu përgjigj atij edhe më mirë. Pastaj, poeti i tyre, Zuberkan ibn Bedëri recitoi vjersha, por atij iu përgjigj edhe më mirë me poezi Hasan ibn Thabiti. Pastaj ata e pohuan aftësinë e oratorit të Islamit dhe të poetit të Islamit dhe u bënë myslimanë. Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ua ktheu atyre robërit dhe i shpërbleu mirë ata. Shembja e Felisit (idhullit) të Benu Ta’jit dhe kthimi i Adj ibn Hatemit në mysliman

Në muajin Rabiul Ahir, në vitin e nëntë të Hixhretit, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Ali ibn Ebu Talibin me 150 burra, 100 deve e 50 kuaj për të shembur idhullin e Benu Taj’it, që njihej me emrin “Felis”. Aliu kishte një flamur të zi dhe një flamur të bardhë. Ai sulmoi lagjen e Hatemi Taiut, që ishte i njohur për bujari dhe mori shumë pasuri, bagëti e robër (gra e fëmijë), ndër të cilët edhe Sefuanen, bijën e Hatemi Taiut. Kur Sefuanen e sollën në Medine, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e liroi pa paguar asgjë për lirimin. Madje, e nderoi dhe i dha një deve. Pastaj, ajo shkoi në Sham, ku kishte mërguar vëllai i saj, Adji ibn Hatemi. Ajo i foli atij për të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “Ai ka bërë një vepër shumë të mirë e fisnike,- i tha ajo, saqë as babai yt nuk do ta bënte. Prandaj, shko tek ai, me dëshirë a pa dëshirë.” Adji shkoi në Medine pa pasur garanci. Pasi foli me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), ai u bë mysliman. Kur Adji ishte tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), erdhi një burrë, i cili ankohej se ishte shumë i varfër. Pas tij erdhi një tjetër që ankohej se i kishin prerë rrugën. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha Adjit: “O Adj! A e ke parë Hiranë? Unë betohem se, po të kesh jetë të gjatë, do të shikosh se femrat do të nisen nga Hiraja dhe do të shkojnë të bëjnë tauafin rreth Qabes e nuk do të kenë frikë askënd përveç Allahut. Po të kesh jetë të gjatë, do të shikosh, gjithashtu hapjen e thesareve të Kisrait (për myslimanët). Po të kesh jetë të gjatë, do të shikosh njeriun, që do të dalë nga shtëpia e vet me grushtin plot flori a argjend, i cili do të kërkojë ndonjë person që ia pranon atë, por nuk do të gjejë asnjeri që t’ia pranojë.” Adji arriti gjatë jetës së vet, që të shikonte femrat të shkonin pa frikë në Mekë dhe qe i pranishëm kur u hapën thesaret e Kisrait. Këto dy ngjarje: ndëshkimi i Benu Temimëve dhe shembja e “Felisës” të fisit Taj’i janë më të rëndësishmet që kanë ndodhur pas çlirimit të Mekës dhe luftës së Hunejnit. Sidoqoftë, përveç atyre kanë ndodhur edhe ngjarje të tjera gjatë asaj periudhe. Por, konflikti i ashpër në përgjithësi mbaroi pas Clirimit të Mekës. Myslimanët, thuajse u qetësuan nga luftërat, por qenë forcat e krishtere të përqendruara në Sham dhe që u nisën në drejtim të myslimanëve, shkaku i Luftës së Mu’tes. Këto forca qenë shumë krenare për fitoret e tyre të njëpasnjëshme kundër persianëve. Filluan kështu, betejat e përgjakshme midis myslimanëve dhe të krishterëve. Rezultati i këtyre betejave qe edhe Lufta e Tebukut, në kohën e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe Clirimi i Shamit në kohën e Kalifëve.

[loni19]

Lufta e Tebukut



Beteja e Meutes ndikoi për keq te romakët dhe te forcat e tyre. Fitorja e myslimanëve në atë kohë-vetëm 3000 veta përballë 200000 forcave romake-pati një ndikim të madh në zemrat e fiseve arabe, që jetonin rreth Shamit. Prandaj, ato filluan të bëhen të pavarura. Romakët vendosën që të bënin luftë të ashpër, me të cilën t’i asgjësonin myslimanët në vatrën e tyre, në Medinen e Ndritur. Përgatitja e myslimanëve për të luftuar me romakët

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e mori vesh se romakët ishin grumbulluar dhe përgatitur për luftë kundër myslimanëve. Prandaj dha kushtrimin që myslimanët të përgatiteshin për luftë dhe e shpalli luftën të hapur. Këtë e bëri me qëllim që myslimanët të përgatiteshin në mënyrë të përsosur. Bënte shumë vapë, rruga për në Tebuk ishte e largët dhe me shumë vështirësi. Njerëzit ishin në vështirësi e skamje. Ishte edhe koha kur frutat ishin pjekur, hijet ishin të këndshme dhe njerëzit donin të qëndronin në Medine dhe të mos shkonin në luftë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i nxiti pasanikët të kontibuonin me pasurinë e tyre dhe të pajisnin me mjetet e luftimit ata myslimanë që ishin në gjendje të vështirë. Kështu, të pasurit dhanë çfarë patën nga pasuria e tyre për të pajisur ushtrinë që të shkonte në luftë. I pari ndër të pasurit që kontribuoi ashtu, ishte Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!); ai e dha të gjithë pasurinë e tij prej 4000 dirhemësh. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha atij: “A ke mbajtur gjë për familjen tënde?” “Atyre u kam lënë Allahun dhe të Dërguarin e Tij”,- iu përgjigj ai. Pastaj erdhi Omer ibn Hatabi (Allahu qoftë i kënaqur me të!), i cili solli gjysmën e pasurisë së vet për ushtrinë islame. Pastaj kontribuoi Othman ibn Affani (Allahu qoftë i kënaqur me të!), i cili dha shumë pasuri. Thuhet se ai ka dhënë 10 000 dinarë, 300 deve, me tërë mjetet që u duheshin atyre, si dhe 50 kuaj. Në një version tjetër, thuhet se Othmani (Allahu qoftë i kënaqur me të!) ka dhënë 900 deve dhe 100 kuaj. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka thënë për Othmanin (Allahu qoftë i kënaqur me të!): “Cfarëdo që të bëjë Othmani pas kësaj dite, do të jetë në dobi të tij.” Pastaj erdhi Abdurr Rrahman ibn Aufi me 200 okë argjend. Shumë pasuri solli Abbasi. Po kështu, Talhai dhe Sa’ad ibn Ubade, Muhamed ibn Mesleme e të tjerë. Edhe Asim ibn Adji solli 90 uiski me hurma. Kështu, të gjithë myslimanët sollën nga pasuria e tyre, secili sipas mundësisë që kishte. Edhe gratë dhanë nga stolitë e veta, aq sa kishin mundësi. Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i erdhën sahabe që ishin të varfër dhe i luteshin që t’i pajiste për të shkuar në luftë, por ai u tha atyre: “Nuk kam me çfarë t’ju bart. Ata u kthyen e, prej pikëllimit pse nuk kishin me çfarë të përgatiteshin, nga sytë e tyre rridhnin lotë.” (Kurani, 9:92) Ata i pajisën Othmani, Abbasi dhe të tjerë (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Dyfytyrakët (munafikët) folën e shpifën lloj-lloj gjërash. Ata bënin me sy për myslimanët që dhanë shumë pasuri e thoshin se kishin dhënë për servilizëm e për dyfytyrësi. Për ata që kishin dhënë pak, thanë fjalë fyese. Ata u tallën dhe përçmuan edhe të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “Si ka guxim ai të takohet me romakët dhe të luftojë kundër tyre! E kur u pyetën përse talleshin me myslimanët (e sinqertë), ata thanë: “Ne jemi mahnitur e dëfryer (kemi bërë shaka).” Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i shkuan disa hipokritë dhe bedeuinë, të cilët, duke i paraqitur lloj-lloj shfajësimesh të gënjeshtërta, kërkonin t’u jepte leje dhe të mos shkonin në luftë. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u dha leje për të mos shkuar në luftë. Ushtria islame në Tebuk

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) la Muhamed ibn Meslemen, zëvendës në Medine. Ali ibn Talibin e la te familja e vet, sepse Fatimja ishte sëmurë. Flamurin kryesor ia dha Ebu Bekr Siddikut. Flamujt e tjerë ua dha disa burrave: Zubejrit i dha flamurin e emigrantit, Usejd ibn Hudajrit i dha flamurin e fisit Eus, Habbab ibn Mundhirit i dha flamurin e fisit Hazrexh. Ditën e enjte, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me 30 000 luftëtarë lëvizi nga Mednia në Tebuk. Nuk kishin as ushqim të mjaftueshëm dhe as kafshë për të udhëtuar. 18 burra kishin një deve. Njerëzit kanë ngrënë gjethe pemësh e kanë ecur, aq sa u janë enjtur këmbët. Janë detyruar të therin deve dhe kanë pirë ujin që ajo kishte në zorrët e saj. Në marshim e sipër për në Tebuk, mbërriti Ali ibn Ebu Talibi. Kur dëgjoi fjalët tallëse e fyese të dyfytyrakëve për myslimanët, nuk duroi dot dhe erdhi për të marrë pjesë në luftë, megjithëse Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i kishte dhënë leje për të mos shkuar në luftë, sepse kishte arsye familjare. Por, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e ktheu: “Shko në Medine dhe kujdesu për familjen tënde! A nuk kënaqesh të jesh për mua si Haruni për Musanë, vetëm se pas meje nuk ka tjetër profet.” Luftëtarët bashkë me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qëndruan për të pushuar në tokën e Themudit, Hixhr. Morën ujë nga pusi që gjendej në atë vend dhe me të gatuan bukën, por i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i urdhëroi ata që ta derdhnin atë ujë që kishin mbushur nga ai pus dhe brumin që kishin gatuar në atë ujë t’ua jepnin deveve si ushqim. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i urdhëroi ata që të mbushin ujë te pusi, ku kishte pas pirë ndonjëherë deveja e Profetit Salih (paqja qoftë mbi të!). Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kaloi me ushtrinë e vet pranë ish-vendbanimeve të Themudit, u tha myslimanëve: “Mos hyni nëpër ish-vendbanimet e atyre, që i bënë padrejtësi vetes, përveçse duke qarë e duke pasur frikë nga Allahu që të mos ju godasë ju ajo, që i ka goditur ata.” Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e mbuloi kokën me shami dhe nxitoi gjatë ecjes, derisa e kaloi luginën. Gjatë rrugës, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e bashkonte në një kohë namazin e drekës me atë të pasdrekës (xhem’u tekdim), duke i falur të dy në kohën e drekës dhe namazin e mbrëmjes me atë të pasmbrëmjes, duke i falur të dy në kohën e namazit të pasmbrëmjes (xhem’u te’hir). Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me ushtrinë e vet mbërriti në Tebuk, shkoi aty edhe Ebu Hajthimja, i cili ishte një besimtar i çiltër, por pa ndonjë arsye, nuk u nis për në luftë me myslimanët e tjerë. Mirëpo, pasi ishin nisur ata, ai hyri në kopshtin e vet. Ishte një ditë e vapët dhe dy gratë e tij kishin ngritur tendat dhe i kishin përgatitur ushqim dhe ujë të ftohtë. Ai u mendua pak dhe tha: “I Dërguari i Allahut ndodhet në pikun e vapës, ndërsa Ebu Hajthimja është këtu në hije të freskët, pranë ujit dhe pranë gruas së vet të bukur. Kjo nuk është e drejtë. Uallahi, unë nuk do të hyj në tendë (o, gratë e mia), derisa të shkoj të takohem me të Dërguarin e Allahut. Prandaj, më përgatisni ushqimin sa më shpejt, që të nisem.” Ato i përgatitën ca ushqim etj. dhe ai mori shpatën e heshtën, hipi në deve dhe u nis dhe e takoi të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në Tebuk. Njëzet ditë në Tebuk

Romakët e morën vesh se i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ndodhej me ushtrinë e vet në Tebuk. Prandaj, u thyen moralisht dhe nuk guxonin të takoheshin me të. Për këtë arsye, ata u shpërndanë në brendësi të vendeve të tyre. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qëndroi njëzet ditë aty në Tebuk me gjithë ushtrinë e vet, duke pritur delegatët. Aty i erdhi Juhinai ibn Rauba, sundimtari i Eljes. Atë e shoqëronin njerëzit e Xhirbasë, Edhrerit dhe të Minasë, të cilët ranë në një mendje me Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), që të paguanin xhizjen dhe të mos bëheshin myslimanë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i shkroi letër Juhinait, ku garantonte se nuk do të sulmoheshin ai dhe njerëzit e Ejles. U jepte garanci edhe për anijet e mjetet e tyre të udhëtimit në dete dhe në tokë. Në letër i thoshte se ishin të lirë për të shkuar nga një vend në tjetrin dhe për të qëndruar ku të donin. Po t’i cenonte dikush, dënohej me vdekje. Edhe njerëzve të Xhirbasë e të Edhrehit u shkroi letër, ku u jepte garanci që të jetonin të qetë, por të paguanin në çdo muaj të Rexhepit xhizjen 100 dinarë. Ndërsa njerëzit e Minasë e vendosën paqen me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), me kusht që të paguanin si xhizje një të katërtën e frutave të vendit. Kapja rob e Ekider Dume Xhundulit

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Halid ibn Uelidin me 420 kalorës tek Ekider Dume Xhunduli. I tha Uelidit: “Ti do ta gjesh atë duke gjuajtur lopë.” Halili mbërriti atje. Që nga kulla e tij, Ekideri pa që doli një lopë dhe filloi të kruante brirët në derën e kullës. Atëherë doli Ekidiri që ta gjuante. Halidi e arriti me kalin e vet dhe e solli tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urdhëroi që të mos vritej. Vendosi paqe me të, me kusht që ai të jepte 2000 deve, 800 helmeta, 400 mburoja dhe 400 heshta. Ekdiri pranoi, gjithashtu se do të jepte xhizjen edhe për Ejlën dhe Minanë. Kthimi në Medine

Pas njëzet ditësh, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) lëvizi me ushtrinë e vet për në Medine. Koha vajtje–ardhje qe 30 ditë. Ndërsa e tërë koha që Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk qe në Medine, ishte pesëdhjetë ditë. Gjatë rrugës ushtria kaloi në Akabe. Njerëzit ecën fushës, kurse Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kaloi në qafën e Akabesë. Me të ishin Amari, që mbante kapistrën e devesë dhe Hudhejfe ibn Eljemeni që e ngiste devenë nga prapa. Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) iu vunë prapa 12 dyfytyrakë, të cilët donin ta vrisnin. Ishin të maskuar dhe iu afruan shumë. Mirëpo, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi tek ata Hudhejfen, që t’i godiste në kokë devetë e tyre me një shkop që kishte me vete. Ai i goditi ato dhe Allahu i frikësoi dyfytyrakët. Ata ikën me nxitim, derisa u bashkuan me njerëzit e tjerë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ia tregoi Hudhejfes emrat e tyre dhe se çfarë kishin dashur të bënin ata. Prandaj, Hudhejfja është quajtur “I zoti i sekretit të të Dërguarit të Allahut”. Shembja e Xhamisë Darar

Idhujtarët ndërtuan një xhami në Kuba për të sjellë kufr dhe përçarje midis myslimanëve, si dhe për të pritur cilindo që e kishte luftuar të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) më parë dhe i kërkuan të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që të shkonte e të falte namazin bashkë me ta. Ishte koha kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) po përgatitej për të shkuar në luftën e Tebukut, prandaj u tha: “Tani unë tani jam për udhëtim, por në dashtë Allahu, kur të kthehem, do të vij atje.” E kur po kthehej nga Tebuku, qëndroi për të pushuar në Dhi Euanë, që ishte një ditë larg Medines. Erdhi engjëlli Xhibril dhe e njoftoi për punën e xhamisë. Prandaj i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi njerëz, që ta digjnin. Dhe ata e dogjën. Pritja e të Dërguarit të Allahut nga populli i Medines Kur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) filloi të dallonte Medinen, tha: “Kjo është Tabeja, ky është mali Uhud, i cili na do ne e edhe ne e duam atë.” Njerëzit e Medines e dëgjuan se po vinte i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), prandaj i dolën përpara burra, gra e fëmijë. Të gjithë këndonin: “Hëna e plotë nga Thenijatil Uedai na doli; Allahun duhet të falenderojmë, përderisa ka njerëz që e lutin Atë.” Kështu, me shumë dashuri e respekt e pritën ata të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), derisa ai hyri në xhami dhe fali dy rekatë namaz. Pastaj u ul dhe priti njerëzit e bisedoi me ta. Ata që mbetën pa shkuar në luftë

Ata dyfytyrakë që nuk kishin shkuar në luftë, erdhën tek i Dëguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) duke u shfajësuar dhe duke u betuar se gjoja kishin pasur arsye të mos shkonin në luftë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ua pranoi shfajësimin, ndërsa të vërtetën ia la Allahut. Tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) erdhën edhe tre besimtarë të çiltër, që nuk patën shkuar në luftë. Aa ishin Ka’ab ibn Maliku, Merare ibn Rebia dhe Helal ibn Umeja. Ata treguan të vërtetën dhe nuk u shfajësuan me gënjeshtra. Prandaj, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i urdhëroi ata, që të prisnin, derisa të gjykonte Allahu për çështjen e tyre. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i urdhëroi myslimanët që të mos u flisnin fare atyre. Ata u mërzitën shumë; në sytë e tyre toka u ndryshua dhe bota u errësua; u bëheshin njerëzit sikur ishin të tjerë. Pasi u plotësuan 40 ditë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i urdhëroi ata që as të mos flinin me gratë e veta. Kur u mbushën pesëdhjetë ditë, Allahu i Madhëruar zbriti një ajet, ku i falte tre sahabet. U gëzuan myslimanët. U gëzuan shumë edhe ata që nuk kishin shkuar në luftë, kur dëgjuan ajetin dhe meqë Allahu ua fali fajin, ata dhanë lëmoshë e kotribuan shumë për Islamin. Kështu, zbritën ajete që i demaskuan dyfytyrakët, u zbuluan sekretet gënjeshtarëve dhe përgëzuan besimtarët e vërtetë. Falenderuar qoftë Allahu, Zoti i botëve! Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) është kthyer nga lufta e Tebukut në muajin Rexhep, në vitin e nëntë të Hixhretit. Po në atë muaj vdiq edhe Nexhashi As’hame ibn Ebxhiri, mbreti i Habeshesë. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ia ka falur namazin e Xhenazes në mungesë, në Medine. Më pas, në muajin Shaban, në vitin e nëntë Hixhri vdiq edhe bija e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), Umu Kulthumi (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i fali namazin e xhenazes dhe e varrosi në Bekia, në varrezat e Medines. Ai u pikëllua për të. Ai i tha Othman ibn Affanit (Allahu qoftë i kënaqur me të!): “Sikur të kisha edhe një vajzë të tretë, do të ta jepja ty për grua.” Në muajin Dhul Ka’ade, në vitin e nëntë të Hixhretit, vdiq kreu i dyfytyrakëve-Abdullah ibn Ubej ibn Suleh. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i kërkoi falje Allahut për të dhe i fali namazin e xhenazes. Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) u përpoq shumë ta ndalonte Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), por Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk pranoi. Pastaj, zbriti ajeti i Kuranit që ndalon faljen e namazit për xhenazet e dyfytyrakëve. Një përmbledhje për luftërat

Në kohën e Padijes (para Islamit) fjala “luftë” kishte kuptimin “vrasje, shkatërrim, djegie, rrënim, grabitje, shkelje e nderit, korrupsion, prishje e të mbjellave dhe dëmtim i bagëtive pa mëshirë, vetëm e vetëm për të plotësuar epshet dhe për të sunduar mbi të tjerët pa të drejtë.” Por, kur erdhi Islami, ndryshoi krejtësisht ky kuptim. Lufta u bë rruga për të ndihmuar ata, që u ishte bërë padrejtësi dhe për të bërë zap mizorët. Lufta u bë mjet për sigurimin e qetësisë dhe të paqes. Ajo u bë faktor për vendosjen e drejtësisë e shpëtimin e të pafuqishmëve nga kthetrat e të fortëve, për t’i larguar njerëzit nga adhurimi e nënshtrimi i njerëzve të tjerë e për t’i çuar tek adhurimi i Allahut, për t’i larguar njerëzit nga padrejtësitë e feve të tjera te drejtësia e Islamit. Arabët nuk e kishin zakon të nënshtroheshin, sado që të zgjaste lufta dhe sado shtrenjtë që të kushtonte ajo. Prandaj, lufta e Besusit midis fisit Bekr dhe Tagleb ka vazhduar 40 vjet; të vrarët e saj qenë 70000 luftëtarë; megjithatë asnjë fis nuk iu nënshtrua tjetrit. Po kështu, luftërat midis fiseve Eus dhe Hazrexh kanë vazhduar më shumë se 100 vjet dhe asnjëri fis nuk i lëshoi pč fisit tjetër. Kështu e kishin zakon arabët para se të përhapej Islami; vazhdonin pandërprerë luftërat. Erdhi Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Por, arabët e pritën atë me të njëjtat zakone. Ata e tërhoqën Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në sheshin e betejës, por ai i përballoi me një mënyrë tjetër, të urtë, derisa u hapën zemrat e tyre, para se të çliroheshin vendet e tyre. Të bësh krahasim midis pësojave të luftërave të tij dhe rezultateve të tyre me rezultatet e luftrave të Padijes, do të habitesh. Gjithsej, ata që janë vrarë nga myslimanët, idhujtarët, jehudinjtë dhe të krishterët gjatë tërë luftërave dhe betejave që ka bërë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), nuk janë më shumë se 1000 veta dhe e tërë koha e luftërave nuk është më shumë se tetë vjet. Mirëpo, ajo periudhë e vogël me gjakderdhje kaq të paktë, nënshtroi afërsisht tërë Gadishullin Arabik dhe përhapi sigurinë e paqen deri në skajet më të largëta dhe më të thella të tij. Por, o lexues i nderuar, a mendon ti se fitoret u arritën me forcën e shpatës? Jo, nuk qe forca e shpatës ajo që e sillte fitoret; qenë mirësia e Allahut të Madhëruar, mëshira e Allahut, mesazhi i Allahut dhe Urtësia e Tij; qe profetësia; qenë ftesa, që Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u bëri njerëzve të atij dhe mrekullia e Allahut. Haxhi i Ebu Bekrit

Arabët mëtonin (pretendonin) se ishin në fenë e Ibahimit dhe se Haxhi që bënin te Shtëpia e Shenjtë (Qabe) ishte një nga ritet e kësaj feje. Prandaj, arabët shkonin në Haxh çdo vit dhe kujdeseshin shumë për të. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e çliroi Mekën në vitin e tetë të Hixhretit dhe caktoi Atab ibn Usejidin përgjegjës për Qaben. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkoi në Haxh e bashkë me të shkuan edhe myslimanët, edhe idhujtarët. Ata e kryen Haxhin, ashtu siç e kryenin në Kohën e Padijes, pa ndryshuar asgjë nga sajesat e mëparshme. Ndërsa, në vitin e ardhshëm, që ishte viti i nëntë i Hixhretit, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Ebu Bekrin (Allahu qoftë i kënaqur me të!) udhëheqës për Haxhin. Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) u nis në fund të muajit Dhul Ka’ade, në vitin e nëntë të Hixhretit, me 300 veta nga banorët e Medines. Ai mori me vete edhe 20 deve për të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe pesë për vete. Pasi u nis Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!), Profetit Muhamed i zbriti nga Allahu një pjesë e fillimit të “Et Teube” që njoftonte për prerjen e marrëveshjeve me të gjithë idhujtarët, që nuk i kishin zbatuar ato. Idhujtarëve iu dha një afat prej katër muajsh, që të qarkullonin në vend, si të donin ata, derisa ta kuptonin se ata nuk mund të tregoheshin më të fortë se Allahu dhe se Allahu i mposht mohuesit. Ndërsa, me idhujtarët që nuk i kishin thyer marrëveshjet me myslimanët dhe nuk kishin luftuar kundër tyre, as vetë, as duke nxitur ndonjërin, Allahu urdhëroi që të ruheshin marrëveshjet. Prandaj, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Ali ibn Ebi Talibin që dispozitat e kësaj Sureje t’ua kumtonte njerëzve Ditën e Haxhit. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Në emrin tim flasin vetëm njerëzit e mi.” Aliu u nis. Me Ebu Bekrin (Allahu qoftë i kënaqur me të!) u takua në Dhaxhnane (thuhet edhe në Arexh). Ebu Bekri i tha: “Ke ardhur për të udhëhequr apo si i urdhëruar?” Aliu iu përgjigj: “Unë kam ardhur këtu si i urdhëruar.” Dhe vërtet, gjatë kohës së Haxhit Aliu (Allahu qoftë i kënaqur me të!) falej gjithmonë pas Ebu Bekrit (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Kështu, Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) udhëhoqi Haxhin. Ditën e Nahrit (ditën e nëntë të Dul Hixhes) Aliu (Allahu qoftë i kënaqur me të!) qëndroi te Xhemreja dhe u këndoi njerëzve ajetet e fillimit të Sures “Et Teube” ku, siç u tha më lart, flitej për prishjen e marrëveshjes. Ebu Bekri dërgoi një burrë që të thërriste se nuk do të kishte më “Haxh” për idhujtarët dhe se askush nuk do ta bënte më tauafin lakuriq.

[loni19]

Hyrja masive në Islam



Arabët e tjerë prisnin rezultatin e luftës midis Kurejshëve dhe Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ata besonin se e pavërteta nuk mund të sundonte me forcë mbi Mesxhidi Haramin (Xhaminë e Shenjtë). Gjithashtu, Ngjarja e Elefantit nuk ishte shumë larg tyre. Arabët e panë se si Allahu i Madhëruar bëri që të jenë nën gjykimin e Muhamedit edhe qafirët edhe idhujtarët. Nuk u mbeti as dyshimi më i vogël se Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte, me të vërtetë i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Prandaj, fiset arabe filluan të dërgonin delegatë njëri pas tjetrit tek ai. Ata shpallnin se i besonin profetësisë së tij dhe pranonin t’i bindeshin atij. Kështu, njerëzit filluan të përqafonin fenë e Allahut dhe gjatë një kohe të shkurtër u zgjerua trualli i shtetit islam nga brigjet e Detit të Kuq e deri në brigjet e Detit Arab, nga zonat në jug të Jordanisë e në kufi me Shamin e deri në kufijtë e Jemenit dhe të Amanit. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nisi të të dërgonte njerëz që t’i ftonin të tjerët në Islam, caktonte udhëheqës dhe çonte njerëz që të mblidhnin zeqatin, që të plotësonte nevojat për organizimin dhe rregullimin e jetës në vend. Numri i delegacioneve që vajtën tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishin më se 70. Disa dijetarë kanë thënë se numri i tyre ka qenë afërsisht 100. Vajtja e delegatëve tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kishte filluar qysh para se të çlirohej Meka. Madje, disa delegacione i shkuan qysh në vitet e para të Hixhretit (emigrimit). Disa delegatë kanë shkuar edhe para se të emigronte Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në Medine. Por vajtja e delegacioneve në mënyrë masive dhe të njëpasnjëshme ndodhi pas çlirimit të Mekës, në vitin e nëntë të Hixhretit dhe vazhdoi deri në vitin e dhjetë të Hixhretit e edhe më pas. Prandaj viti i nëntë Hixhri është quajtur viti i delegacioneve. Shumica e delegacioneve përbëhej nga kryetarët fiseve, pra nga burra me influencë e që ishin të aftë të vendosnin për çështje të ndryshme. Por, ka ndodhur që Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) t’i vinte edhe një burrë i vetëm ose një numër i vogël njerëzish. Qëllimi i vajtjes te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ndryshonte nga njëri delegacion tek tjetri. Dikush shkonte për të kërkuar që t’i ktheheshin robërit (gra e fëmijë) që ia kishin zënë, siç u tha më lart për delegacionet e fiseve Hauazin dhe Temim. Dikush shkonte vetëm e vetëm për të kërkuar garanci për veten e vet dhe për popullin e vet; dikush për t’u krenuar ose për të bërë dialog e polemikë; dikush për t’i kërkuar Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që të prapësohej ushtria islame dhe të mos e sulmonte popullin e tij; dikush për të pranuar të ishte nën gjykimin e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe të paguante xhizjen; dikush për t’i shfaqur dëshirën për të përqafuar Islamin për vete dhe njëherazi i jepte shpresë se edhe populli i vet do të bëhej mysliman. Dikush i vajti Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) si mysliman i bindur dhe si përfaqësues i popullit të vet, që dëshironte t’i njihte mësimet e Islamit dhe dispozitat e tij. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i priste të gjitha delegacionet ashtu siç e kishte mësuar Allahu, me buzëqeshje e fisnikëri. Madje, edhe i shpërblente me diçka që i kënaqte ata dhe i nxiste për në Islam. U mësonte atyre besimin (imanin) dhe Sheriatin islam, me qëllim që ata t’ua mësonin të tjerëve që kishin prapa. Kështu, delegatët qenë lidhja më e madhe për përhapjen e Islamit midis arabëve në shkretëtira. Si rezultat i këtyre delegacioneve, megjithëse qëllimet e tyre ishin të ndryshme, qe se vetë pjesëtarët e delegacioneve u bënë myslimanë dhe menjëherë pas tyre ose pas një kohe të shkurtër u bënë myslimanë edhe popujt a fiset të cilëve u përkisnin ato. Vetëm me një pjesë të vogël nuk ndodhi kështu, si p.sh., me Benu Hanifen dhe Musejlemetul Kedhabin (Musejlemenë Gënjeshtar). Po përmendim tani, disa nga delegacionet më të rëndësishme. Delegacioni i Abdul Kajsit

Pjesëtarët e delegacionit ishin banorë të lindjes së Gadishullit Arabik dhe ishin më të parët që u bënë myslimanë jashtë Medines. E para xhami, ku u fal namazi i xhumasë, pas Xhamisë së Të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), ishte xhamia e tyre, që u ndërtua në fshatin Xheuathij, në Bahrejn. Fisi Benu Abdul Kajsi ka dërguar delegatë dy herë tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Një herë, në vitin e pestë të Hixhretit dhe një herë, në vitin e nëntë. Ata që vajtën tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) herën e parë ishin 13 (thuhet edhe 14 burra). Kur shkuan në Medine, panë të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tek dera e xhamisë, zbritën menjëherë nga kafshët e udhëtimit dhe me të shpejtë u afruan tek ai dhe e përshëndetën me “Selam!”. Ndër ta ishte edhe Abdullah ibn Auf Eshxhiu, i cili ishte më i vogli i tyre në moshë. Ai qëndroi tek kafshët e udhëtimit, derisa i siguroi në një vend ato, mblodhi plaçkat dhe mori rroba të bardha e i veshi ato. Pastaj, vajti tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe e përshëndeti me “Selam!”. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “Ti ke dy cilësi, që i do Allahu dhe i Dërguari i Tij: urtësinë dhe mosnxitimin.” Qysh para se të arrinin ata delegatë në Medine, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kishte thënë: “Do të vijnë ca njerëz që janë më të mirët e Lindjes, të cilët janë bërë myslimanë të bindur, kanë hipur në kafshët e udhëtimit dhe u është mbaruar ushqimi. O Allah, fali mëkatet e Abdul Kajsit!” E kur ata erdhën në Medine, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u tha: “Mirë se erdhët ju e mos paçi kurrë hidhërim e pendim!” Ata i kërkuan Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që t’u jepte porositë. Ata do t’i zbatonin porositë e tij e pastaj do t’ua tregonin ato edhe të tjerëve. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i porositi ata për katër gjëra: 1. Të dëshmonin se nuk ka Zot tjetër përveç Allahut dhe se Muhamedi është i Dërguari i Allahut. 2. Të falnin namazin. 3. Të jepnin zekatin. 4. Të agjëronin muajin e Ramazanit. Në atë kohë ende nuk ishte bërë detyrim kryerja e Haxhit, prandaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk i urdhëroi ata për Haxh. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kërkoi atyre, gjithashtu që të jepnin një të pestën e pasurisë që merrnin nga lufta me armikun dhe i ndaloi nga çdo lloj pijeje dehëse. Delegacioni i dytë përbëhej prej 40 burrash. Ndër ta ishte edhe Xharud ibn Alai Abdiu, i cili qe i krishterë por u bë mysliman dhe e zbukuroi Islamin e vet me vepra të mira. Delegatët e Damam ibn Tha’lebes nga fisi Beni Sa’ad ibn Bikr Damami ishte një burrë i ashpër, nga banorët e shkretëtirës. Porsa erdhi në Medine, e futi devenë e vet në xhami dhe e lidhi aty e pastaj tha: “Kush nga ju është biri i Abdul Mutalibit?” Ata i treguan Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Atëherë Damami u afrua tek ai dhe tha: “O Muhamed! Unë do të të pyes ty dhe do të jem i ashpër gjatë pyetjeve të mia, por mos më merr inat.” “Pyet çfarë të të vijë ndërmend”,- ia priti i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). “Ne na erdhi i dërguari yt dhe na tha se ti mëton që Allahu të ka dërguar ty Profet.”,- ia ktheu Damami. Profeti: “Drejt ka thënë.” Damami: “Kush e ka krijuar qiellin?” Profeti: “Allahu e ka krujuar atë.” Damami: “Po Tokën kush e ka krijuar?” Profeti: “Allahu.” Damami: “Kush i ka ngulur këto male dhe kush i ka bërë tërë këto gjëra që gjenden në to?” Profeti: “Allahu.” Damami: “Betohem për Atë që ka krijuar Tokën e ka ngulur këto male. A Allahu të ka dërguar ty?” Profeti: “Po.” Damami: “I dërguari yt tha se e kemi për detyrë të falim pesë namaze gjatë ditës dhe natës: a është e vërtetë kjo?” Profeti: “Drejt ka thënë.” Damami: “Betohem për atë që të ka dërguar ty (dhe të pyes): “A Allahu të ka urdhëruar ty për këtë (faljen e pesë namazeve)?” Profeti: “Po.” Damami: “I dërguari yt tha se e kemi për detyrë që të japim zekatin e pasurive tona: a është e vërtetë kjo?” Profeti: “Drejt e ka thënë.” Damami: “Betohem për Atë, që të ka dërguar ty dhe po të pyes: “A Allahu të ka urdhëruar ty për këtë zekatin?” Profeti: “Po.” Damami: “I dërguari yt tha se e kemi për detyrë të agjërojmë muajin e Ramazanit çdo vit: a është e vërtetë kjo?” Profeti: “Po.” Damami: “Betohem për Atë që të ka dërguar ty, a Allahu të urdhëruar ty për këtë?” Profeti: “Po.” Damami: “I Dërguari yt tha se e kemi për detyrë të shkojmë në Haxh, në qoftë se kemi mundësi. A është e vërtetë kjo?” Profeti: “Po.” Damami: “Atëherë, për Atë, që të ka dërguar ty, a Allahu të ka urdhëruar ty për këtë?” Profeti: “Po.” Kur u nis për të ikur, Damami tha: “Betohem për Atë, që të ka dërguar, unë nuk do të shtoj asgjë më shumë se ato që më the ti, as nuk do të lë asnjë nga porositë që ke thënë ti.” Profeti: “Nëse ishte i çiltër në ato që tha, do të hyjë në Xhenet.” Kur Damami u kthye, e njoftoi popullin e vet për gjithçka kishte urdhëruar dhe ndaluar i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Gjatë asaj dite nuk mbeti burrë e grua pa u bërë mysliman. Më pas, ndërtuan xhami e kënduan ezanin për të falur namazin. Kështu, delegacioni i Damam ibn Tha’lebes ishte më i miri i delegacioneve. Delegacioni i Adhras dhe i Baliut

Në muajin Sefer, në vitin e nëntë të Hixhrit, 12 burra nga fisi Benu Adhra shkuan tek Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ata përmendën afrinë që kishin me Kusajin dhe ndihmën që i kishin dhënë atij për dëbimin e fiseve Benu Bikr dhe Huza nga Meka. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i mirëpriti ata dhe i përgëzoi për çlirimin e Shamit (Sirisë). Ai i ndaloi ata nga falli i falltorëve dhe therja e kurbanëve për idhujt. Ata të dymbëdhjetë u bënë myslimanë dhe qëndruan disa ditë në Medine. Pastaj u kthyen e shkuan në vendin e tyre. Porsa u larguan ata, erdhi delegacioni i Baliut. Ishte muaji i Rebiul Ula, viti i nëntë i Hixhretit. Ata u bënë myslimanë e qëndruan tri ditë në Medine. Pastaj u kthyen në vendin e tyre. Delegacioni i Benu Esed Huzejmes

Ky delegacion përbëhej prej dhjetë vetash. Ata shkuan tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), qysh në fillim të vitit të nëntë Hixhri, kur ai ndodhej në xhami me shokët e vet. Të gjithë u bënë myslimanë. Kryetari i tyre i tha Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “O i Dërguari i Allahut! Ne dëshmuam se Allahu është Një e nuk ka shok dhe se ti je robi i Tij dhe i Dërguari i Tij. O i Dërguari i Allahut! Ne kemi ardhur tek ti pa na dërguar ndonjë misionar; jemi bërë myslimanë dhe nuk kemi luftuar kundër teje, ashtu siç kanë luftuar Benu Fulanët; kemi edhe të tjerë pas nesh (që shpresojmë të bëhen myslimanë).” Për këto Allahu i zbriti Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) këtë ajet: “Ata të shprehin ty mirënjohje që u bënë myslimanë. Thuaj: “Pranimin tuaj e të fesë suaj mos ma njihni mua. Ju, në qoftë se jeni të çiltër, Allahu ju bëri mirë, kur ju udhëzoi për në Islam.” (49:170) Ata i kërkuan Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që t’ua lejonte disa veprime, që i praktikonin në kohën e Padijes (para Islamit), siç ishte falli, ngritja e zogjve nga vendi ku ishin, për të parë fluturimin e tyre majtas apo djathtas si tregues për punët që do të bënin, guriçkat (falli me guriçkat) etj. Por, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i ndaloi ato gjëra. Ata e pyetën Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për rërën (për përdorimin e saj për të gjetur të ardhshmen e të panjohurën), dhe ai u tha: “Atë lloj dije e ka pasë mësuar një profet (i hershëm); kush rastis që ta dijë ashtu si dija e tij, mirë; përndryshe nuk lejohet.” Mirëpo, ajo dije është e pamundur. Të gjitha ato punë janë një hamendje për të panjohurën e të panjohurën e di vetëm Allahu. Njerëzit e delegacionit qëndruan disa ditë në Medine duke mësuar detyrat e Islamit. Pastaj u kthyen e shkuan të fituar në vendin e tyre. Delegacioni i Texhibit

Texhibi ishte degë e fisit Kinda. Njerëzit e këtij delegacioni vajtën te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me zeqatin e popullit të tyre. Ata u kishin dhënë të varfërve dhe u kishte tepruar. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u gëzua dhe i priti mirë e i nderoi. Për këtë, Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur prej tij !) ka thënë: “Nuk ka ardhur tek ne asnjë delegacion nga arabët si ky.” Ndërsa i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka thënë: “Sigurisht, udhëzimi është në dorën e Allahut. Atij njeriu, të cilit Allahu ia dëshiron të mirën, ia zgjeron gjoksin për besimin islam.” Ata pyesnin për Kuranin dhe për Synetin, që t’i mësonin. Kur u nisën për në vendin e tyre, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), u dha dhurata më të mira se ç’u pati dhënë delegacioneve të tjera. Para se të ndahej, i pyeti ata nëse kishte mbetur ndonjë pa marrë dhurata. Ata i thanë se kishte mbetur një djalë që e kishin lënë tek devetë, i cili ishte më i riu ndër ta. “Ma sillni këtu!”,- tha i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Erdhi djali te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “O i Dërguari i Allahut,- i tha. Unë jam nga ata të grupit, që erdhën më parë. Plotësoma edhe mua kërkesën!” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “Cfarë kërkese ke ti?” “Unë dua,- i tha djali, t’i kërkosh Allahut që të më falë, të më mëshirojë dhe të ma pastrojë zemrën time.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e luti Allahun për të, ashtu siç dëshironte ai. Pastaj urdhëroi që t’i jepej atij çfarë iu dha edhe shokëve të tij. Djali nuk lakmonte shumë. Pas kësaj ai qëndroi i vendosur në mbrojtje të Islamit. Kur shkoi te njerëzit e vet, i këshilloi ata dhe ata u bënë myslimanë të mirë. Delegacioni i fisit Benu Fezare

Ky delegacion vajti te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), pas kthimit të tij nga lufta e Tebukut. Delegacioni përbëhej prej 20 burrash, të cilët ishin bërë myslimanë. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i pyeti për vendin e tyre. Ata iu përgjigjën se ishte thatësi e madhe, prandaj i thanë Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “Lutiu Allahut për ne, që të na sjellë shiun. Na ndërmjetëso tek Zoti yt dhe Zoti yt të të bëjë ty ndërmjetës për ne.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) iu përgjigj: “Subhanallah (I lartësuar është Allahu!) C’është kjo e keqe?! Unë të bëhem ndërmjetës për te Zoti im?! E kush mund të bëhet ndërmjetës tek Zoti ynë?! Nuk ka zot tjetër, përveç Atij; Ai është më i Larti dhe më i Madhi. Kursiji, i përfshin qiejt e Tokën…” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u ngjit në minber dhe iu lut Allahut të Madhëruar dhe Allahu i Madhëruar u lëshoi atyre shi dhe mëshirë të plotë. Delegacioni i Nexhranit Nexhrani është një zonë e gjerë në kufi të Jemenit; gjatësia e saj është një ditë rrugë për kalorësin e shpejtë. Në atë kohë, ajo zonë zonë përfshinte 73 fshatra, me 120000 luftëtarë-që të gjithë të krishterë. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i pati dërguar një letër kryetarit të tyre, me të cilën i ftonte për në Islam. Ai e lexoi letrën e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), u tremb dhe u këshillua menjëherë me parinë dhe me njerëzit e tjerë si të vepronin. Më në fund, vendosën që të dërgonin një delegacion te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe ta diskutonin punën. Delegacioni përbëhej prej 30 burrash. Ata vajtën te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) të veshur me rroba të bukura, që i tërhiqnin rrëshqanthi. Kishin dhe xhaketa mëndafshi e unaza prej ari. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk u foli ClassKeybatyre. Atëherë, dikush nga shokët e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ua bëri me shenjë që t’i ndërronin rrobat dhe t’i hiqnin stolitë e unazat e tyre. Dhe ata ashtu vepruan. Pastaj, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) bisedoi me ta dhe u bëri thirrje për në Islam. Mirëpo ata nuk pranuan dhe thanë se kishin qenë myslimanë përpara tyre. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u tha: “Ju ju ndalojnë tri gjëra të bëheni myslimanë: 1. Adhurimi i idhullit; 2. Ngrënia e mishit të derrit; 3. Mëtimi (pretendimi) juaj se Allahu ka bir.” Ata i thanë: “Kush është si Isai? Ai është krijuar pa baba.” Atëherë, si përgjigje për ta, Allahu zbriti këto ajete: “Vërtet, çështja e Isait (të lindur pa baba) tek Allahu është si çështja e Ademit. Atë e krijoi nga dheu e pastaj i tha: “Bëhu!” dhe ai u bë. E vërteta është (kjo) nga Zoti yt e ti mos u bëj nga ata që dyshojnë. E kush të kundërshton ty në çështjen e tij (Isait), pasi të është bërë e ditur e vërteta, thuaj: “Ejani, po i thërrasim bijtë tanë dhe bijtë tuaj, gratë tona dhe gratë tuaja, (vijmë) vetë ne, ju thërrasim edhe ju, pastaj, le t’i lutemi Allahut të gjithë bashkë, që mallkimi të bjerë mbi ata, të cilët gënjejnë.” (3:59-61) Delegacioni i Taifit

U shpjegua më parë se pas luftës së Hunejnit, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e pati rrethuar Taifin. Ai nuk i sulmoi ata, por i la dhe u kthye në Medine. Kur u largua, gjatë rrugës i shkoi prapa Urue ibn Mes’ud Thekafiu. Ai e mbërriti Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) përpara se të hynte në Medine dhe u bë mysliman. Pastaj, ai u kthye në Taif dhe i ftoi për në Islam njerëzit e popullit të Taifit. Mirëpo ata e goditën me shigjeta nga të gjitha anët, derisa e vranë. Pastaj, nisën të bisedojnë me njeri-tjetrin si ta përballonin situatën. Pastaj ranë në një mendje se nuk ishin aq të fortë sa të luftonin me arabët që kishin përqark. Prandaj, në Ramazan, në vitin e 9-të të Hixhretit dërguan në Medine Abdullah Jalil ibn Amrun me pesë veta nga paria e tyre. Në Medine i Dëguari i Allahut u gjeti një vend të ngritur pranë xhamisë, që të dëgjonin Kuran dhe të shihnin njerëzit që faleshin. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i ftonte ata në Islam, por ata nuk binin në një mendje për ta pranuar atë. Ata kërkuan nga i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që t’i lejonte të bënin imoralitet; t’i lejonte të pinin alkool dhe të hanin me pasurinë e fituar nga kamata; të mos shkatërrohej idhulli Latë; të mos faleshin; të mos i detyronte t’i shkatërronin idhujt me duart e tyre. Sidoqoftë, në fund ata u bindën dhe u bënë myslimanë, por i caktuan si kusht Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që ai ta merrte vetë përsipër rrëzimin e idhullit Latë, sepse njerëzit e Thekifit nuk mund ta shembnin atë me duart e veta. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e pranoi këtë. Othman ibn Ebi el A’s Eth-Thekafiu ishte më i vogli njerëzve të Taifit në moshë. Prandaj, atë e patën lënë tek devetë e tyre. Kur ata ktheheshin tek devetë, ai shkonte te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i lutej që t’i këndonte Kuran. Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) flinte, i lutej Ebu Bekrit që t’i këndonte Kuran. Kështu, ai mësoi përmendsh shumë pjesë të Kuranit, por këtë gjë e mbante fshehur nga shokët e vet. Pasi ata u bënë myslimanë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e caktoi Othmanin përgjegjës për ta, sepse ai përpiqej shumë për Islamin, këndimin e Kuranit dhe mësimin e fesë. Delegacioni u kthye në Taif, por nuk u treguan njerëzve se ishin bërë myslimanë. Pastaj, filluan t’i frikësonin njerëzit se do të ndodhte luftë e ashpër. Ndër të tjera u thanë: “Ne vajtëm te një burrë, që ishte i ashpër dhe zemërfortë. Ai kishte triumfuar me anë të shpatës dhe njerëzit i nënshtroheshin. Ai na paraqiti disa detyra të rënda (dhe përmendën lënien e imoralitetit, të verës, të kamatës etj.) Ai na tha: “Ose t’i braktisni ato, ose do t’ju shpall luftë.” Njerëzit e Taifit u tmerruan dhe për dy-tre ditë u përgatitën për luftë. Allahu hodhi frikën në zemrat e njerëzve të Taifit dhe ata u thanë delegacionit: “Kthehuni në Medine dhe jepini Muhamedit çfarë t’ju kërkojë.” Njerëzit e delegacionit thanë: “Ne ramë në një mendje me Profetin dhe u bëmë myslimanë.” Atëherë, i gjithë Thekifi u bë mysliman. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Halid ibn Uelidin dhe Mugire ibn Shube Thekafiun me disa burra të tjerë në Taif, për të shembur idhullin Latë. Porsa shkuan atje, ata e thyen dhe e shembën atë. Delegacioni i Beni Amir ibn Sa’sasit

Në këtë delegacion ishin edhe armiku i Allahut, Amir ibn Talifi, i cili tradhtoi bashkë me banorët e pusit të Maunes dhe Erbid ibn Kajsi e Xhabbar ibn Eslemi. Këta ishin udhëheqësit e njerëzve të tyre dhe djajt e tyre. Amiri dhe Erbid ibn Kajsi patën bërë komplot për të vrarë Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Porsa arriti në Medine, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i ftoi ata për në Islam, por Amiri, i cili fliste në emër të delegacionit, i tha Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “Unë të propozoj të zgjedhësh një nga këto tri gjëra: të më lësh mua zonat malore dhe shkretëtirat, kurse vetë të mbash qytetet dhe zonat fushore; të më lësh mua zëvendësin tënd, pasi të vdesësh; të të shpall ty luftë me fisin Gatfanë, prej 1000 trimash dhe 1000 trimëreshash.” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk pranoi i asnjë nga propozimet. Ai tha: “O Allah! Ma hiq qafe Amirin dhe udhëzoje për së mbari fisin e tij.” Kur po fliste Amiri, Erbidi kaloi prapa shpinës së Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe nxori shpatën nga këllëfi një pëllëmbë, por Allahu i Madhëruar ia paralizoi dorën përgjithmonë. Gjatë rrugës për në vendin e vet, Amri shkoi për të bujtur në shtëpinë e një gruaje nga fisi Benu Selul. Allahu i Madhëruar bëri që Amrin ta zerë kolera. Atij iu krijua një gjendër në fyt. Ai tha: “Më është bërë një gjendër e fytit si gungë deveje. Qenka thënë që unë të vdes në shtëpinë e Selulijes.” Pastaj, tha: “Ma sillni menjëherë kalin tim!” Ia sollën kalin. Ai hipi dhe vdiq mbi kalë. Ndërsa Erbirit Allahu i lëshoi një rrufe, e cila e dogji atë dhe devenë e tij. Për këtë ngjarje ka zbritur ajeti: “E Ai (Allahu) dërgon rrufetë dhe me to godet kë të dojë. Ndërsa idhujtarët polemizojnë rreth Allahut, e Ai është Ndëshkues i Rreptë.” (13:13) Ngjarjen e Erbidit dhe të Eslemit e ka treguar një sahabe, Meul ibn Xhemil, i cili ishte nga fisi i tyre, nga Benu Amrët. Edhe Meuli pati shkuar te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). U bë mysliman, kur ishte në moshën 20 vjeç. Devenë e vet e çoi te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe ia dhuroi atij. Pas tij, shkoi edhe Ebu Hurejra, i cili u bë mysliman. Jetoi 100 vjet në Islam. Ebu Hurejra quhej “zoti i dy gjuhëve”, sepse ishte orator. Delegacioni i Benu Hanifes

Ky delegacion shkoi te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në vitin e 9-të të Hixhretit. Përbëhej prej 17 vetash, ndër të cilët edhe Musejleme Kedhabi. Delegacioni bujti në shtëpinë e një ensari, pastaj vajti te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). I gjithë delegacioni u bënë myslimanë. Thuhet se edhe Musejleme u bë mysliman me shokët e tjerë. Thuhet edhe se ai nuk vajti fare me ta te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe ka thënë: “Në qoftë se Muhamedi më cakton mua zëvendës pas tij, i shkoj pas.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kishte parë ëndërr sikur ishin ndarë thesaret e Tokës dhe i ranë në duar dy byzylykë prej ari, të cilët u zmadhuan dhe ai u mërzit. Pastaj, iu tha që t’u frynte atyre. Ai u fryri dhe ata të dy ikën. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i komentoi dy byzylykët si dy gënjeshtarë, të cilët do të dilnin pas vdekjes së tij. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkoi te Musejlemja. Në dorë kishte një copë lëkurë palme. Bashkë me Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte edhe Thabit ibn Kajsi. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i foli Musejlemes që të bëhej mysliman, por Musejlemja i tha: “Në qoftë se ti dëshiron, o Muhamed, ne nuk do të pengojmë në punën që ke nisur, por me kusht që, pasi të vdesësh, të na e lësh ne profetësinë.” Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “Sikur ti të më lypje edhe këtë copë lëkurë palme, nuk do të ta jepja. Ta dish se kurrë nuk do të kalojë urdhri i Allahut te ti (kurrë nuk do të bëhesh profet). E në qoftë se i kthen shpinën Islamit, Allahu do të të shkatërrojë ty. Për Allahun, unë po të shikoj ty, ashtu siç m’u tregua në ëndërr. Kaq prej meje. Për më shumë pyet Thabit ibn Kajsin. Ai do të përgjigjet për mua.” Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u largua prej tij. Delegacioni u largua nga Medinia, ndërsa Musejlemja qëndroi edhe pak kohë aty. Më pas ai përhapi lajmin se gjoja ishte pjesëmarrës në Profetësinë e Muhamedit dhe kështu e shpalli veten profet e filloi të trillonte gjëra të rreme. Ai u lejoi njerëzve verën dhe imoralitetin. Popullin i tij sikur i zuri magjia dhe atij i doli fama. Kështu vazhdoi, derisa vdiq i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): fisi i tij u mashtruan me Musejlemenë edhe më shumë. Prandaj, Ebu Bekri (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi ushtrinë islame nën komandën e Halid ibn Uelidit kundër tij. U zhvillua një luftë e ashpër midis tij dhe myslimanëve. Më në fund, Musejlemja u vra. U vranë edhe shumë veta nga ushtria e tij. Intriga e Musejlemes u asgjësua. Atë e vrau Uahshi ibn Harbi, i cili më parë pati vrarë Hamzanë. Gënjeshtari i dytë, që iu tregua Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në ëndërr, qe Esued Anisiu, për të cilin do të flitet më pas. Delegacionet e mbretërve të Hamirit

Pasi u kthye Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nga Tebuku, erdhi Malik ibn Murre Rehuaniu. Ai kishte me vete letrën e mbretërve të Hamirit: Harith ibn Bbdul Kelal, Naim ibn Abdul Kelal, Nu’mani (që thirrej Dhu Reajin), Muafiri dhe Hamedani. Këta kishin qenë bërë myslimanë, prandaj e kishin dërguar Malikun te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Edhe i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u dërgoi atyre një letër, ku tregonte se çfarë u lejohej dhe çfarë nuk u lejohej. U dha edhe garanci për ata që kishin marrëveshje se marrëveshjet do të ruheshin. Pastaj Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi tek ata Muadh ibn Xhebelin me disa nga sahabët. Ata shkuan në Kura Alijae, që ndodhet në anën e Adenit, midis Sukunit dhe Sekasikut. Muadhi u caktua gjykatës, komandant i ushtrisë dhe mbledhës i zeqatit dhe i xhizjes. Njëheraz, ishte edhe imam. Ndërsa, Ebu Musa el Esh’ariu qe dërguar në Kura Sufla, që përfshinte zonat Zubejd, Merib, Zamia dhe Sahil. Para së t’i niste ata të dy, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u tha: “Lehtësojuani punën atyre njerëzve, mos ua vështirësoni. Jepni lajme të mira dhe mos u sillni vrazhdë, krijoni bindje dhe mos u përçani.” Muadhi (Allahu qoftë i kënaqur me të!) ka qëndruar në Jemen, derisa vdiq i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ndërsa, Ebu Musa Esh’ariu u kthye tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në Haxhin e Lamtumirës. Delegacioni i Hemedanit dhe dërgimi i Halidit dhe Aliut

Hemedani ishte një fis i njohur në Jemen. Delegacioni i atij fisi erdhi në Medine në vitin e 9-të të Hixhretit, pasi u kthye Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nga lufta e Tebukut. Ndër pjesëtarët e delegacionit ishte edhe Malik ibn Nemitiu. Ai ishte poet me famë. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u shkroi një letër banorëve të Hamedanit, ku jepej përgjigjja e kërkesave të tyre. Malik ibn Nemiti u caktua përgjegjës për ata, që u bënë myslimanë nga fisi i vetë Malikut. Halid ibn Uelidi u dërgua për t’i thërritur në Islam. Halidi qëndroi atje 6 muaj, por ata nuk u bënë myslimanë. Më pas, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi atje Ali ibn Ebu Talibin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe e urdhëroi që ta shkarkonte Halidin nga detyra. Aliu veproi sipas porosisë, që kishte marrë. U lexoi atyre një letër të Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e u bëri thirrje për në Islam dhe ata u bënë myslimanë. Atëherë, Aliu i shkroi një letër të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), me të cilën e përgëzonte për fitoren. Porsa e mori vesh ngadhënjimin e Islamit, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ra në sexhde, pastaj ngriti kokën dhe tha: “Paqja qoftë mbi Hemedanin! Paqja qoftë mbi Hemedanin! Paqja qoftë mbi Hemedanin!” Delegacioni i Benu Abdul Mutalibit

Në muajin Rabiul Ahir, në vitin e 10-të të Hixhretit, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Halid ibn Uelidin te Benu Abdul Mudani në Nexhran, në Jemen, për t’i ftuar në Islam. Iu tha të priste tri ditë. Në qoftë se nuk do ta pranonin Islamin, të luftonte kundër tyre. Halidi shkoi atje dhe dërgoi kalorësit që të thërrasin në çdo anë: “Bëhuni myslimanë, që të shpëtoni!” Atëherë ata u bënë myslimanë. Halidi qëndroi në mes tyre, duke u mësuar Islamin. Ai i shkroi një letër të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Pasi e mori letrën, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i dërgoi fjalë Uelidit të vinte në Medine me një delegacion të tyre. Ashtu vepruan. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u tha: “Me çfarë e mposhtnit ju atë, që ju shpallte luftë juve në kohën e Padijes (para Islamit)?” “Mblidheshim si një trup i vetëm dhe nuk përçaheshim. Nuk i bënim askujt padrejtësi,- iu përgjigjën ata.” “Drejt thatë”,- ua ktheu Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Pastaj biseduan gjerë e gjatë për çështjet më të rëndësishme. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u caktoi kryetar Kajs ibn Husajnin dhe ata u kthyen te populli i tyre në fund të muajit Sheual a në fillim të muajit Dhul Ka’ade. Më pas Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi atje Amru ibn Hazmin për t’u mësuar punët e fesë, Synetin, detyrat e Islamit si dhe për të marrë prej tyre zeqatin. Për këtë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i dha Amrusit një letër, e cila është shumë e njohur. Fisi Benu Mudhhixh

Benu Mudhhixhi ishte një fis Jemenas. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi tek ta Ali ibn Ebi Talibin në muajin e Ramazanit, në vitin e 10-të të Hixhretit, që t’i ftonte në Islam. E urdhëroi Talibin që të mos bënte luftë kundër tyre, përveçse po të luftonin ata kundër tij. Arriti Aliu tek ata dhe u takua me shumicën e tyre e i ftoi për në Islam. Mirëpo ata nuk e pranuan Islamin dhe i goditën myslimanët me shigjeta. Atëherë, Aliu me shokët e vet u rreshtuan dhe luftuan kundër tyre, derisa i thyen. Për pak kohë ata nuk u vunë në ndjekje të tyre. Pastaj i ndoqën dhe u bënë thirrje për në Islam. Ata u bënë myslimanë dhe paria e tyre i dhanë besën Aliut. “Ne jemi përfaqësues të popullit tonë. Ky është zeqati që kemi dhënë ne; merr nga ajo atë pjesë që i takon Allahut.” Aliu (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mori atë që i takonte. Pastaj u kthye tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe ia dha atij të gjitha në Haxhin e Lamtumirës. Delegacioni i Ezid Shenuas

Edhe Ezid Shenuaja ishte një fis i njohur në Jemen. Ky fis dërgoi një delegacion, të kryesuar nga Sured ibn Abdullah Ezediu. Pjesëtarët e delegacionit u bënë myslimanë, porsa biseduan me Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kryetar i delegacionit ishte Sured ibn Abdullah el Ezedi. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e urdhëroi Suredin që me myslimanët që kishte me vete, të luftonte idhujtarët e fisit të vet. Delegatët e Xherir ibn Abdullah Bexheliut dhe shembja e idhullit Dhul Helisa

Xherir ibn Abdullah Bexheliu ishte nga shokët më të njohur të Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Fisi i tij kishte një idhull që adhurohej shumë, i quajtur “Dhul Helisa”. Me atë idhull ata donin të konkuronin Qaben dhe thoshin: “Qabja është “Qabe siriane”, kurse idhulli ynë është “Qabe jemenase”. Një ditë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha Xheririt: “A nuk na rehaton nga Dhul Helisa” Xheriri iu ankua se nuk mund të qëndronte në kalë. Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i vuri dorën në gjoks dhe tha: “O Allah! Bëje Xheririn që të qëndrojë mbi kalë dhe bëje atë të udhëzojë të tjerët.” Lutja e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u pranua dhe Xheriri nuk rrëzohej më nga kali. Me 150 kalorës nga Humsi, qyteti i tij, Xheriri shkoi tek idhulli Dhul Helisa, e shembi dhe e dogji. E la si një deve të sëmurë dhe dërgoi Ebu Ertanë tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që ta përgëzonte për shembjen e Dhul Halisas. Sa e mori lajmin e gëzueshëm, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u lut që Zoti t’i begatonte njerëzit e atij fisi. Profeti e përsëriti lutjen pesë herë. Esued Anisiu dhe vrasja e tij

Kur vendi u sigurua dhe Islami zuri vend në Jemen dhe kur të dërguarit e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vazhdonin punën e tyre në të gjitha anët e atij vendi, doli Esued Anisiu në qytezën “Shpella e Hananit” me 700 luftëtarë. Ai mëtonte si ishte profet dhe udhëheqës. Esuedi shkoi në kryeqytetin e Jemenit – San’a dhe e pushtoi atë. Pas kësaj atij filloi t’i dëgjohej zëri dhe intrigat e tij filluan të bëhen të rrezikshme. Sundimi i tij u forcua, aq sa të dërguarit e Profetit u tërhoqën nga toka e Esh’arijonëve. Sidoqoftë, myslimanët morën masa mbrojtëse e Esuedi vazhdoi të qëndronte i heshtur edhe për tre a katër muaj. Kështu, të dërguarit e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kthyen në punët e tyre dhe për këtë i shkruajtën të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe e përgëzuan që punët shkonin mirë. Vrasja e Esued Anisiut u bë 24 orë para se të vdiste i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Allahu i Madhëruar i tregoi Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) të Tij se armiku i Islamit ishte vrarë dhe për këtë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u tregoi shokëve të tij. Më pas, në kohën e Ebu Bekrit (Allahu qoftë i kënaqur me të!) arriti letra që kishin çuar të dërguarit e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për atë çështje.

[loni19]

Haxhi i Lamtumirës



Allahu i Madhëruar kishte paracaktuar që i Dërguari i Tij (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) të shihte frytet e punës së tij para se të vdiste, pasi thirrja e tij qe përhapur në tërë Gadishullin Arabik dhe pasi Allahu i Madhëruar kishte bërë që një grup besimtarësh të merrnin përsipër ta ruanin fenë e Allahut dhe ta përhapnin atë në tërë anët e botës. Allahu i Madhëruar e nderoi Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) duke i dhënë mundësinë të shkonte në Haxh në muajin Dhul Hixhe, në vitin e 10-të të Hixhretit. Para se të shkonte në Haxh, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i njoftoi njerëzit. U tubuan në Medine shumë veta. Ditën e shtunë, më 26 të muajit Dhul Ka’ade ai u bë gati dhe u nis nga Medinia, pasi fali namazin e drekës. Udhëtoi, derisa mbërriti në Dhul Halife. Aty fali namazin e pasdrekës, dy rekatë dhe aty qëndroi atë natë. Kur zbardhi drita, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Sonte më erdhi një engjëll nga Zoti dhe më tha: “Fale namazin në këtë luginë të bekuar dhe thuaj: “Po kryej një umre brenda një Haxhi.” Kjo bëri që të lejohej kryerja e Umres në ditët e Haxhit. Kurse në kohën e Padijes mendohej se kryerja e umres në ditët e Haxhit ishte nga fajet më të mëdha. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) lau trupin para se të vinte koha e namazit të drekës, fali dy rekatë dhe filloi telbijen për haxhin dhe umren që nga vendi, ku fali namazin. Ai i bashkoi umren dhe Haxhin, duke thënë: “O Allah! Po i përgjigjem thirrjes Sate me Haxhin dhe umren. Po i përgjigjem thirrjes Sate, nuk ka zot tjetër përveç Teje. Vërtet, falenderimi dhe mirësia të përkasin vetëm Ty. Sundimi të takon vetëm Ty.” Ndonjëherë thoshte: “Po i përgjigjem thirrjes Sate, o Zoti i vërtetë.” Pastaj, Profeti u çua nga vendi ku fali namazin dhe i hipi devesë së vet që thirrej “Kusua” e përsëri tha telbijen: “O Allah! Po i përgjigjem thirrjes sate…” Kur arriti në Bejdaë, e tha telbijen përsëri. Pasi fali namazin, i vuri një shenjë kurbanit të vet. Kur arriti në Dhul Halife, i vuri diçka si gjerdan në qafë. Vazhdoi udhëtimin derisa iu afrua Mekës. Atë natë qëndroi në vendin e quajtur Dhu Tuva. Në mëngjes, fali namazin e agimit. Pastaj lau trupin dhe vazhdoi udhëtimin, derisa hyri në Mesxhidi Haram (Xhaminë e Shenjtë). Ishte mëngjesi i ditës së dielë, më 4 të muajit Dhul Hixhe. Bëri tauafin (rrotullimin rreth Shtëpisë së Shenjtë) dhe pastaj bëri Sa’jin (ecjen e shpejtë) midis kodrave Safa dhe Merua. Pastaj, shkoi dhe qëndroi sipër Mekës, në vendin e quajtur Huxhun dhe nuk u kthye më për të bërë tauaf përsëri. Kështu, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mbeti me Ihramin (me rrobën e Haxhit), sepse e kishte bërë nijet t’i kryente Haxhin edhe umren në të njëjtën kohë. Prandaj, ai urdhëroi që çdo njeri, që kishte sjellë kurban me vete, të vazhdonte ta mbante ihramin. Ndërsa për atë, që nuk kishte sjellë me vete kurban, ai urdhëroi të qethte flokët, pasi të kishte kryer tauafin dhe sa’ajin dhe kështu të mbaronte punë me detyrat e umres. Pra, çdo njeri që nuk kishte sjellë me vete kafshë për të therur për kurban, kështu duhej të vepronte, qoftë në rastin kur e kishte bërë nijet për të kryer haxhin, qoftë kur e kishte bërë nijet për të bërë umren, qoftë kur e kishte bërë nijet për t’i kryer të dyja. Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Po të vija përsëri në këtë situatë, nuk do të veproja siç po veproj tani; po të mos i kisha marrë me vete kurbanët do t’i hiqja rrobat e Ihramit dhe do ta mbyllja kështu umren. Ai që nuk ka kurban me vete le ta heqë rrobën e Ihramit.” Sahabët e ta tjerë, që e dëgjuan urdhrin e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e zbatuan atë menjëherë. Ditën e Teruijes, që ishte dita e 8-të e muajit Dhul Hixhe, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u drejtua për në Mina dhe bëri nijet të kryente Haxhin. Kështu urdhëroi të vepronte çdo njeri, që nuk e kishte ihramin. Në Mina, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) fali pesë namaze: drekën, pasdrekën, mbrëmjen, jacinë dhe mëngjesin. Namazet janë me katër, ai i fali me shkurtim, nga dy rekatë. Pasi doli dielli, u largua nga Minaja e shkoi në Nemire. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qëndroi aty derisa u afrua perëndimi i diellit. Ai shkoi në luginën Arine dhe njerëzit u mblodhën rrotull tij. Aty Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mbajti një hytbe. Falenderoi Allahun dhe e madhëroi Atë. Pastaj tha dy dëshmitë. Profeti i porositi që ta kenë frikë Allahun. Ndër të tjera, ai tha: “O njerëz! Dëgjojeni fjalën time, sepse unë nuk e di a do t’ju takoj më, pas këtij viti,në këtë vend. Gjaku juaj është i shenjtë, pasuritë tuaja janë të shenjta dhe nderi juaj është i shenjtë, siç janë të shenjta në këtë ditë, në këtë muaj, në këtë vend. Cdo gjë të kohës së Padijes (para Islamit) e kam vënë nën këmbët e mia. Gjakrat e Padijes janë të anuluara. Gjaku i parë nga gjaqet që unë e fal, është gjaku i ibn Rebia ibn Harithit. Edhe kamata e kohës së Padijes është e anuluar dhe kamata e parë nga kamatat tona që unë anuloj, është kamata e Abbas ibn Abdul Mutalibit. E gjithë kjo kamatë anulohet. O njerëz! Kijeni frikë Allahun dhe silluni mirë me gratë, sepse ju i keni marrë ato amanet nga Allahu dhe me fjalën e Allahut ju është lejuar t’i keni për gra. Është e drejta juaj që ato të mos afrojnë asnjeri, që ju nuk e doni. Nëse e bëjnë një gjë të tillë, goditini ato, por jo rëndë. E drejta e tyre është që të ushqehen e të vishen nga ju në mënyrë të pëlqyeshme. Në qoftë se ju i përmbaheni atij, që kam lënë mes jush, nuk keni për ta humbur kurrë rrugën e drejtë. Unë kam lënë mes jush Librin e Allahut. Ju do të pyeteni për mua. Cfarë do të thoni, atëherë?” Ata thanë: “Ne dëshmojmë se ti e kumtove amanetin (që kishe nga Allahu), e kreve detyrën dhe e këshillove Ymetin (për në rrrugën e drejtë).” Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ngriti gishtin nga qielli dhe tha: “O Allah, dëshmo! O Allah, dëshmo! O Allah, dëshmo!” Në këtë hytbe, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) foli edhe për shumë çështje të tjera. Pasi e mbaroi hytben, i zbriti fjala e Allahut: “Sot e përsosa për ju fenë tuaj, plotësova ndaj jush të mirën time dhe zgjodha Islamin fe për ju.” (5:3) Pasi mbaroi hytbja, Bilali thirri ezanin dhe i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) fali me xhematin namazin e drekës, dy rekatë. Pastaj, u çua dhe fali namazin e pasdrekës, po dy rekatë. Pra, të dy këto namaze i fali në kohën e drekës, pa falur namaz tjetër në mes tyre. Pastaj shkoi në vendin e tubimit dhe e ktheu devenë nga shkëmbinjtë. Pastaj, u nis për në Muzdelife. Atje fali namazin e mbrëmjes dhe të jacisë, me një ezan dhe dy ikamete. Nuk i bëri tesbihët ndërmjet tyre. Pastaj ra në gjumë e fjeti derisa zbardhi dita. U çua dhe fali namazin e mëngjesit. Pastaj shkoi te Mesxhidi Harami, u kthye nga Kibla, bëri lutje e tha: “Allahu Ekber” e “La i lahe il-lallah”. Vazhdoi ashtu derisa doli mirë drita. Para se të dilte dielli, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkoi në Mina, Te Xhemre Kubraja hodhi guriçka, duke thënë “Allahu Ekber” për çdo hedhje. Më pas vazhdoi me telbijen: “Lebejkallahume lebbejk…”, derisa i hodhi guriçkat. Pastaj, qëndroi aty te Xhemreja e tha: “Mësojini nga unë detyrat tuaja, sepse ndoshta unë nuk do të vij më në Haxh pas këtij viti.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkoi te shtëpia e vet, në Mina dhe theri me dorën e vet 63 deve; 37 deve i theri Aliu (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urdhëroi që të sillnin nga pak mish nga të 100 devetë e tija që u therën. Mishin e zien mirë e mirë, pastaj e hëngrën. Më pas, thirri berberin. I ktheu anën e djathtë të kokës dhe ai ia rruajti. Pastaj, u ndau njerëzve nga një qime a dy. E rruajti edhe anën e majtë dhe tërë flokun e saj ia dha Ebu Talhasë. Pastaj veshi rrobat e veta, hodhi erë të mirë në trup, para se të bënte tauafin. Hipi në deve e shkoi te Qabja dhe bëri tauafin. Midis Safasë dhe Meruas nuk bëri tauaf. Aty fali namazin e drekës. Pas namazit shkoi te fisi Benu Abdul Mutalib, të cilët u jepnin haxhinjve ujë zemzemi. “Jepni ujë zemzemi, o bijtë e Abdul Mutalibit!,- u tha. Sikur të mos ishin gjithë këta njerëz te ju, unë do të shpërndaja ujë bashkë me ju.” Ata i dhanë një kovë me ujë Zemzemi dhe ai piu. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kthye për në Mina dhe qëndroi atje gjatë netëve (e ditëve) të teshrikut, që ishin datat 11, 12 dhe 13 të muajit Dul Hixhe. Cdo ditë hidhte guriçkat në të tria Xhemratet, sapo kalonte dielli nga zenithi. E fillonte me Xhemren e vogël, ku hidhte 7 guriçka dhe thoshte “Allahu Ekber”, sa herë që hidhte çdo guriçkë. Pastaj, shkonte te Xhemreja e mesme, ku hidhte guriçkat dhe thoshte: “Allahu Ekber” ashtu si tek e para e kështu me radhë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mbajti nje hytbe Ditën e Bajramit. Një hytbe tjetër u mbajt edhe në mes të ditëve të Teshrikut. Para se të mbante hytben e Bajramit i zbriti nga Allahu surja “Nasr”. Më 13 të muajit Dhul Hixhe, ditën e tretë e Teshrikut, e cila i takonte ditë e martë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kthye nga Minaja, pasi kishte hedhur xhemratet dhe zbriti në Ebtah. Aty fali namazin e drekës, të pasdrekës, të mbrëmjes dhe të jacisë. Pastaj, e la Aishjen (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), gruan e vet, nënën e besimtarëve, të kryente umren bashkë me të vëllanë e saj, Abdullah ibn Ebu Bekrin. Ajo u vesh me ihramin dhe e kreu atë me vonesë (kaza). Në kohë të syfyrit vajti në Etbah. Aty e gjeti të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që sapo e kishte kapur gjumi. Porsa vajti Aishja aty, u dha shenja për t’u nisur për në Medine. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) hipi në devenë e vet dhe para se të nisej për në Medine vajti te Shtëpia e Shenjtë dhe bëri tauafin e fundit dhe fali namazin e mëngjesit. Për në Medine i ra nga ana e poshtme e Mekës. Kur iu afrua Medines e shikoi kodrat e saj nga larg, tha tri herë: “Allahu Ekber.” Pastaj tha: “Nuk ka zot tjetër përveç Allahut, që është Një e nuk ka shok. Atij i takon sundimi dhe falenderimi. Ai është i Plotfuqishëm mbi gjithçka. Ne jemi nga ata myslimanë që kthehen nga udhëtimi, duke bërë teube (duke u penduar për të metat që mund të kenë), që adhurojnë Allahun e i bëjnë sexhde Atij. Ne e falenderojmë Zotin tonë. Allahu e mbajti premtimin e Vet, e ndihmoi Robin e Vet dhe vetëm Ai i theu kundërshtarët.” Dërgimi i Usame ibn Zejdit

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qëndroi në Medine, duke adhuruar e falenderuar Allahun për mirësinë e madhe që i bëri, sepse i dha mundësinë t’i shihte njerëzit të përqafonin fenë e Allahut grupe-grupe. Ai arriti të shikonte suksesin e thirrjes për në Islam gjatë 23 vjetëve. Pasi u kthye në Medine, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) priti edhe delegacioni të tjera. Ndërkohë i dha Usame ibn Zejdit 700 luftëtarë dhe e urdhëroi që të merrnin kuajt e të niseshin për në Elikaë dhe Darum, vise që ndodhen në truallin e Palestinës. Usamja me ushtrinë lëvizi dhe vajti në Xhuruf, pesë kilometra larg Medines. Mirëpo aty i shkuan lajme shqetësuese: mori vesh që i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte i sëmurë. Prandaj, ai qëndroi aty, duke pritur lajme për shëndetin e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Por ja që vendimi i Allahut u zbatua dhe i Dërguari i Tij ndërroi jetë dhe ushtria e Usames qe ushtria e parë e kohës së Ebu Bekrit (Allahu qoftë i kënaqur me të!).

[loni19]

Shkuarja tek Allahu



Pasi i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e kumtoi Fjalën e Allahut, e kreu amanetin dhe e këshilloi Ymetin, filluan të dukeshin shenjat e ndarjes së tij nga kjo botë. Në vitin e 10-të të Hixhretit, në muajin e Ramazanit, ai ndenji në itikaf 20 ditë. Engjëlli Xhebrail ia këndoi tërë Kuranin dy herë. Pastaj Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha së bijës, Fatimes: “Më duket, më është afruar vdekja.” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e përcolli Muadhin (Allahu qoftë i kënaqur me të!) për në Jemen dhe i dha disa porosi. Ndër të tjera, i tha: “Muadh! Ndoshta nuk do të më takosh më pas këtij viti. Ndoshta, kur ti të kalosh këtu vitin tjetër, do të gjesh xhaminë time dhe varrin tim.” Atëherë, Muadhi qau me ngashërim që po ndahej nga i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kurse në Haxhin e Lamtumirës, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i përsëriste shpesh fjalët: “Ndoshta unë nuk do t’ju takoj më pas këtij viti; ndoshta unë nuk do të bëj më haxh pas këtij viti.” Edhe zbritja e ajetit: “Sot e përsosa për ju fenë tuaj, plotësova ndaj jush të mirën Time, zgjodha për ju Islamin fe.” (5:3) dhe e Sures “Nasr” ishin një shenjë që tregonte se Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e kishte kryer misionin e vet në këtë botë. Ai haxh u quajt “Haxhi i Lamtumirës”, sepse Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u nda me njerëzit, për të shkuar tek Allahu i Madhëruar. Në fillim të muajit Sefer, në vitin e 11-të të Hixhretit, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkoi në malin Uhud dhe fali namazin për dëshmorët. Pastaj u kthye te minberi në xhami dhe tha: “Unë po shkoj para jush në botën tjetër dhe do të jem dëshmitar për ju (në Ahiret). Betohem për Allahun se qysh tani po shikoj Hauzin tim (në Botën Tjetër). Ta dini se mua më janë dhënë çelësat e thesareve të Tokës. Për Allahun, unë nuk kam frikë se mos bëni shirk, pasi të vdes unë, por kam frikë se do të viheni në garë për jetën e kësaj bote.” Në fund të muajit Sefer, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkoi te varrezat e Garkadit (në Medine) në mesin e natës dhe i kërkoi Allahut falje për ata që ishin varrosur aty. Pastaj tha: “Ne do të vijmë te ju.” Fillimi i sëmundjes

Ditën e hënë, dita e fundit e muajit Sefer, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mori pjesë në varrimin e një xhenazeje te varrezat e Bekias, në Medine. Aishja ka thënë: “Kur u kthye i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nga varrezat e Bekias, unë kisha dhembje koke dhe po thosha: “Oh, koka!”, por ai tha: “Oj Aishe! Uallahi, unë duhet të them: “Oh, koka!” Kështu qe fillimi i sëmundjes së tij. Por ende ecte dhe shkonte te gratë e veta, derisa u sëmur rëndë. Kur ishte në shtëpinë e Mejmunes, filloi të pyeste: “Ku jam nesër, ku jam nesër?” Gratë e kuptuan dëshirën e tij, prandaj e lanë të rrinte tek Aishja. Ato i dhanë leje që të qëndronte sa të donte, ku të donte. Doli nga Mejmunja, për të shkuar tek Aishja, duke ecur midis Fadhe ibn Abbasit dhe Ali ibn Ebu Talibit. Herë-herë i tëhiqte këmbët për tokë, derisa mbërriti te shtëpia e Aishes (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Porositë e tij

Aishja (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka thënë: “Kur hyri i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në shtëpinë time, ishte shumë i sëmurë. Kur sëmundja iu shtua edhe më shumë, tha: “Më hidhni shtatë pagure ujë, që të dal para njerëzve.” “Atëherë, - thotë Aishja, e ulëm në një govatë të Hafsasë dhe vazhduam t’i hidhnim ujë me shtamba, derisa na bëri me shenjë, që e kryem porosinë.” Pastaj, vajti te njerëzit, fali namaz me ta dhe u mbajti atyre një hytbe. Në hytbe, ndër të tjera tha: “Popujt që kanë qenë përpara jush, i kthyen varret e profetëve të tyre në faltore. Ju mos i bëni varret e profetëve faltore. Unë ju ndaloj ju ta bëni një gjë të tillë.” Pastaj shtoi: “Allahu i mallkoftë jehudinjtë dhe të krishterët, që i bënë varret e profetëve të tyre faltore.” Pastaj shtoi përsëri: “Mos e bëni varrin tim idhull, që të adhurohet!” Pastaj tha se ishte gati të ndëshkohej, në qoftë se i kishte bërë keq dikujt. I porositi që të silleshin mirë me ensarët, pastaj tha: “Allahu i Madhëruar i ka dhënë mundësinë një njeriu të zgjedhë: lulen, që do nga kopshti i kësaj bote ose ç’ka përgatitur Allahu për të në Botën Tjetër. Ai zgjodhi atë që Allahu ka përgatitur për të në Botën Tjetër.” Ebu Seid El Huduriu ka thënë: “Kur i dëgjoi këto fjalë, Ebu Bekr Siddiku qau me dënesë dhe tha: “Për ty do të flijonim baballarët tanë dhe nënat tona!” Ishte i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ai, të cilit i ishte dhënë mundësia të zgjidhte midis kësaj bote dhe Botës Tjetër dhe Ebu Bekri e dinte më mirë se të gjithë këtë. Pastaj i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e lavdëroi Ebu Bekrin (Allahu qoftë i kënaqur me të!) dhe urdhëroi që të mbylleshin dyert e xhamisë, përveç derës së Ebu Bekrit. Ky takim i Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në xhami u bë ditën e mërkurë. Të enjten ai u sëmur edhe më shumë. Ai u tha sahabëve: “Ejani këtu, që t’ju shruaj një letër dhe të mos humbni kurrë më rrugën e Vërtetë.” Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) tha: “Atë e ka kapluar sëmundja. Ju keni Kuranin dhe ju mjafton Libri i Allahut.” Ata që ishin aty patën mosmarrëveshje: një pjesë ishin të mendimit t’ia jepnin letrën, pjesa tjetër jo. Pasi u shtuan fjalët, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Shkoni dhe më lini të qetë!” Po atë ditë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) porositi që të largoheshin jehudinjtë, të krishterët dhe idhujtarët nga Gadishulli Arabik. Ai porositi, gjithashtu për delegatët që mund të vinin në Medine: të priteshin mirë dhe të shpërbleheshin ashtu siç shpërblente ai. Ai porositi edhe për faljen e namazit. Porosia për skllevërit ishte: të silleshin mirë me ta. Pastaj tha: “Nëse do t’u përmbaheni atyre që unë ju kam lënë juve, nuk do ta humbni kurrë rrugën e vërtetë dhe unë ju kam lënë juve Librin e Allahut (Kuranin) dhe Synetin tim.” Ebu Bekri zëvendëson Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) si imam për namaz me xhemat Megjithëse i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte shumë i sëmurë, shkonte e printe për imam dhe e falte namazin me xhemat. Ditën e enjte ai lau trupin (që t’i lehtësohej sëmundja) dhe kur erdhi koha e namazit, u çua për të shkuar në xhami, por i ra të fikët. Pas pak erdhi në vete. U la me ujë dhe u nis për t’u falur me shokët, mirëpo i ra të fikët përsëri. Pas pak erdhi në vete. Përsëri hodhi ujë në trup. U nis përsëri për të shkuar në xhami, por përsëri i ra të fikët. Atëherë i çoi fjalë Ebu Bekrit që t’u printe njerëzve si imam. Ebu Bekri ka prirë për imam ato ditë dhe ka falur 17 namaze me sahabet. Ditën e shtunë (thuhet edhe të dielën) i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) sikur u bë pak më mirë dhe duke u mbështetur midis dy burrave, shkoi për të falur namazin e drekës. Mirëpo, kur arriti në xhami, Ebu Bekri e kishte filluar namazin. Prandaj dy burrat e ulën të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në anën e majtë të Ebu Bekrit. Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) filloi të falej pas të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), kurse njerëzit pas Ebu Bekrit (Allahu qoftë i kënaqur me të!), sepse Ebu Bekri (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e ngrinte zërin, që ata të dëgjonin tekbirin. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e jep lëmoshë pasurinë e vet Ditën e enjte, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i liroi skllevërit e vet dhe dha 700 dinarë, që i kishte pasur gjendje. Armët e veta ua dha myslimanëve. Atë natë Aishja (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) doli me kandil në dorë, shkoi te një grua dhe i tha: “Më hidh ca vaj në kandil!” Ndërkohë, këmisha e hekurt e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kishte mbetur peng te një jehudi për 60 kg elb. Dita e fundit e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në këtë botë Kur zbardhi agimi i ditës së hënë, Ebu Bekri (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nisi të falte namazin e mëngjesit me xhemat. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte në dhomën e Aishes. Hapi pak perden e dhomës, i pa njerëzit duke u falur dhe buzëqeshi. Atëherë, Ebu Bekri kaloi pak prapa, sepse mendoi se Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) donte të vinte në namaz e të printe si imam. Në atë çast, xhemati u magjeps nga gëzimi, që po shihnin të Dërgurin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Mirëpo, ai u bëri shenjë me dorë ta plotësonin namazin ashtu siç ishin. Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e uli perden. Po atë ditë (thuhet edhe atë javë) i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) thirri bijën e vet, Fatimen, i tha diçka në vesh e ajo qau. Pastaj, ai i tha përsëri diçka në vesh dhe ajo buzëqeshi. Kur e pyeti Aishja se çfarë i kishte thënë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në vesh, ajo nuk i tregoi, derisa vdiq i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Më pas, ajo i tregoi Aishes se me fjalën e parë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i kishte thënë Fatimes që me atë sëmundje ai do të vdiste, prandaj ajo kishte qarë. Me fjalën e dytë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i kishte thënë Fatimes se ajo do të ishte e para nga familja që do të vdiste e do të shkonte pas tij në Botën Tjetër. Prandaj Fatimja kishte qeshur. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e kishte përgëzuar, gjithashtu Fatimen dhe i kishte thënë se ajo do të ishte më e nderuara e grave të botës. Kur e pa babanë e vet shumë të sëmurë, Fatimja tha: “Oh, sa sëmurë je o baba!” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ia ktheu: “Babai yt nuk do të ketë më dhembje pas të sotmes.” Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) thirri Hasanin dhe Hysejnin (nipërit e vet) dhe i puthi të dy. Pastaj thirri gratë e veta. I këshilloi dhe u rikujtoi edhe këshillat e udhëzimet e mëparshme. Sëmundja sa vinte e bëhej më e rëndë. Edhe helmi që pati ngrënë në Hajber i vërshoi ne vena dhe filloi ta ndiente më shumë dhembjen që i shkaktonte helmi. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kishte hedhur mbi fytyrën e vet një shami të madhe dhe kur i binte të fikët, e zbulonte fytyrën. Në atë gjendje të rëndë, tha: “Mallkimi i Allahut qoftë mbi jehudinjtë dhe të krishterët, të cilët i kanë bërë varret e profetëve të vet faltore.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) fliste për veprimin e keq që kishin bërë ata dhe urdhëronte që myslimanët të mos vepronin ashtu. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Nuk do të mbesin dy fe në tokën arabe.” Këto ishin fjalët e fundit, me të cilat Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) porositi njerëzit dhe ai i përsëriti ato disa herë: “Namazin, namazin dhe silluni mirë me skllevërit.” Agonia e vdekjes dhe vdekja Në agoninë e vdekjes, Aishja e kishte mbështetur Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në gjoksin e vet. Në atë çast hyri Abdurr Rrahmani, vëllai i saj, i cili kishte në dorë një siuak. I Dërguari Allahut ia nguli sytë siuakut. Aishja (Allahu qoftë i kënaqur me të!) e kuptoi që ai e donte atë dhe e pyeti. Ai i bëri shenjë me kokë që e donte. Aishja e mori siuakun dhe e përtypi, derisa u zbut. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) pastroi dhëmbët më mirë se asnjëherë tjetër. Përpara mbante një tas me ujë. Lagte me ujë fytyrën dhe thoshte: “Nuk ka zot tjetër përveç Allahut. Vërtet, vdekja ka agoninë e saj.” Pastaj, ngriti duart (thuhet edhe gishtin), e nguli shikimin në tavan dhe lëvizi buzët. Aishja vuri veshin dhe dëgjoi që thoshte: “Me ata, të cilëve ua ke dhuruar mëshirën Tënde, me pejgamberët, me të sinqertët, me dëshmorët dhe me njerëzit e mirë, o Allahu im! Falmë, mëshiromë dhe më merr tek Ti.” Fjalën e fundit e përsëriti tri herë. Dha shpirt. I ra dora dhe shkoi tek Allahu i Madhëruar. Qe e hënë, dita e 12-të e muajit Rabuil Euel, viti i 11-të i Hixhretit, koha e drekës, kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kishte mbushur 63 vjeç. Vërtet, të Allahut jemi dhe tek Ai do të kthehemi. Sahabet, të pikëlluar

Lajmi për vdekjen e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u përhap në çast midis sahabeve. Atyre iu errësua bota dhe gati humbën ndjenjat. Nuk kishte ditë më të mirë e më të ndritur për myslimanët sesa dita, kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) hyri në Medine. Por, nuk kishte ditë më të errët se dita, kur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ndërroi jetë. Atë ditë vendi gumëzhinte nga të qarët e sahabeve. Omer ibn Hattabi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u çua dhe tha: “I Dërguari i Allahut nuk ka vdekur dhe nuk do të vdesë, derisa Allahu t’i shfarosë dyfytyrakët.” Omeri (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) filloi të kërcënonte se do të vriste cilindo, që thoshte se Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kishte vdekur. Sahabët vinin rrotull tij në xhami të habitur dhe të tronditur. Kurse Ebu Bekri, meqë e kishte parë Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) disi më mirë pak çaste më parë, në mëngjesin e asaj dite, kishte shkuar në shtëpinë e vet. Kur vdiq i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), Ebu Bekri u kthye hipur mbi deve dhe zbriti te xhamia. Hyri në xhami, pa u folur njerëzve, derisa shkoi tek Aishja (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte i mbuluar me një çarçaf. Ebu Bekri (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) iu afrua, i zbuloi fytyrën, e puthi dhe qau, pastaj tha: “Për ty do të flijoja nënën time e babanë tim, o i Dërguari i Allahut. Allahu nuk do të lejojë që ti të vdesësh dy herë. Vdekjen që ta pati shkruar Allahu, ti e kalove.” Pastaj doli nga shtëpia e Aishes (Allahu qoftë i kënaqur me të!) dhe tha: “Ulu, o Omer!” Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) nuk pranoi të ulej. Ebu Bekri e la atë, shkoi te minberi dhe qëndroi anash tij. Njerëzit iu shmangën Omerit dhe u kthyen nga Ebu Bekri. “Kush adhuronte Muhamedin, le ta dijë se Muhamedi ka vdekur. Kush adhuronte Allahun, le ta dijë se Allahu është i gjallë e nuk vdes kurrë. Allahu i Madhëruar thotë: “Muhamedi është vetëm pejgamber, por edhe përpara tij ka pasur pejgamberë. E nëse ai vdes ose vritet, a mos do të ktheheni prapa ju? Kushdo që kthehet prapa, nuk i bën kurrfarë dëmi Allahut dhe Allahu do t’i shpërblejë mirënjohësit.” (3:14) Ibn Abbasi thotë: “Për Zotin, u duk sikur nuk e dinim se Allahu e kishte zbritur këtë ajet, para se ta lexonte Ebu Bekri.” Nga gojët e njerëzve dëgjohej vetëm ky ajet. Kurse Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) thotë: “Për Zotin, duke lexuar këtë ajet, e kuptova që ajo ishte e drejta dhe u trullosa. Nuk më mbanin këmbët dhe rashë për tokë.” Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) kalif

Pas vdekjes së të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) çështja më e rëndësihme ishte zgjedhja e një udhëheqësi, që të zinte vendin e tij dhe të drejtonte punët e vendit. Ali ibn Ebi Talibi mendonte se ai e meritonte më shumë se të tjerët për të qenë kalif, sepse ai ishte i afërm i të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). U mblodhën në shtëpinë e Fatimes (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) Aliu, Zubejri dhe disa burra nga fisi Benu Hashim. Ensarët u mblodhën në kullën e Beni Saides, për të zgjedhur një udhëheqës prej tyre. Kurse në anën tjetër, muhaxhirët u mblodhën tek Ebu Bekri (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!), Ebu Bekri dhe Ebu Ubejde ibn Xherrahu dhe muhaxhirët shkuan te kulla e Benu Saides. U zhvillua një diskutim dhe dialog i ashpër midis tyre dhe ensarëve. Ensarët përmendën të mirat që kishin bërë dhe të drejtat e tyre, kështu që udhëheqësi duhej të ishte prej tyre. Ebu Bekri tha: “Vërtet, të mirat, që përmendët i keni, por arabët nuk kanë për të pranuar të drejtohen nga të tjerë, përveç Kurejshëve. Kurejshët janë më të përshtatshmit ndër arabët, (më të përshtatshmit) si prejardhje dhe (më të përshtatshmit) si vendndodhje.” Pastaj, i mori për dore Omerin dhe Ebu Ubejden dhe tha: “Unë pranoj që juve t’ju udhëheqin këta dy burra.” Një nga ensarët tha: “Le të jetë një udhëheqës nga ne dhe një udhëheqës nga ju.” Aty u bënë de bate dhe u ngritën zërat e u shtuan mosmarrëveshjet. U ngrit Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) dhe tha: “Ebu Bekrit i takon.” “Jepma dorën”,- i tha Omeri Ebu Bekrit. Ebu Bekri ia dha. Atëherë, Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) dhe gjithë muhaxhirët dhe ensarët e dhanë fjalën për Ebu Bekrin. Trupi i nderuar përgatitet dhe përcillet

Ditën e martë, e lanë trupin e të Dërgurit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), por nuk ia hoqën rrobat e veta. Atë e lanë Abbasi, Aliu dhe Fadli e Kathimi, dy djemtë e Abbasit. Ishin edhe Shakrani, Usame ibn Zejdi dhe Eus ibn Hauliu. Abbasi me dy djemtë e rrotullonin, Usamja dhe Shakrani i hidhnin ujë. Aliu e lante. Eusi e mbështeti në gjoksin e vet. E kanë larë tri herë me ujë dhe sidër. Ujin e morën nga pusi i Saad ibn Hajthimes në Kuba, që quhej Pusi i Garsit. Nga ai pus pinte i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), kur ishte gjallë. Qefini i të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishin tri copa të bardha pambuku nga Sehueli. Nuk kishte këmishë dhe as çallmë. E vendosën në to dhe e mbështollën. Ebu Talhaja hapi varrin e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në vendin ku vdiq. Anash fundit të varrit, për së gjati hapi një vend për xhenazen. Pasi e vendosën krevatin e tij në cepin e varrit, filluan njerëzit të hynin nga dhjetë e nga dhjetë e me grupe për të falur namazin e xhenazes, pa u prirë askush imam. Më të parët ia falën namazin e xhenazes njerëzit e familjes së tij, pastaj muhaxhirët, pastaj ensarët, pastaj fëmijët, pastaj gratë. Thuhet edhe se ia falën namazin gratë dhe pastaj fëmijët. Kështu vazhdoi dita e martë dhe pjesa më e madhe e ditës së mërkurë. Pastaj, në fund të asaj nate e zbritën xhenazen në varr dhe e varrosën. Paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të! Fëmijët


Të gjithë fëmijët, përveç Ibrahimit, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i ka pasur me Hatixhen. Fëmijët e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishin: 1. Kasimi: djali i madh i të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe për këtë Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e thërrisnin Ebul Kasim (Babai i Kasimit). Kasimi ka jetuar derisa filloi të ecte. Vdiq në moshën 2 vjeç. 2. Zejnebja: vajza e madhe e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ajo vdiq për hir të Allahut. Për të Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka thënë: “Ajo është më e virtytshmja e bijave të mia.” Zejnebja ka lindur pas Kasimit dhe është martuar me Ebul As ibn Rebian, i cili ishte djali i tezes së saj – Halete bintu Huejdi. Zejnebes i lindi një djalë, që ia vunë emrin Ali dhe një vajzë, që ia vunë emrin Umame. Umamen e mbante i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me vete, kur falte namazin. Zejnebja ka vdekur në fillim të vitit të 8-të Hixhri, në Medine. 3. Rukia: atë e mori Othmani (Allahu qoftë i kënaqur me të!) për grua. I lindi një djalë që quhej Abdullah, i cili jetoi deri në moshën 6 vjeç; e quku një gjel në sy dhe vdiq. Rukia vdiq, kur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte në luftën e Bedërit. Kur Zejd ibn Harithi shkoi në Medine për të dhënë lajmin e gëzuar që myslimanët arritën fitore në atë luftë, i pa njerëzit të hidhnin dhč në varrin e saj. 4. Ummu Kulthumi: atë e martoi i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me Othmanin (Allahu qoftë i kënaqur me të!), pasi pati vdekur Rukia, kur u kthye nga lufta e Bedërit. Ajo nuk ka lindur fëmijë. Ummu Kulthumi ka vdekur në muajin Sha’ban, në vitin 9, Hixhri dhe është varrosur në Bekia. 5. Fatimja: ajo është më e vogla e vajzave të Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe më e dashura tek ai. Ajo është zonja e grave të Xhenetit. Atë e martoi Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me Ali ibn Ebi Talibin (Allahu qoftë i kënaqur me të!) pas luftës së Bedërit. Asaj i lindën dy djem: Hasani dhe Hysejni, dhe dy vajza: Zejnebja dhe Ummu Kulthumi. Ummu Kulthumin e martoi me Omer ibn Hatabin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), me të cilin lindi Zejdi. Pasi vdiq Omeri, Ummu Kulthumin e mori për grua Auni, djali i xhaxhait të saj, Xhaferrit. Më vonë edhe Auni vdiq dhe Umu Kulthumin e mori për grua vëllai i Aunit, Muhamedi. Edhe Muhamedi vdiq edhe atë e mori për grua vëllai i tij, Abdullahu. Ummu Kulthumi ka vdekur tek Abdullahu. Fatimja (Allahu qoftë i kënaqur me të!) ka vdekur gjashtë muaj pas Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Këta të pestë qenë fëmijët e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që kanë lindur përpara se Allahu ta nderonte atë me profetësinë. 6. Abdullahu: thuhet se ai ka lindur pasi u bë thirrja për në Islam. Mirëpo, në një version tjetër thuhet se ai ka lindur përpara se të përhapej Islami. Abdullahu ka vdekur i vogël dhe ka qenë i fundit i fëmijëve të Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që i kanë lindur me Hatixhen. 7. Ibrahimi. ky ka lindur në Medine nga robëresha e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), Marie Kotbija, në muajin Xhemadel Uhra, në vitin 9, Hixhri dhe ka vdekur 16 ose 18 muajsh, më 29 të muajit Sheual, në vitin e 10, Hixhri, atë ditë, kur ndodhi eklipsi në Medine. Është varrosur në Bekia. Meqënëse Ibrahimi ka vdekur i vogël, në moshën kur pinte gji, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka thënë për të: “Sigurisht, ai do të ketë një gjidhënëse, e cila do t’i plotësojë atij afatin e dhënies gji në Xhenet.”

[loni19]

Tiparet e Profetit dhe morali i tij



I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dallohej për tiparet e përsosura dhe moral të lartë. Për këtë ka shumë hadithe të sakta, autentike. Po i përmendim shkurtimisht. Fytyra

Fytyra e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte e bukur, e rrumbullakët, e ndritshme dhe e bardhë në të kuqe. I shkëlqente si hëna pesëmbëdhjetë; kur gëzohej, i shndriste si një copë e hënës. Ballin e kishte të gjerë; i vetëtinte, ashtu siç vetëtinte dielli pas një reje të ngarkuar. Kur e shikoje atë, sikur shikoje diellin kur lindte. Djersët e tij në fytyrë dukeshin si margaritarë; era e djersëve të tij ishte më e këndshme se myshku. Kur zemërohej, dukej sikur shega të kishte derdhur ngjyrën e saj në faqet e tij. Faqet i kishte të lëmuara. Vetullat i kishte si hark dhe të plota, por jo të bashkuara (thuhet edhe se i kishte të bashkuara). Sytë i kishte të mëdhenj. E bardha e tyre ishte e përzier pak me të kuqe. Beben e syrit e kishte shumë të zezë dhe qerpikët i kishte të gjatë e të dendur. Po ta shikoje, do të mendoje se i ka lyer sytë, por ai nuk i kishte lyer ata. Pamjen e tij të bukur e mbulonte një dritë që gjithkush e vinte re. Gojën e kishte të bukur dhe të madhe. Dy dhëmbët e parë i kishte të ndarë nga njëri-tjetri. Dhëmbët e tij shndrisnin; kur buzëqeshte ata dukeshin si margaritarë; kur fliste, dukej sikur dilte dritë nga dhëmbët e tij të përparmë. Kishte gojën më të bukur. Mjekrrën e kishte të bukur dhe të dendur, të mbushur nga njëri vesh tek tjetri. Ajo i mbulonte fytin dhe një pjesë të gjoksit. Ishte shumë e zezë. Anash nofullave dhe mbi fyt ajo ishte pak e bardhë. Koka, qafa dhe flokët

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e kishte ballin të gjerë, kokën të madhe, qafën të gjatë. Flokët i arrinin deri te gjysma e veshëve (thuhet edhe deri në bulat e tyre). Ndonjëherë shkonin edhe më poshtë dhe i arrinin deri te supet. Mbi ballë kishte ca qime të bardha, por sikur të mblidheshin me ato të mjekrës nuk bëheshin as njëzet. Flokët i kishte edhe pak kaçurrela. Flokët i ndante në mes. Anët dhe gjymtyrët

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i kishte kockat të mëdha: bërrylat, shpatullat dhe gjunjët. Ai i kishte të gjata kërsikët dhe të mëdhenj krahët. Shputat e këmbëve dhe pëllëmbët i kishte të shtruara. Duart i kishte të buta, më të buta se mëndafshi, më të ftohta se dëbora dhe me erë më të mirë se myshku. Llërët, krahët dhe gishtat i kishte të mbushur. Kërcijtë nuk i kishte të mbushura. Ishte shpatullgjerë. Gjymtyrët i kishte të plota dhe gjoksin të gjerë e pa qime. Nga fyti deri te kërthiza kishte një vijë qimesh të drejta. Përveç këtyre nuk kishte qime të tjera as në bark dhe as në gjoks. Te krahët dhe te shpatullat kishte qime. Nën sqetulla kishte shumë qime. Shpina e tij dukej si argjend i derdhur. Shtati i tij

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte i pashëm. Trupi i tij ishte i drejtë, as i shkurtër dhe as i gjatë. Megjithatë ai ishte më shumë i gjatë sesa i shkurtër. Kur ecte me ndonjërin, sado i gjatë të ishte shoqëruesi, dukej më i gjatë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Trupi ishte i drejtë dhe i fortë, jo shumë i shëndoshë dhe jo i rrudhur e i thyer. Po të ishte midis dy njerëzve, do të ishte më i bukuri dhe më i miri i të dyve.

Era e tij e mirë

Trupi i tij dhe gjymtyrët e tij kishin një erë më të mirë se myshku. Enesi thotë: “Unë nuk kam nuhatur kurrë ndonjë myshk a erëz tjetër më të këndshme se era e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!).” Edhe Xhabiri (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) thotë: “Në çdo rrugë që kalonte Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), kuptohej se kishte kaluar ai, nga era e mirë që vinte prej tij.” Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) takonte dikë, tjetri e ndiente erën e mirë të Profetit në dorë, tërë ditën. Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e vinte dorën e vet mbi kokën e ndonjë fëmije, fëmija dallohej midis të tjerëve nga era e mirë që kishte. Ummu Sulejmi ruajti djersën e tij në një shishe për ta hedhur në erëzën e saj, sepse djersa e tij ishte më e mirë se çdo erëz. Ecja e tij

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e kishte ecjen të shpejtë. Ai ecte si ai, që kalon nëpër treg. Nuk ishte as i ngathët dhe as përtac. Atë nuk e arrinte askush në ecje. Ebu Hurejra (Allahu qoftë i kënaqur me të!) ka thënë: “Unë nuk kam parë ndonjë që të ishte më i shpejtë në ecje se sa i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!); dukej sikur toka shtrihej për të. Kur ecnim me të mundoheshin për ta arritur, ndërsa ai nuk sforcohej fare.” Kur e vinte këmbën në tokë e vinte plotësisht, sepse e kishte këmbën të shtruar. Kur donte të shikonte anash, kthehej me gjithë trup. Kur donte të kthente kokën në një drejtim, kthehej andej me gjithë trup. Kur çohej nga vendi, çohej menjëherë. Kur ecte, ecte shpejt, sikur zbriste nga ndonjë vend i ngritur. Ai i hidhte hapat të plotë dhe ecte lehtë. Zëri i tij dhe fjala e tij

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e kishte zërin pak të ngjirur, fjalën e kishte të ëmbël dhe në fjalët e tij dallohej urtësia. Kur heshtte, ishte tërë urtësi; kur fliste fytyra e tij zbukurohej. Ai fliste qartë dhe rrjedhshëm, duke i shqiptuar fjalët si rruazat që zbresin pas njëra-tjetrës. Ai e fillonte dhe e mbaronte fjalën qartë dhe kuptueshëm. Fliste fjalë të prera; as nuk e zgjaste shumë fjalën, as nuk e shkurtonte atë. Kur fliste, i dallohej çdo tingull i fjalës. Ai ishte gojëtar. Kishte natyrë të qetë dhe fjalën e kishte me vend. Për këtë nuk ia kalonte kush, sado gojëtar të ishte. Allahu i kishte dhënë atij mundësinë që me pak fjalë të shprehte shumë kuptim. I ishte dhënë urtësia. Ai dinte t’i ndante fjalët. Pak për moralin e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!)

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte gjithmonë i thjeshtë dhe me moral të lartë. Ai nuk ishte fjalëvrazhdë, nuk fliste keq dhe nuk ishte zemërgur. Nuk bërtiste nëpër tregje. Ai buzëqeshte më shumë se njerëzit e tjerë dhe i qëndronte larg zemërimit. Ai kënaqej më shpejt se të gjithë. Kur kishte dy punë, zgjidhte atë që ishte më e lehtë, po të mos ishte mëkat. Po të ishte mëkat, ai qëndronte larg saj më shumë se të gjithë. Profeti nuk ka marrë kurrë hak për veten e vet. Ai hakmerrej vetëm kur prekej Shenjtëria e Allahut. Ai ishte më bujari i njerëzve, më fisniku, më trimi, më i forti, më durimtari dhe më seriozi. Ai kishte turp më shumë se të gjithë të tjerët. Kur e urrente ndonjë gjë, dukej në fytyrë. Ai nuk i ngulte sytë në fytyrën e tjetrit dhe nuk i drejtohej njeriut me të keq. Ai ishte njeriu më i drejti, më i ndershmi, më i çiltri në fjalë. E mbante më shumë se të gjithë amanetin. Qysh para se të bëhej Profet (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) quhej “El Emin” (I Besueshmi). Ishte shumë i thjeshtë dhe kurrë mendjemadh. Zbatonte me përpikëri marrëveshjet dhe premtimet, shikonte farefisin, kishte dhembshuri dhe mëshirë, kishte mirësjellje dhe edukatë. Nuk pajtohej kurrë me fëlliqësinë dhe fjalët e ndyra dhe nuk mallkonte kurrë. Merrte pjesë në përcjelljen e xhenazeve. Rrinte me të varfrit dhe të mjerët. E pranonte ftesën qoftë edhe nga skllevërit. Nuk mburrej as në ngrënie dhe as në veshmbathje. Ai i shërbente atij njeriu, që i shërbente këtij. Nuk e qortonte shërbyesin e vet, madje as nuk i thoshte “of” atij kurrë. Meqë është e pamundur t’i përfshijmë të gjitha cilësitë e vetitë e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), u mjaftuam me këto shpjegime të pakëta. Por i lutemi Allahut që të na e pranojë këtë vepër si adhurim për Të dhe të na bëjë të ndjekim rrugën e prijësit të profetëve dhe të njerëzve të devotshëm! O Allah, jep paqe, shpëtim dhe bekim për Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe për familjen e për shokët e tij të nderuar. Na fut edhe ne nën flamurin e tij në Ditën e Ringjalljes! Amin!

[loni19]

anetare te nderuar me ndihmen e Allahut perfundoi tregimi mbi jeten e Muhammedit a.s njeriut me me ndikim ne historine njerezimit dhe mesuesin e njerezimit.
Inshalla Allahu ju shperblen per ata qe kane lexuar se me te vertete eshte kenaqesi te lexohet jeteshkrimi i Muhammedit a.s.
shpresoj qe Allahu te jete i kenaqur me ne.

[at|n|]

TË TJERËT PËR MUHAMEDIN A.S

“Perhershmeria e jo propagandimi i fese se tij eshte ajo qe meriton interesimin tone; eshte ruajtur pershtypja e njejte e paster dhe e perkryer te cilin ai e farkoi ne Meke e ne Medine, pas revolucioneve 1200 vjecare te ushtareve te rinj indiane, afrikane dhe turq te Kuranit….Muhamedanet kane perballuar ne teresi orvajtjen per riedukimin e objektit te besimit dhe te besnikerise se tyre ne nivel me ndjenjat dhe me imagjinaten e njeriut. “Une besoj ne nje perendi dhe ne Muhamedin – te derguarin e perendise.”, eshte predikimi i thjeshte dhe i pandryshuar i islamizimit. Imazhi intelektual i Hyjnise asnjehere nuk eshte derguar me ndonje idol te dukshem. Nderimet e pejgamberit kurre nuk e kane tejkaluar masen e virtytit njerezor, kurse parimet jetesore te tij e kane mbajtur mirenjohjen e ithtareve te vet brenda kufijve te aryes dhe te fese”
Eduart Gibbon and Simon Ocklay, History of the Saracen Empire, London, 1870, pp.54


Ai ishte Cezari dhe Papa te misheruar ne nje trup, mirepo ai ishte Pape pa pretendimet e Papes, Cezar pa legjionet e Cezarit; pa armate te rrregullt pa truproje, pa pallat, pa te ardhura te caktuara. Po qe se dikush ka pasur te drejte te thote se ka sunduar me të vërtetë hyjnore, atëherë ai ka qenë Muhamedi, pasiqë kishte fuqi te pakufi pa instrumentet e saj dhe pa u mbeshtetur ne të.
Bosworth Smith.
Mohamed and Mohammadanism,
London, 1874, pp.92

“Eshte e pamundur qe cdonjeri qe e studion jeten dhe karakterin e Pejgamberit te madh te Arabise, e qe di se si mësoi dhe jetoi ai të ndjjeë diç tjetër pos respektit të porozive të të Lartmadhëruarit. Edhe pse me këtë që shtroj para jush do të them më shumë gjëra të cilat për shumë njerëz tashmë janë të njohura, prapëseprapë e sa here që i rilexoj ato, më kaplon një ndjenjë e re admirimi dhe respekti ndaj mësuesit të madh arab”
Annie Besant,
The life end teachings of Muhammad,
Madras, 1932, pp.4


“Gatishmeria e tij per te perjetuar persekutime per shkak te besimit, karakteri i larte moral i njerezve qe i besonin dhe qe e konsideronin udheheqes, si dhe madheshtia e te arriturave te pernjehershme deshmojne per integritetin e tij fondamental. Ta konsiderosh Muhamedin mashtrues me shume shkakton probleme sesa qe i zgjidh ato. Aq me tepër, asnjë perosnalitet i madh historic nuk eshte ndricuar me zbehte ne Perendim sesa Muhamedi…”
W.Montogomery.
Mohammad at Mecca,
Oxford, 1953, pp.52


Vënia e Muhamedit në krye të listes se personaliteteve me influencuese ne bote, mbase mund t’I befasojë ca lexues, e të tjerët t’I bëjë të oeysin për një rangim të tillë, por ai ishte njeriu I vetëm në histori i cili qe bindshëm më I sukseshëm si në aspektin fetar, ashtu edhe nëa të profan.
Michael H.Hart.
The 100: A.Rankino of the Most Influential persons in History,
New York: Hart Publishing Company, Inc.1978, pp.33

[at|n|]

Xho Bernard Sho: "Besoj se sikur udhëheqjen e botës moderne do të merrte një njeri si ai, do të kishte qenë i suksesshëm në zgjidhjen e problemeve duke sjellë paqen dhe lumturinë e kërkuar shumë. Evropa ka filluar të magjepset me besimin e Muhamedit. Në shekullin e ardhshëm ajo do të mund të shkonte më tutje duke pranuar dobinë e atij besimi në zgjidhjen e problemeve të saj." (1935)

Lamartini: "Nëse madhështia e qëllimit, mjetet e pakta dhe rezultatet e habitshme janë tri kritere të gjeniut njerëzor, kush mund të përqasë ndonjë njeri të madh të historisë moderne me Muhamedin?" (historie de la Turquie, 1855)

Mahatma Gandi, prijësi indian: "Po bindem më shumë se kurr më parë se nuk qe shpata që siguroi fitore për Islamin asokohe. Por qe thjeshtësia e paepur, modestia e plotë e të Dërguarit, kujdesi i përpiktë ndaj zotimeve të bëra, përkushtimi i thellë ndaj shokëve dhe pasuesve të tij, si dhe trimëria, papërkulshmëria dhe besimi absolut në ZOTIN dhe në misionin e tij. Këto e jo shpata sollën suksesin dhe thyen qdo pengesë." (Young india, 1922)


esselamu alejkum we rahmetullah
at|n|