Falenderojm Allahun per dhuntite tij....

[pirro]

Une mendoj qe ajo foto ka nje domethanje te madheee ... ama shume te madhe.
Mirpo me ta po merren shkencaret .. edhe ne keto momente po merren me foton,do ta kemi nje pergjigje se shpejti per kembet

[Artisti]

Postimi origjinal është bërë nga Murgesha

Tung Hasan!
Tema: Falenderojm Allahun per dhuntite tij....
Xnjeri: Falenderojm Allahun per dhuntite tij ndaj nesh e qe jan aq te shumta seqe nuk mundem t'i numrojm.
Xnjeri: Paraqet një palë këmbë si ilustrim për temën e hapur
Murgesha: (kurreshtarre si gjithmonë pyet) Cilit besim i takojnë këto këmbë....??

Vjen
Hasani: Që ja nis e merret me Murgeshën e jo me temën
Prapë
Hasani: sjell citate kuranore.... se si duket nuk din mënyrë më të mirë për ta falënderuar Allahun për dhuntitë që ja ka falur
Në fund prap
Hasani: Këshillon prap moderuesit që të përkujtohen për Kuran e për dispozita të sheriatit për udhëzim të moderimit a nuk po e di se për ku e ka fjalën...

U ba përshesh kjo punë. A thua ka kush që na drejton se kush jemi në temë e kush ka dalë prej saj

Hasani ka dale prej teme, si gjithmone !!
Kete shkrim timin mund ta bartni edhe te tema " Pyetje-Pergjigje"

.

[hasanmehmeti]

Elhamdulilah(Falenderimi i takon Allahut) , Allahu me ka Nderuar.

Tregon Ebu Ibrahimi dhe thotë:
"Isha një ditë duke udhëtuar nëpër shkretëtirë dhe papritmas humba rrugën për ku isha nisur. U ndala tek një tendë e vjetër, shikova mbrenda saj dhe pashë aty një njeri, ishte i ulur në tokë.

Sapo iu afrova me qetësi pashë se ky njeri ishte i paralizuar, i kishte të dy duart e këputura.

Ç'është më e çuditëshmja se ai ishte edhe i verbër dhe ishte i vetmuar, nuk kishte askënd që të kujdesej për të.

Dëgjova prej tij disa fjalë, që shpesh i përseriste: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar me një nderë të madhe mbi shumë krijesa të Tija.

Duke e përseritur këtë disa herë, ma tërhoqi vëmendjen dhe më shtyri të interesohem për te. Dy duart e këputura dhe dy sytë e tij të verbër dhe nuk posedonte kurrfarë fuqie për kujdesjen e vetës. Shikova përreth tij dhe kerkoja se mos po shoh dikë prej të afërmëve të tij që kujdeset për te, mirëpo, për fat të keq, nuk pashë askend. Vazhdova t'i afrohem deri sa ndjeu levizjet i mija dhe filloi të pyeste:

- Kush është? Kush është?

- I thashë: Esselamu alejkum! Jam një njeri që kam humbur rrugën dhe u ndala tek tenda jote. Po ti kush je? Pse jeton i vetmuar në këtë vend? – Fillova unë me pytje: Ku e ke familjën apo të afërmit?

- M'u përgjigj: Unë jam një plak i sëmuar, që me kanë lënë njerëzit dhe me kanë vdekur shumica prej të afërmëve.

- I thashë: Dëgjova nga ju disa fjalë, që me çuditën: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar me një nderë të madh mbi shumë krijesa tjera të Tija, me trego se çka të ka nderuar All-llahu ty kurse unë të shohe të verbër me dy duart e këputura, i varfer dhe askend perreth teje që interesohet për ty?!

- Më tha: Të tregoj, por me një kusht! Kam një nevojë të ma kryesh.

- I thashë: Me gjithë dëshirë inshallah, vetëm me trego!

- Më tha: Po e sheh se jam sprovuar me sprova dhe fatkeqësi të ndryshme, mirëpo, prap Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar me një nderë të madh mbi shumë krijesa të tjera. A nuk me ka dhënë All-llahu mendjen, që të logjikoj me te?!

I thashë: Po, si jo!

- Ma ktheu: Sa e sa njerëzve u mungon kjo begati, janë budalla, të çmendur, që nuk posedojnë mendje?!

- Shumë ka. - ja ktheva.

- Pastaj tha: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka zgjedhur mbi shumë krijesa të tjera dhe me ka nderuar.

- Vazhdoi përseri: A nuk me ka dhënë All-llahu të dëgjuarit, me të cilin dëgjoj ezanin për namaz, dëgjoj me te fjalët dhe atë që kam përreth?!

- I thashë: Po, si jo!

- Ma ktheu: Sa prej njerëzëve janë të shurdhët dhe nuk mund të dëgjojnë?! Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar mbi shumë krijesa.

A nuk më ka dhënë All-llahu gjuhën, me të cilën e përmendi Atë dhe mirrem vesh me njerëzit?! Sa e sa njerëz memece ka sot që nuk flasin?!

I thashë: Po, vërtetë shumë ka.

- Tha: Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që me ka nderuar dhe me ka zgjedhur mbi shumë krijesa të Tija.

A nuk me ka udhëzuar All-llahu në Islam dhe adhuroj vetëm All-llahun Një, të Vetmin, që nuk meriton të adhurohet askush përveç Tij?! Unë tek Ai llogaris shpërblimin duke bërë durim në sprovat e Tija.

Sa ka prej njerzëve, që janë adhurues të idhujve dhe kryqëve dhe janë të kënaqur me mosbesimin e tyre?! Ata kanë humbur në këtë botë dhe në botën tjetër. Falënderimi i takon vetëm All-llahut, që më ka nderuar mbi shumë krijesa të Tija. Kështu vazhdoi plaku duke i numëruar begatitë e All-llahut, kurse mua me shtohej çudia prej imanit të tij të fort dhe bindjes së tij të madhe, që plaku edhe në gjendjen e tij të mjerueshme ishte i kënaqur me ato begati që ia kishte dhënë All-llahu.

Thashë me vete: Sa prej të sëmurëve janë, që ndoshta nuk janë goditur as sa një e katërta e kësaj që është goditur ky plak, apo ndoshta janë sprovuar vetëm me humbje të shikimit apo të dëgjimit, apo kanë ndonjë sëmundje të lehte e që mund të llogariten të shendoshë në krahasim më atë që e ka goditur këtë plak. Saqë i dëgjon duke u ankuar dhe duke qajtur me zë të lartë, duke renkuar nga semundja. E atyre vetëm iu shtohet dobësia dhe iu pakësohet bindja në shpërblimin e All-llahut.

U thellova në mendime të thella derisa m'i ndërpreu mendimet fjala e plakut duke më thënë:

- A ta them kërkesen time që pata? A ma kryen atë?

- I thashë: Po, inshallah! Cila është kërkesa yte?

E uli kokën dhe lotët i rrodhën nga sytë e tij të verbër. Pastaj ngriti koken e tha:

- Nuk me ka mbetur askush prej familjes perveç një djalit katërmbedhjetëvjeçar. Ai është që me ushqen, me veshën, me shtrinë për të fjetur dhe me ngrite për çdo nëvojë. Mirëpo, ka dalë që dje të me kërkojë ushqim dhe nuk është kthyer më dhe nuk e di a është gjallë dhe kthehet apo është i vdekur dhe është harruar. Unë, sikurse po e sheh, jam plak i lodhur, i verbër, ku ta kërkoj unë i shkreti?!

E pyeta për pamjen e tij dhe cilësitë e tija në mënyrë që ta njoh nëse e takoj.

Dola që ta kërkoj djalin, po ku ta kërkoj kurse rruga për mua ishte e panjohur dhe nuk dija nga ta kërkoja, unë vetë kisha humbur rrugën.

Vazhdova rrugën duke ecur nëpër shkretëtirë, kërkoja andej këtej ndonjë njeri të pyes për djalin, por s'ka gjë. Rastësisht e ktheva kokën dhe pashë andej tëndes së plakut një kodër të vogël, ku ishin mbledhur disa sorra, ishin mbledhur rreth diçkaje. Thashë me vete: Këto nuk mblidhen përveç se rreth ndonjë ngrodhësire ose ushqimi. U ngrita në koder dhe u afrova tek këto shpezë. Kur arrita afër tyre filluan të shpërndahen dhe në vendin ku ishin mbledhur sorrat çka të shoh?! Një djale i ri i vdekur, trupi i tij i këputur sikur ta kishte sulmuar ndonjë ujk dhe ka ngrenë një pjesë të tij dhe ka lënë pjesën tjetër për shpezë.

Nuk me brengosi djali aq shumë sa me erdhi keq dhe u pikëllova për plakun. Zbrita nga kodra duke ecur ne drejtim të tendës duke qenë në mes pikëllimit dhe hutise. Duke menduar se a të shkoj dhe ta lë plakun në vetmi apo të kthehem tek ai dhe ta lajmëroj për djalin. U drejtova kah tënda dhe po dëgjoj plakun duke bërë tesbihë dhe duke përmendur All-llahun. Isha i hutuar çka t'i them, si t'ia filloj...? Me erdhi në mendje ngjarja e të dërguarit të All-llahut, Ejubit alejhi selam.

Hyra tek plaku dhe e gjeta ashtu si e kisha lënë. I dhashë selam. I mjeri, ishte mërzitur shumë për djalin. Sa më ndjeu më pyeti: ku është djali?

I thashë: Përgjigju ti njëhere! Cili prej ju të dyve është me i dashur tek All-llahu, ti apo Ejubi, alejhi selam?

Tha: Ejubi, alejhi selam është me i dashur tek All-llahu.

I thashë: Cili është sprovuar më shumë, ti apo Ejubi, alejhi selam?

Tha: Padyshim, Ejubi, alejhi selam.

Atëherë i tashë: Llogarite djalin tënd tek All-llahu se të ka vdekur...!

E gjeta atë të vdekur tek kodra, iu kishin versulur ujqërit mbi trupin e tij. Rënkoi plaku i mjerë, pastaj rënkoj përseri duke marrë frymë thellë dhe duke përseritur fjalën: LA ILAHE IL-LALL-LLAH...

Mora ta qetësojë duke ia kujtuar durimin, mirëpo atij iu shtuan vuajtjet dhe rënkimet derisa dhe nisa t'ia përkujtoj shehadetin (LA ILAHE IL-LALL-LLAH) dhe vdiq në duart e mia.

E mbulova me jorganin që e kishte përfundi dhe dola të kerkoje ndonjë njeri që të më ndihmojë t'ia pregadis xhenazën. Pas pak pashë tre vetë të hipur mbi kafshet e tyre. Dukeshin të ishin udhetarë.

I thirra dhe m'u përgjigjen. Kur u afruan u thashë:

- Këtu është një njëri musliman i vdekur dhe nuk ka askë që interesohet dhe mirret me të, a keni mundësi që të më ndihmoni për ta larë, ta mbështjellim në qefin dhe ta varrosim? Ata pranuan.

Hyrën në tendë që ta shohin plakun e vdekur dhe ta bartnin për ta varrosur. Sapo zbuluan fytyrën e tij bertitën: Ebu kulabe... Ebu kulabe...! Pastaj e mora veshë se Ebu kulabe kishte qenë një prej dijetarëve të njohur, qe e kishte humbë pleqëria dhe sëmundjet e shumta pozitën e tij dhe e kishin lenë njerëzit pas dore. Iu kishin mbledhur shumë sprova dhe fatëkeqësi deri sa ishte vetmuar prej njerzëve në një tendë të vjetër në hapësiren e shkretëtirës.

Ia pregatitëm xhenazën dhe e varrosëm.

Udhëtova bashkë me këta tre veta dhe më ndihmuan që ta gjejë rrugën për në qytet.

Në këtë natë e pashë ne ëndërr Ebu Kulaben me pamjen me të bukur, kishte të veshur rroba të bardha dhe ishte plotësuar pamja e tij, pa të meta trupore. E pashë duke ecur në një vend të gjelbëruar.

E pyeta: O Ebu Kulabe, çka të ka bërë ty të jesh në këtë vend kaq të bukur dhe i shëndoshë fizikisht?

U përgjigjë: Posa më ka futur All-llahu në xhenet dëgjova një zë duke me thënë fjalën e All-llahut:

سَلاَمٌ عَلَيْكُم بِمَا صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ

"(u thonë) selamun alejkum, me durimin tuaj gjetët shpëtimin, sa përfundim i lavdishëm është ky vend." [Err-rrad, 24]



Marrë nga libri: Sijer Alamu En-Nubela
Imam Dhehebiu.

[lyra2]

Postimi origjinal është bërë nga valiii

Oj Lyra , nuk thojnë badihava t'moqmit se një fotografi është sa 1000 fjalë ...
Qe unë do mar mundin të e jap mendimin tim se paku mujshim diqysh me i ndrlidhë temën bashkë me foton ...
Njeriu nuk duhet kurrë ti humbas shpresat per jetë , dhe kjo me se miri bëhet me mbështetjen tek Allahu s.v.t ... me mbështetjen tek Allahu dhe me kryerjen e obligimeve fetare njeriu i forcon lidhjet me Zotin aq shumë sa që kurë zgjohet në mëngjez e falënderon Allahun që i'a mundesoj me plakë edhe atë ditë , pastaj pas qdo përfundimi te ushqimit e falënderon për furnizimin qe i'a ka dhënë e kështu me radhë ...
Të gjithë njerëzit me fillu me i numruar dhuntit e Zotit nuk do i mjaftonin ditë javë muaj e as vite te tera ...
“…edhe në qoftë se përpiqeni t’i numëroni të mirat e All-llahut nuk do të mundë të arrini t’i përkufizoni (në numër). Vërtet, njeriu është i padrejtë dhe shumë përbuzës”. (Ibrahim: 34).
Ekziston një tregim për një njeri i cili ka qenë i verbër dhe që ka humbur duart dhe këmbët e tij në luftë. Një njeri tjetër e ka parë dhe ka vërejtur se gjuha e tij është e zënë në përmendjen e Allahut. Njeriu u irritua me të dhe iu drejtua të verbërit duke i i thënë: "Për çka duhet të jeshë falenderues në Allahun, kur ti je në këtë gjendje – i verbër dhe pa duar e këmbë?"
I verbëri i përgjigjet duke i thënë: "Unë e falenderoj Allahun që ende e kam gjuhën me të cilën e përkujtoj Atë"
Kur ne përkujtojmë vetveten në atë se çfarë shpërblimesh ka përgatitur Allahu për ata që janë të durueshëm, është shumë më lehtë për ne të arrijmë qëndrueshmërinë që na duhet.
Kërkoj falje që e zgjata pak ... por lyra të jeshë e bindur se ato këmbët në foto nese janë këmbë që marin abdes e që ecin ne rrugen e Allahut e falënderojnë për dhuntitë e panumërta Allahun ... të jeshë e bindur se ato këmbë janë më të dashura tek Allahu , se sa këmbët qe i nënshtrohen për çdo javë depilacionit pedikyr ....




Përshendetje .........

Faleminderit valiii :).

por lyra të jeshë e bindur se ato këmbët në foto nese janë këmbë që marin abdes e që ecin ne rrugen e Allahut e falënderojnë për dhuntitë e panumërta Allahun ... të jeshë e bindur se ato këmbë janë më të dashura tek Allahu , se sa këmbët qe i nënshtrohen për çdo javë depilacionit pedikyr ....
...sigurisht kete paska dashur ta thote autori i temes?!!!!!
valiii a nuk eshte ironi kjo?

Veq pa keqkuptime ,te lutem shume shume.

[SoKoLi-i-Maleve]

A e Zbuluat se kujt i perkisnin kambet?

[BE LK]

Postimi origjinal është bërë nga SoKoLi-i-Maleve

A e Zbuluat se kujt i perkisnin kambet?

Po e zbulumam.

I perkisnin nje njeriu te varfer diku ne token e zotit.

Nese ti nuk je i tille falenderoje Zotin per ato miresi qe te ka dhene.

Nuk ja vlen te meremi më me keto ironi por te flasim per temen. nese ty sokol nuk te pelqen mund te hapesh nje teme tjeter qe te pelqen tek mesime nga Bibla.

[valiii]

Postimi origjinal është bërë nga lyra2

Faleminderit valiii :).


...sigurisht kete paska dashur ta thote autori i temes?!!!!!
valiii a nuk eshte ironi kjo?

Veq pa keqkuptime ,te lutem shume shume.

S'ka perse Lyra ... tybe lidhje s'kom se çka ka dashtë me thonë autori temës ( pyete atë ), e kam cekur edhe më lartë se "ky është mendimi im" , e lexuesit i mbetet me vlerësu/logjiku se a është ironike a jo !
Keqkuptuesi/ja në këtë rast je ti , unë vetëm mora mundin t'i përgjigjem pyetjes tende ( pasi që u drejtove sinqerishtë ) ...

Të përshendes Lyra2

[Shqiptare]

Nga dhuntite e Allahut per nejrezimin eshte edhe DITURIA, andaj, po e postoj kete tregim
ketu, duke shpresuar qe te mahniteni gjate leximit te tij.



Djaloshi i mençur


Para shume viteve, gjate kohës se Tabi’ineve ( Gjenerate e muslimaneve pas sahabeve), Bagdadi ishte një qytet i madh islam, Ne fakt, ishte kryeqendra islame dhe për shkak se jetonin një numër i madh dijetaresh, ishte qendra e diturisë Islame. .
Një dite mbreti i Romes e dërgoi një emisar ne Bagdad për ti sfiduar muslimanet me tre pyetje. Kur emisari arriti ne qytet, e informoi Kalifatin se kishte tre pyetje me te cilat do t’i sfidonte muslimanet. .
Kalifja mblodhi te gjithe dijetaret e qytetit dhe e vendosi emisarin e Romes te ngjitet ne një podium te larte dhe tha. “Kam ardhur me tre pyetje. Nëse me përgjigjeni, atëherë do t’ju le një pasuri te madhe qe e kam sjellur nga mbreti i Romes.
“Pyetjet janë :
"Cfare kishte para Allahut?" .
"Ne cilin drejtim është Allahu?" .
"Cfare bën Allahu ne këtë moment?" .
Shumica e asamblesë ishte ne qetesi. (A mund te ju përgjigjesh ti këtyre pyetjeve?) Ne mes te shume dijetareve te medhenj dhe studenteve qëndronte një njeri me djalin e tij te vogël. “ Oh babi im i dashur! Unë do t’i përgjigjem dhe dot’ia mbyll gojën” tha djaloshi.
Kështu qe djaloshi i pershperiti kalifes qe te marre leje t’ju përgjigjet pyetjeve dhe u lejua.
Romaku ju adresua djaloshit musliman dhe e përsëriti pyetjen e pare:
“Çfare kishte para Allahut?
Djaloshi pyeti: A di te numërosh?
“Po,” tha njeriu.
Djaloshi: “ Atëherë numëro prej dhjete e me poshtë!”, “ dhjete,nënte,tete,,,,,” deri sa arriti ne “një” dhe nuk numëroi me” Por çfare ndodhet para numrit ‘një’ ?” pyeti djaloshi..
“ S'ka me asgjë para njëshit- kjo është ! kaq “ tha njeriu. “ Pra, nëse nuk qëndron aritmetikisht asgjë para ‘njëshit’, atëherë si pritni qe te këtë diç para ‘Një” te gjithëdijshmit, te përhershmit, te parit, te fundit, shpikësit, te padukshmit?”.
Tash njeriu nga Roma i befasuar nga përgjigja direkte nuk mund te debatonte me shume. Prandaj pyeti,” me thuaj , ne cilin drejtim është kthyer Allahu?”.
“Me sjell një qiri dhe ndeze pastaj, tha djaloshi dhe me thuaj ne cilin drejtim është drejtuar flaka. “ Por, flaka është vetëm një drite shpërndahet ne katër anët, Veri,Jug,Lindje dhe Perëndim. Nuk është drejtuar vetëm ne një ane , “ Tha njeriu me habi..
Djaloshi tha, “ Nëse një flake fizikisht shpërndahet ne katër anët ashtu qe nuk do te mund te me tregosh se ne cilën ane është e drejtuar, atëherë çfare pritni nga Nur-us-Samauati uel-erd: Allahu Ndriçuesi i Qiejve dhe Tokës? Drite mbi Drite, Allahu është i drejtuar nga te gjitha anët e në të gjitha kohet.”.
Romaku ishte shtangur ngase perpara kishte një vocërrak i cili i përgjigjej pyetjeve te tij ne atë mënyrë sa qe nuk mund te argumentonte kundër provave te tij.
Kështu qe, i deshperuar dëshironte te provonte pyetjen finale. Por para se te bënte , djaloshi tha, “Prit! Ju jeni ai qe bëni pyetje dhe unë jam Ai qe ju përgjigjem te gjitha pyetjeve tua. Do te jete e drejte sikur ju te zbritni poshtë ne vendin ku qëndroj unë kështu qe unë te jem aty ku jeni ju tash, kështu qe përgjigjet te ndihen mire ashtu si ishin ndier pyetjet e tua.
“ Kjo ju duk e arsyeshme romakut, kështu qe ai zbriti nga lart dhe djaloshi u ngjit ne podium. Njeriu përsëriti pyetjen e tij finale. “ Me thuaj, cfare bën Allahu ne këtë moment?” Djaloshi me krenari u përgjigj, “Ne këtë moment, kur Allahu e pa ne këtë podium te larte një gënjeshtar dhe përqeshës te Islamit,Ai e beri te zbrese nga lart poshtë. Dhe atë qe beson ne njeshmerine e Allahut, Ai e ngriti lart dhe e vërtetoi te vërtetën. Ai në çdo moment është i angazhuar në çështje të reja (falë mëkate, largon brengosje, jep jetë, jep vdekje, krijon gjendje, zhduk të tjera etj.). (Sura 55 ar-Rahman, Ajeti 29)." .
Romaku nuk pat çfare te thotë tjeter përveç te largohet dhe te kthehet ne vendin e tij i mundur . Në ndërkohë, ky vocërrak u rrit dhe u bë njeri nder dijetaret me te famshëm ne Islam.
Allahu, i lartemadheruari, e shpërbleu me një mençuri dhe dituri te dinit Islam. Emri i tij ishte Ebu Hanifja (rahmatullahu 'alejhi Allahu e mëshiroftë ) i njohur sot si një dijetar i madh në Islam.

Falenderimi i takon vetem All-llahut per gjithcka!

Elhamdulil-lah!

Shqipja

[Preshevar]

Falënderimi i Takon All-llahut






Burbuqe REXHA



Nënë kush do të thoshte se do të udhëzoheshim gati të gjithë?

Falënderimi i takon vetëm dhe vetëm Allahut, pranuesit të lutjeve. Ende më vjen te qaj nga gëzimi... Derisa në fillim faleshim vetëm unë dhe ti. Të kujtohet nënë? Mbas një kohe na u bashkëngjitën edhe vëllezërit më te vegjël. Me kënaqej shpirti tek i shikoja që zgjoheshin dhe falnin namazin e sabahut ne xhami. Ndryshimet vinin dita ditës tek ne. Më lajmëruan që edhe motra ka filluar të falej. Falënderimi i takon Allahut për të gjitha mrekullitë që na ndodhin. Por të gjithë kishim një brengë, ishte vëllai qe kthehej në mesnatë. Nëna shpeshherë lotonte. Nuk flinte e qetë, e linte derën hapur. Njëmijë e një pyetje silleshin në kokën e saj." Ku ndodhesh tani biri im ?!! Me kë shoqërohesh ? Mos vallë ? Athua mos...?!!... " Nënë të lexonim edhe atëherë kur i fshije lotët. Vazhdimisht na rikujtoje dhe përsërisje "lutuni për udhëzimin e vëllait !". Të vërenim edhe atëherë kur sytë te flisnin diçka tjetër. Brenga vazhdonte për të gjithë. Filluam të shtonim lutjet. Luteshim edhe në namaze të natës. Por ende nuk kishte ardhur momenti, nuk ndryshonte asgjë. Vëllai kthehej në mesnate... E xhuma, nuk mund ta shpjegoj atë emocion që më përcillte gjatë gjithë ditës. E kërkoja arsyen po ende nuk e merrja përgjigjen. Pasdite bisedova me vëllanë. Pasi bëmë bisedë të zakonshme ndër të tjera e pyeta edhe për namazin e xhuma-së. "Po e kam falur" u përgjigj . "Përveç kësaj mbrëmë skam fjetur fare"-vazhdoi të tregonte ."sot , sot kam filluar të fali edhe namazin e sabahut"... Elhamdulilah !!! Falënderimi i takon vetëm dhe vetëm Allahut !!! fillova të lotojë nga gëzimi... Allahu bën mrekulli !!! .... Mezi prisja ti takoja të gjithë. Të jetoja ato çaste. Atmosferë gëzimi mbizotëronte në shtëpi. Ndjenjë shumë e mirë. Të gjithë të zgjuar për të falë namazin e sabahut. Më ngjasonte në ditë Bajrami. Më kënaqej shpirti, kur e shihja të rregullohej. Tani jo për të dalë në jetën e natës, tani rregullohej- përgatitej të shkonte ne xhami .Ishte thellë i penduar për kohën e humbur. Më duket se e dëgjoja-e lexoja në sytë e tij : "Allah më fal jam rikthyer përsëri tek ty Allah !... Nënë ma bëj hallall ! Ke shumë netë pa gjumë, të kam lënduar shumë. Nënë mos qaj më, jam kthyer përsëri. Mos shiko më nga rruga, mos e le derën hapur, në shtëpi me ke Mësohu me faktin që jam kthyer. Jam penduar! Nënë, më fal për dhimbjen qe të kam shkaktuar, mallin që të dogji shpirtin, humbjen për se gjalli. Kam rilindur edhe njëherë. Prapë po jetoj, po jetoj momentet e humbura. Jetoj edhe ti këto çaste, lutja ju është pranuar." ... Falënderimi i takon Allahut dhe vetëm Allahut!