Kuriozitete!!!!

Postimi origjinal është bërë nga lovely

veq me Minushin se vet tutna* a jeni t qart qashtu familjarisht a veq plaki? hahahahahahahahaa

o hoxhes gjith telashe i del me kabilen ton hahahahahaah...

[lovely]

Postimi origjinal është bërë nga Hajra

o hoxhes gjith telashe i del me kabilen ton hahahahahaah...

prit se ta gjeta zgjedhjen* merrne hoxhonice hahahahahahahaahahahahahaa

jo me kan hoxhonic qohmi krejt hahahahah...

[lovely]

Postimi origjinal është bërë nga Hajra

jo me kan hoxhonic qohmi krejt hahahahah...

e valla qka po disni palidhje pra? hahahahahahahahahahahaa

Postimi origjinal është bërë nga lovely

e valla qka po disni palidhje pra? hahahahahahahahahahahaa

valla veq qe po na mashtrojn qe nat tjetren ane ma shume ka edhe ma te mira jon se kurr se kishim dek hahahahahahah....

[lovely]

Postimi origjinal është bërë nga Hajra

valla veq qe po na mashtrojn qe nat tjetren ane ma shume ka edhe ma te mira jon se kurr se kishim dek hahahahahahah....

po kush t ka thane qe je tu shku n xhennet? hahahahahahahaha

Postimi origjinal është bërë nga lovely

po kush t ka thane qe je tu shku n xhennet? hahahahahahahaha

bileten per qatje e kom ishalla nuk eshte fallc haahahah....

[Janna]

Norvegji* burgu me pese yje...

Qeli individuale* palestra* një park përreth dhe një vilë për të kaluar fundjavat me familjen. Megjithatë* jo të gjithë të burgosurit janë të lumtur.

Tre djem luajnë me letra në një sallon plot dritë* të arreduar sipas stilit “Ikea”. Në fund të dhomës bie në sy një televizor plazma* ndërsa në këndin e kuzhinës dy djem tentojnë të përgatisin nga një sanduiç. Pak më tutje* një korridor me një sërë portash të mbyllura. Një shtëpi studentësh superluksoze? Nëse nuk do të ishte për “kafazin” brenda të cilit ndodhen dy persona me uniformë që shohin çdo lëvizje përmes një muri xhami* mund të mendohej. Ndodhemi në burgun e Haldenit* një orë me makinë nga juglindja e Oslos* i konsideruar si një ndër më modernit në botë. I inauguruar në muajin prill me prezencën e mbretit Harald* ai nuk u prit mirë nga gazetarët dhe kritikët. “Është absurde të mendosh se një burg ka një standard më të lartë se disa apartamente ku unë kam banuar”* - ka komentuar një gazetar i revistës amerikane “Fast Company”. Ndërsa në një bloger shkruhej: “Nëse duhet të bësh krime ndonjëherë në jetë* bëjini në Norvegji”. Të interesuarit direkt* të burgosurit* nuk duken edhe aq entuziastë. “Burgu mbetet gjithmonë burg* - thotë Stiani 38- vjeçar* që është duke studiuar edhe ekonomik në distancë. - Gjërat thelbësore nuk janë televizori dhe dushi në qeli. Shumë do të donin të ktheheshin në burgun ku ndodheshin më parë* se aty ka më shumë liri”. Burgu i Haldenit* që ka kushtuar 171 milionë euro* është i dyti në vend për sa i përket kapacitetit* me 252 të burgosur* secili me qeli individuale prej 12 metra katrorë secila* por më i madhi i Skandinavisë për sa i përket sipërfaqes: 30 hektarë. Muri i madh rrethues fshihet nga një copë e madhe pylli* që arkitektët vendosën ta përfshijnë në kompleks. Kështu* teksa sheh nga dritarja të duket vetja sikur jeton në ndonjë vilë të gjelbëruar në mes të pyllit. Për të shkuar në shkollë* punë dhe qendrën rikrijuese* të burgosurit duhet të dalin nga qelia dhe të ecin mes pemëve. Mes strukturave për kohën e lirë spikat një palestër me mur për t’u ngjitur* një sallë provash dhe një studio regjistrimi. Biblioteka ka rreth 4 mijë tituj librash* përveç revistave dhe DVD-ve. Komfortet e Haldenit janë modeluar mbi atë që sistemi i burgut norvegjez e quan “parimi i normalitetit”: burgimi duhet t’i afrohet sa më shumë të jetë e mundur jetës përtej murit* deri kur hyrja e tij sërish në shoqëri të bëhet në mënyrë sa më natyrale dhe rreziku i përsëritjes të reduktohet në maksimum. “Kush është dënuar ka të njëjtat të drejta si të gjithë qytetarët e tjerë* - shpjegon Synnove Sorland* koordinatore e aktiviteteve artistike dhe kulturore brenda burgut. - Humbja e lirisë duhet të jetë i vetmi element ndëshkues. Nuk është shkruar në asnjë vend që dritaret duhet të jenë të vogla dhe me hekura ndërsa ushqimi i keq* apo që një njeri duhet të përballet me abuzimet. Janë principe të kodifikuara në të gjitha bindjet ndërkombëtare* që shpesh për fat të keq nuk aplikohen”. Duke u nisur nga statistikat* metoda duket se funksionon për mrekulli. Një studim i fundit tregon se vetëm 20 për qind e atyre që kanë kryer një dënim kthehen në burg dy vjet pasi kanë dalë* kundrejt 60 për qind që është kjo shifër në Angli. Në një tavolinë në mensën elegante të personelit ulet një grup me vajza të veshura me uniformë* ku asnjëra nuk duket se i kalon të 30-at. Ashtu si kolegët e tyre meshkuj* lëvizin të paarmatosura* vetëm me një sistem të vogël alarmi që mund të aktivizohet në rast nevoje. Ellen Sofie Solbraekke* bashkëpunëtore e ngushtë e drejtorit* Are Hoidal* është e bindur se pak feminilitet është i nevojshëm për të ulur tensioni. “Ka shumë gjëra që ne mund t’u themi të burgosurve me qetësi* si për shembull: ndoshta tani duhet të bësh një dush* ose shiko* bluza jote qenka bërë me njolla* le ta vendosim në lavatriçe. Një burrë nuk mund të bëjë komente të tilla”. Brenda lokaleve ku gjendet shkolla është e vështirë të dallosh të burgosurit nga mësuesit. Në ofiçinë dhe në zdrukthëtari* të burgosurit menaxhojnë me kujdes makineri industriale të tipave të ndryshme. Disa pikturojnë* të tjerë ndjekin kurse për kuzhinier* të veshur me përparëse dhe kapuç të bardhë. T’i shohësh kështu* është e vështirë të dallosh tek ata tipare kriminale. Por* shpesh pamja e parë të gënjen. “Nuk duhet harruar se ky është një burg i sigurisë së lartë. Mes tyre ka shumë vrasës* përdhunues* shpërndarës droge. Ne bëjmë gjithçka për t’i nxjerrë njerëz më të mirë se sa kanë qenë më parë”* - thotë drejtori. Por* të burgosurit duket se kanë prioritete krejtësisht të ndryshme. “Thonë shumë që ky burg është shumë human* por kanë adoptuar rregullat më të këqija të burgjeve që ekzistojnë”* - thotë 40- vjeçari Ching* i lindur në Tajvan dhe i rritur në Norvegji. Ching ka akoma 16 vjet për të bërë: “Kalojmë shumë kohë në izolim* dhe nuk na lënë t’i përdorim strukturat në dispozicion ashtu si do të donim. Për shembull* nëse nuk marrim pjesë në aktivitetet sportive të pasdites* të mbyllin me çelës në qelitë individuale* në vend që të lënë në sallon të bisedosh. E njëjta gjë vlen edhe për orën e ajrosjes. Pastaj rojet janë të pranishme në çdo moment të ditës dhe nuk na lënë kurrë vetëm. Po mendoj seriozisht të bëj një kërkesë për t’u kthyer në burgun ku isha më parë”. Përkundrazi* drejtori është i kënaqur: “Ndihem mirë kur të burgosurit thonë se jemi kudo. Kjo është pjesë e një strategjie rehabilituese në nivel kombëtar dhe shërben për të evituar që një kriminel mund të rekrutojë të burgosur të tjerë për të përgatitur ndonjë goditje të re sapo del”. Një nga kritikat kryesore lidhet me rrezikun që burgjet me një standard kaq të lartë mund të tërheqin një numër akoma më të madh kriminelësh nga Europa Lindore* që në rastin më të keq kanë ku mund të qëndrojnë falas në një burg luksoz* por Hoidal nuk është dakord: “Unë flas me shumë kriminelë të huaj. Nga ana tjetër* ata as që e dinë se ku mund ta kryejnë dënimin”. Kush vjen nga larg ka disavantazhin që nuk pret thuajse kurrë vizita dhe që nuk mund të përdorë dot vilën e vogël me sallon dhe dy dhoma gjumi* ku mund të kërkosh të kalosh ndonjë fundjavë me gruan dhe fëmijët. “Të gjithë* edhe njerëzit më të mirë* në momente të caktuara mund të bëjnë edhe krime. Nëse mundësitë që kam këtu do i kisha pasur që jashtë* nuk do të kisha përfunduar burrë në burg”* - thotë nigeriani Paul. Është e vështirë të parashikohet nëse ky burg dhe fama e tij ndërkombëtare do të ndihmojë për të nxjerrë në jetë njerëz krejtësisht të rehabilituar. Një gjë është e sigurt* i vetmi i burgosur që i dha fund jetës këtu ishte një i huaj që kishte përpara një dënim të gjatë për të kryer.

[Diana007]

Një grua nga India* pasi i kishte ngordhur lopa* vendosi të kujdesej për viçin e saj. Viçi i ri ushqehet me qumështin e saj dhe gruaja ka ndërmend ta ushqejë kështu derisa të mos bëhet lopë e madhe dhe e bukur. Chouthi Bai i jep gji viçit të vjetër 47 ditë katër herë në ditë. “Pasi i ngordhi nëna* e mbaja në dorë dhe i jepja gji. E kam ushqyer me qumështin tim. Unë nuk shoh ndonjë dallim ndërmjet viçit dhe fëmijës”* thotë Bai* e cila jeton në një fshat të varfër të shtetit të Rajasthanit në Indi.
Bai nuk sheh asgjë të pazakontë që ushqen viçin me gjirin e saj. Lopa për hidnusët megjithatë është kafshë e shenjtë. Ushqimin e viçit e kompenson me ujë dhe ‘chapatta’ dhe pogaçe me miell gruri. Viçi e ndjek kudo që shkon dhe është me të gjatë tërë ditës.
“Zotat do të mbeten të kënaqur nëse unë i jap gji si duhet”* thotë Bai.











Edhe kete video me shiku ne googel !

9ElFnb48wGQ

[Guri i madh]

Postimi origjinal është bërë nga Janna

Norvegji* burgu me pese yje...

Qeli individuale* palestra* një park përreth dhe një vilë për të kaluar fundjavat me familjen. Megjithatë* jo të gjithë të burgosurit janë të lumtur.

Tre djem luajnë me letra në një sallon plot dritë* të arreduar sipas stilit “Ikea”. Në fund të dhomës bie në sy një televizor plazma* ndërsa në këndin e kuzhinës dy djem tentojnë të përgatisin nga një sanduiç. Pak më tutje* një korridor me një sërë portash të mbyllura. Një shtëpi studentësh superluksoze? Nëse nuk do të ishte për “kafazin” brenda të cilit ndodhen dy persona me uniformë që shohin çdo lëvizje përmes një muri xhami* mund të mendohej. Ndodhemi në burgun e Haldenit* një orë me makinë nga juglindja e Oslos* i konsideruar si një ndër më modernit në botë. I inauguruar në muajin prill me prezencën e mbretit Harald* ai nuk u prit mirë nga gazetarët dhe kritikët. “Është absurde të mendosh se një burg ka një standard më të lartë se disa apartamente ku unë kam banuar”* - ka komentuar një gazetar i revistës amerikane “Fast Company”. Ndërsa në një bloger shkruhej: “Nëse duhet të bësh krime ndonjëherë në jetë* bëjini në Norvegji”. Të interesuarit direkt* të burgosurit* nuk duken edhe aq entuziastë. “Burgu mbetet gjithmonë burg* - thotë Stiani 38- vjeçar* që është duke studiuar edhe ekonomik në distancë. - Gjërat thelbësore nuk janë televizori dhe dushi në qeli. Shumë do të donin të ktheheshin në burgun ku ndodheshin më parë* se aty ka më shumë liri”. Burgu i Haldenit* që ka kushtuar 171 milionë euro* është i dyti në vend për sa i përket kapacitetit* me 252 të burgosur* secili me qeli individuale prej 12 metra katrorë secila* por më i madhi i Skandinavisë për sa i përket sipërfaqes: 30 hektarë. Muri i madh rrethues fshihet nga një copë e madhe pylli* që arkitektët vendosën ta përfshijnë në kompleks. Kështu* teksa sheh nga dritarja të duket vetja sikur jeton në ndonjë vilë të gjelbëruar në mes të pyllit. Për të shkuar në shkollë* punë dhe qendrën rikrijuese* të burgosurit duhet të dalin nga qelia dhe të ecin mes pemëve. Mes strukturave për kohën e lirë spikat një palestër me mur për t’u ngjitur* një sallë provash dhe një studio regjistrimi. Biblioteka ka rreth 4 mijë tituj librash* përveç revistave dhe DVD-ve. Komfortet e Haldenit janë modeluar mbi atë që sistemi i burgut norvegjez e quan “parimi i normalitetit”: burgimi duhet t’i afrohet sa më shumë të jetë e mundur jetës përtej murit* deri kur hyrja e tij sërish në shoqëri të bëhet në mënyrë sa më natyrale dhe rreziku i përsëritjes të reduktohet në maksimum. “Kush është dënuar ka të njëjtat të drejta si të gjithë qytetarët e tjerë* - shpjegon Synnove Sorland* koordinatore e aktiviteteve artistike dhe kulturore brenda burgut. - Humbja e lirisë duhet të jetë i vetmi element ndëshkues. Nuk është shkruar në asnjë vend që dritaret duhet të jenë të vogla dhe me hekura ndërsa ushqimi i keq* apo që një njeri duhet të përballet me abuzimet. Janë principe të kodifikuara në të gjitha bindjet ndërkombëtare* që shpesh për fat të keq nuk aplikohen”. Duke u nisur nga statistikat* metoda duket se funksionon për mrekulli. Një studim i fundit tregon se vetëm 20 për qind e atyre që kanë kryer një dënim kthehen në burg dy vjet pasi kanë dalë* kundrejt 60 për qind që është kjo shifër në Angli. Në një tavolinë në mensën elegante të personelit ulet një grup me vajza të veshura me uniformë* ku asnjëra nuk duket se i kalon të 30-at. Ashtu si kolegët e tyre meshkuj* lëvizin të paarmatosura* vetëm me një sistem të vogël alarmi që mund të aktivizohet në rast nevoje. Ellen Sofie Solbraekke* bashkëpunëtore e ngushtë e drejtorit* Are Hoidal* është e bindur se pak feminilitet është i nevojshëm për të ulur tensioni. “Ka shumë gjëra që ne mund t’u themi të burgosurve me qetësi* si për shembull: ndoshta tani duhet të bësh një dush* ose shiko* bluza jote qenka bërë me njolla* le ta vendosim në lavatriçe. Një burrë nuk mund të bëjë komente të tilla”. Brenda lokaleve ku gjendet shkolla është e vështirë të dallosh të burgosurit nga mësuesit. Në ofiçinë dhe në zdrukthëtari* të burgosurit menaxhojnë me kujdes makineri industriale të tipave të ndryshme. Disa pikturojnë* të tjerë ndjekin kurse për kuzhinier* të veshur me përparëse dhe kapuç të bardhë. T’i shohësh kështu* është e vështirë të dallosh tek ata tipare kriminale. Por* shpesh pamja e parë të gënjen. “Nuk duhet harruar se ky është një burg i sigurisë së lartë. Mes tyre ka shumë vrasës* përdhunues* shpërndarës droge. Ne bëjmë gjithçka për t’i nxjerrë njerëz më të mirë se sa kanë qenë më parë”* - thotë drejtori. Por* të burgosurit duket se kanë prioritete krejtësisht të ndryshme. “Thonë shumë që ky burg është shumë human* por kanë adoptuar rregullat më të këqija të burgjeve që ekzistojnë”* - thotë 40- vjeçari Ching* i lindur në Tajvan dhe i rritur në Norvegji. Ching ka akoma 16 vjet për të bërë: “Kalojmë shumë kohë në izolim* dhe nuk na lënë t’i përdorim strukturat në dispozicion ashtu si do të donim. Për shembull* nëse nuk marrim pjesë në aktivitetet sportive të pasdites* të mbyllin me çelës në qelitë individuale* në vend që të lënë në sallon të bisedosh. E njëjta gjë vlen edhe për orën e ajrosjes. Pastaj rojet janë të pranishme në çdo moment të ditës dhe nuk na lënë kurrë vetëm. Po mendoj seriozisht të bëj një kërkesë për t’u kthyer në burgun ku isha më parë”. Përkundrazi* drejtori është i kënaqur: “Ndihem mirë kur të burgosurit thonë se jemi kudo. Kjo është pjesë e një strategjie rehabilituese në nivel kombëtar dhe shërben për të evituar që një kriminel mund të rekrutojë të burgosur të tjerë për të përgatitur ndonjë goditje të re sapo del”. Një nga kritikat kryesore lidhet me rrezikun që burgjet me një standard kaq të lartë mund të tërheqin një numër akoma më të madh kriminelësh nga Europa Lindore* që në rastin më të keq kanë ku mund të qëndrojnë falas në një burg luksoz* por Hoidal nuk është dakord: “Unë flas me shumë kriminelë të huaj. Nga ana tjetër* ata as që e dinë se ku mund ta kryejnë dënimin”. Kush vjen nga larg ka disavantazhin që nuk pret thuajse kurrë vizita dhe që nuk mund të përdorë dot vilën e vogël me sallon dhe dy dhoma gjumi* ku mund të kërkosh të kalosh ndonjë fundjavë me gruan dhe fëmijët. “Të gjithë* edhe njerëzit më të mirë* në momente të caktuara mund të bëjnë edhe krime. Nëse mundësitë që kam këtu do i kisha pasur që jashtë* nuk do të kisha përfunduar burrë në burg”* - thotë nigeriani Paul. Është e vështirë të parashikohet nëse ky burg dhe fama e tij ndërkombëtare do të ndihmojë për të nxjerrë në jetë njerëz krejtësisht të rehabilituar. Një gjë është e sigurt* i vetmi i burgosur që i dha fund jetës këtu ishte një i huaj që kishte përpara një dënim të gjatë për të kryer.

ktu qenka mir me shkue veq per pushime as me hargjue

[Diana007]

P

Po, do të martohem me ty, por kur të mbushësh 100 vjeç”. Ishte ky premtimi që 30 vjet më parë Rose Pollard i bëri të fejuarit të saj Forrest Lunsway. Atëherë ajo ishte 60 vjeçe, ndërsa ai 70. Kur Forrest Lunsway mbushi 100 vjeç Rose është detyruar që të mbajë premtimin e saj për t’u martuar.
Me dasmën e tyre, ata janë bërë çifti më i vjetër në botë që shkon në altar. Rose e Forrest ishin njohur nga miq të përbashkët, pasi Rose kërkonte një njeri me të cilin të kërcente.
Tashmë ata janë më shumë se partnerë vallëzimi, janë burrë e grua.

[Diana007]

Vajza e vogël qe shpëtoi të vëllan nga kanceri

I vëllai ishte me tumor në tru , pra ishte destinuar për të vdekur .Prindërit e tyre ishin shumë të varfër , por kishin bërë të pamundurën për birin e tyre , duke i shpenzuar të gjitha kursimet modeste të tyre .
Një natë babai i thotë nënës me lot në sy : Nuk ia dalim dot më e dashur , besoj se mori fund dhe vetëm një mrekulli mund ta shërojë.
Vajza e vogël po luante në një cep të dhomës dhe i dëgjoi gjithçka .
Mori kutinë e kursimeve të saj dhe pa bërë zhurmë u drejtua te farmacia më e afërt .
Priti me qetësi dhe kur i erdhi radha , u ngrit në majë të gishtave dhe hodhi sipër banakut monedhat e saj .Farmacisti i çuditur e pyet :
- Për çfarë , çfarë dëshiron vogëlushe ?
- Kam ardhur për vëllanë tim , ai është shumë i sëmurë dhe unë kam ardhur të ble mrekullinë .

- Cfarë po thua? - mërmëriti farmacisti .
- Quhet Andrea , po i rritet diçka brenda në kokë dhe është i sëmurë .Babi i tha mamit se mori fund dhe se vetëm një mbrekulli mund ta shërojë .Unë e dua shumë vëllane dhe erdha të blej mbrekullinë.
Farmacisti me një buzëqeshje të trishtuar i tha : Zemër e vogël ne këtu nuk shesim mrekulli .

Por nëse nuk mjaftojnë , unë do të gjej të tjera - tha vajza .
Në farmaci ndodhej edhe një burrë i veshur elegant dhe që po dëgjonte me kureshtje .
Farmacisti mblodhi supet ndërsa vajza duke qarë mblodhi monedhat .
Në atë moment afrohet burri elegant : Përse qan vogëlushe ?
Xhaxhi farmacisti nuk do që të më shesi mrekullinë , vëllai im është sëmurë , babi nuk ka lekë për operacionin dhe i tha mamit se vetëm mbrekullia mund ta shërojë .Unë i kam monedhat me vete për ta blerë .

Sa ke ?
1 dollar dhe 11 cent..por e dini mund të gjej përsëri ..shtoi vajza .
Burri qeshi .Nuk është e nevojshme , këto para janë të mjaftueshme për të blerë mrekullinë për vëllanë .
Kapi vajzën për dore dhe i tha të niseshin për në shtëpinë e saj që të takonte prindërit dhe të shkonin të gjithë për të blerë mrekullinë .
Ky njeri ishte profesori Carlton Armstrong një nga neurokirurgët më të mirë në botë .
Ai operoi djalin e vogël dhe për pak javë djali iu kthye jetës normale .
Ky operacion është me të vërtetë një mrekulli , më thoni sa kushtoi ju lutem - pyeti nëna .

Vajza qeshi dhe nuk foli .Ajo e dinte sa kishte kushtuar 1 dollar e 11 cent ...plus dashuria dhe besnikëria e një fëmije

http://www.tiranachat.net/shqip/2011...ije-te-bardhe/

Detektivi me i shkurter ne bote

20 May 2011 - Kuriozitete - 337 shikime
Ryan Berger (34 vjeçar) nga SHBA-të është i gjatë vetëm 96 centimetra, por gjendja e tij shëndetësore nuk e ndalon që të ruajë rendin në qytetin Santa Ana në Kaliforni.
Burri vuan nga një deformim i rrallë gjenetik dhe për këtë arsye ka mbetur shumë i shkurtë ndërsa lëvizë me ndihmën e karriges për invalidë. Përkundër vështirësive, Ryan vendosi të ndjekë hapat e të atit dhe të bëhet detektiv.
Edhe pse ai vetë s’mund t’i kapë kriminelët, punët tjera të detektivit i bën pa problem. Ryan pas arrestimit merr në pyetje të dyshuarit dhe dëshmon në gjykatë, shkruan ABC.
Shefi i tij Troy Gudry tha se Ryan “mund t’i kryejë të gjitha punët që i kryejnë edhe detektivët tjerë, të cilët nuk kanë probleme shëndetësore”.

Burimi: Telegrafi

[emine]

Postimi origjinal është bërë nga Hajra

71 vjeçari nga Rahoveci bëhet me djalë pas 14 vajzave


Artan Haraqia | 24-01-2011 14:26 CET
Ndodh edhe kjo. Rexhep Kastrati nga fshati Zatriq i komunës së Rahovecit* është gëzuar me lindjen e një djali dhe atë pas katërmbëdhjetë vajzave.
Por* e pabesueshmja nuk përfundon këtu. Rexhepi* ka as më pak e as më shumë por rrumbullak shtatëdhjetë e një vjet.
Ngjarja që mahniti të gjithë ata që morën vesh* ndodhi në Spitalin Rajonal “Isa Grezda” në Gjakovë* në një përkujdesje të mrekullueshme të mjekëve. Por* edhe pse nuk pranojnë të flasin më shumë se si është zhvilluar ngjarja* mjekët thonë se vetë ardhja e djalit pas katërmbëdhjetë vajzave* është mrekulli që nuk do shumë koment.
E më i kënaquri me këtë mrekulli* është vetë babai i fëmijët* plaku Rexhep. Teksa kishte ardhur në spital për ta marrë me vete familjen e tij* ai dukej se po fluturonte nga gëzimi. Me buzëqeshje në fytyrë e me shumë dashuri* plaku po ua kthente urimet të gjithë atyre që i dilnin përpara dhe i uronin lindjen e djalit.
“Se është djalë e kam marrë vesh në muajin e tretë të shtatzënisë. Në fillim nuk e besova dhe i thashë njërës prej vajzave të mia që ishte me mua që të mos ia thoshte askujt këtë gjë.
Doja të bindesha se a ishte e vërtetë apo jo”* e shpjegonte plaku momentin kur kishte marrë vesh se në jetën e tij po i hynte djali i shumëpritur.
Rexhepi* 71-vjeçar* këtë gëzim e përjetoi me gruan e tij të dytë* një mesogrua që e mori në një fshat të Shqipërisë së veriut.
Gruaja e parë ia dhuroi atij njëmbëdhjetë vajza. Njësoj e filloi edhe gruaja e dytë* e cila solli në jetë edhe tri vajza tjera. E kur të gjitha shpresat për një trashëgimtar pothuajse kishin humbur* ndodhi ajo që për plakun ishte mrekulli.
Edhe pse asnjëherë nuk është hidhëruar me faktin se ka pasur vetëm vajza* 71-vjeçari thotë se është gëzuar për djalin për dy arsye. “Jam gëzuar se familja ime do të rritet tash e tutje. Po ashtu jam gëzuar se vajzat e mija* tashmë do ta kenë derën e hapur në shtëpinë e tyre.
Gjithmonë kam pasur frikë se pas vdekjes sime ato nuk do të kenë shtëpi të tyre* e kjo frikë tani nuk ekziston më”* thoshte ai me gëzim.
Nga katërmbëdhjetë vajzat e Rexhepit* dhjetë prej tyre janë të martuara dhe me fëmijë. Shumë prej tyre* e kishin shoqëruar të atin në spital dhe së bashku po përgatiteshin për të festuar lindjen e vëllait.
E padyshim që lindja e këtij djali* përveç babait* gëzim solli edhe te nëna. Por* më shumë se për vete* nusja e re ishte gëzuar për bashkëshortin e saj. “ Jam shumë e lumtur që arrita t’ja dhuroj një djalë burrit tim.
Shpresoj se do të ketë jetë të gjatë dhe të jetojë i lumtur me motrat e veta dhe tërë familjen e tij”* thoshte ajo.
Gëzimi dhe festa e kësaj familjeje të varfër rahovecase do të vazhdojë edhe në shtëpinë e tyre. Djali i shumëpritur* mbase do të jetë arsye që përveç familjes* për disa ditë më radhë të festojë i tërë fshati Zatriq.

qa kan me festu krejt fshati a o djali i plakit a katunit,ev dyje dyje mrrinen aspirinat e kalter edhe tu kosova,,,