Reflektime

[Antika]

"...këta që i shohim nuk janë njerëzit...

Ne, shohim vetëm atë pjesën që duan ta shfaqin ata. Ajo është fare pak.
Çudi, ndonjëherë, njerëzit ia besojnë sekretet më të mëdha, njeriut që e kanë takuar krejt rastësisht. Ndoshta kjo ndodh ngase nuk besojnë se do të takohen më, ose edhe nëse takohen ndonjëherë, fare rastësisht, gjasat janë shumë të mëdha që ata ta kenë fshirë nga kujtesa se janë takuar edhe njëherë më parë.
Kur rrëfejnë një rrëfim, një pjesë të vetes, e dijnë se kanë shqyer një pjesë të maskës së tyre, duke zbuluar diçka që e kanë duruar vështirë brenda vetes.
Njerëzit gjithnjë shqyejnë maskën, por kjo shqyerje është gjithnjë e pjesshme. Kështu fragmentet e shqyera të maskës janë në vende të ndryshme, në kohë të ndryshme, tek njerëzit gjithandej që ne nuk i njohim.
Pra ne nuk e shohim njeriun. Ajo që shohim është sall në pjesë. Kujtoj se nuk gaboj nëse them se ne kur shikojmë qiellin aq pak të hapësirës kozmike shohim...

Njerëzit janë si ëndrrat... diçka rrëfejnë, diçka fshehin, diçka gjithnjë mundohen ta shfaqin në mënyrë figurative, enigmatike etj. Po kështu bëjnë edhe ëndrrat, sepse ato paraqesin njeriun, karakterin dhe kompleksitetin e botës së tij...

Ne, jo rrallë, habitemi kur zbulojmë diçka te miku; diçka që nuk e kemi hetuar kurrë më parë edhepse një jetë të tërë e kemi kaluar bashkë.

Prandaj
njihe veten! Duke njohur veten, ka mundësi të shumëfishta t'i njohim të tjerët. ....................."