Vdekja!

[ideologu]

Fenomeni Vdekja!

A është Vdekja një dukuri krejtësisht e natyrshme e cila në praktikën e saj integrale, ndodhet në raporte konsoliduese e të mirëekulibruara me fenomenët tjerë themelorë të Gjithësisë?! Posedon një vlerë të njëjtë a homogjene sa i përket rëndësisë primordiale të përcaktimit të përgjithëshëm të rolit të saj në jetën e përditëshme të Njerëzimit!
A përbën ndoshta ajo në vete një element të artikulluar të kaotizmit makabresk e cila me efektin e saj riguroz e definitiv, vë ne crregullim të plotë të tërë harmoninë e organizuar të jetës së Njeriut mbi tokë?!
A është ajo një dukuri frikënxitëse! Tronditëse, tmerruese, e fatale! Dhe rrjedhimisht ne duhet të bëjmë gjithëcka që kemi në dispozicion të mundësive tona reale, për të bërë evitimin e pakushtësishëm e ultimativ të saj në cdo instancë potenciale të procesit natyror të quajtur Jetë!
Apo ajo me tiparet e saja autentike alternativisht në të vërtetë, është thjeshtë princip tejësisht transhendent i një realiteti irrealistik të krijuar nga paragjykimet e ndryshme subjektive, që për qëllim të vetëm aprior kanë nënshtrimin e plotësishëm të faktorit Njeri, aspiratave universale të tjetërsimit e të robërimit të automatizuar të tij, në kuadër të luftës së perjetëshme e të papushuar të klasave!
Të gjithë e dimë mirë se Vdekja është një dukuri e Natyrës e cila është e pashmangëshme për të gjithë. Me padiskutim! Në jetën e Njeriut të kësaj Bote si faktorë principalë të trajtimit, të Lindurit, Jeta, dhe Vdekja, konsiderohen të jenë dukuritë më eminentë të përvojës së tij globale! Dy fenomenët e parë qartë nga cdokush nga ne përjetohen si nocione relativisht pozitivë, dhe përgjithësisht të akceptueshëm! Ndërkaq Vdekja në anën tjetër, është definicion krejtësisht i urryer, që shumicën e Njerëzimit e tmerron paskajshmërisht, e me pamasë! Nuk do mendë se një konceptim i tillë për dukurinë e Vdekjes është paramenduar që në fillim, nga vet Krijuesi. Ergo, para edhe vet krijimit tonë si krijesa të gjalla, të planetit Tokë. Nuk ka dyshim! Mirëpo truri (funksional) njerëzor si produkt fenomenal i dhuruar nga Qielli i cili përndryshe akoma në asnjë mënyrë nuk është i ekzaminuar në tërësinë e tij komplete e deri në fund megjithate, gjithëmonë e pandërprerë vetes i përgaditë sfida e objektive të reja të hulumtimit në sferën e studjimit të plotësishëm e radikal të kësaj që ne e perceptojmë si Jetë. Për të qenë sa më pragmatik e sa më i suksesshëm në atë ndërmarrje përpos tjerash, edhe aspektet e fenomenit Vdekje, duhet natyrisht analizuar në mënyrë tejet të përafërt, e deri në imtësi të detajuar!
Punë kjo mjaft e ndërlikuar faktikisht, mirëpo me arritjen e rezultateve të shpresuara në domen, shumë paqartësi përfundimisht do të shihnin dritën e tyre në jetë, dhe asisoji botëkuptimet tanimë të ndërtuara të Njeriut si faktor relevant i Dimensionit Tonë, do të fitonin një kahje tërësisht tjetër! Një kahje diametrisht të kundërt nga kjo të cilën e posedojnë aktualisht!
Për të bërë një nismë të mirëfilltë në këtë projekt të madh, inicialisht Realiteti në të cilin po jetojmë sot, duhet medoemos vërë nën prizmën e ekzaminimit të thellësishëm, e pragmatik!
Në atë drejtim nënpyetjet kryesore mbi ate se cka është në të vërtetë Realiteti?!, a është ai në esencë mjaftësisht i akomoduar me përshpresimet e tona të sajuara për jetën që nga stadiumi i fëmijërisë?!, e a ia vlen që për hirë të mosperturbimit të rendit ekzistues e funksionues të etabluar në atë Realitet përgjat tërë këtij cikli të Jetës të bëhemi robër të pashpresë të perpetuitetit të tij kohor?!, kuptohet, vetëm cka e zëvendësojnë njëra tjetrën me papushim. Dhe zgjidhja e tyre imediate, metodike, e erudite në ndërkohë, në cdo aspekt të mundshëm të imagjinuar, na e lehtëson dukshëm rrugën e mëtutjeshme të arritjes deri në në fazën finale të atij projekti!
Pra cka është Realiteti?!
A është ai dukuri që në bazë korrespondon me të vërtetën (realen) e kompaktësisë së gjërë të Universit, apo ai është vetëm prodhim i fabrikuar e fiktiv i Njeriut vet, me objektiv unik e të vetëm në pronësi: manipulimin e abuzimin e si të njeriut ashtu edhe të ambientit përreth, me gjithëcka tjetër që ndodhet në te!
Kur kjo cështje njëherë të elaborohet me mbarësi e si duhet, dhe kur më pastaj nga ai proces përfundimisht të përfitohen njohuritë e perceptimet satisfaktore të projektuara, prej konceptit të Realitetit zhvendosemi menjëherë në ate të Jetës. Edhe aty krejt kuptueshëm në përdorim i fusim përafërsisht të njëjtët kriterë të evaluimit mendor njerëzor. Dhe më në fund të gjitha ato të arritura sistematike në mënyrë të kategorizuar, i orientojmë drejt analizimit të rrënjësishëm të dukurisë vijuese që mbetet: konceptit të fenomenit Vdekje!
Këtu sidoqoftë duhet në thelb nënvizuar se në këtë segment ndërlidhës ndërkohësisht, sqarimi filozofik i njërës dukuri në të madhe mundëson edhe definimin e së tjetrës më vonë. Ekstrakcionet e bëra nga e vërteta e pastërt apo e mundëshmja konkrete (probabiliteti) në të parën, efektivisht na shërbejnë konvenueshëm në eksperimentimet e rradhës në të dytën!
Edhe këtu pra disa lloje të nënpyetjeve si më parë: a është Jeta ajo që ne jemi të instruktuar të e përjetojmë?!; A është ajo e mjaftësishme për nivelin tonë të llojit të krijesës që kemi të imponuar si rol në jetë?!; Dhe a duhet tash ne vetëm sa për të ruajtur një të ashtuquajtur balanc të sendërtuar në të, me qëndrimet e tona të përzgjedhura indiferente dhe me mosangazhimin e duhur në saje të meremetimit të ideologjisë së vobekët prezente të Njeriut të Rëndomtë, të sakrifikojmë të tërë ardhmërinë idealiste të Njerëzimit në Planet?!
Pyetjet e së njërës rrjedhimisht nga vetvetiu bëhen në një aspekt edhe përgjigjet e së dytës! Ndonëse ashtu esencialisht vetëm kur në pah kemi cështjen e Vdekjes si ndodhi terrorizuese për Njeriun. Mosrrespektimi a mosidolatrimi i nocionit Jetë, kushtëzon konsekutivisht edhe mospërfilljen a indiferencën kundrejt nocionit Vdekje!
Sidoqë të jetë këtu në rradhë të parë hulumtohet vlera e vërtetë filozofike e dukurisë së fundit, e jo vetëm një e tillë e natyrës psikologjike të saj!
A është Vdekja me të vërtetë ashtu si që ne e njohim ate të jetë?! Etapë e fundit e Jetës! Eksperiencë e dhembëshme, dhe e vështirë! Me ogure ekstremisht tmerrënxitëse e tejet të kobëshme! Pozitë krejtësisht e parrugëdalje dhe për fatin tonë përfundimtare! Me pa asnjë gjasë shprese të shpëtimit nga ajo!
Shumica nga ne në jetë, gjithëkush kemi patur rastin të ndodhemi ndonjëherë afër Vdekjes kuptohet. Ka të tillë që me gjasi përgjat aktit të Vdekjes kanë qenë prezentë edhe personalisht. Vdekje të natyrshme apo vrasje makabre në periudha të ndryshme të luftës! Deri më tash cdosecili nga ne kemi dëgjuar versione të panumërta mbi definicionin e Vdekjes! Të arësimuarit intelektualë në anën tjetër përmes literaturës së shumtë të lëmisë së filozofisë me cdo siguri në kontekst kanë përfituar dituri rudimentare, kompetente, e didaktike, mbi karakterin dominues të dukurisë! Supozime e hipoteza të llojllojshme të natyrës parimore të këtij fenomeni në botën akademike me rregullësi, janë bërë dhe bëhen edhe sot gjithëkah në Botë. Mirëpo me sa është e njohur oficialisht, akoma ndonjë definicion ekzakt e institucional mbi vërtetësinë e tij koherente, nuk është arritur në asnjë aspekt relevant. Droja këtu ndërkaq është, që as në të Ardhmen nuk do të introduktohet ndonjë progresim i mirëfilltë, në këtë drejtim të selekcionuar!
Deri më sot pra si që shihet, shumëcka enigmatike në atë kërkim!
Predominante në fund gjithësesi do jetë cështja, se a do të vazhdojmë edhe më tutje me të njëjtin vendënumërim?! Me të përherëshmen ngecje në iluminim! Me pa asnjë hap të suksesshëm në horizont! Dhe për jetë e monë, të ngulfatur në injorancë! E të mbetur deri në vdekje, të katandisur në stagnim!
Ku të dihet!

nderime!

[lirik]

Shum gjëra i thua vet
nuk besoj se mund ti shmanget kush kti fenomeni
nji far domosdoshmërie paraqitet në kët sekret
te natyres
vdekja i ngjanë nji sekreti natyrorë

por edhe të natyrshmes

jeta tejet e gjatë mbushë gjithqka të përjetimit tonë dhe bëhet

bajat monotone neper shekuj

secila vazhdimisi e matutjeshme

rutinore fillon e vyshket dhe kalon ne vuajtje
per kto kushtzime nuk jemi ne fajtorë jemi krijesa te kushtzuara

paramendojeni sikur t e jetonim njimij vjet

gjithmonë me te njejten rutinë


ha pi fol ec kryej detyra perditshmëri

dhe kur mbushet gjithqka që ësht njohur dhe ësht shijuar


ather spontanisht ne nji far mentaliteti njezorë kerkohet diqka tjeter

kerkohet

ndrrimi por zgjedhja per ket nuk gjendet


imponohet nji ndjenjë monotone

dhe nevoja per ndrrime rrnjesore

te behemi perseri te ri nuk eksiston mundsia


si zgjidhje perendija e ka zgjedh vdekjen si fikje e te gjitha
kujtesave

dhe te qenshmes

dhe perjetimeve gjat jetes


vdekja esht shlyerje dhe errsirë tjetersim

fund i emocionit dhe perjetimeve

natyra me ligjet e saj krijoj tejtersim te pamshirshem ndaj njeriut



proces jo vetem per njeriun por per te gjitha qenjet dhe botaniken


edhe gjethet ndrrohen proces i pa shmangshëm



secili nga ne nuk do te kishte deshir t e jetoj njimi vjet



sepse do te mallengjehehsin per brezat e moshes dhe brezit tonë do te vuanim ma teper se do te knaqeshim
se vet për gjithqka qka i takonte brezit do te qujhej mallengjim
dhe vet njeriu do te

kerkonte te jet me brezin
te shkoj me brezin ku do

paramendoje pas njimij vjete nji jet tjeter me at qfar emban ne mend
nese ne do te jetonim njimij vjet do te mbanim ne mend bizantin

dhe nga ndryshimi i madh nuk e di se si do te ndjeheshim

jeta perbehet prej emocioneve dhe perjetimeve ka kushte te veshtirra kushtzohet
dhe ndrron neper afate kohore
nuk e ebesoj se do te ishte shum e mebel me ket struktur perberje qe e ekemi si qenje qe
mbushemi dhe hargjohemi


vdekja mund te quhet katandisje tragjike

si e veshtir per tu perjetuar

por si ndrrim

raduikal nga nji diqka ne diqka tjeter


ajo shuan emocionet dhe kujtesat e ksaj jete

shlyen gjtihqka dhe humben te gjitha lidhjet


me ket botë rutiinore te perditshme


dhe dikur mbushen te gjitha emocionet dhe
vetvetiu organizmi njerzor psiqika dhe shpirti kerkon ndrrime





ne e vrejm se dikur bëhet bajat edhe futbolli edhe muzika edhe ahengu



lodhemi prej pleqerie
prej mbushjeve rutinore

dhe vetem hovi rinorë na i mban ë knaqsitë e freskta


duke qen se vazhdimisht shpalosemi


si idealist

si e sheh ti kendveshtrimin jetsorë ne ardhmeri

per gjëra madhore pajtohem me ty


por ato ma teper ne kto kushte siq esht krijuar konstrukti njerzorë

ato mbeten ma teper subjekt imagjinata te idealeve

se sa realitet i nji praktike të mundshme

----------------

Jemi lindur per mos vdekur.

Në fakt, secili prej nesh ndërron Jetë.

Kalojm prej nje faze në një tjeter. (jo me reinkarcione si budistët, por ne jet reale)

Duke mos e prishur rendin e temës, kisha dashur te dij nese shkenca ka nje pozicion rreth perceptimit te vdekjes ?

Me respekt, dhe mir u takofshim atje.

[~AnnA~]

Postimi origjinal është bërë nga Obama

Duke mos e prishur rendin e temës, kisha dashur te dij nese shkenca ka nje pozicion rreth perceptimit te vdekjes ?

Me respekt, dhe mir u takofshim atje.

shpeshhere kjo ndjenje me pushton dhe me ben pesimiste, e di qe eshte nje gje qe do ndodhi dhe shyqyr eshte per te gjithe te pakten, por prape ndonjehere nuk gjej ngushellim...nejse,po i kthehem pyetjes pak me shkenctarisht...

Koha i gelltit gjithmone bijet e vet-thoshin greket e lashte.Njeriu njehere pat tentuar ta sfidoje kete fakt dhe deshtoi madje duke humbur eshte qetesin dhe lumturin e jetes.
Qe nga atehere vetem tani vone zhvillimi i papare i shkencave bioteknologjike ka marr guxim te shtroje pyetjen fillestare te njeriut mbi mundesin e "vdekjes se vdekjes".
Qytetrimet dhe njerzit gjithemon jan perpjekur te kuptojne vdekjen,semantiken e saj,dikush e ka pare ne te te keqen absolute e dikush te miren absolute.
Njeriu eshte qenje per te vdekur....

vdekja eshte prova me e forte qe na ben te ndjehemi te gjalle....

[turisti]

[quote=~AnnA~]


vdekja eshte prova me e forte qe na ben te ndjehemi te gjalle....[/quote]

.........atje nga kemi ardhun,ndoshta egziston njesoj administrata e cila kujdeset per shenimet e tona,parapergatitjen para se te vijme ne kete bote,i rregullon shenimet,sa do te jetojme ( ),i percakton karakteristka tjera dhe te pergjithshmet,nese gabon- ne kete bote ne jesim te pasun ja anasjelltas.....pergatitet gjthqka per udhetimin tone ne te panjofshem dhe me ne fund - LINDIM,pa ide se ku jemi,ne nje bote komplet te panjohur...e jetojme..........dhe me ne fund duhet te kthehemi atje dikund,ndoshta ne shtepi te perhershme dhe kjo naj kjarteson se :

te gjithe jemi te vdekur,vetem gjindemi perkosisht ne pushim vjetor.

[kroni i etheve]

un mendoj se eshte nje tem shum e qelluar dhe me ndjnja te pa pershkruara dhe kjo esht nje dukuri natyrore une kam lexuar pak per persona te cilet kan qen gjysem te vdekur te nje reviste e cila u quajt "Jeta pas Vdekjes" dhe aty ka qen nje person icili ka qen i vdekur dhe ju ka kthy shpirti prap me anen e mjkve ndersa aj tregon se si i ka pa te afermit e tij ne boten tjeter pas nje kohe aj ka ber vetvrasje se gjoja ne boten tjeter qenkq shum ma mise ketu.te nderur bashkbisedues nuk e di a esht e vertet por kshtu ka shkruar ne ket revist ndoshta ka edhe raste te tjera.

[GURI SYLAJ]

Njeriu nuk e ka te lehte qe njehere te notoj neper keto vale (shkrime) ne kete teme qe eshte si Oqean!
Per nga natyra une deshiroj te jem i thjeshte dhe edhe ketu temes po i qasem nga nje kand i veqant popullor!
Njani don me i ba bisht VDEKJES dhe thot do i mshifem Xhebrailit te mos me gjeje ku jam!
Mendoj e mendoj dhe u fut ne oxhak me mendimin se ketu eshte i sigurt!?
Erdhi VDEKJA dhe e gjet e po i tregon arsyen e vizites dhe po i thot dil ketu se i kam nja dy fjale!
Allahile a edhe ktu me gjete a?
Po more nga une nuk mund te mshifet askush .
Une mendova se ketu nuk me gjen ??
Jo more qysh jo po taksirati i yt koka me deke dhe ate ME FAQE TE ZEZE ( se erifi ishte ba fute ) nga oxhaku e me me pas prite si burrat bile te kisha marre me FAQE TE BARDHE!!
Per boten ,cfare ne e njohim, Lindja dhe Vdekja jan kufinjet ne mes te cilve neve levizim si qenje te gjalla dhe si "Vetedije"kete rruge e bejme ne forma te mundeshme dhe te ndryshme!
Edhe e para e edhe e dyta ,per neve jan ENIGME e keshtu edhe do te mbesin .Kjo nuk don te thote qe neve nuk duhet te ballafaqohemi edhe me Enigmen por NJEREZORE do te ishte qe me shum te kujdeseshim per Realen kurse keto dy pika te skajshme ne mes te ciave sillet bota ti marrim si nje detyrim qe nuk mund t'i iket .Bota ,te cilen neve e njohim,fillon me lindjen dhe mbaron me vdekjen dhe e tera qe shtrihet jasht ketyre dy pikave eshte e larget -e pa arriteshme per rezonimin ton qe jo njehere ,gjate jetes, bindet se NUK DIN!!
Populli thot;
Cka nuk ki qare,nuk eshte zor!!

[ideologu]

Allahile a un e pasna postu qat shkrim a?!
Fijjuuu po larg paskna shku brej (hahaha!)!
Zoti e di se shka kam nis me than aty. Po përmbajtje të koklavitun tek paska!

Cka dëshiroj të them me këte se unë personalisht në këtë moshë që kam sot (mbi 40 e uhuu) kam arritur të thyej shumë barriera e komplekse të të ashtuquajturit kod të sjelljes (e të mendimit edhe) të ngritura nga kush tjetër jo pos njeriut vetë! Qysh prej fëmijërisë së herëshme e pata vërejtur se hesapet me këtë botë nuk janë ashtu si duhet të jenë. Ciltëria e drejtësia në të nuk zënë gjithëmonë vendin e tyre të merituar. Kurrësesi! Për ate edhe gadi se gjithëherë për arësye të natyrës së qëndrimeve të mia revoltuese me kontinuitet isha aktor i situatave mjaft konfliktuoze në shoqëri. Të lëshuar pe kurrë nuk kam ditur. I tillë jam edhe sot kuptohet! Por sot në dallim prej të së kaluarës në të gjitha këto aspekte shikoj me paragjykime disi pak më të moderuara. Kam lexuar si shumica mjaft literaturë. Të shkrimtarëve të ndryshëm. Dhe si resultat i atij mundi kam ardhur në përfundim se dallimi prej një njeriu në tjetër, nuk është aq sa kujtohet. Në esencë njeriu është egoist e egocentrik, dhe akoma nuk kam hasur në vetëm edhe një për farë që është objektiv e modest! Modestia është një ndër cilësitë më bujare të njeriut si krijesë. Sikur ajo të ekzistonte kund kuptohet. Për ate edhe qysh moti kam përfunduar tërësisht me favorizimin apo idolatrimin e ndonjë personaliteti të shquar e të lartë. Qoftë ai i letërsisë, qoftë i shkencës, historisë, apo i politikës. Predispozitat tona origjinale që nga fillimi, të të gjithëve na janë përafërsisht të njëjta! Nuk besoj në legjendat ky më i menqur se ai, apo ai më trim se tjetri! Cdo gjë në jetë kushtëzohet e relatohet nga një sërë e faktorëve e të marrëdhënjëve paraprake vendimtare. E që pjesa dërrmuese e njerëzve ndodhen në gjendje të paarësimuar mjaftësisht, të mos thuhet në analfabetizëm, ajo sqarohet me anë të segmentit që bëra mbi përjetimin e Realitetit i cili na është servuar e imponuar jo ashtu si që duhet të jetë në tërësi, por ashtu si që dikush i hierarkisë mbretëruese ka dashur arbitrarisht të e përjetojmë! Ai Realitet natyrisht pastaj ka kontribuuar në keqësimin e kushteve materiale e jetësore të pozitës së ulët të Njeriut, dhe për ate edhe ndodhemi këtu ku jemi edhe sot. Në kaotizëm! Unë ti e ai i tjetri nuk jemi automatikisht më të menqur vetëm për faktin se kemi patur fatin të arësimohemi e të kryejmë shkollime. Të kishin qenë kushtet ndryshe edhe skena e tanishme do të ishte ndryshe! Mirëpo tash ajo është ashtu si është. Dhe për moment, nuk mundemi të efektuojmë modifikime të shumta. Përndryshe në këtë botë që nga fillimi i saj si një e tillë e civilizuar gjithëmonë për njeriun e thjeshtë ka patur pengesa në saje të hapësirës e mundësisë së iluminimit të tij! Sa më injorant të jetë ai, aq më i manipulueshëm do të jetë! Në anën tjetër disa koka të vërteta mendore për arësye të ruajtjes së jetës së tyre fizike, janë distancuar rregullisht nga cdo ideologji jokonvencionale. Qartë se aty këtu ka patur edhe të atillë që për hirë të ideve të tyre të pamposhtëshme nuk e kanë kursyer as jetën. Por ata në botë ishin të pakët! Tek ne konkretisht kemi disa intelektualë akademikë të renomuar të cilët në vend të konfliktuozitetit e të luftës kanë përzgjedhur heshtjen e qetësinë apatike. Kur mendoj më thellë, pikërisht edhe ky aspekt më ka shtytur të e përpiloj shkrimin e temës! Ata me siguri asisoji veprojnë për shkak se e parapëlqejnë Jetën para Vdekjes! Atëherë pra nëse ashtu, të bëjmë një hulumtim të hollësishëm në atë cështje, dhe të shohim se a janë ata në të drejtë kur bëjnë atë atë papërgjegjëshmëri imorale. Frika e pafrenuar e Vdekjes a duhet të ekzistoj tek një njeri i pjekur, e tek një intelektual i arrirë i domenit profesional?! Të analizohen faktet e dëshmitë një nga një në atë hulumtim nuk është punë e gabueshme! Nëse pas atij akti arrihet deri tek ndonjë argument qenësor inovativ, mirë shumë. Nëse jo prap kthehemi në baza të mëparëshme, dhe si të pandryshuar që do të jemi, do të vazhdojmë me jetën si edhe më parë! Mirëpo me sa po vërehet sot në Botë askund nuk janë duke u ndërmarrë iniciativa të këtilla përparimtare! E kjo me siguri që dikujt ato iniciativa iu janë anteriorisht edhe kundërshtare. Edhepse këtu duhet të potencohet se për të mundur të u kyqur integralisht në këtë cështje, njeriu me të vërtetë duhet të ketë eksperiencuar shumë cka në jetë. Qartë jo gjithëkush është i aftë të i kanalizoj mendimet e trurit deri në një paskajshmëri absolute! Të provohet të kërkohen edhe sekretet më të fshehura të botës së imagjinatës, nuk është edhe aq lehtë! Kohë të gjatë kushtëzon ajo ndërmarrje. Me padyshim!
Gjithësesi rrugë tjetër të daljes nga këto mure të ngritura të Realitetit zhgënjyes, për Njerëzimin nuk ekziston! Ndërkohësisht që për dikë si unë të predikoj mbi mosfrikën e Vdekjes, nuk paraqet vështirësi. Për dikë që nuk ka asgjë më të humbë e të sakrifikoj! Por si është gjendja për ate që i ngërthyer deri në fyt në histerinë e shijimit të dukurisë së Jetës edhe në ëndërr tmerrohet nga Vdekja. Për dikë që i stacionuar në një moshë të re të jetës kurrësesi nuk mund të paramendoj të ndahet nga përditëshmëria e krijuar e tij. Të lë prapa pasurinë! Familjen! Fëminë e bukur e simpatik! Vështirë shumë për një njeri që i takon dimensionit të thjeshtë të botës këtu poshtë. Përkundrazi për ata që janë zhvendosur në dimensione të tjera të perceptimit të Realitetit të Përgjithëshëm të Gjithësisë, ai problem nuk paraqet ndonjë ndërlikueshmëri të veqantë! Për atë punë edhe, të specializuar janë mendimtarët. Në ata dëshirojnë e kanë vullnet të punojnë me këso pyetje të rëndësishme ekzistencialiste e metafizke kuptohet!

[ideologu]

Nuk ka dert për dalje nga tema i nderuar!

Por duhet qartësuar gjithësesi se koncepti këtu përqëndrohet në aspektin filozofik të shqyrtimit dhe aty ai tërësisht e ndryshon natyrën e vet iniciale! Se përndryshe problem nuk ka!
Të gjitha tragjeditë, vujatjet, e dhembjet, e shkaktuara në Jetë i qëndrojnë besnik esencës së tyre vetëm kur shikohen nga prizmi i Realitetit, të cilin siq thamë e kemi të imponuar të e perceptojmë sipas dëshirës së Krijuesit! Mirëpo tash meqë autenticitetin e tij e kemi vërë në studjim hulumtues, gjithëcka përnjëherë merr kahje diametrisht të ndryshme! Pozicionet nuk janë më të njëjta!
Kur bisedohet për këto dukuri nuk duhet të zhvendosemi prej një dimensioni në tjetrin me pakontrollim ngaqëse atëherë mund të e humbim edhe orientimin e esencës së problematikës!
Ndërkaq në lidhje të drejtë me temën sa për ilustrim e me shpresë që subjekti i përdorur të mos banalizohet tepër, do të kishim marrur prap shembullin e masakrimit të njerëzëve! Konkretisht e të tanëve shqipëtarë gjatë luftës! Lexova me një vend për një familje e cila në valën e fushatës ofensive të paramilitarëve cetnikë përkundër sugjerimeve kategorike e intensive të shoqërisë se duhet të e lëshojnë fshatin dhe të ikin në malin përreth, ata vendosin të mbesin aty dhe të mos largohen fare! Kur cetnikët aty arrinë dhe si të vampirizuar që ishin me papërshkrim, të gjithë anëtarët e asaj familje të madhe i masakrojnë deri më një! Të gjallë i kanë hudhur në bunarin e shtëpisë dhe pastaj mbi ta kanë hedhur blloqe të mëdha të betonit për të e mbuluar tërësisht bunarin! Tash aty lind pyetja se cka ndodhi me ata njerëz në realitet?! Të ikur patën mundësi, por nuk ikën. Pse ashtu?! A nuk patën mendë sa duhet (edhepse ato reagime efektuohen vetëm me instinkte të automatizuara qartë!) a si?! Apo Krijuesi ata i ka krijuar në këtë jetë sa për të shijuar trishtimin, fatkeqësinë, e vdekjen mizore, dhe asgjë tjetër?! Cila duhet të jetë! Cka na mëson logjika?! A ka nevojë Zoti të përdoret nga paramilitarët cetnikë (të cilët as nuk janë të këtij dimensioni tonë por të ndonjë ferri të largët të Gjithësisë), për të ndëshkuar njerëzit në Botë?! Kush është aty fajtor për atë akt makabër e të shëmtuar të masakrimit?! A cetnikët, a Krijuesi?! Nëse Krijuesi është i plotfuqishëm dhe gjithëcka ka nën supervizion të tij konstant, cetnikët nuk do të kishin patur asnjë gjasë të bëjnë atë që bënë! E po pra Krijuesi qenka përgjegjës! Kush?! Duke e endur kësisoji trurin andej e këndej vite me rradhë, më në fund del edhe përgjigjja e duhur e e pritur! E ajo sa më përket mua është, se Realiteti i përjetuar na qenka mjaft fiktiv! I pavërtetë! Që do të thotë se të masakruarit e tragjedisë, nuk kanë vdekur fare! Sa të dojnë gurë e beton le të hudhin mbi ta cetnikët, se asnjë efekt të paramenduar nga ata vetë, nuk do të ketë ai akt shtazarak! Po si u bë që të gjallët që nga larg ishin dëshmitarë të atij monstruoziteti?! Madje edhe në disa situata diku tjetër, dikush edhe i shpëton atyre seancave vampireske! E aty qëndron edhe sekreti! Ne e përjetojmë Realitetin ashtu si e përjetojmë, dhe ndërkohë Realiteti vazhdon të zhvillohet e të funksionoj me esencën e tij të vërtetë, që është krejt ndryshe nga ajo të cilën ne e shohim! Esenca e vërtetë e tij për dispozicionet tona, mbetet e pakapëshme! E papërceptuar! Ashtu shkon puna e kësaj Bote, e e këtij Krijuesi. Ndryshe jo!
Më tutje në jetë kam patur mundësinë të kuvendoj me individë revolucionarë, të cilëve përgjat torturave të ndryshme të periudhave të luftës, për së gjalli i ju janë nxjerrë sytë nga koka. Edhe asnjë dhembje të vetme nuk kanë përjetuar!
Mrekulli është bota, bashkatdhetarë!
E drejtuar nga vet Krijuesi e jo Bushi, Putini, e tash Obama! Ne jemi të vegjël në këto rrethana universale! Krejtësisht! Kurnjëfarë rëndësie primordiale nuk e kemi në to!
Njerëzit e gjallë, një pjesë e mirë e tyre, dëshmorët e rënë në luftë i konsiderojnë si dështakë! Naivë e humbës! Ata të cilët "ditën" të i gjejnë vrimat e miut për të shpëtuar nga Vdekja, ata ishin të menqur! Kësisoji fiqirojnë shumica nga ato të mjerat krijesa. Mirëpo si që po shihet është drojë që e vërteta të jetë krejt ndryshe! Ata të cilët u flijuan për Cështje të mos kenë vdekur kurrë por përkundrazi të kenë kaluar në një jetë të lumtur e të pabrengë, dhe këta të mbetur në vrimën e miut, për ilojalitetin e për poshtërsinë e treguar kundrejt Krijuesit, të kenë humbur cdo shpresë të jetës. Si këtu, ashtu edhe në ndonjë jetë tjetër.
Unë njëherë në Vendlindje pata dëgjuar një rrëfim për një udbash shqipëtar i cili me tërë shpirt e trup ndodhej në agoni të pafundë trishtuese! Ndonëse askush nuk ushtronte dhunë fizike mbi te natyrisht. Ai kodosh thuhej, as ditën e as natën nuk rehatohej në psikë. Në ëndërra i kishin pas dalur rregullisht siluetat e të vdekurëve që ai i ka përgaditur për botë tjetër! Fytyrat e të torturuarëve, e britmat e piskamës së fëmive të vegjël gjatë bastisjes së shtëpisë së një atdhetari, kuptohet që i kanë lënë mbresa psikike të tmerrshme e traumatike atij renegati të pabesë! Mendje është ajo! Njeriu nuk mund të e kontrolloj ate në cdo situatë si të dëshiroj vetë! Dhe ky fakt medoemos indikon se edhe ne të tjerët që sot jetojmë relativisht pa probleme, duhet të i jemi mirënjohës Krijuesit për një ecuri të tillë! Të qetë! Ngase ne vetë nuk ndikojmë shumë cka në atë drejtim kurrë!
Pastaj në filozofi nuk merren vetëm rastet e vrasjeve makabre gjithëmonë si model analitik për sqarimin e dukurive Vuajtje e Vdekje! Ka shumë parametra tjerë në Jetë që kualifikohen të jenë të së njëjtës relevancë parimore! Nëmos edhe më keq! Vetëmia e përherëshme e një të mërguari politik, jeta brenda mureve të larta për një të burgosur të së njëjtës kategori, e turmentimet kronike mentale të njeriut të sëmurë psikik, në shumë rrethana konsiderohen të kenë statut edhe më të rëndë se vetë Vuajtja transitive e e rastit, dhe Vdekja! Ku ka më Vuajtje se të zgjohesh ditë për ditë e të detyrohesh të jetosh jetën si i hendikepuar fizik permanent për shembull?! Me dhembje konstante të trupit tërë ditën e tërë natën! Ku ka më Vdekje se të jetosh përjetë i humbur në një dhé të huaj, me pa asnjë shpresë të kthimit ndonjëherë në Atdhé?! Vuajtja e Vdekja instante posedojnë efektin e tyre momentan dhe për një kohë relativisht të shkurtër, gjithëcka përfundon! Ndërsa në alternativat e cekura të fundit, asgjë nuk merr fund! Cdo cast e sekund aty, ka madhësinë e Ferrit!
Unë personalisht sa për fund kisha shtuar se edhepse nuk jam i invalidizuar as në trup e as në mendje, në këtë gjendje të mjerueshme në të cilën ndodhem sot, me pangurrim fare e kisha parapëlqyer Vdekjen! Madje shpesh kur shohë pleqë të moshës mbi tetëdhjetvjeqare shumë iu kam lakmi. Të kishte qenë e mundur në vendë e kisha ndërruar moshën time me të tyren. Në atë mënyrë do të isha shumë më afër "stacionit të fundit"! Sa më afër tij, aq më larg mundimeve të mia terrorizuese të kësaj jete të poshtër e perfide! Nuk ka më keq se të jetosh me patjetërsi! Kam qëlluar dikush që nuk besoj në dukurinë e Vetvrasjes, dhe tash kam mbetur as andej as këndej!
Përndryshe vlen të thekësohet edhe njëherë se në Vdekje si që e shohin të gjallët nuk besoj aspak! Ajo për mua nuk ekziston. Dhe kur shohë njerëz pranë varreve me fytyrë të ngrysur pikëllimi, më irritojnë pamasë! Edhepse ata të gjorët nuk kanë edhe shumë faj! Aq dinë, e aq bëjnë! Te varret e asnjërit nga ata të mitë që "kanë vdekur" asnjëherë nuk kam qenë për vizitë, për arësye se kam bindje të patundëshme se ata në asnjë aspekt nuk ndodhen në dhé, por diku tjetër! Preferueshëm në Qiell natyrisht, por kurrësesi jo në varr! Dhe mënyra se si "të gjallët" ndjejnë keqëardhje për "të vdekurit", më është krejtësisht repulsive! Sikur të dëshirojnë të thojnë "të mjerë ju që vdiqët, dhe lumë ne që mbetem gjallë"! Cfarë standardi hipokritik ky! E pamundur! Kur dihet se ata mbi këto dukuri as njohuritë edhe më elementare nuk i posedojnë! Mirëpo prap siq thash shumica edhe nuk e dinë që janë duke vepruar jodrejtë e gabueshëm, por sidoqoftë me rastin e kalimit afër varrezave kur po jam i thelluar në mendime, sjellja e tyre irracionale po më pengon tepër!
Në vazhdim për të mos e shëndërruar këtë temë në një diskutim dialogues unë për vete do të pushoj së komentuari për një kohë, dhe asisoji do të i lë pak rradhën edhe të tjerëve të i shprehin mendimet e tyre konstruktive mbi këtë cështje!
Nëse ka të tillë kuptohet!
A ndoshta nuk kanë se me cka cka të na dalin në skenë! Sidoqoftë vlen të potencohet se mosdituria në këto suaza, nuk është aq dramatike sa edhe kujtohet! Menquria nuk përkufizohet me vetëm njohuritë e lëmisë së filozofisë. Kurrësesi! Dikush është i prirë për ato punë, e dikush për punë tjera. Ne nuk jemi të krijuar të gjithë me parakushte krejtësisht identike! Për ate edhe fakti i mosnjohjes së thellësishme të dukurive filozofike, nuk është ndonjë defektuozitet i pranuar!
Cka është patetike dhe indinjuese në të kundërtën me padyshim, është mënyra se si disa me forma e intencione të hapura, provokative, e perverse, tentojnë me cdo kusht të shkaktojnë konfusion, grindje, e përqarje në këso mjedise të lira të debatimit shoqëror! Me qëllim natyrisht të vetëm të prishjes së nivelit të atmosferës së përgjithëshme dominuese në to! Asgjë tjetër! Por karakterët e tillë për veprimet e tyre të poshtërsishme e idiotike, me siguri janë të porositur nga ndonjë prapaskenë armiqësore dhe e huaj politike!
Garantuar!

nderime!

[lirik]

shum bukur i nderuar ideologu të përgzoj per mjeshtrinë e renditjes se fjales
teper tragjike mbrndija dhe vuajtjet ankimet dhe optika mashtruese jetsore e cila ofron ma teper mashtrim per nji qellim te sajë
pra edhe te vjetrit kan thanë per jeten se esht mashtrim
fjala jote me shum mjeshtri me shum stil e rendisur ne secilin
rresht me arsye dhe qellim me rendisje te jashtzakonshme bukur
dhe me intelgjencë rendi bukur tregimin radhen dhe percaktimet
paraqet dhimbjet dhe gjithqka tjeter esenciale qoft e vujatjes qoft e
praktikes jetsore qoft e tragjikes qoft e zakonshmes qof e te psjegueshmes jetsore ngjarjes ete gjitha elementeve qe ajo perben edhe detalet e ngjarjeve i lidh dhe i spjegon mirë
gjithkun gjeta lidhshmeri menquri tregim perfekt dhimbje dhe vuajtje eshoh te ti vuajtjen dhe njeriun e vujatur dhe ndjej nji lloj vuajtje duke pa vuajtje t e tillë qenke vertet njeri i vuajtur
po e njihshe vuajtjen un vuajtjet e mia i ka pershkruar ne nji roman te cilat dua te lexohen pas vdekjes sime por niuk kisha dasht q e ato te bien ne dor te fmijve te mi nuk dua qe ata te dijn shum
ne lidhje me vuajtjet e mia
dua qe fmijt e mi te riten ne tjera rrethana dhe nuk ua deshiroj fatin tim
nuk shplaosem shum me ta rreth vuajtjeve te mia kur flas per vuajtjet e te burgosurve politik
kam ndejt me nji te burgosur ne te cilin kan ushtruiar shum zullum ne serbi
dhe sot vuan i destabilizuar neper depresione dhe i deshtuar
i mjerë serbet e pooshter kishin bë qmos ne te
te burgosurti politik flasnin ngapak per vuajtjet por te gjitha nuk i shpalosin para familjeve
kur takohen nemes vete po nganjiher disa por po them sikur te krijohen filma
e te ua tregojm botes se qka perjetuan shqiptart masakra ndjekje v burgje dhe
tmemrre pse kshtu perjetoj ky popull sa e pashembullt vuajtja e ti
un besoj se te gjitha kto vuajtje serbia q e i shkaktoj ka per ti paguar kam besim te zoti
zoti ndoshta nuk ngutet por me klaimin e kohes serbia do te paguaj gjithqka
nga vet zoti ka për ti ardh# denimi per hatanë që e bëri mbi nji popull të pafajshëm

Kur bisedoj me disa gjeerman nganjiher e shoh se nuk kam mundsi te ua spjegoj vuajtjet e shqiptarve
ata disi i shmangen degjimit t e tyre e shoh nuk kan fuqi shpirti as nuk i perballojn dot kto
ndegjime ata jan disi intresant prandaj europa nuk na i beson shum vuajtjet se
edhe nuk na i njeh qka don me than te vuash e te mos kesh ti thuash
sa e tmerrshme nganjiher them do te kisha investuar vetem ne filmae arte per ta paraqit vuajtjen epopullit shqiptar dhe me dhun i kisha detyruar te gjith popujt dhe te gjitha shtresat qe detyrimisht ti shikojn filmat per nji popull per trishtimet
pastaj le te binden e t enjohin s ekush esht serbi popullit kinez po te kisha mundsi secilen familje kineze do te detyroja te shohin vuajtjet shekullore shqiptare
ket ua kisha ba me detyrim te gjith popujve te botes deri sa ta shohin qenjen kriminele serbe se kuhs jan kta katila kriminel pervers te cilet shkaktuan hatanë mbi dhe llahtarin te cilin as vet toka nuk e duron dot

si i mban toka serbet kjo fuket poashtu teper intresante

të bësh diqka te till te pa shembullt mbi dhe kjo nuk spjegohet me kurfar sfere me kurfar
mundsie njerzore nuk e kap logjika njerzroe sadizmin kriminal dhe psikopatinë shizofrene te veprimeve te tilla makabre kanibaleske
por me ka trishtuar edhe sjellja absurde epopullit tim para kti kanibalizmi
te gjith ne e dijm se drazha mihajloviqi mendonte te fiutej ne kosovë për të bë kerdi mbi gratë dhe fmijtë e mbi popullin shqiptarë por populi athere u que ne kambë dhe dlnin neper pazare
se doli kushtrimi
e kangen
qohuni burra pleq e te ri shitni dhen e shitni dhi te gjith me e ble nga i pushk per shpi
te gjith nga i pushk me shum fyshek te gjith shqiptart ma ba gajret
mos me elan drezhen me hi
bleni pushk bleni singi mos me e lan drazhen me hi


-------
mandej kanga kndohet
drazh mihajli shkja i zi
thot n kosova njiher me hi
e me i nxanë shqiptartte gjallë
shpirt e zemer me ua kall
me i lidh burrrat si n patkue
me gra te tyne kem me lue
me pre fmi e me pre djepa
me ju kndue qyqet n per shkrepa
zemra ne bark me ju plas shqiptarve
me u marr bijat baballarve
sa te esht nata ata me vajtue
djepat prap me u rrotullue
le te plas baba e nana ne bark
kem me i shtui n kular e qark
lakuriq me ngreh si perpjet
lkur e mish kemi me u rjep
ne kazan te val shqiptar me qit
me nxjer sy e me u pre gjit
gravve te tyne e qika te reja
e me lan po nuse te veja
per qetnik me i pas n hyzmet
kush te don gji kush kryet ua pret
kush te don me to me lue
me krye te tyne ne gjak skurrue
mos me lan as qik as grue #
as
vash te re per pa e qnejrzue
meu pre bb e me u pre vlla
kan me pa mbi dhe hata
--------------------

kshtu mendonin ather qetnikt e drazha mihajloviqit
qe vetm ne sangjak ene bosnje e ne novi pazar kan nxjerr sy e gji t egrave me kilogram
dhe kan ba tmere te pashembullta
ater populli shqiptar dilnin ne treg dhe u aramatosen e u besatuen
shka te gjall qetnik mos me lan me hi ne kosovë rrreth tre trena qetnik i ka shfaros mehmmet gradica me shokë q evinin me hi njeni mbas tjetrit ndersa shaban plluzha me shum vullnetar i shkoj ne dnihm sangjakut dhe shum vullnetar shqiptar ather shum qetnik kan vra duke ei ndjek ne drejtim te serbis qetat qetnike te drazh mihajlit
serbet gjithnji kshtu kan mendue kso veprimesh me ba nder shqiptar tash ata dhe ma te kqija i
mendojn populli shqiptar duhet me dijt qfar bishe e ka ne kufi pa pushk nuk ben mendejt ma asnji shpi shqiptare

[Dallandyshja_718]

Ne fakt ne ishim te vdekur u ngjallem, do t'vdesim,,,dhe pastaj perseri do te ngjallemi... eshte proces ky qe te gjitha krijesat e perjetojne, pra eshte urdher i Atij qe ka "telekomanden",,, njerzit vetem mund te "qesin fall" e verteta dihet dhe eshte, ate vetem duhet kerkuar, studjuar dhe keshtu do t'a kemi me lehte edhe t'a presim momentin e VDEKJES, qe e kemi shume afer. Edhe pse eshte gjeja me "e hidhur" qe nuk i kemi shpetim, une per vehte lutem Zot m'e bjen vdekjen duke te kujtuar dhe falenderuar TY...

Jete te gjate!

[ideologu]

Dallëndyshe jona!

Gabohesh nëse vërtetë ushqen mendime të tilla të errëta mbi Jetën e që akoma je e re dhe nuk je e goditur me adversitetet e amertumit dhe pafatësitë e kalverit, të ekspozuara në paraqitjet e shkrimeve këtu!
Filozofia e mesazhit të konceptit të temës përndryshe inicialisht, nuk është që Jeta të urrehet në cdo aspekt të qenësisë së saj, por Vdekja si dukuri frikënxitëse e tmerruese, të mos rrespektohet në tërësi, dhe me panevojë!
Ne të gjallët në Jetë u sollëm për arësye të caktuar! Nuk ka këtu rastësi! Gjithëcka sa na përket neve ishte anteriorisht e mirëpërgaditur, dhe deri në detaj e planifikuar!
Erdhëm në Botë të jetojmë, andaj edhe duhet jetuar! Pamvarësisht natyrës së problemeve dhe vështirësive që do të hasim, përgjat këtij procesi të quajtur Jetë! Dekurajimi i pabazë shpirtëror, e humbja e tërësishme e motivacionit dinamik në atë drejtim, janë tipare tejet zhvleftësuese, që kurrësesi nuk konsiderohen si të pranueshme dhe të kualifikuara për njeriun e gjallë, krijesën e këtij Planeti të Gjithësisë!
Prandaj nëse nuk vuan nga ndonjë sëmurje e rëndë psikike a fizike, të këshilloj të mos e lusësh Zotin për të e dërguar vdekjen me pakohë! Ngaqëse në atë mënyrë manifestohet qartë se ti me aso qëndrime të sajuara tenton haptas, të i ikësh përgjegjësive të deleguara tona që kemi në këtë jetë! E veprimet e tilla nuk do mendë nuk janë aspak apropriative e të lejuara, në këto raporte universale të mbretërisë, së të plotfuqishmit tonë, Krijues!
Sidoqë të jetë për sa i përket vuajtjeve dhe mjerimeve të jetës së vrazhdë e të pamëshirë, ekziston një njeri që dikur pat bërë përshkrimin më fantastik e më surrealist në botë, në formë të rradhitjes në vargje, me ekselencë mahnitëse!
E ai me padyshim është mendimtari ynë më prominent i të gjitha kohërave, i pavdekshmi, atë Fan Stilian Noli!
Në vazhdim pra vijon një ndër poezitë më të famëshme të krijimtarisë së tij letrare! Poezi me leximin e së cilës do të keni mundësi të relaksoni qenjën tuaj të turmentuar me pamasë! Të shëroni pakëz shpirtin me këto nyansime maestralisht të spikatura! Të përkatësisë së një bote, të lartësuar, e hyjënore!

nderime!




Anës Lumenjve

Arratisur, syrgjynosur,
Rraskapitur dhe katosur
Po vajtonj pa funt, pa shpresë,
Anës Elbë-s, anës Spree-së.
Ku e lam' e ku na mbeti,
Vaj-vatani e mjer mileti,
Anës detit i palarë,
Anës dritës i paparë,
Pranë sofrës i pangrënë,
Pranë dijes i panxënë,
Lakuriq dhe i dregosur,
Trup e shpirt i sakatosur.

Se ç'e shempnë derbederët,
Mercenarët dhe bejlerët,
Se ç'e shtypnë jabanxhinjtë,
Se ç'e shtrythnë fajdexhinjtë,
Se ç'e pren' e se ç'e vranë,
Ç'e shkretuan anembanë,
Nënë thundrën e përdhunës
Anës Vjosës, anës Bunës.

Çirem, digjem i vrerosur,
Sakatosur, çarmatosur,
As i gjall', as i varrosur,
Pres një shenj' e pres një dritë,
Pres me vjet' e pres me ditë,
Se ç'u tera, se ç'u mpaka,
Se ç'u çora, se ç'u mplaka,
Lark prej vatrës dhe prej punës,
Anës Rinit, anës Tunës.
Çakërdisur, batërdisur,
Përpëlitur dhe zalisur,
ËndËronj pa funt, pa shpresë,
Anës Elbë-s, anës Spree-së.

Dhe një zë vengon nga lumi,
Më buçet, më zgjon nga gjumi,
Se mileti po gatitet,
Se tirani lebetitet,
Se pëlcet, kërcet furtuna,
Fryhet Vjosa, derdhet Buna,
Skuqet Semani dhe Drini,
Dridhet beu dhe zengjini,
Se pas vdekjes ndriti jeta
Dhe kudo gjëmon trumbeta.
Ngrehuni dhe bjeruni,
Korini dhe shtypini,
Katundar' e punëtorë,
Që nga Shkodra gjer në Vlorë!

Ky ilaç e ky kushtrim
më bën djal' e më bën trim,
më jep forc' e më jep shpresë,
anës Elbë-s, anës Spree-së.
Se pas dimrit vjen një verë,
që do kthehemi njëherë,
pranë vatrës, pranë punës,
Anës Vjosës, anës Bunës.

Arratisur, syrgjynosur,
Raskapitur e katosur,
brohoras me bes' e shpresë,
anës Elbë-s, anës Spree-së.

[Dallandyshja_718]

I nderuar Ideologu!
Ka mundesi qe je me i ngirtur ne aspektin arsimor, je edhe me orator/shkrimtar, ke edhe me shume ide,,,te uroj per t'gjitha, respektoj edhe mendimet idete tua...nje jam e sigurt se asnje nga thenjet e mia nuk mund t'i demantosh bile as me shkence se lere me filozofi...
Mund t'i paraqesesh 100 ide, poashtu mund t'i realizojsh te gjitha, nese nder to nuk eshte ideja e kundert e temes tende, ate te garantoj se nuk mund t'a realizojsh askurrrrrr...
Edhe pse nje shprehje thot "Never say never" ketu ka perjashtim, sepse askurr ajo ide nuk te realizohet...Per ate thashe eshte kohe e humbur t'ia gjejme ilachin Vdekjes, ajo "sherohet" duke e perkujtua e jo duke e injorrua...
Pershendetje nga Dallandyshja!

[lirik]

I nderuar ideologu vuajtjet e shqiptarve jan te mdha dhe te shumta
ka njerz qe nat e dit e presin ne endrra te dashurin qe ja kan kidnapua serbt
E VUAN E KJANë
vajton nat e dit

ka njerz qe e kan fut ne kapaka neper kapaka te trishtueshem
te qelijave te errta q e me ta shti gishtin ne sy nuk shihje kurgja ne botë



as nuk dinte nejriu s e ku esht

nuk kishte as ajr te mjafteushem e se me nga dy tri dyer ishte
hermetike
provonin ta qmendinnin shqiptarin e mjerë
ne qenkemi komb q e paskemi lind per vuajtje


por per vuajtjet tona askush nuk i jep pes pare

vetem prapanicen e vet e shikojnë

sakrficat e tjerve nuk ju bejn hiq pershtypje

po na kepqerdorin dhe po tallen me ne

po na shajn po na fyejn disa

kshtu qenka jeta

me pas qenë te kombit izraelit me neve kurr izraeli nuk ish sjell kshtu

por na kish ndihmue qe te kthehemi ne atdhe
na kishte kekru me lista
mos me na lan neper duar te huaja
ndersa ne kur na shohin atje mendojnë se mos jam ardh me marr far pozite
e me lyp diqka

me vjen keq per vuajtjet tua ideologu sinqerisht


bile para do kohe jam takuar me nji shok te bashkvuajtjeve

dhe i kujtuam disa vuajte tonat atij
i shpetoj loti
me erdhi aq keq prej asaj situate se atij i ka ndodh shum qka
nuk paska ma keq s e me pa burrin tue kja
mandej na kujtohej
nga a kaluara rrenqethse

27 muja ai njeri ka ndejt ne nji vend ne serbi i izoluar
duke ja que kriminelat e provokatort
per ta shkatrruar
ka fol vet me vete
neper qeli i mjeri sa shum ka vuajt ai shok i imi medet
sa e sa ka raste te tilla zi e terr kan ba ne ne ne
hasmi shekullorë
nastradini ka than kush u rrxu prej dardhe le te vjen le te me sheh

tjeter kush nuk po ta besojke

vetem ai qe esht rrxue prej dardhe

meqense e dhe ti qenke rrxue prej dardhe


ka qen mir me u taku me pi ndoj kafe ndojher bashk miqsisht

shqiptart e mjer kan vuajt jo te gjith por nji pjesë po

me fal ideologu qe dola pak prej teme vazhdojm me temen