Zahir Pajaziti

LETËR ZAHIRIT TIM

Me rastin e përvjetorit të vrasjes së Zahir Pajazitit

E hëne 31 Janar 2011 8:41 Zahiri im!
Ndoshta nuk do të doje që letrën ta filloja me “ndoshta” sepse njerëzit që vdesin për të jetuar* frymojnë larg mjegullave të dyshimit dhe kjo fjalë që gjithnjë shpreh një dyshim apo hamendësim* mungon në fjalorin e zemrave që e arrijnë Të Vërtetën dhe jetojnë me Të. Por* kjo “ndoshta” është ngulitur në qeniet tona që bëhen akull* jo nga ftohtësia dimërore e atij janari që na ndau me ty* por nga pafuqia jonë për t’u takuar sërish me ty çdo janar. Kjo “ndoshta” është dhimbja e shpirtit tonë që shfaqet nëpërmjet fjalëve sepse të jetosh hamendësisht në prani të dëshmorëve* domethënë të qendrosh në gjendjen më të dhembshme njerëzore. E trishtueshme është ajo botë në të cilën plagët dhembin në prani të ilaçit. Sikur njerëzit t’i harronin dëshirat* do të jetonin pa dhimbje* por meqë erdhëm në botë për të dëshiruar* atëherë edhe dhimbjet tona vazhdojnë të përplasen brenda nesh* edhe pse ato ndryshojnë nga njëra-tjetra ashtu siç ndryshojnë edhe dëshirat. Të vetmit që mund të ngrihen mbi dhimbjet e tyre janë ata që jo vetëm dinë çfarë dëshirojnë* por edhe dinë si të dëshirojnë. Ata që nuk e kërkojnë në botë atë që bota nuk e ka* janë ata që i japin botës atë që asaj i mungon.

Zahiri im!
Malli na ka marrë o vëlla për zërin tënd me të cilin dëshmove se kush ka frikë të vuaj* vuan nga frika. Malli na ka marrë për ecjen tënde me të cilën dëshmove se nuk është koha ajo që kalon* por jemi ne. E kërkojmë shikimin tënd me të cilin dëshmove se kush dëshiron t’i njohë të tjerët para se ta njohë veten* është i përcaktuar të mos e shoh as veten* as të tjerët. I kërkojmë duart tua t’i shtërngojmë edhe një herë* që të mos harrojmë se nëse e keqja nuk ndalohet me dorë* mund të ndalohet me fjalë dhe zemër* por në mungesë të të parës* dy të fundit nuk mjaftojnë që ne të jemi kërkues të denjë të duarve tua. Por* ne prapë nuk mund të të mos kërkojmë në rrugët e zbardhura nga bora e cila ka zbritur edhe në këtë janar në ato shtigje ku ti ke shtegtuar duke dëshmuar se të humbur nuk janë ata që gabojnë rrugën por ata që për gabimin e tyre duan t’i fajsojnë të tjerët. Duke harruar se lumturia është mënyrë e të jetuarit* ne e kërkojmë atë në të ardhmen e cila tani ekziston vetëm në mendjen tonë* njëlloj siç ekziston edhe e kaluara. Nëpërmjet mendjes i shfaqim edhe dhimbjet e zemrës por ç’e do që nuk na dhemb mendja* por zemra* o Zahiri im!
Duke hedhur shkronjat në letër* ndjej se më mungon fuqia e fjalëve kur shkruaj për ata që dëshmojnë se jeta nuk matet me ditë por me vepra dhe pastaj s’më mbetet mall për asgjë në botë* veç bukurisë së amshueshme të vdekjes. Sikur të mos ishte vdekja kaq e bukur* a do të vdisnin dëshmorët?
Zahiri im!
Në pamundësi të takohemi* ke shumë të fala nga shokët tu që s’kanë harruar se atdheu ishte i tyre para se ata të ishin të atdheut. Ke shumë të fala nga ata që s’kanë harruar se buka e ndarë ka pasur shijen më të mirë. Shumë të fala Edmondit dhe Hakifit nga toka që është mbushur me shumë plisa që zbukurojnë kokat dhe pak koka që zbukurojnë plisat. Ata që njëmendësisht e vënë veten e tyre në rrezik për atdheun* nuk e vënë atdheun në rrezik për veten e tyre* sepse ata e dinë të kujt janë dhe kujt do t’i kthehen. Duke menduar këtë kthim* më duhet që pa dashje ta palos këtë letër të pambaruar dhe t’ua dhurojë të gjithë atyre që janë përmalluar për ty që na flet nga Pafundësia. Ndoshta do të takohemi në një janar tjetër o vëlla* kur dhimbjet tona të jenë kthyer në gëzime! Më fal që letrën e përmbylla me “ndoshta”* Zahiri im!

Fatmir Muja