Pemët në mjekësinë popullore

[Naki]

Rilinda,ju faliminderit për sjelljen e shkrimeve nga Mjekësia Popullore,qenkanë shumë inforamtive dhe profesionale.

[rilinda]

MANI I ZI (DUDI)

Mani i zi tek ne gjendet i kultivuar nëpër kopshte. Në mjekësinë popullore përdoren frutat dhe gjethet.

Vetitë dietike dhe fitofarmaceutike

Frutat e manit të zi konsumohen të freskëta, ato janë freskuese dhe të shëndetshme. Prej tyre përgatitet reçel, si dhe shurup farmaceutik. Manat përmbajnë rreth 9% sheqer, acide organike, taninë, kripëra të ndryshme etj. Në ditët e ngrohta të verës ato përdoren për të shuar etjen.
Pekmezi (shurupi i manave) përdoret në stomatitet dhe faringitet. Në këto raste lyhet goja dhe gryka me pekmez, sidomos në darkë para fjetjes. Pekmezi përdoret, gjithashtu, në mjekimin kundër anemisë, duke u dhënë fëmijëve ose të rriturve nga 2-3 lugë gjelle në ditë. Manat e papjekura përdoren për luftimin e krimbave parazitarë të aparatit tretës.
Me lëvoren e degëve dhe me gjethet e manit përgatitet një çaj, i cili është i përshtatshëm për larjen e gojës kur ka raste të dhimbjes së dhëmbëve.
Gjethet e manit të shtypura, bashkë me vaj ulliri, në trajtë pomade, përdoren për mjekimin e plagëve të shkaktuara nga djegie të ndryshme.
Gjethet e manit përdoren për uljen e tensionit të lartë të gjakut. Çajo përgatitet si vijon:

• Merren 5-6 gjethe të pastra dhe zihen në 150ml. ujë përderisa të mbetet një e treat e ujit. Kullohet dhe pihet njëherësh. Mjekimi vazhdon për 5-6 ditë.

Në sëmundjet e mëlçisë veprohet në këtë mënyrë:

• Merren dy grushta filiza të rinjë manash, ng ata që nuk kanë filluar të prodhojnë fruta dhe copetohen. Vihen të zihen në një liter ujë për një orë. Nga lëngu i fituar merret nga një lugë gjelle 3-4 herë në ditë.

Kundër sëmundjeve të mëlçisë përdoren edhe gjethet e manit, duke i përgatitur si më lart.
Për ngjyrosjen e flokëve këshillohet përdorimi si vijon:

• Merren gjethe të manit të zi dhe zihen me ujë shiu, së bashku me gjethe hardhie dhe gjethe fiku të zi. Me lëngun e fituar bëhet korja e kokës.

Edhe mani i bardhë ka pothuajse të njëjtat veti që ka mani i zi.

[rilinda]

MOLLA

Për qëllime mjekësore përdoren frutat e mollës dhe gjethet.

Vetitë dietike dhe fitofarmaceutike

Frutat e mollës së butë përdoren të freskëta, të thata, konservohen në gjendje të freskët, përpunohen në kompot, marmelatë, reçel, lëng molle, bëhen verë, raki, uthull si dhe një lloj pije e këndshme joalkoolike me emrin “Sidro”. Frutat përmbajnë rreth 15% sheqerna, acide organike e sidomos acid malik, janë të pasura në karotinë (provitaminë A), me vitamina B1, C, E, P, B2, PP, të cilat ndodhen nën lëkurë. Farat e mollës përmbajnë albumina dhe yndyrë.

Molla si frutë ka veti freskuese, qetësuese dhe zbutëse. Çaji i përgatitur me mollë të ziera pakëson etjen, zbut acarimin e laringut. Ky çaj përdoret për të zbutur e për të pakësuar të kollurit, kundër zënies së zërit, lehtëson dhimbjet e grykës dhe acarimet e rrugëve të frymëmarrjes dhe të vet mushkërive. Për këtë:

• Merren 1-22 kokrra mollë, priten në 2-3 copë secila dhe zihen për 3-40 minuta në 200 ml. ujë. Çaji i mollës ndihmon për funksionimin e mire të veshkave dhe të fshikëzës urinare; ai përdoret kundër infeksioneve të këtyre organeve.

Mollët rekomandohen të përdoren nga njerëzit me sëmundjet nervore, të cilat shoqërohen me pagjumësi. Ato përdoren me efekt kundër reumatizmave, artritizmit dh ekundër gurëve. Rezultate të mira japin edhe kundër sëmundjeve të mëlçisë.

Lëngu i mollës është shumë i përshtatshëm për t’u përdorur nga fëmijët e vegjël që kur janë tre muajsh. Më vonë u jepet pureja, duke i qëruar dhe duke i kaluar mollët në rende. Në kohën e nxjerrjes së dhëmbëve, fëmijët kërkojnë të kenë në gojë sende të forta. Në këtë rast copat e mollës janë shumë të përshtatshme.

Për ata që vuajnë nga hemorridet (majasëlli), vlen këshilla:

• Merren 1-2 kokrra mollë, dhe me anën e rendes kthehen në pure. Pureja e përgatitur, pasi zihet për gjysmë ore, përzihet me 20-30 gram gjalpë dhe hahet njëherësh, duke qenë esëll. Mjekimi mund të vazhdojnë 20-25 ditë me një ndërprerje prej 2-3 ditësh.

Kjo lloj pureje është pastruese shumë e mirë. Në dhimbjet shumë të forta të barkut veprohet kështu:

• Merret një kokërr mollë dhe i hiqet zemra. Zbrazëtira që krijohet mbushet me piper dhe pasi mbulohet me kapakun e vet, vihet të piqet në prush. Pas kësaj hahet e ngrohtë.

Në sëmundjet kronike të syve, veprohet në këtë mënyrë:

• Merren sasi të barabarta trangull, mollë dhe patate dhe pasi qërohen, hollohen në rende dhe brumi i tyre kullohet veças me një nape. Lëngu i filtruar përzihet edhe në t laget një cope pëlhure e pastër, e cila vendoset në sy dy herë në ditë, duke vazhduar mjekimin për dhjetë ditë.

Në dhimbjet e veshit këshillohet:

• Merret një kokër mollë e ëmbël dhe piqet në prush. Pasi pastrohet, shtypet e shtrydhet dhe nga lëngu i fituar i hidhen veshit të sëmurë 2-3 pika, në gjendje të ngrohtë, sa here që ndjehet dhimbje.

Mollët e tharta përdoren kundër sëmundjes së sheqerit.

Gjethet e mollës përdoren kundër helmimeve që shkaktohen nga ushqimet. Në këtë rast:

• Merren 20 copë gjethe molle, thërmohen dhe vihen të zihen në gjysmë litri ujë. Lëngu i fituar pihet në formë çaji.

Në përgjithësi molla është një frutë që forcon shëndetin dhe zgjat jetën e njeriut në saje të lëndëve shumë të vlefshme që përmban. Një rol të pazëvend sueshëm luan molla për pastrimin e organizmit nga helmet e krijuara gjatë procesit jetësor. Në mënyrë të posaçme ul sasinë e kolesterinës në gjak, helm ky që favorizon zhvillimin e sëmundjeve të zemrës dhe të enëve të gjakut, sëmundjeve nervore etj. Shumë dietologë këshillojnë:

• “Hani çdo ditë nga dy kokrra mollë, në qoftë se dëshironi t’i shmangeni infarktit të miokardit.”

Cipa e jashtme e frutave të mollës ka përmbajtje të lartë vitaminoze. Cipat mund të thahen dhe me to përgatiten çajra të ndryshme, shumë të dobishme për fëmijët dhe për pleqtë. Cipat mund të bluhen, pasi thahen. Në këtë rast, në një gotë uji hidhet një lugë gjelle me pluhur dhe pihet esëll në mëngjes. Bën mirë për të gjitha rastet që u përmendën më lart.

[rilinda]

MOLLA E EGËR

Molla e egër takohet si dru jo i lartë ose si shkurre. Degët i ka plot me gjemba. Bën pjesë në familjen e trëndafilorëve. Gjethet i ka vezake, të zgjeruara dhe pa push. Lulet që çelin në prill- maj janë të bardha dhe anash ngjyrë trëndafili. Fruta e saj është e rrumbullakët, e vogël, me shije të thartë.
Gjendet rrallë nëpër pyje e buzë arash. Shërben në shkallë të gjërë si nënshartesë për të shartuar mbi të mollë të buta.
Në mjekësinë popullore përdoren frutat e mollës së egër, të cilat mblidhen pasi piçen dhe marrin ngjyrë verdhake. Ato vihen një nga një me dorë, pa i dëmtuar, në mënyrë që të ruhen për një kohë sa më të gjatë. Ruhen në kashtë. Përdoren edhe lëvoret e degëve.

Vetitë dietike dhe fitofarmaceutike

Frutat e mollës së egër, përmbajnë acide organike, por me shumicë kanë acid malik.
Mollët e egra kanë veti rrudhëse. Ato përdoren me efekt në rastet e diarresë, si dhe kundër acarimeve të grykës e faringut, me anë gargarash (shpërlarje e gojës). Edhe lëvorja e degëve ka veti rrudhëse dhe përdoret me rezultate të mira kundër etheve. Për këtë:

• Merren 60 gram lëvore dhe vihen të zihen në 150 ml ujë. Çaji i përgatitur pihet njëherësh dhe përsëritet 2-3 herë në ditë.

Përfundime shumë të mira mollët e tharta kanë dhënë kundër sëmundjes së sheqerit.

[rilinda]

PJESHKA

Për qëllime mjekësore përdoren gjethet, lulet, frutat dhe farat e pjeshkës. Gjethet mblidhen në pranverë e deri në vjeshtë, lulet gjatë lulëzimit, ndërsa bërthamat mbas pjekjes së plotë të frutave. Të gjitha pjesët e bimës kanë shije të hidhur, sepse përmbajnë acid cianhidrik dhe duhet kujdes i posaçëm.

Vetitë dietike dhe fitofarmaceutike

Pjeshka është bimë me vlerë të madhe. Frutat përdoren të freskëta dhe të përpunuara në reçel, kompot, lëng frutash etj. Ato kanë vlera të larta ushqyese e kuruese; përmbajnë rreth 10% sheqerna, acide organike, pektinë, vitaminë C dhe R me shumicë, sasi të pakta provitaminë A, Vitaminë B1, B2, PP, kripëra minerale, lëndë aromatike etj.
Lulet e pjeshkës kanë veti tonike dhe rrudhëse dhe përdoren në formë çaji. Lulet e thara e të kthyera në formë pluhuri, rekomandohen kundër kolitit, dhimbjeve të barkut, rrjedhjes së të bardhave, kundër hemorragjive dhe komoroideve. Gjithashtu në formë gargare (shpërlarje e gojës) përdoren për kurimin e bajameve dhe mishrave të dhëmbëve që janë acaruar.

• Çaji ose infuzi i luleve përgatitet duke marrë 15-30 gram lule me gjysmë litri ujë.

Ndërsa:

• Pluhuri përgatitet duke thërmuar lulet e thara dhe duke marrë sa maja e lugës për çdo përdorim.

Lëngu i frutave (i thelpinjve) të pjeshkës, me pamjen e qumështit, është përdorur prej kohe kundër sëmundjeve të zorrëve dhe të stomakut. Ai ka edhe veti freskuese, kundër etjes, i jep gjallëri njeriut dhe e freskon mendimin:

• Qumështi i farave përgatitet duke shtypur në havan farat e pjeshkës dhe duke i shtrydhur në një copë beze të pastër.

Thelpinjtë e pjeshkës kanë gjetur përdorim të mire kundër majasëllit. Kur acarimi arrin një fazë të lartë dhe i sëmuri nuk është në gjendje të qëndrojë ndenjur, përdoret këshilla:

• Merren 40 thelpinj nga bërthamat e pjeshkës dhe kaurdisen si kafe. Një pjesë e këtij pluhuri mbytet në vaj ulliri për të përgatitur një pomade e cila përdoret për lyerje nga jashtë. Shumica e pluhurit përzihet me 1 kg mjaltë, nënë të verdha vezësh de 30 gram lule squfuri. Nga ky ilaç i sëmuri merr tri herë në ditë, nga një lugë gjelle.

Qumështi i farave, i përzier me pak ujë, përdoret për pastrimin e dhëmbëve, ndërsa me përdorim të jashtëm dhe i përzier me pak vaj ulliri, përdoret për të forcuar lëkurësn e fytyrës dhe për të kequr njollat në të.
Lëvorja e pjeshkës ka veti regjëse. Ajo lufton krimbat e zorrëve. Çaji i lëvores së degëve është përdorur me rezultate të mira për nxjerrjen e gëlbazave nga bronket.

• Çaji përgatitet duke marrë 50-70 gram lëvore deg sh, të cilat zihen në 200 ml. ujë, gjersa të mbetet gjysma e sasisë së ujit.

Lëngu i frutave dhe vetë frutat e pjeshkës kanë veti të mira tonike, janë freskuese, shuajnë etjen dhe hapin oreksin. Ato bëjnë mire në mëlçi dhe ndihmojnë në forcimin e elementeve të reja të gjakut.
Gjethet e pjeshkës përdoren në ndalimin e rrjedhjes së gjakut nga plagët. Në këtë rast këshillohet:

• Merren një sasi gjethe pjeshke dhe pasi pastrohen, shtypen bashkërisht me kripë dhe vendosen mbi plagë.

[luckyman]

Kamé ndegjuar se farat e mollav jané shumé te mira per pastrimin e lukthit. d.m.th. kush e hané mollen me gjethé fara.!!!!!

[arton bala]

Postimi origjinal është bërë nga Naki

Rilinda,ju faliminderit për sjelljen e shkrimeve nga Mjekësia Popullore,qenkanë shumë inforamtive dhe profesionale.

Fakt!! Asnje pemeshites nuk ma ka shtu me shume oreksin per peme, sesa keto postimet e Rilindes. Ndoshta "advertisment i fshehur" i nje agronomeje..

Pershendetje

[rilinda]

Hani pemë, e mos pini duhan

[rilinda]

PORTOKALLI

Përdoren frutat, lulet, gjethet si dhe lëvozhga e frutës, të cilat kanë shije të hidhur dhe erë të forte. Portokallet ruhen nëpër frigorifere në temperature 2-3°C duke bërë ripërtrirjen e shpeshtë të ajrit. Në kushte shtëpiake, portokallet mund të ruhen për disa muaj, duke i mbështjell me letër alumini, me letër të parafinizuar ose me celofan.

Vetitë dietike dhe fitofarmaceutike

Fruta e portokalleve është e pasur me vitamina A, B, C, P, me kripëra kalciumi, fosfor etj. Me portokalle bëhet reçel dhe marmelatë shumë e mirë. Lëngu i portokallit, i konsumuar me ose pa sheqer, ose me gaz karbonik, në formë aranxhate është freskues. Lëvozhga e thatë ose e ruajtur, përdoret në ëmbëltore dhe në kuzhinën shtëpiake. Nga lëvozhga e portokallit del vaj eterik shumë i mirë, i cili gjen përdorime të shumta në prodhimin e pijeve, aromave, ilaçeve etj. Vaj eterik prodhohet edhe nga lulet, si edhe nga gjethet, të cilat përdoren në përgatitjen e aromave dhe të ëmbëlsirave.
Portokallet janë një ushqim i pasur me vitamina, me veti freskuese dhe treten lehtë në stomak. Lëngu i portokallit ka veti diuretike (diuretic: mjet që shkakton urinim të shpeshtë dhe ndihmon veprimtarinë e veshkave dhe të rrugëve urinare) dhe antiseptike (antiseptick: që ndalon kalbëzimin ose pengon zhvillimin e mikroorganizmave), e përdoret me sukses në luftimin e sëmundjeve të veshkave, edhe në rastet kur janë formuar gurë në to. Në këto raste zbatohet mjekimi me portokalle:

• Konsumohen çdo ditë 5-10 kokrra portokalle, duke vazhduar mjekimin për 20-30 ditë.

Ky mjekim bën mirë në sëmundjet e mëlçisë dhe në ato të zemrës dhe të enëve të gjakut.
Lëngu i portokallit, duke i shtuar pak sheqer, pëlqehet edhe nga fëmijët e vegjël dhe këshillohet të përdoret qysh në muajin e tretë pas lindjes.
Portokallet përdoren me efekt të mire në luftimin e anemisë, duke pasuruar gjakun me elemente të reja.
Portokalli ka përmbajtje të lartë të vitaminës C. Në 100 ml. lëng portokalli përmbahen 56 mg vitaminë C. Kjo vitaminë merr pjesë në shumë rocese të shkëmbimit të lëndëve në organizëm.
Lëvozhgat janë të pasura me elemente active, Lëngu i fituar nga zierja e lëvozhgave përdoret edhe në rastet e çrregullimeve të stomakut dhe të zorrëve.

• 10-15 gram lëvozhga frutash vihen të zihen për 15-20 minuta në 250 ml. ujë. Nga lëngu i përfituar pihen 1-2 gota në ditë.

Kur ky lëng pihet i ngrohtë, bën mirë në rrugët e sipërme të frymëmarrjes, kur ka acarime në grykë apo zënie zëri.
Gjethet dhe filizat e njomë të portokallit kanë veti qetësuese në rastet e nevrastenisë (nevrasteni: sëmundje që ka për shkak dobësimin e force nervore.):

• Merren 50 gram gjethe dhe copëtohen, pastaj vihen të zihen. Pas kullimit, nga lëngu i fituar merret një lugë gjelle në darkë- gjysmë ore para fjetjes.

[rilinda]

SHEGA

Në mjekësinë popullore përdoren frutat dhe lëvozhgat e tyre, lulet, farat, rrënjët dhe lëvorja e degëve dhe e rrënjëve, e cila ka shije të athët dhe erë. Lulet thahen me kujdes dhe ruhen për periudhën tjetër të vitit, duke mos humbur vetitë e tyre farmaceutike. Lëvozhga e frutave pritet me cipa të vogla dhe thahet, megjithëse të freskëta kanë më shumë veprim se të thatat.

Vetitë dietike dhe fitofarmaceutike

Shega përdoret në gjendje të freskët, si dhe e ruajtur; me të përgatitet lëng dhe shurup i cilësisë së mirë. Lëngu i shegës përmban mesatarisht 12% sheqer, acide organike, pektinë, vitaminë C etj.
Lëngu i shegës shuan etjen, nxit oreksin dhe përmirëson tretjen e ushqimeve. Ai përdoret me sukses në sëmundjet e stomakut dhe të zorrëve, është freskues dhe mënjanon toksinat (helmet) e organizmit. Ai (lëngu i portokallit) i jep freski mendimit të njeriut.
Lëngu i shegës jep rezultate në luftimin e parazitëve (amebave) që zhvillohen në zorrë:

• Mbushet një filxhan kafeje me lëng shege dhe pihet esëll në mëngjes. Pas një ore pihet edhe një filxhan me vaj ulliri.

Lëngu i shegës përdoret për heqjen e njollave dhe të rrudhave të fytyrës.
Lulet e shegës përmbajnë taninë dhe kanë veti rrudhëse e tonike; ato rekonadohen në dhimbjet e ba rkut, në hemorragji, në hemorroidet, si dhe për gargara (shpërlarje të gojës) kundër ënjtjes së bajameve dhe acarimeve të mishrave të dhëmbëve. Për këtë qëllim përdoret çaji i luleve, i cili përgatitet si vijon:

• Merren 20-30 gram lule shege në një liter ujë dhe vihen të zihen për gjysmë ore. Nga ky çaj merren 2-3 gota çaji në ditë.

Edhe lëvozhga e frutave të shegës ka veti regjëse. Lëvozhga e thatë, para se të përdoret, duhet të vihet në ujë për disa orë që të zbutet. Ajo përdoret në formë çaji:

• Merren 40-50 gram lëvozhga dhe zihen në 200ml. ujë. Çajo i përgatitur përdoret në rastet e mësipërme.

Çaji i lëvozhgave të shegës përdoret kundër diarreve, si dhe për luftimin e krimbave parazitarë të zorrëve. Lëvozhga e frutave të shegës lufton me sukses amebat, të cilat e dobësojnë shumë organizmin, e veçanërisht te fëmijët. Për këtë:

• Merren lëvozhgat e një kokrre shege, vendosen në një enë prej balte dhe zihen në gjysmë litre ujë derisa të mbetet gjysma e sasisë së ujit. Pasi ftohet lëngu, pihen dy gota likeri në ditë, një në mëngjes e një në darkë, gjithmonë para buke, për 10-15 ditë.

Pa përdorur tjetër ilaç, organizmi do të çlirohet nga amebat.
Rrënja e shegës është përdorur me sukses kundër shiritit (tenias):

• Merren 50-70 gram lëvore të rrënjës së shegës dhe zihen n 200 ml. ujë për gjysmë ore. Çaji i përgatitur pihet njëherësh, esëll. Duhet kujdes, se shkakton turbullime.

[Artisti]

Ne te kaluar kendej me erdhi nje pyetje te cilen nuk do ta mbaje veq per vete por ta lexojme te gjithe se bashku kete pyetje , pse me mbajt veq per vete une mendoje edhe per juve hahahahhahahahahhaaa.

E dime qe ne shqiptaret korrjen e kungujve e presim me pa durim, pastaj ne qdo qosh shiten farat e tyre, hahen me epsh te posaqem dhe te madh, pyetja :

° Sa jane te dobishme keto fara dhe a ka ndonje dem prej tyre ?


.

[rilinda]

Postimi origjinal është bërë nga Artisti

Ne te kaluar kendej me erdhi nje pyetje te cilen nuk do ta mbaje veq per vete por ta lexojme te gjithe se bashku kete pyetje , pse me mbajt veq per vete une mendoje edhe per juve hahahahhahahahahhaaa.

E dime qe ne shqiptaret korrjen e kungujve e presim me pa durim, pastaj ne qdo qosh shiten farat e tyre, hahen me epsh te posaqem dhe te madh, pyetja :

° Sa jane te dobishme keto fara dhe a ka ndonje dem prej tyre ?


.

Posa ta kam një përgjigje do të të përgjigjem.

[rilinda]

THANA

Për qëllime mjekësore përdoren kokrrat e thanës, gjethet, lëvorja e degëve dhe bërthamat e frutave.

Vetitë dietike dhe fitofarmaceutike

Kokrrat e thanës përmbajnë rreth 9% sheqer, acide organike, vitaminë C etj. Thanat jo vetëm që hahen të freskëta, por ato bëhen kompot, prevede, marmelatë. Gjathet dhe lëvorja e thanës përmbajnë rreth 10-15% taninë.
Frutat e thanës kanë veti të mira rrudhëse dhe bëjnë mirë në rastet e heqjes së barkut, barkut të verës, posaçërisht të fëmijëve të vegjël.

• Merren 1 kg. thana të pjekura dhe zihen me sheqer. Nga reçeli i përgatitur u jepen fëmijëve dy lugë kafeje në ditë.

Për të shuar etjen te të sëmurët me asht (që kanë mbledhur ujë në bark), këshillohet:

• Merren një grusht thana gjysmë të pjekura ose të thata dhe vihen të zihen në një litër ujë për një orë dhe pastaj kullohen. Ky lëng përzihet me lëngun e përfituar nga shtrydhja e shegëve të egra. Nga kjo përzierje lëngjesh të tharta, merret nga një lugë gjelle sa here që i sëmuri ka etje për ujë.

Rakia e prodhuar nga frutat e thanës përdoret kundër ekzemës së lëkurës, duke marrë një filxhan kafeje në mëngjes esëll.
Edhe bërthamat e frutave të thanës kanë veti të mira rrudhëse dhe ndalojnë të hequrit e barkut:

• Merren 300gram bërthama të thanës dhe piqen si kafeja derisa të marrin ngjyrë të zezë, bluhen në mullirin e kafesë. Mielli i përfituar përzihet me 1 kg sheqer. Fëmijëve u jepet tri herë në ditë 1-3 e lugës së kafesë, në formë pluhuri ose e tretur në ujë. Të rritrit marrin nga një lugë gjelle tri here në ditë.

Mielli i thanave të pjekura përdoret për pudrosjen e fshikave në rastet e ekzemës së lëkurës.
Edhe kërpudha e thanës (eshka) jep rezultate të mira kundër ekzemës së lëkurës:

• Merren 30 gram eshkë thane dhe zihen në 200 ml. ujë. Lëngu i fituar pihet me nga një filxhan kafeje në mëngjes esëll.

[rilinda]

ULLIRI

Në mjekësinë popullore përdoren lëvorja e drurit, gjethet, frutat dhe vaji i ullirit. Gjethet gjenden në bimë gjatë gjithë vitit, por mund të grumbullohen në dhjetor-shkurt dhe të mbahen të thata.

Vetitë dietike dhe fitofarmaceutike

Ullinjyë konsumohen si kokrra, të kripur dhe të ruajtur. Vaju i ullirit përdoret gjerësisht për vlerat e larta dietike dhe mjekësore.
Ulliri është një bimë mjekësore e mrekullueshme. Gjethet e ullirit dhe lëvoret e degëve përmbajnë taninë dhe kanë shije të hidhur. Ato kanë veti rrudhëse, tonike dhe antipiretike. Përdoren me rezultate shumë të mira kundër arteriosklerozës, tensionit të lartë të gjakut, dhe në rastet e sëmundjeve me temperature; ato kanë veti diuretike dhe pakësojnë sasinë e sheqerit në gjak. Në këto raste përdoret çaji, i cili përgatitet si vijon:

• Merren 40-50 copë gjethe dhe vihen të zihen në gjysmë litri ujë derisa të mbeten ¾ e sasisë së ujit. Nga çaji i përgatitur pihen 1-2 lixhanë çaji në ditë, pasi filtrohet dhe i shtohet sheqer.

Në mënyrë të posaçme çaji me gjethet e ullirit ka dhënë rezultatete të mira në uljen e tensionit të gjakut te personat që vuajnë nga hipertonia:

• Çaji fillimisht përgatitet me 20 gjethe ulliri në një liter ujë. Pastaj shtohen nga 5 gjethe çdo ditë derisa të arrihen në 120 gjethe. Në të gjitha rastet çaji zihet derisa të mbeten ¾ e ujit. Prej tij pihen dy gota: një në mëngjes para buke dhe një në darkë para gjumit.

Për personat e rritur, kundër të vjellit që shoqërohet me dhimbje stomaku, këshillohet:

• Merren 100 gjethe ulliri dhe zihen në një litër ujë derisa të përgjysmohet sasia e ujit. Pasi kullohet, pihet nga një filxhan esëll në mëngjes.

Kokrrat e ullirit bëjnë mire kur i konsumojnë ata që vuajnë nga sëmundja e sheqerit. Është e këshillueshme që diabetikët të hanë sidomos kokrra jeshile, të cilat shuajnë etjen që shkakton diabeti.
Vaji i ullirit tretet mire dhe thithet me lehtësi nga populli qysh në kohët e lashta. Bën mire për mëlçi, është qetësues dhe pakëson dhimbjet. Ndihmon në nxjerrjen e gurëve të fshikëzës së tëmthit.
Edhe në krizat e veshkave, vaji i ullirit qetëson dhimbjet dhe lehtëson rënien e gurëve nga veshkat dhe sidomos të atyre që kanë përdorur në ureter (kanalet që lidhin veshkat me fshikëzën urinare).
Vaji i ullirit tretet mirë dhe thithet me lehtësi nga organizmi. Lehtëson lirimin e gypit tretës nga mbeturinat ushqimore dhe lufton kapsllëkun. Në mjaft raste ka dhënë rezultate të mira kundër ulçerës së stomakut. Është mirë që vaji të përdoret i freskët dhe jo i zier apo i djegur të brendshme dhe thartira, mbetet i patretur dhe shkakton dhimbje koke etj.
Në rastet e kapsllëkut dhe kolitit spastik, vaji i ullirit jep rezultate mjaft të mira:

• Merret një lugë gjelle vaj ulliri dhe pihet në mëngjes duke qenë esëll.

Vaji i ullirit vepron me efekt edhe kundër krimbave parazitarë dhe tenies, duke përdorur dozen e mësipërme.
Përdorime të shumta ka gjetur vaji i ullirit për fërkime të ndryshme (masazhe), mbasi ai ka vetinë të ruajë trupin të ngrohtë. Zbut dhe mbyll plagët e ndryshme dhe mjekon djegiet e shkaktuara në lëkurë, duke ndihmuar në ripërtrirjen e indeve të dëmtuara. Zbut flokët dhe forcon rrënjën e tyre, duke luftuar zbokthin.
Me vaj ulliri përgatiten mjaft pomada e preparate të tjera.

[rilinda]

VISHNJA

Për qëllime mjekësore përdoren frutat dhe bishtat e tyre- të thara. Frutat grumbullohen në periudhën e pjekurisë dhe thahen në locale të ajrosura. Bishtat thahen në hije, ato kanë ngjyrë të gjelbër të murrme, pa erë, me shije të hidhur. Gjithashtu përdoret lëvorja e degëve dhe goma e vishnjes.

Vetitë dietike dhe fitofarmaceutike

Frutat e vishnjes janë të shijshme, ato përdoren për konsum të freskëta dhe të përpunuara në trajtë reçeli, kompoti, prevedeje, likernash etj. Frutat kanë vlera të mira Ushqyese: ato përmbajnë rreth 9% sheqerna. Acide organike me shumicë, vitamina A, C, P, PP, B1, B2 etj.
Bishtat e frutave kanë gjetur përdorim të mire për arsye të vetive të tyre diuretike dhe rrudhëse. Me to janë luftuar me sukses gurët dhe rëra e veshkave. Për këtë qëllim përdoret çahi, i cili përgatitet si vijon:

• Merren 10-15 gram bishta vishnje dh zihen në 200 ml. ujë derisa të mbeten ¾ e sasisë fillestare të ujit. Çaji pihet i ngrohtë, para buke, duke e përsëritur 2-3 herë gjatë ditës, për 10-15 ditë rradhazi.

Frutat e vishnjes janë freskuese, shuajnë etjen, pranohen mire nga stomaku, ndihmojnë tretjen dhe, kur përdoren në mënyrë sistematike, ndikojnë në shërimin e sëmundjeve të mëlçisë, pastrojnë gjakun duke e pasuruar atë me elemente të reja dhe luftojnë anemone. Në këto raste këshillohet:

• Të konsumohen deri në gjysmë kg. vishnje të freskëta në ditë, duke vazhduar mjekimin për 15-20 ditë.

Frutat e vishnjes kanë veti diuretike, ato këshillohen t’i konsumojnë ata që vuajnë nga veshkat.
Vishnja ka të gjitha vlerat ushqimore e dietike dhe vetitë farmaceutike që ka qershia, por ajo i ka më të theksuara vetitë rrudhëse e freskuese.