Osho

[jadore]

OSHO
“Dimensionet e së andejshmes”

Në intervalin mes vdekjes dhe inkarnimit të ardhshëm, jemi pa ndjenja. Trup nuk ka, andaj çfarëdo që të eksperimentosh në këtë dimension është e ngjashme me ëndrrën.

Duket sikur ëndërron. Kur ëndërrojmë assesi nuk dyshojmë në realitet. Kjo është mjaft interesante: dyshojmë më vonë, por kurrsesi gjatë ëndërrimit. Ëndrra na duket e vërtet. Edhe dyshimi më i vogël e thyen ëndrrën më të thellë! Për këtë ëndrra na duket më reale se vet realiteti.

Gjatë qëndrimit tim në Varanasi (Benares), më vizitoi një profesor nga Universiteti hindu. Ai më pyeti: “A besoni në ferr?” I thashë: “Nuk ka nevojë të besoj në ferr, sepse ferri ekziston. Besimi është i nevojshëm atëherë kur diçka nuk e shohim se ekziston. Ferri është këtu, deri në atë masë prezent sa nuk ka fare nevojë që të besohet në të”.

“Ku ndodhet ferr?” -pyeti profesori.

“Ju jetoni në të. Jeni lindur në të, frymoni në të, do të vdisni në të - nëse nuk ndërmerrni diçka që të dilni nga ai”.

Njeriu e harron ferrin ngase është i lindur në të. Ai jeton në ferr, siç jeton peshku në oqean. Peshku për këtë nuk është i vetëdijshëm përveç nëse rastësisht do të nxirrej jashtë oqeanit. Vetëm atëherë kupton se tërë kohën ka jetuar në oqean.

Pa përjetuar diçka nga parajsa, ju kurrë nuk do të kuptoni se jetoni në të, ju jeni krijuesit e tij; ju jetoni në botën të cilën vet e krijoni. Vendi i vetëm ku mund të jetoni është vendi të cilin ju vet ia keni përshtatur vetes. Ajo që keni krijuar rreth vetes duhet të ekzistojë së pari në qendër të qenies suaj, vetëm atëherë ajo mund të zgjerohet në rrethinë.

Në intervalin mes vdekjes dhe inkarnimit të ardhshëm, jemi pa ndjenja. Trup nuk ka, andaj çfarëdo që të eksperimentosh në këtë dimension është e ngjashme me ëndrrën. Duket sikur ëndërron. Kur ëndërrojmë assesi nuk dyshojmë në realitet. Kjo është mjaft interesante: dyshojmë më vonë, por kurrsesi gjatë ëndërrimit.

Ëndrra na duket e vërtet. Edhe dyshimi më i vogël e thyen ëndrrën më të thellë! Për këtë ëndrra na duket më reale se vet realiteti. Realiteti gjithmonë lë pas vete një dromcë dyshimi. Shembull: në ëndërr e sheh njeriun duke u shndërruar në qen.

Në asnjë moment nuk dyshon: “Si është e mundur kjo?!” Ajo ka ndodhur dhe duhet të jetë e mundur. Me të zgjuar do të mendosh: “Çfarë absurdi!” Befasisht shoku yt i ngushtë, e drejton revolen në ty. Në mendjen tënde as për një çast nuk hamendesh: “Pse ma bënë këtë shoku?”...

Në intervalin mes vdekjes dhe lindjes frymojnë dy lloje shpirtrash. Njëri lloj - shpirti i mallkuar. Këtij shpirti është vështirë t’i gjendet barku, në të cilin do të mund të lind. Këta shpirtra janë quajtur shpirtra të këqij. Lloji i dytë i përfshin shpirtrat e mirë. Këta janë quajtur Deva (hyjnor). Edhe për këta shpirtra është vështirë të gjendet ndonjë bark nëne.

Në mes këtyre dy ekstremeve ndodhen të gjithë shpirtrat që nuk ndryshojnë shumë njëri nga tjetri, përveç në variacione karakteristikash, personalitetesh dhe qëndrimesh mentale. Përgjithësisht i takojnë llojit të njëjtë, vetëm se përvojat u ndryshojnë.

Më parë kam thënë se pasi të zgjoheni, do të arrini t’i kujtoni ëndrrat në maksimum deri në një orë. Po në këtë mënyrë pas lindjes së sërishme, në gjashtë muajt e parë, personit i kujtohet gati gjithçka. Me kalimin e kohës, kujtesa humb.

Personi me imagjinatë të zhvilluar apo sensibilitet të madh, ndoshta do të mbaj mend më gjatë, por vetëm nëse ka ushtruar dha ka tejkaluar vetëdijen në jetën e tij të kaluar. Atëherë do të jetë në gjendje të mbaj mend më gjatë.

Muajt e fundit të jetës duhet t’i kushtohen Sadhanu-së, ushtrimeve shpirtërore. Mirëpo, kjo përgatitje nuk mund të të jepet në momentin e vdekjes.

Kjo duhet ushtruar! Vetëm personi që është përgatitur në gjashtë muajt që pasojnë vdekjen, mund të jetë i ushtruar në gjashtë muajt e parë, pas lindjes. Në jetën time kam takuar miliona njerëz, por asnjëri prej tyre nuk më ka pyetur se ç’ndodh para lindjes - me mijëra më kanë pyetur: Çka pas vdekjes?

Gjithmonë kam menduar pse njerëzit lindjen a kanë pranuar pa bërë asnjë pyetje? Pse edhe vdekja nuk është pranuar në mënyrë të njëjtë? M’u kujtua... Mulla Nasradini lajmërohet në një shpallje për punësim në anije. Njëri prej anëtarëve të komisionit i parashtron pyetjen: “Nëse deti është i trazuar, era shtrëngatë, ç’do të bëje ti për ta shpëtuar anijen?”

“Kjo nuk është problem. Do ta hidhja spirancën për ta mbajtur drejtpeshimin e anijes!” -përgjigjet Nasradini.

I njëjti vazhdon: “Supozojmë se vjen edhe një valë e madhe sa bjeshka?”

Nasradini ia kthen: “Asgjë - edhe një spirancë!”

“Paramendojeni një tajfun të fortë?!” - këmbëngulë komisioni.

“Asgjë, prapë edhe një spirancë!” -thotë Nasradini.
Në fund ata të komisionit nuk durohen: “E ku do t’i marrësh tërë ato spiranca?!”

Nasradini ua kthen: “Nga i njëjti vend ku i morët edhe ju të gjitha ato valë e tajfune. Ju shkoni e merrni tuajat e më pas unë do t’ju sjell spiranca e spiranca”.

OSHO “Dimensionet e së andejshmes”

[jadore]

Çdo fëmijë lind si individ, por tepër rrallë njeriu vdes si individ

Me gjitha qëllimet më të mira, prindët, mësuesit, udhëheqësit, klerikët dhe të ngjashmët na mbjellin idenë e konkurrencës, rivalitetit, ambicies, duke krijuar kështu prej çdo fëmiu qenien e cila me jetën takohet në lufta mendimesh, me fjalë të tjera, në dhunë, në agresivitet...

Çdo masë është e llojllojshme, vetëm individi nuk është i llojllojshëm. Çdo individ është vetëdije autentike. Me çastin e shkrirjes në masë ai e humb vetëdijen e vet; atëherë kolektiviteti zotëron mbi të, atëherë ai bëhet mendje mekanike.

Nuk është me rëndësi se për çka mblidhet masa, qoftë nëse mblidhen në emër të religjionit ose të racës - kjo nuk është e rëndësishme. Masat si të tilla janë të shëmtuara, masat edhe i kanë bërë krimet më të rënda sepse ato nuk kanë vetëdije. Ato janë vetëm mosdije kolektive.

Masa gjithmonë është kope e deleve, ndërsa e gjithë e kaluara ishte vetëm një përpjekje që çdo individ të mishërohet me një dhëmbëzor në mekanizëm, të mishërohet me pjesën e vdekur të masës së vdekur.

Sa më shumë që është i mosdijshëm, dhe sa më tepër që i ka sjelljet e shkaktuara nga dominimi i kolektivit, ai gjithnjë e më shumë bëhet i parrezikshëm. Në të vërtetë, ai kështu bëhet i padëmshëm.

Ai kështu s'do mund ta shkatërrojë as robërinë e vet, religjionin, ngjyrën e lëkurës. Këto janë robëritë e tij, e këto ai madje edhe i feston.

Çdo fëmijë lind si ndivid, por tepër rrallë njeriu vdes si individ.

Në kolektivitet dhe masë ti gjithmonë i kthehesh vdekshmërisë së të kaluarës. Njeriu i cili jeton sipas urdhërave të masës ndalet së jetuari. Ai thjesht e përcjell dikënd si robot.

Njëzet vjet kam jetuar në vendet në të cilat barabartë ishin të përfaqësuar hindusët dhe myslimanët. Ishin barabartë të fuqishëm dhe gati çdo vit kacafyteshin. E kam njohur një profesor në universitetin ku jipja mësim.

Kurrë s'më ka shkuar mendja se ai njeri do t'ia vënte zjarrin një tempulli hindus. Ishte xhentëllmen i vërtetë - i mirë, me edukim të lartë, i kulturuar. Kur ndodhën njëherë trazirat mes hindusëve dhe myslimanëve, unë vështroja nga anash.
Myslimanët ia vunë zjarrin një tempulli hindus, e më pas hindusët e dogjën një xhami.
E shihja atë profesor të zënë rreth djegies së tempullit hindus. Ndërhyra dhe e nxorra për krahu. E pyeta:
"Profesor Farid, ç'jeni duke bërë?"

Mbeti i befasuar. M'u përgjigj: "Më vjen keq, por e humba veten në këtë masë. Pasi që të gjithë e bënin këtë, unë harrova në përgjegjësinë vetjake, të gjithë të tjerët ishin përgjegjës për këtë. Për herë të parë e ndjeva veten të lirë prej përgjegjësisë. Askush nuk mundi të më qortojë. Ishte një grumbull i myslimanëve, e unë isha vetëm një pjesë e atij grumbulli".

Me një rast tjetër, një shitore myslimane e orëve plaçkitej. Ishte një shitore mjaft e shtrenjtë me një koleksion të orëve me vlerë. Të gjithë hindusët, të cilët i morën ato orë dhe shkatërruan shitoren, e mbytën edhe pronarin.

Një prift i vjetër qëndronte në shkallë, dhe me plot vrer i bërtiste masës:"Ç'jeni duke bërë? Kjo i kundërvihet religjionit tonë, moralit tonë, kulturës sonë. Kjo nuk është në rregull".

E vështroja atë skenë nga libraria, që gjendej në anën e kundërt të asaj shitoreje. Befasia më e madhe filloi të ndodhë. Kur njerëzit i morën të gjitha gjërat me vlerë, në shitore mbeti një orë e vjetër muri - ishte tepër e madhe, me siguri kishte një vlerë antikiteti.

Duke parë se masa u shpërnda, plaku e ngarkoi atë orë në shpinën e vet dhe e mori. Ishe tepër e rëndë për të,sepse ishte orë e madhe. Nuk mundja t'u besoja syve. Ishte ai që i ndalonte njerëzit të plaçkitnin, e pikërisht ai edhe e mori gjënë e fundit. Dola jashtë dhe e ndala priftin e moshuar. E pyeta: "Kjo është e çuditshme, gjithë kohën bërtisje se është kundër moralit tuaj, religjionit, e ti sapo e vodhe orën më të madhe nga shitorja".

Ai m'u përgjigj: "Unë bërtisja tepër shumë, mirëpo askush s'më dëgjoi. Pastaj, befas, në mua lindi ideja se hidhërohesha pa nevojë dhe se kot e çava kohën time. Ata, edhe përkundër britjeve të mija, i merrnin gjërat nga shitorja. Për këtë dhe mendova se më mirë është të marr edhe unë diçka para se ta merr ndokush tjetër."

E pyeta: "Mirëpo, ç'ndodhi me religjionin tënd, me moralin, kulturën? "M'u përgjigj me turp në fytyrë: "Kur askush nuk kthen kokën kah religjioni, kultura e morali, pse të jem unë viktima e vetme?

Edhe unë, poashtu, jam pjesë e kësaj mase. I dhashë vetes mundin më të madh që t'i ndaloj, mirëpo askush nuk deshi t'i përmbahet religjionit, moralit dhe rrugës së drejtë, për çka edhe unë nuk dua të mbetem humbës dhe budallakisht të qëndroj këtu. Askush madje as nuk më dëgjoi, askush nuk e pranoi asnjë vërejtje timen". Pastaj me nguti e vazhdoi rrugën me orën e madhe në shpinë.

Njeriu e humb edhe atë pak vetëdije individuale mjaft lehtë, duke e tretur në oqeanin e mosdijes kolektive. Në po këtë shtrihet shkaku i të gjitha luftave, trazirave, pushtimeve, vrasjeve.

Çdokush lind i padjallëzuar, i mbushur paqë e dashuri... pa dije mbi ndalesat që e presin në botë, pa dije mbi armatimin nuklear me të cilin ia tregojnë mirëseardhjen, pa dije mbi politikat e ndyra që e terrorizuan njeriun me shekuj.

Me gjitha qëllimet më të mira, prindët, mësuesit, udhëheqësit, klerikët dhe të ngjashmët na mbjellin idenë e konkurrencës, rivalitetit, ambicies, duke krijuar kështu prej çdo fëmiu qenien e cila me jetën takohet në lufta mendimesh, me fjalë të tjera, në dhunë, në agresivitet. Ata e dijnë fort mirë se gjithmonë do të mbetesh në prapavijë deri sa je agresiv.

Kështu pastaj përherë sillesh zaten se je gjithmonë me dikë në rivalitet; e thekson veten aq for=
t si të ishte ndonjë çështje e jetës a vdekjes. E gjitha kjo është bazë e sistemit tonë edukues.

Të gjithë të mësojnë të jesh para të tjerëve pa e marë parasysh çmimin. Herët a vonë, fëmiut do t'i duket sikur ta ketë gjithmonë shpirtin në fyt, gjithnjë do të garojë. Madje edhe nëse e lëndon dikënd në atë garë, ai do të përpiqet të jetë i pari.

Duket se dhuna do të jetë pjesë e shoqërisë që shpreh rivalitetin. Në shoqëri të tilla ti nuk mund të kesh mik. Të gjithë të shtiren se të janë miq, e në të vërtetë janë armiq, sepse luftojnë të mbërrijnë në shkallën e njëjtë. Të gjithë ata janë armiq, sepse përpiqen të ngadhnjejnë dhe ti të humbësh.

E gjithë shoqëria është e dhunshme, dhe ti duhet të jesh edhe më i dhunshëm nëse dëshiron të jesh ambicioz. Unë e dua njeriun jo-ambicioz, jo-konkurent, njeriun i cili nuk ka afsh për fuqi. Çdo fëmijë mund të jetë rebel. E gjitha çka i duhet atij është të mos jetë i ndarë prej padjallëzisë së vet.

Çdokush e ka rebelin në vete, mirëpo shoqëria është tepër e fuqishme. Ajo të bën qyqar, dinak. Ajo nuk orvatet ta ndërtojë autenticitetin tënd. Ajo nuk i lejon askujt të bëhet autentik, sepse kështu mund të bëhet rebel kundër të gjithave.

Një mik nga Japonia ma dërgoi një statujë të Gautam Budës. Ishte statujë e rrallë, kurrë më parë s'kisha parë gjë të tillë. Në një dorë të asaj statuje ishte llamba e vogël. Duhesha të vendosja ca vaj që të mund të shndërriste.

Miku më tha: "Ky është kushti: duhet të ndizet flaka përherë". E në dorën tjetër të statujës qëndronte shpata e nxjerrë jashtë. Kjo është e mundshme vetëm në Japoni - vetëm Japonia mundi të krijojë shkathtësi luftarake dhe gjuajtjen e shigjetës me hark që bazohet në meditim. Ishte ky arti meditativ i tyre.

Ne në Indi nuk mundemi të kuptojmë se Gautam Buda ka shpatë. Mirëpo, bukuria e statujës ishte në atë se gjysma e fytyrës, e cila mbulohej me dritën e asaj llambe, tregonte paqen, harmoninë - aq i qetë dhe i heshtur, ndërsa në anën tjetër fytyra e tij ishte e mprehtë sikurse edhe shpata që mbante në dorë, ishte kjo një fytyrë e një luftëtari të madh.

Artisti që e ka punuar këtë vepër duhet ta ketë bërë një punë të madhe. Në fytyrën e njëjtë ai na tregon sintezën e madhe - shpatën në duart e paqes.

Kjo është ideja ime e rebelimit, rebelit. Ai duhet të rrjedh prej dashurisë sate ndaj njeriut, e jo nga tërbimi e hidhërimi nga e kaluara. Ti nuk duhet ta shkatërrosh të vjetrën; ideali yt, caku yt është ta krijosh të renë.

Pasi që e reja nuk mund të krijohet deri sa nuk largohet e vjetra, duhet ta rrënosh atë. Mirëpo, nuk ka kurrëfarë zemërimi në këtë. Ky është një proces i rëndomtë. Kur e rrënon ndonjë godinë të vjetër, atëherë ti nuk ke hidhërim e zemërim në vete. Ti vetëm e pastron atë vend ashtu që ta ndërtosh një godinë të re më të bukur.

Ti jeton me njerëzit që e kanë këtë ëndërr, atë që e patën kur ishin fëmijë të vegjël. Ajo ëndërr është e po atyre kualiteteve, por është e ngulfatur, e nënçmuar. Pengesat e kësaj ëndërre mund të mënjanohen.

Dhe do të mbetesh i befasuar, sepse nuk ka njeri i cili nuk e ëndërroi ndonjë ëndërr të bukur mbi ardhmërinë, i cili nuk ka qenë në gjendjen e padjallëzisë, i cili madje njëherë nuk e ka shijuar shijen e paqes, dashurisë, bukurisë. Mirëpo e gjitha kjo qe e shkatërruar, e ndyrë, e njollosur prej sistemeve të ndryshme shoqërore e të shëmtuara. Fuqia e vetme shtrihet në lashtësinë e tyre.

Por, lashtësia, si fuqi e tyre, tash u tregua si një dobësi e madhe. Këtë duhet shtyrë vetëm pak, është shoqëri thuaja e vdekur. Ajo gërmon varrin e vet me duar të veta dhe qëndron buzë atij varri. Ti duhesh vetëm ta shtyesh dhe menjëherë do të zbulosh se në varr shtrihet ndonjë njeri si Ronald Regani. Dhe me njerëzit e këtillë shkon e gjithë bota që e paraqiste ky.

Ne duhet të fillojmë prej fillimit, prej pikës fillestare. Sërish si Adami dhe Eva, sërish nga kopshti i parajsës,... sërish fillimi i vërtetë.

Osho

[Pilati]

Osho per personin religjioz.

Çdokush lind në liri, por vdes në robëri. Fillimi i jetës është plotësisht e çlirë dhe e natyrshme, por mandej futet shoqëria, mandej futen mësimet dhe rregullat, morali, disciplina dhe shumë lloj trajnimesh; e çlirësia, natyrshmja dhe spontaniteti fillojnë të humben. Njeriu rreth vetes fillon ta krijoj një lloj mburoje. Fillon gjithnjë e ma shumë të bëhet rigjid. Butësia e brendshme më nuk shfaqet.
Në kufijtë e qenies së vet çdo njeri krjin fenomenin ngjajshëm me kështjellën për ta mbrojtur, të mos lëndohet, të reagojë për shkak të sigurisë, dhe liria e qenies humbet. Njeriu fillon të shikojë në sytë e tjetrit; në miratimin e tyre, refuzimin, gjykimin e tyre, dhe pranimi i tyre bëhet gjithnjë e më i rëndësishëm. Të tjerët bëhen kriter, dhe ai fillon t’i imitoj dhe t’i përcjellë, sepse i duhet me ta të jetojë.
E fëmija është shumë i butë. Ai mund të formëzohet në cilëndo mënyrë; dhe shoqëria fillon ta modelojë – prindërit, mësuesit, shkolla – dhe me kalimin e kohës bëhet karakter, e jo qenie. Ai i mëson të gjitha rregullat. Dikush bëhet konformist, që është poashtu robëri, apo bëhet rebel, që është poashtu tjetër formë e robërisë.
Nëse bëhet konformist, ortodoks, i pajtueshëm, kjo është një lloj robërie; mund të reagojë, mund të bëhet hipik, mund të shkojë në ekstremin tjetër, por edhe kjo gjithashtu është robëri – sepse reagimi varet nga vetë gjëja ndaj të cilës reagohet. Mund të shkosh në fund të botës, por thellë përbrenda mendjes ti proteston kundër të njëjtave rregulla. Të tjerët i pasojnë, ti reagon, por fokusi mbetet në të njëjtat rregulla. ata mund të konfrontohen, shpinë për shpine, por janë në barkë të njëjtë.
Personi religjioz nuk është as reaksionar, e as revolucionar. Personi religjioz thjesht është i çlirët dhe i natyrshëm: as nuk është për diçka, e as kundër diçkahi, ai thjesht është vetja; nuk ka rregulla të cilat i ndjekë, dhe nuk ka rregulla të cilat i mohon, ai thjesht nuk ka rregulla. Personi religjioz është i lirë në qenien e vet, ai nuk ka shabllon shprehish dhe kushtëzimesh. Ai nuk është qenie e kulturuar – por jo në kuptimin se është i pacivilizuar dhe primitiv, ai është model i civilizimit dhe kulturës më të lartë, por nuk është qenie e kultivuar. Ai është pjekur në vetëdijën e tij dhe nuk i nevoiten kurrfarë rregullash, ai rregullat i ka transcedentuar. Ai është i vërtetë jo pse e vërteta është rregull; me qenë i çlirët dhe i natyrshëm thjesht do të thotë me qenë i vërtetë, vërtetësia ndodh. Ai është i mëshirshëm, por jo për shkak se i pason rregullat: Bëhu i mëshirshëm! Jo. Duke qenë i çlirë dhe i natyrshëm, ai thjesht ndien se mëshira noton rreth e përqark, nuk ekziston asgjë tjetër në lidhje me këtë të cilën ai duhet ta bëj; kjo është vetëm nënprodukt i vetëdijsimit të tij. Ai nuk është as pro a kontra shoqërisë – ai thjeshtë është përtej saj. Ai përsëri bëhet fëmijë, fëmijë i botës plotësisht të panjohur, fëmijë në dimensionin e ri – ai përsëri është i lindur.
Çdo fëmijë është i lindur i natyrshëm, i çlirët; mandej futet shoqëria, duhet të futet për arsye të caktuar – asgjë të keqe nuk ka në këtë, sepse fëmija kurrë s’do të ishte zhvilluar dhe kurrë s’do të ishte aftësuar për të qenë religjioz nëse ishte lërë stihisë, ai do të kishte mbetur si shtazë. Shoqëria duhet të vijë; shoqëria duhet të kalojë – kjo është e domosdoshme. E vetmja gjë të cilën duhet mbajtur në mend se shoqëria është kalim të cilin duhet kaluar; nuk ka nevojë që aty të ndërtohet shtëpia. Vetëm kjo duhet mbajtur mend: shoqëria duhet përcillet dhe transcedentohet. Rregullat duhen të mësohen e mandej të çmësohen. Rregullat vijnë në jetën tënde sepse këtu ekzistojnë edhe të tjerët, ti nuk je vetëm.
Kur fëmija është në mitrën e nënës ai është plotësisht vetëm, rregullat nuk janë të nevojshme. Rregullat kërkohen vetëm kur të tjerët vijnë tek ti; rregullat vijnë me marrëdhënie – sepse nuk je vetëm duhet të mendosh edhe për të tjerët dhe t’i respektosh. Në mitrën e nënës fëmija është vetëm; nuk ka rregulla, moral, për kurrfarë discipline nuk ka nevojë, kurrfarë rendi; por në momentin kur lind, madje edhe me frymëmarrjen e parë ai socializohet. Nëse fëmija nuk qanë, mjekët përnjëherë do ta detyrojnë, sepse nëse nuk qanë do të vdes për disa sekonda. Ai duhet të qajë se në këtë mënyrë e hapë kalimin nëpër të cilin do të mund të merrë frymë. Ai duhet të detyrohet për të qarë – edhe frymarja e parë është madje sociale; të tjerët të kanë modeluar që nga fillimi.
Në këtë s’ka asgjë të keqe! Kjo duhet të bëhet, por duhet të bëhet në atë mënyrë që fëmija kurrë mos ta humbë vetëdijën e vet, të mos identifikohet me shabllonat e kulturës, duke mbetur thellë në brendi ende i lirë, duke ditur se rregullat duhet ndjekur por jo se ato janë jeta, dhe gjithashtu duke e ditur se ato duhen të mësohen. Dhe kjo është ajo që shoqëria e mirë do ta bëjë, do t’i mësojë: “Këto rregulla janë të mira, por ka edhe tjera, dhe ato nuk janë absolute dhe prej teje nuk pritet që të kufizohesh vetëm në to – një ditë duhet t’i tejkalosh.” Shoqëria-komuniteti është e mirë po qe se pjesëtarët e vet i mëson për civilizimin DHE transcedencën; atëherë shoqëria bëhet religjioze. Nëse ajo kurrë nuk i mëson se këto transcedentohen, atëherë ajo është sekulare dhe politike, atëherë në atë shoqëri nuk ka religjion.
Duhet dëgjuar të tjerët deri një një distancë të caktuar, e mandej fillon ta dëgjosh veten. Në fund duhet të kthehesh në gjendjen origjinale. Para se të vdes, përsëri duhet të bëhesh fëmijë i pafajshëm – i çlirë, i natyrshëm; se me vdekje ti përsëri hyn në dimesionin ku je vetëm. Pikërisht si në mitrën e nënës, në vdekje përsëri do të hysh në mbretërinë e vetmisë. Atje kurrfarë shoqërie nuk ekziston. E gjatë jetës duhet t’i gjesh disa vende, disa çaste të cilat janë si oaza në shkretëtirë, ku vetëm i mbyllë sytë dhe kalon përtej shoqërisë. Lëvizë përbrenda vetes, përbrenda mitrës personale – kjo është ajo që do të thotë meditim. Shoqëria është aty; ti vetëm i mbyllë sytë dhe e harron atë dhe qëndron vetëm. Atje nuk ka rregulla, nuk nevoitet karakteri, morali, gjuha, bota. Brenda mund të jesh i çlirët dhe i natyrshëm.
Të rritesh në çlirësinë dhe të natyrshmën tënde. Madje edhe nëse duhet disciplina e jashtme, por përbrenda qëndro i egër. Nëse përbrenda mund të qëndrosh i egër e ende bën gjëra të cilat i nevoiten shoqërisë, së shpejti do të arrish deri tek pika ku thjesht do të transcedentosh.
Do t’jua rrëfej një tregim e mandej do të kaloj në sutra.
Ky është sufi tregim: një plak dhe një djal i ri kishin udhëtuar. Derisa i afroheshin qytetit; te dytë ecnin pranë gomarit. Fëmijët e shkollës kanë kaluar pranë tyre, dhe me përqeshje kanë thënë: “Shikoni këta budallenjët, pranë vetes e kanë gomarin e shëndosh, e këta ecin në këmbë. Të paktën plaku kishte mundur të jetë mbi gomarin.”
Duke i dëgjuar fëmijët, plaku dhe i riu janë pyetur: “Çfarë të bëjmë? Njerëzit po tallen me neve e së shpejti do të hymi në qytet, më mirë të dëgjojmë atë që thanë.” Kështu plaku ulet mbi gomarin, e djaloshi e përcjellë.
Kur iu kanë afruar grupës tjetër të njerëzve, këta i kanë shikuar dhe iu kanë thënë: “Shikoni, plaku po rrin ulur mbi gomar e djaloshi i gjorë po i shkon pas. Kjo është poshtërsi! Plaku mund të ecën djaloshit duhet dhënë shansin ta shalojë gomarin.” Kështu këta dy i kanë ndërrue vendet: plaku ka filluar të ecën e djaloshi ta shalojë gomarin.
Kanë hasur edhe në grupën tjetër të njerëzve edhe këta kanë thënë: “Shikoni këta budallenjët! Duket se ky djali është shumë arogant. Ndoshta plaku është baba apo mësues i tij e po ecë në këmbë, derisa djali po rrin ulur mbi gomarin – kjo është kundër rregullave!” Por çfarë të bëjnë? Vendosen se ekziston edhe një mundësi: do të ulen bashkë në shalë: kështu edhe vepruan.
Përsëri kanë hasur në grupën tjetër të njerëzve të cilët kanë thënë: “Shikoni këta njerëz, sa janë mizorë! Gomari i gjorë sa s’ka ngordhë – dy njerëz mbi një gomar. Kishte qenë më mirë që ata ta bartin gomarin në supet e veta.”
Kështu këta dy përsëri kanë diskutaur, dhe gjatë bisedës kanë mbërri tek lumi dhe ura. Para se të mbërrinë në fund të qytetit ata i thonë njëri tjetrit: “Më mirë të sillemi si na thonë banorët e këtij qyteti, se përndryshe do të na konsiderojnë si të marrë.” Kështu vendosën t’i gjejnë dy shkopinjë bambusi, ia lidhin gomarit këmbët, dhe nisin ta bartin gomarin në supet e veta. Gomari ka refuzuar sa mundet gomari, gomarët nuk mund shumë lehtë t’i detyrosh për diçka. Është munduar të ikë se ai nuk është ithtar i shoqërisë dhe të asaj çfarë të tjerët thonë. Por dy veta për të kanë qenë shumë, e kanë detyruar, kështu që gomarit iu është duhur të lëshoj pe.
Në gjysmë të urës, grupa e njerëzve iu janë afruar dhe i kanë rrethuar duke thënë: “Shikoni këta budallenjë! Kurrë s’kemi pa idiota si këta dy – gomarin duhet shaluar, e jo për ta bartur në supe. A jeni çmendur?”
Këta dy kanë dëgjuar derisa turma është grumbulluar. Gomari aq fortë është trembur saqë ka kërcyer nga ura në lum dhe ka ngordhur. Te dytë kanë vrapuar te poshtë, por – gomari kishte ngordhur. Ishin ulur pranë tij dhe plaku kishte thënë: “Tash dëgjo…” Ky nuk është rrëfim i zakonshëm – plaku ka qenë sufi Mjeshtër, njeri i ndritur, e djaloshi ka qenë nxënës, dhe Mjeshtri i vjetër është munduar t’i jep leksion, sepse sufistët gjithmonë krijojnë situata; ata thonë se nuk mund të mësosh thellë krejt derisa nuk krijohet situata e njëjtë. Kjo për djaloshin ka qenë situatë e parë, e ka plaku i ka thënë: “Shiko, si ky gomar që është i vdekur, edhe ti do të jesh i vdekur po qe se i dëgjon njerëzit së tepërmi, mos u brengos se çfarë të tjerët thonë sepse ka me miliona njerëz dhe secili e ka mendjen e vet, dhe gjithsecli do të thotë ndryshe; çdokush e ka mendimin e vet, dhe nëse i dëgjon mendimet e të tjerëve, e jotja do të merr fund.”
Askend mos e dëgjo, qëndro vetvetja. Vetëm kalo, bëhu indiferent. Nëse çdokend e dëgjon, çdokush do të shty të shkosh në këtë apo atë rrugë. Kurrë nuk do të jesh në gjendje të arrish deri tek qendra e jote më e thellë.
Gjithsecili njeri duhet të bëhet ekcentrik. Kjo fjalë angleze është e mrekullueshme; kjo do të thotë jasht qendrës,e ne e përdorim si term për të çmendurit. Por të gjithë janë ekcentrik, jasht qendrës, dhe e gjithë bota përpiqet të të ndihmojë të bëhesh ekcentrik sepse çdokush në këtë të shtynë. Nëna jote të shtynë kah veriu, babai kah jugu, daja bën diçka tjetër, vëllau diçka tjetër, gruaja jote, natyrisht, prapë diçka tjetër, dhe të gjithë përpiqen që diku të të shtynë. Me kohë do të vije çasti kur s’do të jesh askund. Do të mbetesh në udhëkryq, duke qenë i shtyer nga veriu në jug, nga jugu në lindje, nga lindja në perëndim, nuk shkon askund. Me kohë ajo do të bëhet situatë e jote e vërtetë – do të bëhesh ekcentrik.
Situata është e tillë. Nëse vazhdon t’i dëgjosh të tjerët e jo qendrën tënde, këto situata do të vazhdojnë. Të gjitha meditimet shërbejnë për t’u bërë i përqendruar, e jo ekscentrik, të arrish deri tek qendra personale. Me kohë do të bëhesh i aftë të qeshesh me mendimet e të tjerëve apo thjesht do të jesh indiferent.E njëherë kur të jesh në qendër, do të bëhesh qenie e fuqishme; atëherë askush nuk do të mund të të predikojë, thjesht do ta kesh opinionin personal, askush nuk do të mund të shty kah të dojë. Thjesht, askush nuk do të jetë aq i pacipë. Ti je aq i fuqishëm, në qendër të vetes sate, kështu që nëse dikush vjen me opinionin e vet, do të harrojë të të afrohet; kushdo që vjen të të shty diku thjesht do të harrojë se për çfarë ka ardhur. Apo, ma mirë me thënë, posa të afrohet, përnjëherë rreth teje do ta ndien forcën.
Kjo është mënyrë që njeriu të bëhet aq i fuqishëm sa që e gjithë shoqëria, e gjithë historia nuk mund ta lëvizin as për një centimetër. Në këtë mënyrë kanë ekzistuar Buda, Jezusi. Mund ta vrasësh Jezusin, por nuk mund ta lëvizësh. Mund ta shkatërrosh trupin e tij, por për asnje milimetër nuk mund ta lëvizësh. Jo që ai është jo-tolerant, kokëfortë, jo, ai është vetëm i koncentruar në qendrën e tij personale – dhe ai e di se çka është mirë për të, dhe ai e di se çka është për të e bekuar. Kjo veç ka ndodhë; tash nuk mund ta joshësh me caqe tjera, asnjë tregtar mund mund ta joshë me asnjë synim tjetër. Ai e ka gjetë shtëpinë e vet. Ai mund të të dëgjojë me durim, por nuk mund ta lëvizësh. Ai është i centruar.
Ky centrim do të jetë e para me të cilën do të jesh i çlirët dhe i natyrshëm; përndryshe, nëse je i çlirët dhe i natyrshëm askush nuk mund të të çoj askund. Për këtë arsye fëmijëve nuk iu lejohet të jenë të lirshëm dhe të natyrshëm, ata nuk janë akoma mjaft të pjekur të jenë të tillë. Po qe se ata kishin me qenë të çlirët dhe të natyrshëm ata do të kishin bredhur poshtë e lartë, jeta e tyre do të kishte qenë dështim. Për këtë arsye, unë them se shoqëria ka detyrë e cila kërkohet. Ajo i mbronë fëmijët; ata janë shumë të brisht; çdokush mund t’i shkatërrojë; e shenjëta është aty, ajo nuk është në gjendje ta gjej rrugën e vet – asaj i nevoitet mburoja e karakterit.
Por nëse kjo mburojë e karakterit bëhet e gjithë jeta jote, atëherë do të jesh i humbur. Nuk duhet të bëhesh fortifikatë, duhet të bëhesh mjeshtër dhe duhet të bëhesh i shkathët të dalësh nga ajo. Përndryshe ajo nuk do të jetë mburojë; do të bëhet burg. Duhet të bëhesh i aftë të veprosh jasht karakterit tënd. Nevoitet të bëhesh i shkathët që, po qe se e kërkon situata, të përgjigjesh në mënyrë plotësisht të re. Nëse kjo shkathtësi është humbur, bëhesh rigjid, atëherë nuk mund të jesh i çlirët. Nëse kjo shkathtësi është humbur, bëhesh jo i natyrshëm, atëherë nuk je fleksibil.
Fleksibiliteti është rini, rigjiditeti është pleqëri; ma shumë fleksibilitet, ma shumë rini; ma shumë rigjiditet, ma shumë pleqëri.
Këtë duhet mbani mend, e mandej përpiquni ta kuptoni Tilopën.

[Pilati]

Osho per Nasradin Hoxhen Marrezi e Urti

Pyetje: Cila është gjëja më e marrë që ka bërë ndonjëherë Nasradin Hoxha?

OSHO – Është vështirë të thuhet, sepse ai është ende gjallë. Dhe një gjë është e sigurtë - ai nuk do të vdesë para meje. Kështu që mos pyet, sepse askush nuk mund të parashikojnë këtë; ai është e paparashikueshëm. Dhe ai do të bëjë shumë e më shumë gjëra të marra, një rritje përmes përvojës.
Ai nuk do të vdesin para meje, unë nuk mund ta përballojë këtë. Pra, unë nuk mund ta them. Kur të shkoj unë, edhe ai do të shkojë gjithashtu. Mandej ju mund të mendoni për atë. Shumë hulumtime do të nevojiten. Nasradin Hoxha nuk është një person i caktuar, ai është i tërë njerëzim. Ai është ti, ai është ju, të gjithë së bashku. Çdo gjë që ju mund të bëni,Nasradini mund të bëjë me shumë budallallëk më të madh. Ai është i përsosur!
Çdo gjë që çdo qenie njerëzore mund të bëjë, ai mund të bëjë shumë më përkryeshëm. Ai është marrëzi juaj. Dhe në qoftë se ju mund të kuptoni atë ju do të qeshni dhe do të qani gjithashtu. Ju do të tallen me qesharaken e saj dhe ju do të qani se se qesharakja është e juaja. Kur qeshni me Nasradinin, mos harroni, ju jeni duke qeshur me veten tuaj. Ai vetëm ju sjell ballë për ballë me atë çka ju jeni, në mënyrë që ju të mund të takoheni.
Nasradini nuk është i ri, ai është një mjet i vjetër sufi. Janë tregimet të cilat janë njëqind, dyqind, edhe treqind vjet të vjetra, rreth Nasradinit. Ai është një mjet i vjetër. Ka pasur shumë pretendime, të cilit thonë se kujt i takon Nasradini. Rusët thonë se ai i takon atyre. Ata kanë një gur varri që dëshmon se ai i përket atyre. Iranianët thonë se ai i takon atyre. Arabët thonë se ai i takon atyre. Në Bukhara, ata kanë një vend të përkushtuar për të përkujtuar Nasradinin.
Ai ka qenë në të gjithë botën. Në fakt, kudo ku ka marrëzi, është edhe Nasradini. Ai i përket të gjithëve, askush nuk mund të pretendojnë se i përket vetëm ati. Dhe unë them se ai është ende gjallë. Ai mund të ketë vdekur në një vend, por ai është ringjallur në një tjetër. Shumë herë, unë vetë e kam parë atë që po vdes dhe ditën tjetër ai troket në derën time. Kjo është e pamundur. Duket se ai nuk mund të vdesë. Ai është budallallëku njerëzor. Por nëse shikoni thellë në marrëzi ju do të shihni edhe urtësinë. Në të gjitha marrëzitë e tij ka një embrion i urtësisë së fshehur.
Kjo ka ndodhë para ca ditësh…Ai ishte ulur në shitoren e tij të ushqimit dhe unë isha pranë tij. Një grua e imët, nazeli, erdhi në orën e pikut dhe e ktheu mbrapsht tërë shitoren. Për orë të tëra ajo e shqetësoi dhe e mërziti Nasradinin. Vetëm pas disa orë lufte ai ia doli ta kënaqë atë; ajo më në fund bleu atë që dëshiroi dhe mbet e kënaqur.
E mandje gruaja i tha: “Nasradin, ti nuk mund ta dish, por kur kam ardhur në shitoren tënde kam pasur kokëdhimbje të hatashme – dhe tash ajo ka shkuar plotësisht.” Nasradini i tha: “Zonjë e nderuar, mos u mërzitni. Mos u merzitni! Ajo nuk ka shkuar. Ajo ka ardhur te unë.”
Ai mund të duket i marrë, por ai është i urtë gjithashtu. Nëse ju e kuptoni atë ju do të qeshni dhe ju do të qani, sepse do ta shihni veten dhe tërë njerëzimit në të.

Mos pyetni: CILA ËSHTË GJËJA MË E MARRË QË KA BËRË NASRADINI NDONJËHERË?
Ai gjithmonë bënë gjëra shumë më të marra se më parë. Çdo akt i tij është i veçant. Nëse shikoni në atë që ju mendoni se është më e mira, por kur vjen akti tjetër është diçka absolutisht e re, diçka jashtëzakonisht e madhe. lexoni për Nasradinin dhe përpiquni për ta kuptuar atë. Bëjeni atë një meditim. Ai ka qenë, për shekuj, një Sufi meditim.
Sufi mësuesit iu japin Nasradinin dishepujëve të tyre për të menduar dhe analizuar dhe medituar. Sepse çfarëdo që ai thotë ka kuptim në të, çfarëdo që ai bën ka kuptim në të. Ato nuk janë shaka të zakonshme – mbane mend. Unë nuk do t’jua kisha rrëfyer ato vetëm sa për të qeshur. Jo, ato nuk janë thjesht shaka; ato janë të çëllimshme.
Ju nuk duhet vetëm të qeshni dhe t’i harroni ato; ju duhet t’i bëni ato pjesë të kuptueshmërisë suaj. Dhe atëherë ju do ta shihni se Nasradini lindë shumë herë përbrenda jush – duke vepruar, duke u sjell. Dhe atëherë ju do të jeni në gjendje të qeshni. Dhe nëse ju mund të qeshni me veten tuaj, ju keni për të qesh për të parën herë.

[jadore]

Trupi i takon tokës, ju i takoni qiellit, trupi i takon materies, ju i takoni Zotit. Trupi është bruto, ju nuk jeni. Trupi ka kufij, është i lindur dhe do të vdes. Ju nuk jeni të lindur dhe ju kurrë nuk do të vdisni.

..Ne nuk kemi nevojë për një njeri më të mirë, ne kemi nevojë për një njeri të ri. Përmirësimi ka vazhduar nëpër shekuj me radhë dhe asgjë nuk ka ndodhur. Tani ne nuk kemi nevojë për ndonjë njeri më të mirë - Mjaft është mjaft! Tani ne duam një njeri krejtësisht të ri, të shkëputur nga e kaluara. Ne duam të fillojmë përsëri sikur të ishim Adami dhe Eva, të sapopërjashtuar nga Kopshti i Edenit.

..Falenderoni për atë që ju është dhënë - dhe jeta do t'ju jap aq shumë sa falënderimi juaj gjithmonë do të mbetet i pakët. Por zemra falenderuese rritet lehtë, me mirënjohje, ju jeni të ushqyer. Ju bëheni më të fortë duke lëvizur në të panjohurën. Përveç mirënjohjes, nuk ka lutje të tjera.

..Dy persona qe mendojne jane dy, dy persona qe nuk mendojne jane nje , sepse nuk ka dallim, nuk ka kufij te dy jane ne gjendje te njejte.

..Mbaj mend rregullin themelor te jetes: nese e adhuron dike behu gati per hakmarien e tij nje dite.

..Ji i vetdishem dhe mos lejo asnje te manipuloj me ty,more sado qofshin qellimet e tij te mira.

..Do te duhet ta mbrosh vetveten prej aq shume njerzve qellimtare, bamirseve, te cilet pa dallim te japin keshilla te jesh i ketille, te jesh i atille .
Ti vetem degjo dhe falendero.
Ata nuk mendojne kurgje keq, por keq eshte ajo qe bejne.
Degjo vetem zemren tende , ajo eshte mesuesi yt i vetem.

Osho

[jadore]

.. Unë nuk jam këtu që t'ju mbështes, t'ju ngushlloj, t'ju bëj të sigurt. Unë jam këtu që t'ju shkatërrojë plotësisht, sepse vetëm atëherë lind e reja - njeriu i ri, vetëdija e re. Në qoftë se unë ju ndihmoj, e vjetra do të vazhdojë. Të gjithë vazhdojnë të ndihmojnë të vjetrën. Të gjithë ndihmojnë ta mbajnë gjallë të vjetrën, e ajo rritet. Jo, unë nuk do t'ju ndihmojë në asnjë mënyrë.

.. Dashuria është si një fllad: ajo vjen, por ju nuk duhet t'i mbyllni dyert e juaja për ta mbajtur brenda atë.

.. E kundërta e vërtetë e urrejtjes nuk është dashuria, e kundërta e vërtetë e dashurisë nuk është urrejtja, është aq e dukshme, kush mund të mashtrohet nga kjo?
E kundërta e vërtetë e dashurisë është pseudo-dashuria:
dashuria që pretendon të jetë dashuri, dhe nuk është.

.. Jeta është një marrëdhënie dashurie, ajo është një poezi, është muzikë. Mos bëni pyetje të shëmtuara si: "Cili është qëllimi?", sepse në momentin që ju kërkoni, ju e shkëpusni veten nga jeta. Jeta nuk mund të tejkalohet me pyetje filozofike. Filozofine duhet vënë mënjanë.

.. Ndaloni kërkimin. Ajo që është, është. Ndaluni dhe shihni.

- Osho









......
jashte teme

p.s nese Eminja dhe te gjithe tjeret qe jane te indinjuar nga Une e do ta lexojne kete te paren, atehere do ti kuptoj veprimet e mia ne raport me forumin..

[jadore]

Dashuria është një zog dhe ajo don të jetë e lirë. Ajo ka nevojë për tërë qiellin që të rritet.

Të gjithë të ndriturit e të gjitha kohrave kanë thënë një fakt shumë të thjeshtë:
"Të jeni" - jo të përpiqeni "të bëheni".
Brenda këtyre dy fjalëve, "të jesh" dhe "të bëhesh", përfshihet e tërë jeta juaj. Të jesh është ndriçim, Të bëhesh është injorancë.

Jeta është një kopsht. Është një mundësi. Ju mund të rrisni barërat e këqija, mund të rrisni trëndafilat, gjithçka varet nga ju.

I tërë arti i njerëzimit të ri do të konsistojë në fshehtësinë e të dëgjuarit me zemër të ndërgjegjshme, të ndritshme, me vëmendje. Dhe të ndjekurit e saj me të gjitha mjetet, duke shkuar kudo që ju shpie. Po, ndonjëherë ajo do t'ju shpie në rreziqe - por pastaj mos harroni, ato rreziqe janë të nevojshme për tu bërë të pjekur.