Rugova ma Shpetoj Jeten. "Ditari i Renate Flottau"

[Peja-Boy]

"DER SPIEGEL"
"Ikë, shpëtoje kokën"

Nga gjermanishtja: Enver ROBELLI


E MËRKURË, 31 MARS

Pas shtatë ditë bombardimesh nga NATO-ja në Prishtinë mbretëron anarkia. Nëpër rrugë janë komandot frikëndjellës "Tigrovi" të çetnikut serb Arkan, duke bërë gjah ndaj shqiptarëve.Policia serbe ndihmon në dëbimin (e shqiptarëve). Ajo sistematikisht kontrollon lagjet shqiptare të banimit. Kuzhina e thashethemeve e njoftimeve të ankthshme zien. Një radiostacion perëndimor njofton se prijësi i
shqiptarëve Ibrahim Rugova është plagosur apo madje ka vdekur.

Edhe për Fehmi Aganin, një bashkëpunëtor i ngushtë i Rugovës, të cilin edhe unë e njoh shumë mirë, thuhet se është vrarë. A është kjo e vërtetë? Me Rugovën kam folur dy ditë më parë. Fjala ishte për përshtatjen përfundimtare të intervistës
sonë nga fundjava.

Aty prijësi i shqiptarëve, i dëshpëruar përballë dëbimit të popullit të tij nga Kosova, kishte apeluar te Alenaca Atlantike, që tashti gjithçka të vë në një kartë "dhe në rast
urgjent të kërcënohet me shkatërrimin total të Serbisë".
Pra, edhe një vizitë te Rugova. Vetura ime që nga fillimi i sulmeve ajrore qëndron në autoparkun pranë "Grand Hotel", Prishtinë. Shenja "40-P" në tabelat e veturës çdokënd sinjalizon se pronari i veturës është përfaqësues i shtypit gjerman. Të lëvizësh tashti me një etiketë të tillë nëpër Prishtinë do të ishte çmenduri. Andaj shkojë në këmbë në lagjen shqiptare Velania për të provuar thashethemet. Ora është disa minura para njëmbëdhjetësisht (paradite).
Rruga para rezidencës së Rugovës, e cila është gëlqerosur në të bardhë, duket çuditërisht e zbrazët dhe e boshatisur. Më vonë mësojë se të gjithë shqiptarët që banonin aty në mëngjes ishin dëbuar me dhunë nga policia serbe.

Vetëm pasi i bie disa herë ziles Rugova hap derën. Nuk u besoj syve,si eshte e mundur të ngelet ai vet !Ai është i gatshëm që në diktofonin tim të japë një lajm për popullsinë shqiptare, të tregojë se jeton dhe t'u bëjë thirrje të përndjekurve të mos humbim shpresën për një ardhmëri më të mirë.
Në çastin kur dua të largohem në dhomë futet me nxitim dhëndrri i Rugovës dhe si me paralajmërim vë gishin mbi gojë. Nga kati pëvidhemi shkallëve teposhtë dhe pas një pjese muri vëzhgojmë se si veturat e policisë dhe automjetet e
blinudara i afrohen shtëpisë dhe ndalen para saj. Dy dyzina pjesëtarësh
të policisë speciale serbe kërcëjnë prej tyre. Ata lëkundin portën e hekurt, dikur e heqin brutalisht nga vendi. Tre të uniformuar vërsulen në shtëpi dhe të gjithë neve na shtyejnë në bodrum në një dhomë, e cila deri më tan i shërbente për konferenca për shtyp.

Gjithsejt jemi 17 persona: Rugova, gruaja e tij Fana me tre fëmijë,dy motra me familjet e tyre dhe Adnan K.Merovci, truproja dhe shefi i protokolit i Rugovës, i cili këtë mëngjes rastësisht kishte qëluar në shtëpinë e prijësit të shqiptarëve. Nga shtatë fëmijë njëri është akoma tetëmuajsh. Ora është dymbëdhjetë. Ne presim të heshtur dhe nuk tundemi vendit derisa dy policë me helmeta dhe antiplumb
kërcënueshëm drejtojnë pushkët e tyre drejt nesh. Polici i tretë e rëndon Rugovën me fjalë: "E, zoti Rugova, politika, me sa duket, politika e prishi krejt punën". Dy shokët e tij e ndërprejnë: "Mbylle gojën, kjo s'është detyrë e jona". Me një goditje me pushkë hiqet nga vendi kamera mbikëqyrëse, që është e varur mbi portën e
hyrjes. Ç'do të ndodhë me ne tashti? Qe disa ditë nëpër Prishtinë qarkullojnë thashetheme për likuidime të planifikuara nga komandot ekzekutuese.

Njëri nga të uniformuarit vendosë dy shishe limonadë mbi tavolinë:
"Edhe ne serbët jemi njerëz", thotë ai, thua se dëshiron të
shfajësohet. Përjashta vijnë automjete të tjera të blinduara. A do të
na marrin me vete? Pastaj, rreth orëe 16.00,vjen komandanti i
policisë speciale. Udhëri i tij është i shkurtër: policia zapton/pushton dhomat e poshtem dhe katin e dytë. Ne qëndrojmë në katin e parë "në mbrojtje policore", të gjithë në një dhomë të vetme.
Pëshpëritshëm këshillohem me Rugovën se është shumë rrezikshëm që tashti të shpalosë identitetin tim si gazetare. Mirëpo Rugova më tha se ti do të prezentohesh si e afërme e familjes sime. Adnani caktohet "ndërmjetësues" mes Rugovës dhe "mbrojtësve"të tij të rinj.

Nga jashtë dëgjohet trokëllima e xhmava të dritareve, shkatërrimi i dyerve. Me sa duket policia pushton të gjitha shtëpitë përreth.Antena satelitore hiqet, kabllot e televizorit dhe lidhjes së telefonit shkëputet nga muri. "A keni radio?", na bërtasin neve. Ne mohojmë.

Telefonat mobilë edhe ashtu nuk funksionojnë që nga fillimi i sulmeve ajrore. Pastaj vërshon makineria propaganduese serbe. Rodovan Urosheviqi nga Media Qendra serbe vjen me disa kolegë/gazetarë besnikë qeveritarë.
Rugova duhet të dalë para kamerave dhe të mashtrojë botën se është shëndosh e mirë dhe person i lirë. Çdo deklaratë tjetër assesi nuk do të emitohej nga
radiotelevizioni shtetëror. Dhe ajo do të rrezikonte jetën e të gjithë neve. Mbrojtësit tanë serbë nuk duken aq të lumtur në gjithë këtë punë. Kemi frikë të madhe, pranon njëri prej tyre, si nga sulmet e NATO-s ashtu dhe nga ndonjë aksion i mundshëm çlirimtar i shqiptarëve të mbetur ende në Prishtinë.
Në orën 19.00, si çdo ditë, në Prishtinë ndalet rryma. Edhe ujë ka vetëm në orë të caktuara. Familja e madhe Rugova gjatë ditës mbush rreth 20 shishe si rezervë. Rrimë ulur para dritës së një gypi të ftohtë neoni, të cilën djali i Rugovës, M., që është gjeni i teknikës, e mban të ndezur me bateri për një orë.
Pastaj në punë futet kombinimi tjetër i baterive, që i ngjan reflektorëve të stadiumit futbollistik. Në orën 20 Rugova thirreet përjashta. Atij i propozohet që mëngjesin tjetër të udhëtojë në Beograd.Presidenti jugosllav Slobodan Milosheviq do të bisedojë me të, "për t'u këshilluar mbi një zgjidhje të krizës".Rugova duhej te pranon me gjysmë zemre dhe me vetëdije se nuk ka zgjidhje tjetër. Natën flejmë në dysheme, të ngjeshur si sardina, njëri pranë tjetrit. Rugova dremitet në kanape me një peshqir të shtrirë mbi kokë . Sulmet ajrore gjatë natës nuk janë aq të ashpra, duket se ato u drejtohen caqeve shumë larg qendrës së qytetit.

[Peja-Boy]

E ENJTE, 1 PRILL

Rugova është shumë i zemëruar. Fëmijët flasin vetëm shqip - në vitin 1990 shqiptarët në Kosovë kishin filluar të themelojnë shkollat e tyre në shtëpi private; "Serbishtja" për ta është gjuhë e huaj. Në orën 9.00 bëhet nisja në BMW e policisë
serbe. Rugova është i shqetësuar se si do ta presë opinioni shqiptar takimin e tij me Milosheviqin. Tërë ditën rrimë ulur në karrige. Gruaja e Rugovës Fana pren bukën nga dita e djeshme dhe e rreshk në shporet. Të gjithë hanë nga një tepsi të
madhe prej llamarine. Ka edhe supë të hollë makaronash nga
pakoja. Kur Rugova kthehet aty rreth orë 18.30, ai duket i trazuar.

Me sa duket Milosheviqi e ka këqpërdorur atë për qëllime propagandistike.
Një propozim konkret për një zgjidhje paqësore ai sidoqoftë nuk e kishte bërë. Opinionit të irituar botëror i prezentohen pamje të Rugovës që buzëqesh me përzemërsi gjatë bisedës me Milosheviqin.
Rugova, i cili nga zemërmi as që dëshiron të ulet,tregon se në fakt Milosheviqi kishte mallkuar si i çoroditur Clintonin, ndërmjetësit amerikan Hill dhe Holbrooke, por mbi të gjitha kancelarin gjerman Schröder. Në Helmut Kohlin, kishte thënë
Milosheviqi, NATO-ja kurrë nuk do të kishte bombarduar vendin e tij.

Me zemërgjerësi cari i serbëve i kishte premtuar Rugovës: "As një
qime floku nuk do t'ju preket, për këtë do të kujdesen njerëzit tanë."
Rugova nënshkroi një komunikatë të parapërgatitur, sipas së cilës
ai gjithashtu përkrahte një zgjidhje me "mjete politike". Kjo s'është
gjë tjetër veçse "një frazë".Kjo s'domethënë asgjë. Me "mjete politike" ai, siç dihet,kupton nënshkrimin serb në marrëveshjen e Rambouillet-it dhe
sigurimin e autonomisë së Kosovës me trupa paqësore.

Përndryshe ai është i bindur se edhe politikanët perëndimorë nuk do t'i kushtojnë kurrfarrë rëndësie nënshkrimit të tij kur kuptojnë se ky ishte peng i Milosheviqit.
Rugova jo vetëm që është i zemëruar shumë, ai sot duket thellësisht i dëshpëruar.Udhëtimi nga Prishtina në Beograd, nëpër fshatra me shtëpi të
braktisura, e kishte tronditur atë.
As një qen i vetëm nuk shihej nëpër rrugë, thotë ai i tronditur dhe i rezignuar shton: "Unë jam president pa popull. Çfarë karte mund të luaj unë ndaj Beogradit?
Çfarë kuptimi ka që si hero i fundit të qëndrojë në Prishtinë?"
Ai dëshiron të lus Beogradin që atë dhe familjen e tij t'i evakuojë në
Shkup për shkaqe humanitare dhe me përcjellje të sigurtë. Atje,beson prijësi i shqiptarëve, ai më mirë do të mund të influencojë zhvillimet në krizën e Kosovës, të ndikojë ndaj bashkëkombasve të tij që të kthehen përsëri. Atje qëmoti kanë shkuar edhe përkrahësit/bashkëpunëtorët e tij politikë.
Rugova nuk mund të marrë me mend se si OSBE-ja ashtu urtë e butë mundi t'i braktisë shqiptarët, që ata pa mbrojtje t'ua dorëzojë kasapëve serbë.
Deri në orën një të natës rrimë përreth një tavoline të madhe. Flitet vetëm
me ton pëshpëritës. Disave nga lodhja u përkulet koka në faqen e tavolinës. Të tjerët përpiqen që të ndryshojnë atmosferën me barcoleta të lehta. Djali i Rugovës M. këndon: "Ne jemi të fundit në qytet".

[Peja-Boy]

E PREMTE, 2 PRILL

Puna jonë bëhet gjithnjë e më dëshpëruese. Zgurdullojmë muret, ku
janë të varura dekoratat e Rugovës, piktura e një luftëtari avangardist
të quajtur "Bogdan" (Pjetër Bogdani), flamuri i madh shqiptar,
veshjen e drunjtë të tavanit. Nganjëherë i ngrejmë pak roletat për të
parë nëse kordoni policor akoma është në rrugë në përbërje të
plotë. S'ka ndryshim. Disa prej nesh ecnin të nervozuar nëpër
dhomë. Kujdesshëm, me kufje, dëgjojmë radiostacionet e huaja.
Takimi i Rugovës me Milosheviqin nga shumica e mediave
ndërkombëtare vlerësohet realisht si një mashtrim propogandistik serb. Në
orën njëmbëdhjetë prapë instalohet linja telefonike. Por, kësaj radhe
dëgjon edhe policia. Ajo ndërpren çdo thirrje të dyshimtë. Adnani
arrin të marrë ambasadorin amerikan Hill në Shkup. Ai përpiqet t'ia
interpretojë atij situatën, shpreson në përkrahje nga ana e tij.
Mirëpo, amerikani reagon më tepër i pavendosur.

Në qoftë se serbët organizojnë transportin e Rugovës deri në kufi, ai
me dëshirë do të priste në anën tjetër të kufirit.
Koleksioni i Rugoves me minerale është jashtëzakonshëm.
Me krenari ai thotë se Kosova me thesaret e saj nëntokësore numërohet ndër
vendet më të pasura të botës. Disa kristale,zmeralde dhe gurë të
tjerë të vlefshëm ai i ka shpërndarë në gota të vogla në trajtë vidhe.
Disa pika në fytyrë ndikojnë si një kurë rinimi, predikon ai.
Adnani thërret në kabinetin e Milosheviqit. Ai pësëri lutet për një gjest
humanitar, për një udhëitm të sigurtë për në Shkup.
Mirëpo,Milosheviqi dëshiron t'i vazhdojë bisedimet në Beograd.
Rugova ia kthen: Vetëm në Shkup, ku janë edhe këshilltarët dhe anëtarët e tij
të LDK-së, ai mund të vendosë mbi vazhdimin e bisedimeve me
Milosheviqin apo madje për ndonjë marrëveshje eventuale.

Do të telefonojmë (përjgigjen nga kabineti i Milosheviqit). Presim,
natyrisht kot së koti. "Milosheviqi tashti po luan me mua lojën e
macës dhe miut", vëren Rugova me hidhërim.
"Ai dëshiron që pasi të ketë mashtruar mjaft botën me gjoja marrëveshjet tona të më diskriminojë para popullit tim si tradhëtar".
Mirëpo, Rugova akoma e ndien veten si një peng të vlefshëm: vetëm nëse shqiptarët panojnë një raund të ri bisedimesh NATO-ja do të mund t'i ndalte
bombardimet.
Deutsche Welle raporton mbi një iniciativë të SHBA-ve,
Gjermanisë, Francë dhe Itali, sipas së cilës Rugovës dhe familjes
së tij u bëhet ftesë për të provuar "lirinë" e tyre.

Por, kjo është vetëm një shpresë e vogël, e cila zbehet shpejt.
Ndërkohë Rugova lufton me një grip, që e ka kapluar. Ne e quajmë
"Virusi Milosheviq". Në mbrëmje këshillohemi mbi mundësinë e
arratisjes sime. Mirëpo, çdo shpalosje e idenitetit tim në këtë
moment do të ishte tepër e rrezikshme. Fundja bota le të besojë se
Rugova vullnetarisht ka kërkuar mbrojtje serbe.
Rugova ende beson në udhëtimin për në Maqedoni. Në rast të tillë unë do të
maskohesha me shami dhe me një fëmijë në krah do të sillesha si një anëtar familjeje.

[Peja-Boy]

E SHTUNË, 3 PRILL

Atmosfera është e ngrysur, ashtu si dhe moti. Të gjithë rrinë ulur në
karriget e tyre dhe janë apatik. Milosheviqi përsëri kërkon udhëtimin
e Rugovës (në Beograd). Kësaj here ai do të duhej të inskenonte një
shou shtypi në Beograd me drejtuesin e delegacionit serb në
bisedimet paqësore në Rambouillet, Ratko Markoviq.
Prijësi i shqiptarëve refuzon.
Zëvendëskryeministri jugosllav Nikola Shainoviq merr rrugën për në Prishtinë. Bota është e irituar, pasi tashti janë bërë publike deklaratat e Rugovës nga intervista në "DER SPIEGEL" me kërkesën për angazhimin e trupave tokësore. Kjo
tingëllon krejt ndryshe se sa marrëveshja me Milosheviqin dhe gjoja
thirrja e përbashkët për ndërprerjen e sulmeve të NATO-s.

Mua më duket se Rugova e mbivlerëosn nivelin e informatave të
Perëndimit, kur beson se "ata e dinë saktësiht se në çfarë situate
gjendem."

Shainiviqi vjen aty rreth orës 21, pa ndonjë propozim
konkret. Vetëm bota le të mësojë të nesërmën se "bisedimet me
shqiptarët" po vazhdojnë.
Rugova, thotë ai me shpoti, është njeri i lirë. Ai lirisht mund të udhëtojë në Maqedoni. Mirëpo, më këtë rast duhet të ketë parasysh se gjatë rrugës serbët e tërbuar mund të "inskenojnë" të gjitha incidentet e mundshme. Një paralajmërim i
qartë. Në radio dëgjojmë se sekretari i përgjithshëm i NATO-s Javier
Solana dëshiron të vë kontakt me Rugovën për të qartësuar se a
është ai për vazhdimin apo ndërprerjen e sulmeve të NATO-s.
Rugova reagon i dezinteresuar.
Raportet në radio atij pothuaj se nuk i interesojnë. Ai përpiqet të
fsheh hidhërimin e tij. Faktin se të gjithë ata që atë e kanë pritur me
vite, e kanë dekoruar me çmime dhe janë fotografuar me të për
shtypin, tashti shikojnë pafuqishëm se si diktatori serb e poshtëron
atë, Rugova pothuaj se nuk e kupton.
Po aq pak edhe lajmin se Perëndimi dëshiron të strehojë 100 mijë refugjatë shqiptarë. "Tashti edhe pjesa që ka mbetur do të arratiset nga Kosova", thotë ai,
"sepse çdonjëri ëndrron të gjejë strehim në Perëndim." Asnjë s'do
të kthehet më, thotë Rugova.
Djali i tij M. këtë çka ndodhë me satirë e quan një "spastrim human etnik."

[Peja-Boy]

E DIEL, 4 PRILL

Dita e Pashkëve. Për disa çaste Rugova e ndien veten përsëri si
"president" i një populli prej dy milionësh. Me krenari ai rrëfen se si
festën katolike të Pashkëve ai e kishte shpallur festë shtetërore në
Kosovë. Si në perëndim edhe nxënësit shqiptarë në këtë kohë
kishin pushim. E shoqja e Rugovës Fana ngjyros 30 vezë në një
lëng me fletë qepësh. Vezët i kishte sjellur një ditë më parë policia
serbe, gjithashtu edhe qumështin për fëmijë dhe ujin mineral.
Fëmijët ngjyrosnin vezët derisa Rugova shpresonte në një telefonatë
shpëtuese nga Beogradi. Dhe kjo telefonatë bëhet rreth mesditës.
Mirëpo, vetëm me njoftimin se ai në mbrëmje duhet të takojë
ambasadorin rus bashkë me Shainivoqin. Motrat e Fanës qëndrojnë
ulur në dysheme dhe përziejnë miell me ujë që çdo ditë të pjekin
dhjetë bukë. Krahas shporetit elektrik, ku ndalet rryma, përdoret një
shport me thëngjill. Foshnja tetëmuajshme shtrihet në një peshqir të
lidhur banjoje, prindërit e përkundin me të për ta vënë në gjumë.
Gjatë ditës, për të qenë e qetë, kalërohet nëpër dhomë me karrocën
e fëmijëve.

Ambasadori rus anulon takimin. Me sa duket këtë ditë ai nga
Beogradi nuk kishte marrë garancë për siguri. Vizita e tij është
shtyrë për të hënën. Të heshtur rrimë përpara "Menysë së
Pashkëve", pulë me oriz. Njëherë në ditë mbrojtësit serbë i lejojnë
dhëndrrit të Rugovës që nga frigoriferi në bodrum të marrë rezerva
ushqimore. Më vonë i hamë copat e bukës të lëna nga fëmijët, të
cilat janë rreshkur në shporet. Rreth mesnatës bombardon NATO-ja,
kësaj radhe shumë afër. Shtëpia dridhet. Të gjithë kërcejnë nga
krevatet e tyre në dysheme, përsëri qëndrojnë përreth tavolinës.
Kemi frikë se serbët mund të çojnë në ajër rezidencën e Rugovës
dhe më vonë këtë t'ia mveshin NATO-s.

[Peja-Boy]

E HËNË, 5 PRILL

Pak para arritjes së ambasadori rus Jurij Kotov, Rugova sheh një
shansë për arratisjen time. Pritet të vijnë shumë gazetarë në katin e
dytë, ku duhet të zhvillohet takimi. Kur të niset Rugova unë duhet të
shkojë pas tij dhe atje të përzihem me gazetarë. Plani ka sukses.
Gazetarët prisnin lartë, unë si të ihste krejt normale qëndrojë mes
tyre, pres disa minuta dhe pastaj e para e braktisë rezidencën. Një
nëpunës policie më pyet prej nga po vija: "Nga konferenca për shtyp
e ambasadorit rus", përgjigjem unë. "Okay", thotë ai dhe më lejon
të kalojë.

Për herë të parë frymojë ajër të freskët,pas gjashtë ditësh shoh
diellin dhe eci në drejtim të Hotelit Grand. Vetura ime nuk është më
në autopark. Bagazhi im është zhdukur nga dhoma. Në recepsion
tregohen të përzemërt. Thonë se kanë qenë të shqetësuar. Bagazhi
do të vijë menjëherë, vetura ime për shkaqe sigurie është sjellur me
kamionë në autoparkun që gjendet 500 metra më larg.
Lehtësimi zgjatë pak kohë. Shfaqen tre "pjesëtarë të sigurimi", konfiskojnë
pasaportën time, më dërgojnë në bisedë informative/hetim policor në
sallën e ushqimit të Grand Hotelit. Janë dy burra, njëri me kësulë të
zezë, tjetri me kasketë si çadër, dhe një bjondinë, rreth të
tridhjetave. "Biseda informative" është brutale dhe me ton të pacipë.
"Cili shërbim sekret qëndron prapa DER SPIEGEL-it?" "E dimë se
Ju jeni spiune." "Silluni me korrktësi,përndryshe duhet të llogarisni
me më të keqën." "Dimë gjithçka për Ju nga Interesi kryesor i pyetësve ka të bëjë me vendqëndrimin tim gjatë ditëve dhe netëve të fundit. Them se kam
qenë te refugjatët në kufirin maqedon. Pastaj më konfrontojnë me
pothuaj të gjitha kontaktet, të cilat unë i kam pasur me
shqiptarët gjatë dhjetë viteve të shkuara dhe të cilët unë gjoja i kam
keqpërdorur për "aktivitetet e mia spiunuese."

Sidoqoftë raportimet e mia kanë qenë "antishtetërore". Para së
gjithash intervista me Rugovën njerëzit e sigurimit i zemëron pa
masë. Ata dinë edhe për kontaktet e mia me komandantët e
UÇK-së. Me sa duket biseda jonë ransmetohet në lokalin tjetër
përmes mikrofonit. Pas një ore njeriu me kasketë të zezë braktisë
lokalin, pas disa minutave kthehet dhe kërkon falje për "sjelljen pak
brutale të forcave të sigurisë" - thotë se ishin vetëm të irituar mbi
zhdukjen time. Si vetura ashtu dhe bagazhi do të vijnë menjëherë,
premtojnë ata. Mirëpo, në "DER SPIEGEL" e ardhshëm preisn
diçka pozitive për serbët. Atëherë unë përsëri mund të punojë në
Kosovë si gazetare. Me sa duket një "njeri nga lart" kishte vendosur
të kenë mëshirë me mua. Por, as vetura as bagazhi nuk vijnë.

Një orë më vonë një nëpunës policie ma rrok për flokësh: drejt në
veutrën e policisë. "Ç'kërkon ti këtu si gjermane?" Pres në stacionin
policor. Të uniformuarit janë në atmosferë të ndezur: veçse po
presim trupat tokësore të NATO-s, sigurojnë ata me entuziazëm
dhe i bëjnë duart grushta. Të gjithë (ushtarët e NATO-s) do ta
braktisinKosovën në arkivole, mendojnë ata. Valigjet e mia
kontrollohen. Kontrollim trupi. Pastaj kthimi i pasaportës - më
porosisin të mos lëvizë jashtë Grad Hotelit. S'duam të kemi më
probleme. Që nga arresti im i pavullnetshë shtëpiak më 31 mars
dhe kthimi im më 5 prill Prishtina ka ndryshuar.
Tashti çdo serb ka nga një armë, çdokush e ndien veten superhero
patriotik. Gra me uniforma të zeza sillen si amazona të universit.
NJë pjesë e madhe e personelit serb të hotelit qëmoti është
arratisur, po ashtu edhe 20 punëtorët e Media Qendrës së etabluar
në katin e parë. Hoteli është përlot me ushtarakë, polici, vullnetarë
të Arkanit dhe polici speciale. Njërin prej tyre më duket se e njoh.
Ai ishte në mesin e atyre që u vërsulën në rezidencën e Rugovës.
Edhe ai duket se më ka vërejtur. Pasdite vonë: një punonjëse e
hotelit më tërheq në një qoshe. "Duhet të largoheni, këtu Ju nuk jeni
më e sigurtë." Telefonojë në Beograd, lus sekretareshëm time të
pyes te ministri i informatave Komneniq, se në rast se udhëtojë në
Maqedoni a mund të kthehem përsëri në Jugosllavi. Komneniqi
është anëtar i SPO-së, partisë së Vuk Drashkoviqit, e cila në
Perëndim një kohë të gjatë shihej si alternativë demokratike ndaj
Milosheviqit.

Por, ministri i informatave vetëm zemërohet për atë se si një serbe e
vërtetë ka fytyrë të punojë për një redaksi gjermane. Ç'kërkon
gazetarja gjermane në Kosovë! Nëse ajo nga frika do të dhihet në
pantollona, atëherë vetë le të shikojë se si del nga kjo situatë,
kështu tingëllon mesazhi tij ndihmës.Domethënë unë mbes edhe
më tej në dhomën time 505 në Grand, si gjithnjë që nga fillimi i
sulmeve ajrore flejë me këpucë, xhakavento dhe me
baterinë/llabmën e xhepit në dorë. Në të vërtetë sulmet ajrore këtë
natë janë më të afërta, mirëpo raketat nuk flutorojnë përskaj
dritareve të hotelit. Jam e lumtur që afrohet mëngjesi.